Gillian Welch & David Rawlings - All the Good Times (2020)

Uit het niets is er ineens dit album. Sinds 2003 worden er maar spaarzaam albums uitgebracht; één onder de noemer Gillian Welch, twee Dave Rawlings Machine en één David Rawlings album. Oh en nog een archive release. Dit wordt soms toegeschreven aan een writers block, maar de begeleidende tekst bij dit album doet me vermoeden dat Gill en Dave zelf hun grootste criticus zijn.

Enfin, als er iets is waar ze goed in zijn naast het schrijven en zingen van hun eigen nummers dan is dat wel het zichzelf eigen maken van een andermans nummer. De voorbeelden zijn legio Billy van Bob Dylan, Neil Young's Country Girl, White Freightliner Blues, etc.

Voor dit album is er bewust niet voor gekozen om die oudjes van stal te halen maar juist nieuwe wegen te verkennen. Daarbij wisselt de lead zang voor het eerst tussen Gill en Dave, vandaar ook de equal billing.

Ik word bij het eerste nummer gelijk al blij en dat gevoel gaat niet meer weg. Het enige nummer dat ik wat minder geslaagd vind is Jackson. Heb een lichte voorkeur voor de door Gillian gezongen nummers, maar Senor is ook niet te versmaden.

Meer van dit graag! 4.5*

Zeker een verrassing , altijd blij als er weer eens iets spaarzaams te voorschijn komt, je zou verwachten dat er na al die jaren toch wel een stuk of 10 nummers beschikbaar zouden kunnen zijn.
1e luisterbeurt stemt toch weer heel positief, mooie intieme uitvoeringen en hoewel vooral een fan van de mooie stem van Gillian maakt het Street legal Senor de meeste indruk ( vind ik mooier dan de originele Dylan uitvoering).

Leuke, spontane plaat van Gillian Welch en David Rawlings. Naar het schijnt opgenomen tijdens de lockdown met een oude reel-to-reel bandrecorder, in de eigen woonkamer om het zo maar te zeggen. De meeste songs zijn denk ik ook een eerste take, en de nodige oneffenheden zijn dan ook te horen. Op Abandoned Love, een Dylan-cover, schuift de tape zelfs plotsklaps weg.

Dat alles mag de pret hoegenaamd niet drukken, want hoewel het tien covers betreft, brengen Welch en Rawlings de songs alsof het eigen werk is. De afwisseling in zang tussen man en vrouw zorgt voor een mooie dynamiek; de songs waarin Welch de boventoon voert, dragen mijn voorkeur weg. Al is Señor misschien stiekem wel de beste song op de plaat.

Jackson haalt het niet tegen de versie die Johnny Cash met June Carter bracht in Folsom Prison, maar dat is zeer zeker geen schande. Dit is gewoon een erg charmant plaatje, waaruit veel liefde voor muziek blijkt.

3,5 sterren

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Gillian Welch & Dave Rawlings - Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 1. / All The Good Times - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Gillian Welch & Dave Rawlings - Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 1. / All The Good Times
Gillian Welch neemt een duik in haar archieven en levert met Dave Rawlings ook nog eens een intiem lockdown album af, wat in één klap twee geweldige Gillian Welch albums oplevert

Ik volg het nieuws rond Gillian Welch kennelijk niet zo goed, want het samen met Dave Rawlings gemaakte All The Good Times is me twee weken geleden ontgaan. Ik kwam het album op het spoor door de release van de verzameling restmateriaal op Boots No. 2, dat weer onderdeel blijkt van een nog dit jaar te completeren trilogie. Het zijn in kwantitatief opzicht goede tijden voor de liefhebbers van de muziek van Gillian Welch en Dave Rawlings en ook in kwalitatief opzicht valt er niets te klagen. Beide albums bevatten vooral sober ingekleurde songs met de zo herkenbare stemmen van het tweetal uit Nashville. Bij elkaar anderhalf uur smullen van de unieke muziek van Gillian Welch en Dave Rawlings en er is nog veel meer op komst.

Er is de afgelopen 15 jaar veel gesproken over de vermeende writer’s block van Gillian Welch, maar deze zou inmiddels wel erg lang duren en bovendien is er nooit bewijs voor aangedragen. Het lijkt er op dat de Amerikaanse singer-songwriter en haar partner Dave Rawlings vooral erg kritisch zijn op hun werk.

We moeten daarom blij zijn met alles dat wel komt en dus werd ik een week of twee geleden aangenaam verrast door de aankondiging van de release van Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 1. Het is de opvolger van Boots No. 1, The Official Revival Bootleg uit 2016 dat restmateriaal bevatte van de sessies die uiteindelijk haar debuut Revival uit 1996 opleverden.

