Loma - Don't Shy Away (2020)

Ik kijk erg uit naar dit album. Ocotillo belooft veel goeds

Het mooie nummer´Half Silences´is van Spotify gehaald. Zal het nummer in gewijzigde vorm terugkeren op het album?

De 2 nieuwe songs zijn alweer van een hoog niveau

Vandaag zijn de eerste en tiende song met de wereld gedeeld. Een band om intens van te houden.

Wat een prachtig nummer is ‘don’t shy away’. Tot nu toe hoor ik alleen maar klasse.

Het hele album is prachtig, vormt meer een geheel dan het debuut, vind ik.

Ben benieuwd dan, het vorige album vind ik persoonlijk al een meesterwerk.

Ocotillo en Don't Shy Away zijn 2 pareltjes. Benieuwd naar het volledige album.

Elliptical Days, wat weer een single!

De vijf beschikbare tracks gehoord en dit is voor mij potentieel jaarlijstjes materiaal.

Een van de grootste muzikale verrassingen van 2018 was voor mij Loma, het debuutalbum van het gelijknamige trio. Een samenwerking van Shearwater-zanger Jonathan Meiburg en Emily Cross en Dan Duszynski van Cross Record.

Op dat debuut experimenteerden zij er lustig op los, met als eindresultaat een van begin tot eind fascinerende plaat. Zo gebruikte men bijvoorbeeld een speciaal geprepareerd piano in het aanstekelijke Relay Runner.

Het leek in eerste instantie om een eenmalig project te gaan, maar al spoedig begonnen de drie aan een opvolger te werken. Om maar met de deur in huis vallen, Don’t Shy Away is een meer dan waardige opvolger.

Sterker nog, het album bevalt me nog beter dan de voorganger en wist me nog sneller te overtuigen. Waarschijnlijk kwam dat doordat ik al gewend was aan hun unieke, eigen geluid, dat nu nog verder wordt uitgediept. Middelpunt van de liedjes is nog steeds de rustgevende zang van Emily Cross.

Vreemd genoeg wordt op de hoes alleen vermeld door wie de liedjes geschreven zijn. Naast dat het drietal de nodige instrumenten bespelen, kreeg men hulp van toerende leden Emily Lee (piano, viool) en Matt Schuessler (bas). Verder nog van Flock of Dimes / Wye Oak's Jenn Wasner, en een verrassende hoorn sectie.

Meest opvallende naam van de medewerkende muzikanten is geluidspionier Brian Eno. Hij produceerde en schreef mee aan afsluiter Homing. Eno is trouwens niet alleen een vriend van Cross, maar ook een fan van Loma van het eerste uur. Eno raakte vooral verslingerd aan het nummer Black Willow, vanwege de minimale groove en hypnotiserende refrein en draaide het geregeld in zijn programma voor BBC Radio.

Emily Lee schreef mee aan bloedmooie titelnummer, de overige werden geschreven door het trio. Of de teksten wederom uit de koker van Jonathan Meiburg komen is mij niet duidelijk geworden . Nog steeds blijft er enigszins een waas van raadselachtigheid om dit trio hangen. Net als bij de voorganger werden vooraf al de nodige video’s vrijgegeven.

Dat Don't Shy Away net als de voorganger mijn lijstje van favoriete albums gaat halen is nu al zonneklaar.

Het is lekker wegzweven op dit soort muziek. Dromerig, maar geen shoegaze. Een beetje zoals Cocteau Twins dat kunnen, maar die vind ik wat scherper, wat meer rafelige randen en daardoor toch weer anders.
Een snufje latere Talk Talk qua sfeer ook wel.

Ik weet nu nog niet of dit er eentje gaat zijn die lang bijblijft of dat ik na een half jaar zal vragen Loma wie?!

Voor nu is het in elk geval een mooi album.

Een groep die het experiment niet schuwt en dat is fijn; ik hou daar wel van. Ik geef het album zeker de nodige aandacht en dan zien wat dit oplevert voor mij. Knap is het zeker en op basis van vakmanschap en originaliteit verdient dit zeker 4*, maar ik stem vaak alleen als het uiteindelijk ook mijn smaak is en beklijft; muziek is ook een smaak dingetje.

Het gelijknamige debuut kende ik, aantal malen gedraaid, maar dat was geen ekte blijverd en iets dergelijks oppert aERodynamIC ook van dit album.

Het is prettige muziek, maar "experiment" hoor ik er niet in - op zijn hoogst een wat ongebruikelijke instrumentatie, houtblazers, waarvoor - opnieuw - aero al verwijst naar Talk Talk. Leg dit niet langs de lat van The Cocteau Twins, Mazzy Star of - iets aarders - Cowboy Junkies. Liz kan me betoveren, Hope geeft me haar naam en bij Margot kan ik wegzwijmelen, teiltje onder de bank aub. De diepte - luister gerust op YouTube Burial vs Massive Attack w/Hope Sandoval Four Walls en zet je zelf op bank vast met duct tape om niet weg te floaten - de magie (Liz) vind je hier niet. Als tussendoortje, a light snack is dit niet onaardig, maar dan wel thuis eten

Geef het meerdere luisterbeurten Mjuman; bij mij begint is steeds meer te landen. Per beurt ontdek ik mooie nieuwe nummers terwijl ik het aanvankelijk ook maar zozo vond

Idem dito voor de namen genoemd ter vergelijking; groeiers evenzeer.

