Queen - Queen II (1974)

Queen heeft toch niet dezelfde manier van sequencing als Queen II en Sheer Heart Attack?

Queen (het album) is meer een verzameling songs. Natuurlijk, na tientallen jaren gewend te zijn aan de volgorde van de nummers, is het moeilijk om de nummers los van elkaar te horen. Maar geen enkele song loopt in over in een ander.

Daarbij is Queen (het album) niet zo heel coherent, omdat het The Night Comes Down sowieso van een andere opnamesessie komt. Nee, Queen (het album) klinkt helemaal niet zo coherent en compleet als de vier albums die zouden volgen. Ik ben benieuwd waarom jij vindt dat de eerste plaat past in mijn verhaal.

@Mssr Renard, ik denk dat ik je aanvankelijk enigszins verkeerd heb begrepen. Over één ding zijn we het eens, dat na A day at the Races, de vlam er echt uit was.

Dit is ook altijd een van mijn favoriete Queen albums geweest. Nevermore en The MArch of the Black Queen heb ik destijds echt grijsgedraaid.

Dat heb ik nooit gezegd, en zal ik ook nooit zeggen.
Ik denk dat je me nog steeds verkeerd begrijpt. Ik had het hier over het samenvloeiien van songs. Het totaalplaatje van een album, zoals dat bij veel bands zo het geval was in de jaren zeventig.

Als je het echt wilt weten: Queen heeft wat mij betreft nog nooit een slechte plaat of single uitgebracht. Het vuur zit wat mij betreft in elke plaat.

Oh....nou dan verschillen we van mening. Op een gegeven moment was Queen voor mij niet meer dan commerciële bullshit. Ik zag op een gegeven totaal niet die Queen waar ik gek van was. Zeg maar de eerste 5 albums, maar j adat is dan mijn mening.

Ik weet intussen wel wat je mening is. En dat is ook allemaal prima.

Ik denk ook niet dat ik je zo gek zal krijgen om eens goed te zitten voor platen ná 1976. En dat is ook prima.

Dan hebben we het bij Queen II gewoon over Queen II, en dan verschillen we (waarschijnlijk) niet van mening. Al ben ik wel gek op de song 'Loser in the End', en daar sta ik nogal alleen in.

Nee hoor ik ook.
Roger gaf toch wel altijd een ander tintje in zijn werk.

Ik zie dat je niet stemt op platen. Heeft dan een bijzondere reden (een beetje oftopic), om het ontopic te houden, hoeveel zou je voor deze plaat geven?

Dat drumintro van Loser in the End vind ik overigens echt fantastisch.

Ik vind punten geven voor een plaat niet zo belangrijk.
Deze plaat zou de volle punten voir mij krijgen
Evenals drowse en im in love with mij car in de live uitvoering
Geweldige nummers van roget in the 70s

De afgelopen jaren betrap ik mezelf erop dat wanneer de Top 2000 net is afgelopen, ik de periode erna terugval op wat ik voor het gemak maar 'klassieke artiesten' noem. Zo heb ik me vandaag en gister op Leonard Cohen, Peter Gabriel, Dire Straits en nu dus Queen gestort. Een revisie van dit album bleek hoognodig, omdat ik bij het zien van de tracklist me slechts een wazig beeld kon vormen van hoe dit album ook alweer klonk.

Tot mijn verbazing hoor ik hier ontzettend veel prog-invloeden in terug. Veel meer dan dat ik me in ieder geval kan herinneren van de vorige luisterbeurten. Als progliefhebber doet dat me natuurlijk ontzettend veel deugd. In dit kader valt me de door Freddie gecomponeerde 'black side' van Queen II het meeste op. Met name het drieluik Ogre Song - The Fairy Feller's Master-Stroke - Nevermore is een lust voor mijn progrock-minnende oren.

