Television - Marquee Moon (1977)

Dank, Lura, voor het mooie stuk van een evidente liefhebber over een album dat ook al sinds het begin der tijden in mijn eigen persoonlijke top 10 vastgesoldeerd staat. Eén kleine kanttekening : hoewel dit artikel uit de Platendraaier komt heeft de schrijver hiervoor kennelijk niet de plaat gebruikt, althans niet de eerste vinylpersing. Daarop hoor je namelijk hoe na de lange (tweede) solo op het titelnummer het eerste couplet weer begint, maar al vanaf de eerste regel “I remember how the darkness doubled...” begint er een langzame fade-out, en de complete stilte is dan ook al vèr voor het bereiken van het refrein (“Life in the hive...”) ingetreden. Ik kocht de plaat volgens mij in december 1977, dus je kunt je mijn verrassing voorstellen toen ik ergens in de tweede helft van de jaren 80 de eerste CD-versie kocht en toen merkte dat het eerste couplet niet wegstierf maar juist compleet doorliep en het nummer daarna een mooi “natuurlijk” slot kreeg -- kennelijk hadden ze voor de elpee het effect van een soort mysterieuze ononderbroken kringloop willen simuleren door het herhaalde eerste couplet weg te draaien, maar vonden ze het voor de CD-release wel leuk om toch dat oorspronkelijke einde van de opnamesessie te laten horen. (De vinylplaat heb ik niet meer, en de CD heb ik even niet onder handbereik, maar volgens mij kloppen zowel mijn herinnering als de citaten.)
        Overigens heb ik indertijd ook nog een Engels muziektijdschrift gekocht waar in de lezersrubriek toevallig een uitgebreid antwoord stond op de vraag welke gitaren Verlaine en Lloyd precies gebruikten op dit album. Voor wie geïnteresseerd is typ ik die antwoorden op deze pagina met alle liefde nog even in.

Aan het stemgeluid moet ik nog even wennen maar het gitaarwerk is fantastisch! Valt in het zelfde straatje als Gang of Four, heerlijk plaatje!

Germ:Volgens mij ga je daar best aan wennen hoor. Het maakt het ook een beetje androgyn en dat past ook bij de niet vast te pinnen stijl en sound (zeker geen macho-rock dit). Dit album kwam nog hoog in de eeuwige 100 album lijst van OOR Enzo uit 1987, maar uit de lijst van 2007 was ie verdwenen. Tuurlijk snap ik dat er ruimte gemaakt moet worden voor de Strokes en de Jay Zs van deze wereld, maar zeker niet ten koste van dit meesterwerk! Intelligent, maar tevens zeer intens!

Bezielende zang en fascinerend gitaarwerk sieren dit monumentaal album. Venus en Marquee Moon springen er bovenuit.

De term monumentaal gaat mij wat te ver, maar 'een prachtig album' klinkt toch ook goed? 4*!
Elevation, Marquee Moon en Torn Curtain zijn mijn favoriete songs, Prove It ben ik minder enthousiast over.
In de Oor jaarlijst 1977 staat het album op 5. Prima plaats denk ik zo.

1001 Albums you must hear before you die

Nummer 389 bracht me bij Television - Marquee Moon (1977), een album dat ik al lang een keertje wou luisteren maar waar het er nog nooit van gekomen was.

De opener 'See No Evil' bevalt me meteen erg goed. De gitaarlijn is erg prettig en de zang en structuur zijn wat rommelig. Daar hou ik wel van.

Jammer genoeg wordt het niveau van de opener, voor mij, nergens meer gehaald op het album. Sterker nog: naar mijn gevoel zakt het niveau met elk nummer een klein tikje naar beneden. Als ik elk nummer apart zou quoteren, zou dat denk ik een dalende lijn zijn over het album heen (met een lichte opflakkering bij de afsluiter).

Dat klinkt misschien negatiever dan het is, want ik vind het voor alle duidelijkheid wel degelijk een goed album. De stijl bevalt me en er staan genoeg nummers op die ik goed vind. Verder denk ik ook dat Television een hoop bands die ik goed beïnvloed heeft. Ik ben dus zeker blij dat ik het album ontdekt heb, maar voor mij is het niet de topper die het voor vele anderen wel blijkt te zijn.

Misschien groeit hij nog, maar misschien geraakt hij hier ook helemaal in de vergeethoek. Only time will tell.

Favorieten: See No Evil, Venus

3,5*

Hebben jullie dat wel eens bij een outro? Dat je nog steeds wel eens kippenvel kan krijgen en in sommige buien zelfs emotioneel kan worden? Dat effect wordt bij mij bereikt tijdens de laatste anderhalve minuut van Torn Curtain. Wat een gitaar samenspel, wat een rauw gevoel toveren deze heren uit hun instrument.