Het voegde vijf kwartier interessante muziek toe aan het oeuvre van Gillian Welch en daar komt met Boots No. 2 nog eens drie kwartier bij. En er zit nog veel meer in het vat, want Boots No. 2 is pas het eerste deel met “lost songs”. De overige twee delen verschijnen als het goed is de komende maanden zodat 2020 zomaar een prachtig jaar voor de liefhebbers van Gillian Welch lijkt te worden.

Het wordt nog mooier, want toen ik het album opzocht op de bandcamp pagina van de singer-songwriter uit Nashville, Tennessee, zag ik daar ook All The Good Times staan. Het is een album van Gillian Welch en Dave Rawlings dat een paar weken geleden uit het niets werd uitgebracht en waar ik nog niets over ben tegengekomen. Het maakte de aangename verrassing nog wat groter.

Goed, eerst Boots No. 2, The Lost Songs, Vol. 1. Het is net als Boots No. 1 een album dat gevuld is met restmateriaal en dit keer gaat het om restmateriaal dat stamt uit de eerste jaren van het huidige millennium, waarin Gillian Welch twee prachtige albums uitbracht, Time (The Revelator) uit 2001 en Soul Journey uit 2003. Boots No. 2, The Lost Songs. Vol. 1 bevat restmateriaal uit deze periode en het is restmateriaal dat varieert van demo’s tot opgenomen songs die uiteindelijk net de albums niet haalden.

De meeste songs op het album zijn sober. Akoestische gitaar en zang vormen de belangrijkste bestanddelen van de meeste songs op het album, hier en daar aangevuld met prachtig ander snarenwerk van Dave Rawlings. Het is sober, maar het is ook vanaf de eerste noten het uit duizenden herkenbare Gillian Welch geluid, die uitstekend uit de voeten kan met sobere klanken.

Time (The Revelator) is mijn favoriete Gillian Welch album en ook het restmateriaal uit de vroege jaren 00 bevalt me uitstekend. Het snarenwerk is sober maar ook warm en de stem van Gillian Welch is er een waarvoor ik nog altijd makkelijk smelt. Boots No. 2 bevalt me nog wat beter dan zijn voorganger en dan is er ook nog het vooruitzicht dat we nog twee delen tegoed hebben. Het is een prachtig vooruitzicht.


En dan is er dus ook nog All The Good Times, dat volgens de cover All The Good Times Are Past And Gone heet. Het is een album dat Gillian Welch en Dave Rawlings opnamen tijdens de corona lockdown. Het met eenvoudige middelen opgenomen album bevat 10 songs en het zijn allemaal covers of bewerkingen van traditionals.

Ook dit keer moeten we het doen met fraai snarenwerk en de stemmen van Gillian Welch en Dave Rawlings, die elkaar afwisselen en bovendien tekenen voor geweldige harmonieën.

De songs van onder andere Bob Dylan en John Prine en de door Dave Rawlings en Gillian Welch bewerkte traditionals worden stuk voor stuk voorzien van het unieke stempel van het tweetal uit Nashville en vormen een wat weemoedige maar bijzonder fraaie soundtrack van het leven in corona tijd.

All The Good Times klinkt meestal nog wat ruwer dan het restmateriaal van Boots No. 2, maar het pakt geweldig uit, al is het maar omdat de stemmen van Gillian Welch en Dave Rawlings in een sobere muzikale setting alleen maar krachtiger worden.

We kunnen het nog lang hebben over de writer’s block van Gillian Welch, maar met vier albums in een jaar tijd hebben we natuurlijk niets te klagen. Ik teer al vele jaren op al het moois dat Gillian Welch in het verleden maakte, maar ben heel blij met al dit nieuwe werk, dat nog maar eens de unieke talenten van Gillian Welch en Dave Rawlings onderstreept. Erwin Zijleman

Fijne release toch weer! Ik begrijp dat hier wel een beperkte fysieke oplage van is geweest, maar dat die allang is uitverkocht. Zou er nog een nieuwe gaan komen?

Jazeker, die komt in maart 2021!

Nu hopen dat Boots No. 2 ook nog via de normale weg te koop komt, 25 dollar verzendkosten voor die box is me wat te gortig.

Plus invoerrechten, ik had die zelf berekend op 11 euro, maar er kwamen nog 13 euro afhandelingskosten bij.. maar het is een schitterende box (nu helemaal..)

Vanaf vandaag weer breed verkrijgbaar. Via dodax of amazon is hij voor rond de 13 a 14 euro te koop. Bij Bol voor 21...