Sowieso geniet ik enorm van de veelzijdige bombatische elementen die alle songs op dit album kleuren. Ik snap nu waarom men bij een band als Muse altijd het commentaar levert dat Queen een grote inspiratie is geweest. De overeenkomsten en parallellen tussen beiden zijn me nu vele malen duidelijk geworden. Ik kan me echter ook goed voorstellen waarom juist die bombastische elementen voor sommige luisteraars een enorm struikelblok kunnen vormen. Ook ik kan er niet altijd naar luisteren, aangezien je daar uiteraard voor in de stemming moet zijn. Maar ze komen nu toch wel ontzettend lekker binnen hier, zeker in combinatie met een wat progressiever en harder geluid dat de band op latere albums meer los zou gaan laten. Over dat laatste ben ik overigens zeker niet rauwig; ik vind het getuigen van een enorme durf en creativiteit om elk album weer een nieuwe weg te bewandelen die afwijkt van een reeds eerder verkend territorium. Er zijn maar weinig bands die in hun hele muzikale carrière altijd interessant zijn gebleven op zowel kwalitatief als creatief gebied. Queen is er zeker één van in mijn optiek.

In de discussies die hier de afgelopen jaren over dit album zijn gevoerd, stuitte ik op de term 'sequencing'. Queen II is inderdaad één van de weinige albums waarbij de afzonderlijke songs elkaar op een dusdanige manier weten te complementeren en versterken, dat het bijzonder lastig is om ze als losstaand te beluisteren en beschrijven. Dat geldt uiteraard nog sterker voor het tweede deel van de plaat, omdat de nummers daar dienen als losse componenten van een grotere suite. De luisterervaring van dit album wordt zowel veel beter als leuker door de volgorde van de nummers enerzijds en dus die briljante manier waarop de nummers zich onderling tot elkaar verhouden anderzijds.

Queen II is een heftige luisterervaring. Op zowel muzikaal als emotioneel vlak vliegt het alle kanten op. Kwalitatief zit het echter immer snor op dit album, hetgeen des te knapper is gezien de diffusiteit aan emoties waar beroep op wordt gedaan en de verscheidenheid aan muzikale trucjes die wordt toegepast. Een album dat veel beter, leuker en intenser is dan ik mij eigenlijk dacht te herinneren. Daarom gooi ik er een halfje bij op en kijk ik ernaar uit om ook de rest van het oeuvre van Queen weer eens van een dergelijke revisie te voorzien!

Ik heb 'm laatst ook weer eens gedraaid. En wederom kan ik (veel) meer uit de voeten met kant b (black side) dan kant a (white side). De eerste plaat kant is me wat te gezapig. De nummers op zich zijn prima maar het is me teveel van hetzelfde qua stijl en feel.

Vandaag precies 50 jaar oud. Heerlijke gelegenheid om het weer hard te draaien!

Van mij mag het zelfs elke dag. Om dat nu slechts eens in de vijftig jaar te doen?

Vooral The March of the Black Queen is en blijft super....

Dit is en blijft wat mij betreft het beste album ooit gemaakt. In elk geval mijn favoriete album. Daarom is dit het eerste album dat ik sterren geef op dit nieuwe account, na jarenlang hier accountloos meelezen met de meningen over allerlei albums.

Natuurlijk is de black side het beste, maar wat betreft de witte kant wil ik toch even benadrukken hoe geniaal White Queen (As It Began) is. Vooral de liveversie uit 1975.

Nog veel beter dan de studioversie van White Queen (As It Began), wat mij betreft de ultieme versie van het nummer en een van de mooiste pareltjes die Queen ooit gemaakt heeft: https://www.youtube.com/watch?v=gGOq0kQzgVM

Ledyba, heel goed dat "Queen II" op nummer één in je album top 10 staat. Ik heb een ander favoriet album maar dat doet nu even niet terzake. "Queen II" is zo vreselijk goed samen met "Sheer Heart Attack". Bij beide albums geldt dat ik voor Queen altijd een heel diepe buiging heb gemaakt. Koninklijk met een hele grote vette K zal ik maar zeggen. Later vond ik Queen toch minder koninklijk...

Helemaal eens. Queen II is mijn favoriete album ooit, al komen Queen (eerste album), Sheer Heart Attack en vooral A Night At The Opera en Innuendo in de buurt.

Wat betreft Queen... Jaren 70? Top. Jaren 80? Minder. Met weer een positieve uitschieter aan het einde met Innuendo en ook een paar pareltjes op Made In Heaven (vooral Mother Love).

Alles tot en met News of The World vind ik ge-ni-aal.

Eigenlijk zijn alle albums van Queen enorm de moeite waard, op Hot Space na dan, dat vind ik persoonlijk het enige gedrocht wat ze ooit gemaakt hebben, de rest vanaf 1973 tot en met 1991 en ook nog Made in Heaven zijn allemaal de moeite waard