The Chicks - Gaslighter (2020)

ik ken het oeuvre van de dames niet; ga me er eens in verdiepen.

Het zijn gewoon The Dixie Chicks hoor.

Dat weet ik. Ook onder de andere naam kende ik de dames nog niet. Evengoed bedankt.

Ik ken verder ook niks van deze groep, hoor nu de nummers Gaslighter en Julianna Calm Down voor het eerst en die klinken lekker. Doet me al veel meer dan die andere damesgroep: HAIM. Volgens mij is het veel meer country voor dit album.

Edit: beluister nu de voorganger, erg mooi!

Na 14 jaar weer een nieuw album! Ik ben heel benieuwd. De singles klinken tot nu toe erg lekker. Terugkerend thema van het album is het einde van de relatie van lead zangeres Natalie Maines en de teksten, afgelopen weken gepost op Instagram, liegen er niet om. Sappig detail: haar ex heeft geprobeerd om via de rechter te verhinderen dat dit album zou worden uitgebracht, maar dus tevergeefs.

De cd is binnen via concerto. In tegenstelling tot de hoes hierboven staat op mijn versie nog Dixie Chicks.
Morgen maar even luisteren!

Hmmm ... toch mis ik iets.

Eerste luisterbeurt en het is een lekkere pop album met een country twist. Wel een verandering tov vorige albums; ben benieuwd hoe dit valt bij de fans. Ik moet even bepalen of dit voor mij een blijvertje is. Ook check ik de voorganger; die is indertijd aan mij voorbij gegaan. Druk...druk...druk.

Eerste luisterbeurten klinken wat mij betreft erg goed . Hadden wat meer uptempo liedjes bij gekund. Heel erg persoonlijk album ( misschien soms iets te expliciet zelfs) , geniet hier wel erg van , voorlopig zijn het openingsduo , Young man en March March favoriet. Ik vind dit echt kwaliteitspop , het country gehalte is nu te verwaarlozen maar ik mis het niet . Wel iets minder denk ik dan taking The long way around , maar die was ook nagenoeg perfect

Veel te seksistisch die bandnaam.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Chicks - Gaslighter - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Chicks - Gaslighter
Na lange afwezigheid keren The Dixie Chicks terug als The Chicks met een album dat hun wat traditioneel aandoende rootsgeluid op bijzonder overtuigende wijze het heden in sleurt

De afgelopen weken ging het vooral om het laten vallen van het woord Dixie uit hun naam, maar nu is er Gaslighter, de opvolger van Taking The Long Way uit 2006. The Chicks hebben hun vertrouwde geluid deels behouden, maar hebben het, samen met producer Jack Antonoff, ook grondig gemoderniseerd. Het pakt verrassend goed uit. Zowel in muzikaal, vocaal als productioneel opzicht is Gaslighter een indrukwekkend album, maar ook de songs en de persoonlijke teksten van Natalie Maines, die een vechtscheiding van zich af zingt, spreken zeer tot de verbeelding. Al met al een glorieuze terugkeer van The Chicks.

Dit jaar zou het Amerikaanse trio The Dixie Chicks ruim 14 jaar na Taking The Long Way dan eindelijk terugkeren met een nieuw studioalbum. Ten tijde van het vorige album lagen Natalie Maines, Emily Strayer en Martie Maguire nog altijd flink onder vuur in het conservatieve deel van de Verenigde Staten omdat ze de oorlogen van George W. Bush in twijfel durfden te trekken.

Dit conservatieve deel van de VS zal waarschijnlijk ook niet veel goede woorden over hebben voor het besluit van de band om het woord Dixie (een verwijzing naar de zuidelijke staten van de VS ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog) uit haar naam te halen. Daarom prijkt op Gaslighter niet de naam van The Dixie Chicks, maar vormen Natalie Maines, Emily Strayer en Martie Maguire nu The Chicks.

Gaslighter kwam er zeker niet zonder slag of stoot. The Chicks begonnen al in 2016 aan de opvolger van Taking The Long Way, maar het was na lange afwezigheid niet makkelijk om de draad weer op te pakken. Het ging pas lopen toen het trio de samenwerking zocht met topproducer Jack Antonoff. Het is de producer die Taylor Swift transformeerde in een popprinses, maar het is ook de man achter onder andere Carly Rae Jepsen, Lana Del Rey en Lorde.

