Metallica - S&M 2 (2020)

Ik denk nu niet dat James er een pintje minder door gaat drinken door die enkele gerooide struiken

Hij staat op Spotify sinds vandaag. Ondertussen heb ik al de eerste 5 nummers achter de kiezen.

Eerste indrukken:
- James' stem heeft al betere dagen gekend
- Rob's bassound mist de nodige scherpte en gruis op For Whom the Bell Tolls
- Lars kan na vier decennia nog steeds geen constant ritme drummen (tweede helft van The Day... drukt hij veel te hard het gaspedaal in) en mist elke dynamiek in zijn spel
- De openingssolo van The Day That Never Comes die vervangen wordt door het orkest is een mooie zet en exact het soort zaken waarvoor dit project behoort te dienen

Metallica is al niet meer boeiend sinds “The Black Album”. Ride The Lightning blijft (voor mij) het best metal album ooit gemaakt.

Te is nooit goed . hier is veel te veel te . en te weinig Metallica jammer een gemiste kans.

Behalve Tequila

Tja, een herhaling van zetten en wat te veel overlap met het eerste deel, maar wel bijna twee en half uur genieten.

De nieuwe studioalbums voldoen al een jaar of dertig niet meer aan de hoge standaard die ze zelf hebben gecreëerd, maar live staat het nog als een huis. Ik word hier toch wel erg blij van.

Kritisch publiek altijd, dat van Metallica. 2 prima studio-albums afgeleverd en live is het wat mij betreft ook meer dan prima. Zelfs in de Arena vorig jaar flink van ze genoten. Ben ook niet echt een diehard fan en zie ook wel dat er soms wat aan mankeert, maar perfectie is ook niet wat ik zoek in muziek.

Deze release kan inderdaad als overbodig gezien worden, maar na een tussenperiode van 21 jaar is het wat mij betreft goed te verdedigen om het nog een keertje over deze boeg te gooien. Heb er al 2 luistersessies op zitten en het valt me echt niet tegen. 'Moth Into Flame' vond ik al meteen een fijn nummer, leuk dat die erop staat.

Opzich een leuk idee om S&M weer op te tuigen, maar wat valt die setlist dan tegen zeg.
Ik kan niet meer naar James zijn stem luisteren in een live setting, oef wat is dat hard achteruit gegaan zeg.
En Lars come on man... Zelfs nog reclame maken voor de Metallica Club Membership..?
Dan nog de drumpartijen De songs lijken niet in de verste verte meer op wat ze ooit op hun albums hebben uitgebracht.
En wat voegt dat gelul over 'the Iron Foundry' in vredesnaam toe aan het geheel?

Nee, ik hou het graag bij hun studioalbums waar James zijn stem mooi is opgepoetst
Als ik zin heb in live Metallica grijp ik terug op hun gloriedagen toen James nog een badass was

Hier kan ik me wel in vinden.
Van de nieuwere nummers vind ik vooral The Day That Never Comes erg goed. Terwijl ik de albumversie vind tegen vallen.

Ik had er eigenlijk geen zin in, maar heb het album toch maar eens opgezet in de auto. En eerlijk gezegd was ik bij de eerste vier nummers best wel enthousiast. Ktulu leent zich natuurlijk prima voor een renditie met orkest, zie ook de eerste S&M, en ook het andere oudje doet het weer prima. Ook het 'nieuwe' The Day That Never Comes komt in deze uitvoering goed uit de verf.

Maar net op het moment dat ik overweeg dit album toch maar aan mijn collectie toe te voegen wordt het allemaal toch wel een klap minder. nummers als Confusion en Moth Into Flame komen toch minder sterk uit de verf. Pas bij Halo Of Fire laait het vuur weer een beetje op.

Deel twee van het album start moeizaam. Ik ben op z'n tijd zeker te porren voor klassiek, maar op dit album halen de klassieke stukken het tempo uit de plaat. The Unforgiven III wordt op een interessante manier uitgevoerd. Het is alleen jammer dat de stem van James de boel een beetje verstoort. All Within My Hands heeft het als nummer gewoon niet en Pulling Teeth is verrassend goed uitgevoerd, maar bllijft een skipnummer. Vanaf Wherever I May Roam is het allemaal prima te doen, afgezien van het verplichte nummer Nothing Else Matters....