Deze plaat is een blauwprint van alle hoekige gitaarmuziek die erna gemaakt zou worden en wat mij betreft is het later nooit meer beter gedaan. Top 10 materiaal.

Nog nooit van deze band gehoord, todat de titeltrack voorbij kwam in de Rolling Stone top 250 Greatest Songs (2004) playlist voorbij kwam. Sehr Gut!

Terecht, een legendarisch nummer dat van A tot Z klopt en ondanks de lengte geen seconde te lang is. Hoogtepunt van deze plaat, en de rest doet er weinig voor onder.

Geen idee of je dit album op cd hebt, in de versie met bonus-tracks. Die bevat nl de 12" Little Johnny Jewel (verschenen op Ork Records in '75) en dat nummer is ook de moeite waard. Vind zelf ook The Fire en The Dream's Dream, beide met 2 'duelling' lead guitars (Verlaine en Lloyd) van opvolger Adventure zeer de moeite waard.

Nee op LP, maar Little Johnny Hoewel ken ik wel. Mooie vingeroefening voor deze plaat. De laatste 3 nummers op Adventure kunnen wedijveren met die op Marquee Moon, maar stammen deels ook uit die tijd of zijn zelfs geschreven in de tijd dat Television nog geen studio van binnen had gezien.

De gitarist heeft zo te horen les gehad van Neil Young, effectief gebruik van een beperkt aantal akkoorden.

De zang is even wennen, vind het wel wat weghebben van Supergrass.

Destijds vond ik dit een prachtplaat. Nu - 45 jaar later - is dat toch een heel stuk minder. Het titelnummer blijft recht overeind staan. Nog altijd een fraai stuk. De rest is niet slecht, maar toch een stuk minder.

Zo zie je maar: op de lange termijn valt of staat de muziek met de kwaliteit van de songs.

Halfje eraf.

R.I.P. Tom Verlaine.

‘They felt like a possible future’: how Brian Eno and I recorded Television’s first demos

In search of the new, Richard Williams – then an A&R man at Island Records – captured early Television in an office block salsa studio. But Tom Verlaine wasn’t impressed

Mijn eerste gedachte bij het beluisteren was: ''Hebben the strokes wel heeeel erg naar dit album gekeken bij het maken van hun muziek''?
Of het ligt gewoon puur aan de stem en het gebruik hiervan maar het heeft wat weg van de typische garage rock van the strokes, maar dan wel met wat meer wave invloeden en wat alternatiever en gekker.
Geen top 50 album allertijden materiaal voor mij of iets in die richting maar wel een heeel fijn en lekker album dit hoor!
Ik twijfel nog tussen 3,5 of 4 sterren of wie wel hoger.

Marquee Moon is toch echt wel top 2000 materiaal hoor. Wisselen we gewoon een Queen nummertje voor in. '39 of zo.

Helemaal eens hoor, vreemd dat hier niets van in de top 2000 staat. Zullen we het voorstellen?

OKE OKE, ik ben ook redelijk om wat dit album en zijn legendarische status betreft
Zo ontdek je nog eens wat net voor het nieuw jaar.
Friction, elevation en marque moon zijn werkelijk fantastisch en ook de overige nummers liggen in deze lijn.
Wat jij Koen St

Ja echt gewoon een klassieker dit, fantastisch. Ook Torn Curtain en See No Evil echt top nummers

Eens! Geen zwakke broeder hiertussen. Ik moet dit album ook op vinyl hebben
Voor de kenners en daar hoor jij ook wel bij denk ik, is wat television hierna heeft uitgebracht ook van hetzelfde niveau of is het een tikkeltje minder?

Tikkeltje minder, maar nog steeds goed. Heb de twee opvolgers ook op LP. Tom Verlaine heeft ook een aantal fijne solo albums gemaakt overigens die ook het ontdekken waard zijn: Tom Verlaine, Dreamtime, Words from the Front en Flash Light vooral.

Aanhakend bij Poles Apart zou ik je willen wijzen op een discussie tussen mij en itchy ruim een jaar geleden (over de vergelijking). Naast de solo-albums van Verlaine, is ook deze titel Richard Lloyd - Alchemy (1979) - MusicMeter.nl de moeite waard.

Zeker wel, al wordt die op MuMe nogal laag gewaardeerd helaas.

Da's onterecht - het is meer pop, maar niet verkeerd. Dat euvel is ook te vinden bij de solo-albums van Jerry Harrison (Talking Heads) - ook die worden minder gewaardeerd, terwijl het fijne albums zijn.