Ook de samenwerking tussen The Chicks en Jack Antonoff is wat mij betreft een geslaagde. Natalie Maines, Emily Strayer en Martie Maguire zijn er op Gaslighter in geslaagd om hun zo herkenbare geluid te behouden, maar het album klinkt ook fris en eigentijds. Amerikaanse rootsmuziek stroomt nog altijd nadrukkelijk door de aderen van The Chicks, maar Gaslighter schuwt ook uitstapjes richting pop niet. Dat laatste hoor je vooral in de instrumentatie, die voller, elektronischer en moderner klinkt dan die op de vroege albums van The Dixie Chicks (wonderlijk hoe Allmusic.com doet alsof de band altijd al The Chicks heet).

Het akoestische geluid van Natalie Maines, Emily Strayer en Martie Maguire is overgoten met een eigentijds klinkend Jack Antonoff sausje en dat pakt verrassend goed uit. De combinatie van organische klanken, elektronica en een flink laagje chroom past nog altijd prachtig bij de rootsy vocalen van Natalie Maines en de harmonieën van het drietal. The Chicks zijn er in geslaagd om een aantal karakteristieke kenmerken van het oude geluid van het drietal te behouden, maar ze slepen dit geluid ook op overtuigende wijze het heden in en raken hier en daar aan landgenoten HAIM.

Gaslighter is daarom zeker geen 13 in een dozijn popalbum, maar een album waarop pop en roots op fraaie wijze worden gecombineerd met de instrumentale en vocale kwaliteiten van The Chicks en met het vermogen van het trio om memorabele songs te schrijven. Gaslighter is een album vol lekker in het gehoor liggende songs, maar het zijn ook songs waarin The Chicks verrassend diep graven, met grote regelmaat het experiment opzoeken en Natalie Maines ook nog haar frustraties over een vervelende echtscheiding kwijt kan.

Ook in productioneel opzicht is Gaslighter een kunststukje. Het is knap hoe Jack Antonoff er steeds weer in slaagt om flarden van het oude Dixie Chicks geluid op te laten borrelen en dit vervolgens te voorzien van zijn eigen hand. Het is na lange afwezigheid altijd even afwachten of de oude magie nog aanwezig is, maar Gaslighter van The Chicks loopt over van deze magie. Erwin Zijleman

Van de week stond ik met dit album in de hand - een cd waar overigens nog gewoon Dixie Chicks op stond - maar dat terzijde. De Volkskrant was behoorlijk positief, met name ook door de scherpe teksten, maar omdat hun vorige album alweer van zo lang geleden was, heb ik er toch eerst maar even een stukje van geluisterd. En tja, toen maakte het titelnummer meteen zo'n zwakke indruk - als "But you la-la-la-lied" onderdeel kan uitmaken van een sterke tekst, dan leg je de lat wel erg laag - dat ik het verder maar voor gezien heb gehouden. Eerder vond ik March March overigens wel aardig klinken en misschien geef ik het album nog wel eens een kans, maar de eerste indruk wasniet best.

In de EU is voor zover bekend de naam Dixie Chicks op alle fysieke exemplaren te vinden, dit omdat het voor ons (hmmm ?) te verwarrend zou zijn, en wij niet geheel zouden weten wat er wel en niet in de VS zou spelen rondom deze meiden. En het dan voor de (eventuele) kopers direct herkenbaar is.

Altijd groot liefhebber geweest van deze meiden, heb de cd's letterlijk grijs gedraaid en keek dan ook wel heel erg uit naar nieuw werk, wat na 14 jaar dan eindelijk een feit is. Misschien waren mijn verwachtingen wel veels te hoog maar dit is voor persoonlijk niet de gedroomde comeback van ze. Als er een nieuw bandje was gekomen met dit, had ik het waarschijnlijk helemaal geweldig gevonden, maar nu gezien wie het zijn is het gewoon best een leuke cd. Ik laat hem nog even op me inwerken, maar geef evengoed een 3,5 want dat verdienen ze gewoon.