Al met al valt deel twee van deze exercitie me erg mee. Er wordt met veel energie gespeeld en dat compenseert voor mij een beetje voor de foutjes die her en der gemaakt worden. Ik vind het overigens lovenswaardig dat er niet teveel aan de nummer gesleuteld lijkt te zijn.

Halo on fire is toch wel het beste nummer van S&M2. Zeker nadat het publiek luidkeels meezingt op een van wat mij betreft beste riffs die Metallica in tijden heeft gemaakt. Hello darkness say goodbye heeft misschien zonder dat James het op dat moment besefte wel meer betekenis gekregen toen hij vlak na dit concert in de Rehab terecht kwam. Goed dat hij terug is. Hopelijk komen de mannen een keertje weer met wat echt nieuw materiaal.

Metallica nu weer, altijd goed 5 sterren...
Fuck what they say!

Na de release las ik flink wat positieve kritieken op dit album. Daarom heb ik het toch maar geprobeerd. S&M (1) vond ik wel aardig, soms wat meer geslaagd, soms wat minder. De heren van Metallica en het San Francisco Symphony hebben hier zo'n 20 jaar later hun voordeel mee gedaan, want dit project S&M2 is meer geslaagd. De intro's (en soms outro's) van het orkest zijn vaak heel aardig en de extra begeleiding geeft de nummers regelmatig wat extra's. Zo klinken ze anders, maar ze blijven gelukkig heel herkenbaar. Dat komt goed tot uiting op nummers als The Call of Ktulu, The Day That Never Comes, Moth Into Flame , The Outlaw Torn. No Leaf Clover, Halo on Fire, The Unforgiven III, All Within My Hands, One & Master of Puppets. Alles bij elkaar een geslaagd project en wat mij betreft een aanrader.

Herhaling van het project van 20 jaar geleden. Wat mij betreft iets minder goed gelukt.
James is matig bij stem, maar op zich is dat niet vervelend. Bij metal hoeft de zanger niet zo getalenteerd te zijn als iemand als George Michael.
De ballads zijn wel erg zoet. Was bij deel 1 ook, maar voede beter.
De snellere nummers met orkest zijn behoorlijk goed, al had de mix imo heel wat beter gekund.

Al met al toch wel weer leuk.

Deels een herhalingsoefening van het concert twintig jaar geleden, maar met gelukkig net genoeg nieuwe en afwijkende tracks om de boel interessant te houden. Op uitgekauwde meuk als Nothing Else Matters en Enter Sandman zal toch niemand meer zitten te wachten zou je zeggen, maar toch komen ze weer in vergane glorie langs. Het is vooral recenter werk als Confusion en Moth Into Flame dat wat mij betreft de moeite waard is. De tweede disc begint erg stroef met onnodig lange monologen en twee amper interessante klassieke stukken. Maar ja, ook dat schijfje heeft met inventieve uitvoeringen van bijvoorbeeld The Unforgiven III en All Within My Hands mooie dingen te bieden. Kortom, het is veel, heel veel, maar sporadisch laait het heilige vuur toch wel weer op.

En nu ik S&M2 alsnog op 4LP heb, hoor ik pas goed hoe overdonderend band en orkest klinken. Ik verhoog 'm daarom naar 4,5*: dit is toch wel erg goed hoor. De LP's zitten trouwens in een mooi boek met fraai artwork en daarbij nog een fotoboek van Anton Corbijn.

Ietsje leuker met beeld, vooral de zwart wit versie op de blu-ray (geluid ook dik in orde)

Beetje pijnlijk om naar te luisteren, Lars Ulrich lijkt met het jaar een slechtere drummer te worden.

Het kwam voor mij eerlijk gezegd een beetje uit de lucht vallen, deze S&M2. Een goede 16 jaar geleden (toen ik nog een puberende Metalfist was), was Metallica zowat mijn favoriete groep. Ik schreef als bezigheidstherapie op school kaften vol met songtitels en flarden lyrics, ik had posters op mijn kamer, ik had de groep als wallpaper, ... Tijden veranderen echter en Metallica verdween (samen met Iron Maiden) naar de achtergrond en ik volgde het muzieknieuws absoluut niet meer op de voet.

