Jason Isbell and the 400 Unit - Live from the Beacon Theatre (2020)

Jason Isbell zit werkloos thuis. Zijn tournee is afgezegd en ook de uitverkochte show waar ik naar uitzag in Paradiso, is uitgesteld tot november 2021. Wat anders kan je doen, dan deze tijd gebruiken om eens in je back catalogue te kijken en een selectie livereleases uit te brengen via BandCamp? Dit is inmiddels release 4 uit die reeks, met eerder shows uit Nashville, TN (2017), Athens, GE (2016) en Birmingham, AL (2018).

Hoewel ik ze vanaf het begin af aan in het vizier had, was ik nog niet aankoop overgegaan. Call me oldschool, maar ik heb nooit affiniteit gehad met het betalen voor mp3's. Ik heb toch graag de vinylplaten in mijn hand. Maar goed, aangezien Isbell al had aangegeven dat hij deze releases alleen digitaal gaat uitbrengen, ben ik bij nummer vier in deze serie liveplaten toch maar overstag gegaan, want zo'n setlist is natuurlijk te aantrekkelijk om links te laten liggen.

Wij luisteren hier naar de tournee in het kader van zijn album Something More Than Free. Op dat moment zijn vijfde studioalbum en opvolger van zijn meesterwerk Southeastern. De nadruk ligt dan ook op deze twee platen, maar ook zijn tijd bij Drive-By Truckers wordt met Decoration Day, Goddamn Lonely Love en Never Gonna Change, allen geschreven door Isbell, niet overgeslagen. Alleen het schitterende Alabama Pines wordt verder als eerder verschenen solowerk toegevoegd van het eerder uitgebrachte Here We Rest. Toch eigenlijk opmerkelijk dat ouder solowerk als Sirens of the Ditch en Jason Isbell and The 400 Unit helemaal worden overgeslagen.

Isbell start gelijk met de openers van zijn dan nieuwste plaat. Vooral 24 Frames blijft natuurlijk een weergaloze klassieker. Het publiek veert op bij het bekende Decoration, want ook in New York kent natuurlijk iedereen Drive-By Truckers en dit is wat mij betreft hun fijnste nummer vanwege de geweldige songwriting van Isbell. Zelden heeft hij dat nummer overtroffen.

In plaats van te kiezen voor de scherpe rocker Palmetto Rose, vult Isbell de setlist met de nodige aan rock 'n roll met het nummer Never Gonna Change. Een weergaloze uitvoering met dito gitaarsolo die de volle 10 minuten boeit en die publiek en mij als luisteraar in extase brengt. Wat een muzikant is het ook! Het belangrijkste wapenfeit van de avond is dan nog niet eens gebruikt. Isbell heeft namelijk Shires meegenomen om de fiddle en tweede vocalen te spelen. Het geweldige Flagship is het resultaat van perfecte harmonie tussen die twee. Een nummer later draagt Isbell Cover Me Up op aan zijn vrouw. Hij zal vast naar haar gekeken hebben tijdens het nummer terwijl hij het akoestisch opdraagt aan haar. De uithalen zijn rauw en raak; pure magie. Dat is ook te merken aan de response van het publiek. De beste liveregistratie die ik ken van dit nummer.

En dan het nummer waar ik de plaat eigenlijk voor kocht. Het afsluitende nummer van Southeastern; Relatively Easy . Het nummer waarvan ik altijd denk, als dit het afsluitende nummer van je plaat is, dan heb je zeker een meesterwerk afgeleverd. Wel, het was de omgerekend 8 euro 60 meer dan waard. De warme piano-akkoorden, de verdere muzikale omlijsting met de fiddle en de loepzuivere vocalen van zowel Isbell als Shires maken deze weergaloos geschreven track in en in genieten.

Speed Trap Town is tekstueel al weer zo'n hoogstandje. Ook Isbell moet toch inzien dat Southeastern eigenlijk niet meer te overtreffen valt. Zelfs de vierkanten rocker Super 8 valt hier goed op zijn plaats, maar verbleekt natuurlijk bij de pure schoonheid van het nummer Elephant. Hoewel het leiden in Elephant traag en op afstand is, zijn er in de huidige coronatijd vast ook mensen die na een lang ziekbed aan hun einde komen. Niemand heeft dit ooit zo mooi en ontroerend bezongen als Isbell. Dit is het nummer en misschien wel de uitvoering, met Shires weer heel verdienstelijk op fiddle, waar hij om herinnerd zal worden.

Dan als laatste Children of Children, geschreven voor zijn moeder. Ik las er laatst nog een leuk stukje over. Een waardige afsluiter van dit bijzondere concert.

Hoewel ik Isbell inmiddels al een keer of 7 live heb gezien, inclusief het memorabele concert in Bend, Oregon, is dit het concert waar je bij had willen zijn. Het ontroert. Het rockt. Het verpletterd. Isbell gewapend met deze setlist is niet te overtreffen.

De plaat is hier te koop voor de geïnteresseerden: Live from The Beacon Theatre - New York, NY - 2/26/16 | Jason Isbell and the 400 Unit | Jason Isbell - jasonisbell.bandcamp.com