Tweede draaibeurt - song remains the same: luistert prettig weg, maar geen aha-erlebnis. Misschien helpt het als er zo een fles opengaat.

Life's all about making choices and giving way to your own preferences. Verheug me nu al op straks draaien van Sevdaliza en Kelly Lee Owens mbv die grote schijven

Waarschijnlijk één van de meest indrukwekkende releases van dit jaar, naast de releases van Sevdaliza en Sophie Hunger wat mij betreft. (Van de albums die ik heb beluisterd uiteraard ) Ze behouden hun eigen sound en zijn niet wars van experiment. Als je jezelf in hun muziek verdiept, dan word je erdoor gegrepen. Top album, zoals ook mooi beschreven door Lura. De toppers vind ik het titelnummer, Half Silences en Given a Sign.

Beste man, check zeker ook het debuut!!
Unieke band! En zeer rustgevend voor de geest, welkom in corona-tijden.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Loma - Don't Shy Away - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Loma - Don't Shy Away
Het debuut van de gelegenheidsband Loma was tweeënhalf jaar geleden van een bijzondere schoonheid, maar het tweede album van de band is alleen maar mooier en indrukwekkender

Bij een gelegenheidsband moet je altijd maar afwachten hoe de samenwerking uitpakt, maar de samenwerking tussen Shearwater voorman Jonathan Meiburg en de twee leden van het duo Cross Record bleek begin 2018 zeer geslaagd. Als Loma leverde het drietal een album af dat niet in een hokje was te duwen, maar dat wel een onuitwisbare indruk maakte. Het debuut van Loma werd zo positief ontvangen dat een tweede album niet uit kon blijven en dat album is er nu. Don’t Shy Away klinkt wat consistenter dan het debuut van Loma, maar de muziek van het Amerikaanse drietal is nog net zo ongrijpbaar en nog net zo betoverend mooi.

Een paar jaar geleden hoorde Shearwater voorman Jonathan Meiburg het tweede album van het Amerikaanse duo Cross Record. Hij was zo onder de indruk dat hij Emily Cross en Dan Duszynski rekruteerde als support-act voor een tour van Shearwater. Hier bleef het niet bij, want aan het begin van 2018 debuteerden Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski als de gelegenheidsband Loma.

Het debuut van de band bleek van een bijzondere schoonheid en dook aan het einde van het jaar terecht op in een aantal jaarlijstjes. Zelf was ik ook onder de indruk van het debuut van Loma, dat bol stond van de invloeden. Ik noemde in mijn recensie onder andere dreampop, post-rock, chamber pop, folk, avant-garde en indierock, maar hiermee had ik slechts het topje van de ijsberg te pakken. Het debuut van Loma bleek vervolgens ook nog een album dat alleen maar mooier en indrukwekkender werd en uiteindelijk veel meer was dan de som van de best indrukwekkende delen.

Loma leek lange tijd een eenmalig project, maar Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski zullen absoluut gevleid zijn geweest door de uiterst lovende reacties en werden uiteindelijk door niemand minder dan Brian Eno over de streep getrokken om het buitengewoon fraaie debuut een vervolg te geven. Don’t Shy Away is deze week verschenen en laat horen dat het Amerikaanse drietal de toppen van hun samenwerking op het debuut van Loma nog lang niet had bereikt. Ondanks het feit dat ik zeer gecharmeerd was van het debuut van Loma, vond ik Don’t Shy Away direct bij eerste beluistering een stuk beter.

Loma borduurt op haar tweede album voort op het geluid van het terecht zo bewierookte debuut, maar heeft alle invloeden dit keer geïntegreerd in een wat consistenter geluid. Het is een geluid dat bestaat uit een aantal cirkels. Binnenin zit de prachtige heldere stem van Emily Cross, die het oor continu zacht streelt, maar die ook constant zorgt voor verbazing en betovering. Om de stem van Emily Cross cirkelt een bijzonder smaakvolle en over het algemeen stemmige instrumentatie. Het is een instrumentatie die zowel dromerig als broeierig klinkt en die perfect past bij de mooie stem van de frontvrouw van de band.

Hiermee zijn we er nog niet, want in de buitenste cirkel van het geluid zoekt Loma het avontuur op. Geen van de songs op het album klinkt alledaags en steeds weer duiken nieuwe geluiden en invloeden op in het bijzondere klankentapijt van de band. Het heeft soms het mysterieuze van Cocteau Twins of het experiment van Kate Bush, maar beide vergelijkingen zijn even treffend als onzinnig.

Het geluid op Don’t Shy Away is misschien consistenter dan het geluid op het debuut van Loma, maar het schiet nog altijd meerdere kanten op, al is het maar omdat de band net zo makkelijk kiest als voor ambient achtige klanken, als voor eigenzinnige blazersarrangementen of stuwende synths.

Het levert een luistertrip op die nog veel meer intrigeert dan die op het al zo fascinerende debuut van de band en die aan het eind ook nog gezelschap krijgt van fan van het eerste uur Brian Eno, die hoort dat het dit keer nog beter is. Alle reden dus om te hopen op een volgende samenwerking tussen Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski, maar laat ik eerst het tweede album van Loma eens opschrijven voor mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman

Het album van Sophie Hunger was ik haast alweer vergeten. Prachtige plaat ook, net als deze...

Voor de liefhebbers staan er op het YouTube kanaal van Loma live uitvoeringen van diverse nummers van het album.