Al blijf ik vandaag de dag nog altijd wel een nostalgisch gevoel overhouden wanneer ik aan de band terugdenk en dan in het specifiek het S&M concert uit 1999. Indertijd op goed geluk de muziekdvd gekocht en compleet weggeblazen. Die mix met een symfonisch orkest werkte uitstekend en zelfs nummers van albums waar ik niet zo bijzonder veel mee had (Load & Re-Load) kwamen stevig binnen. Ik hoopte met S&M2 hetzelfde effect te kunnen krijgen met albums zoals Death Magnetic en Hardwired to Self-Destruct (wel pogingen gedaan tot het luisteren maar mijn interesse lag er echt niet meer) en helaas.. S&M2 is op alle vlakken minder dan de voorganger. Hoewel, op alle vlakken is niet helemaal juist. Het eerbetoon aan Cliff Burton met (Anesthesia) Pulling Teeth is bijzonder indrukwekkend maar voor de rest? Het oude materiaal blijft als een huis overeind staan en de nieuwe nummers vallen in het niets in vergelijking daarmee. Misschien dat fans van de laatste twee albums hier wel hun gading in vinden, maar ik vond het allemaal veel te lang uitgesponnen.

En dat geldt eigenlijk voor veel zaken. Ik was alweer vergeten hoe graag Lars Ulrich zichzelf hoort praten waardoor de korte interviews redelijk nietszeggend worden. Kwalitatief is er trouwens weinig aan te merken aan heel deze set-up. Het symfonisch orkest overtuigt over de gehele lijn en de band zelf speelt ook strak, maar de bezieling is weg. Ulrich die wat vlaggen ligt te gokken, het is zowaar het opwindendste dat er uit zijn mond is gekomen. De laatste show ook (ik ben naar de cinemavoorstelling van 11 oktober gegaan, ik vermoed dat op 9 oktober de show van 6 september werd getoond en op 11 oktober de show van 8 september?) voor James Hetfield zich terug liet inchecken bij een rehab-center, ook dat is bijna 20 jaar geleden dat hij dat nog eens heeft gedaan...

Veel gezwets om te beginnen zodat je je eigenlijk ligt af te vragen wanneer ze nu in hemelsnaam eens een gitaar gaan vastpakken en eenmaal van start knettert het wel. Persoonlijke favorietjes als The Ecstasy of Gold en The Call of Ktulu blijven formidabel, The Memory Remains is erg indrukwekkend en nadien zakt het als een kaartenhuis in elkaar om naar het einde toe met moeite overeind te krabbelen. Volgens mij kon je bij de DVD van S&M echt zelf nog spelen met de camerastandpunten etc, ik denk dat dat 20 jaar later nog altijd een dynamischer beeld geeft dan dit.

Op One zingt James wel heel slecht, laten we over het drummen van Lars maar zwijgen.

Toen dit project uitkwam vond ik de herhaling van zetten slappe hap en had nul interesse om het te luisteren. De eerste S&M is nostalgie voor mij, een pareltje die laat zien hoe dynamisch de muziek van Metallica kan zijn. Het stoorde me dan ook om te zien dat de setlist driekwart hetzelfde was op S&M2, why bother?

Vandaag toch de behoefte om het een keer op te zetten en wat gelijk opvalt is hoe goed de arrangementen van Michael Camen waren. Natuurlijk moeten die vaker gespeeld worden! Het verschil met de nieuwe nummers is dan ook groot. De magic touch van Camen was het hart van dit project en die is hoorbaar afwezig bij de nieuwe nummers. Nou helpt het ook niet mee dat het nieuwere werk van Metallica ook gwoon niet kan tippen aan hun oudere werk..
The Iron Foundry is een stuk wat ik vroeger met trots ontdekte en bewees mij voor eens en altijd dat klassieke muziek absoluut de moeite waard is om je muzikale leven aan te wijden. Zoveel pracht en praal als je verder gaat dan radio 4. Helaas is deze versie vreselijk slecht, de hele spanning van dat stuk verdwijnt totaal doordat Metallica zonodig mee moest spelen.

Wat ik wel waardeer is dat de tweede helft van S&M2 voornamelijk bestaat uit alternatieve of herbewerkte versies om het orkest zo gevarieerd mogelijk in te zetten.
Net als bij S&M zijn de nummers van Load en Reload het beste, die komen echt tot leven met het orkest.
En welke ook niet ongenoemd mag blijven is Whenever I may roam, petje nogmaals af voor Michael Camen hoe episch hij dit lied heeft weten te orkestreren.