Ik heb enige tijd geleden de digitale versie al gekocht, maar misschien koop ik de cd alsnog wel. Het is toch weer een fijne plaat.

CD vandaag maar besteld bij dodax. Boots No 2 via haar eigen website. Misschien dat de cd's nog ooit los te koop komen, maar lijkt erop dat het exclusief op haar site te koop blijft. De ervaring leert dat dat soort box sets in de normale retail en stuk duurder zijn, dus dan maar de verzendkosten accepteren. Als hij out of print geraakt wordt het helemaal prijzig.

Ik heb de box inmiddels in huis, harm1985. Ziet er prachtig uit, met een mooi boekwerk erbij met alle teksten en de akkoorden. Ik moest nog wel €21,68 aan invoer- en inklaringsrechten betalen...

Ach, je leeft maar één keer. Zoals ik zei zal het wel een exclusive blijven op haar site en als hij ooit in een normale winkel ligt zeer aan de prijs zijn, om maar te zwijgen over een tweedehands exemplaar op discogs. Ik zie hem wel verschijnen.

[quote]AOVV schreef:
Dat alles mag de pret hoegenaamd niet drukken, want hoewel het tien covers betreft, brengen Welch en Rawlings de songs alsof het eigen werk is. De afwisseling in zang tussen man en vrouw zorgt voor een mooie dynamiek; de songs waarin Welch de boventoon voert, dragen mijn voorkeur weg. Al is Señor misschien stiekem wel de beste song op de plaat.


Mooie versie idd. Zou dan ook eens die van Willie Nelson & Calexico checken, die op de soundtrack van ‘I’m Not There’ staat. Misschien stiekem wel de beste coverversie van Senor .

Winnaar van een Grammy! Werd tijd dat ze er eentje wonnen.
Gillian Welch and David Rawlings Win Best Folk Album at 2021 Grammys | Pitchfork

Kan ik het alleen maar mee eens zijn, maar om nou te zeggen dat dit de meest logische keuze in het werk van Welch is...

Ach, Neil Young won zijn eerste Grammy voor Angry World.

Vinyl reissue in November. En gewoon overal verkrijgbaar.

beetje dubbel gevoel bij dit album met voornamelijk covers en traditionals. de covers zijn weliswaar charmant en worden goed uitgevoerd, maar deden mij eigenlijk verlangen naar de originele uitvoeringen, in dit geval de Dylan covers van "Senor" (van zijn album "Street Legal") en "Abandoned Love" een outtake van het album "Desire", dat later verscheen op de compilatie "Biograph". zo laten ook de originele uitvoeringen van John Prine's "Hello in There" en "Jackson" van Johnny Cash, een nummer van de Nashville singer/songwriter Billy Edd Wheeler en Jerry Leiber van het befaamde songwriterś duo Leiber/Stoller, zich moeilijk overtreffen. iets wat ik ook zo ervaar met de veel gecoverde songs van Townes Van Zandt, waarbij ik altijd een voorkeur heb voor de uitvoeringen van de man zelf.

favoriete tracks zijn de door Gillian Welch gezongen opener "Oh Babe It Ain't No Lie", een nummer van de blues/folk muzikante Elizabeth Cotten, "Ginseng Sullivan" van de singer/songwriter/folk-bluegrass multi-instrumentalist Norman Blake, afkomstig van zijn debuut album "Back Home in Sulphur Springs", de man droeg ook met 4 tracks bij aan het soundtrack album "O' Brother, Where Art Thou?" en "Y' All Come" een nummer uit 1952 van singer/songwriter Arlie Duff. alhoewel ze wel zo klinken, zijn dit feitelijk geen traditionals.

van de 3 traditionals (tracks 3,5 en 6) bevallen "Fly Around My Pretty Little Miss" en "Poor Ellen Smith" , waarbij hun stemmen prachtig harmoniëren mij het beste. dat doen die stemmen weliswaar ook op de titeltrack "All the Good Times", maar de lead vocal van David Rawlings op dat nummer bevalt mij een stuk minder. heb sowieso wat moeite met de ietwat knauwende stem van de man, dus wat mij betreft hadden er meer nummers met lead vocals van Gillian Welch op mogen staan, m.a.w. Gillian Welch is een geweldige zangeres en David Rawlings is geen geweldig zanger.

dit door David Rawlings geproduceerde album won in 2021 een Grammy Award als "Best Folk Album"

Je hoort niet veel van ze, maar als Welch en Rawlings weer eens aanzetten, is het ook meteen raak. In deze set covers komen hun kernkwaliteiten weer uitstekend tot hun recht: fraai gitaarspel en hemelse samenzang. Sprankelend!