In de Volkskrant staat elke week een stukje waarin de geschiedenis van het personage achter de meisjesnaam in de titel van een popliedje wordt onderzocht. Er is zelfs al een heel boek van verschenen: En Venus was haar naam van Paul Onkenhout en John Schoorl (ze ondertekenen hun columns met "John & Paul"). Meestal gaan de stukjes over de Manuela's en Chiquitita's van deze wereld, maar in de krant van vandaag gaat het warempel over de Venus van Marquee moon, en dan vooral over de Richie in die tekst – net als ik nemen de schrijvers aan dat dat Richard Hell is, maar ik heb nooit geweten of Tom Verlaine dat ooit bevestigd heeft.

Op reis door new wave en aanverwanten vlieg ik van Spiral Scratch van de Buzzcocks naar de in hetzelfde januari 1977 verschenen debuutelpee van Television.

De naam van de groep zong al geruime tijd rond, zoals in de recensie in Muziekkrant Oor van het debuut van de Ramones. Hierboven noemen enkele MuMensen dit punk of post-punk. Ik ga daar niet in mee: in 2010 sloeg avdj de spijker op den kop met deze regels: "In 1976/77 zocht Tom Verlaine een band bij elkaar die het roer wilde omgooien. De 'dirty' Gibson geluiden, effectenpedalen en gelikte nummers maakten plaats voor een clean Fender geluid." Dus geen punk en ook geen napunk, maar vanaf het begin kiezend voor een nieuwe weg.

Wat me vooral opvalt is het hoge muzikale peil op het debuut Marquee Moon. De heren beheersten hun instrumenten meer dan goed en komen meteen met vrij complexe, sterke composities. Dat het titelnummer op de oorspronkelijke elpee bijna tien minuten duurt, is opvallend; iets soortgelijks deden de Stranglers op hun twee maanden later verschenen eersteling. Ook die van Television verveelt geen seconde.
Het is melodieus met de soms aangenaam-zeurderig maar altijd heldere vocalen van Tom Verlaine. Diens gitaarpartijen vlechten een fraai wandkleed met die van Richard Lloyd, waarbij de ritmesectie van bassist Fred Smith en drummer Billy Ficca zich niet beperkt tot een elementaire basis, maar eveneens melodieus en gevarieerd speelt.

Favorietjes aanwijzen is lastig. Ik ga maar voor het kortste (Venus) en langste nummer. Of toch See No Evil? Hoe dan ook, de reis vervolgt bij Welshman Dave Edmunds.

En ik hoor Interpol, heel duidelijk in de titeltrack. Zo nu ineens, nu ik dit album weer eens draai (fijne plaat). Vgl. Obstacle 1 maar. Ik zal vast niet de eerste zijn…..

Zeker 20 jaar geleden op cd gekocht en ik vond er maar weinig aan. Ik heb de plaat zo weinig gedraaid, dat ik er vandaag pas achter kwam dat 'See No Evil', van Joe Jacksons album 'Fast Forward' een cover is. Anno 2025 beviel de plaat me een stuk beter overigens. Leuk om te horen hoe in een nummer invloeden van Bowie anno 1972 doorsijpelen en hoe de NYC community elkaar beïnvloedde, want Talking Heads zijn geregeld niet ver weg op dit album. Waar ik destijds vooral niet door 'Marquee Moon' heenkwam, hoor ik nu een zeer interessante track. Voor nu 3,5*, maar wie weet?

Geschreven in De album Top 100 van...:

Nog zo'n messcherpe en hele invloedrijke gitaarplaat. Gitaristen Tom Verlaine en Richard LLoyd zijn een lekker stel, die elkaar perfect aanvoelen en tot grote hoogten kunnen stuwen. Deze plaat heeft een enorm lange aanlooptijd gehad, zo is onder andere te lezen in het 33 1/3 boekje over deze plaat (hele fijne serie boekjes trouwens). Het voordeel daarvan is dat de nummers tot in de puntjes zijn geperfectioneerd, dat is duidelijk te horen. Geen grammetje vet. Het titelnummer is een masterclass "hoe doe je een nummer van 10 minuten veel korter lijken" en verveelt nooit. De rest doet daar amper voor onder, deze plaat is ook in de breedte sterk.
Verder klinkt de plaat een beetje zoals het New York uit de jaren 70 dat je uit de films kent: een beetje groezelig en afgeleefd, maar heel opwindend.

Funfact: mijn avatar is de afbeelding op de achterkant van de hoes van deze plaat en ik heb hem ook als tattoo: ergens heb ik mijn hoofd de link gelegd tussen die afbeelding, het titelnummer, en de magie van muziek. En ik hou van de maan.

Aangekruist als favoriet:
1. Marquee Moon
2. Elevation