Walter Trout - Ordinary Madness (2020)

Ingetogen, gevoelig en heel subtiel album van Walter Trout. Zijn gitaarspel is als vanouds daar hoeven we ons ook deze keer echt geen zorgen over te maken. Zijn band rockt en legt een heerlijke solide basis voor de nummers waar Walter dan met zijn gitaarspel tussendoor soleert. Het klinkt allemaal heerlijk en het is wat minder rauw... Heel raar eigenlijk dat de nummers “Ok boomer“ en “Final curtain call” Wat eigenlijk typische Walter Trout nummers zijn, eigenlijk een beetje de vreemde eend in bijt zijn... En dat is dan eigenlijk ook helemaal niet vervelend of niet passend maar gewoon een beetje zoals hij waarschijnlijk nu geworden is door alles wat hij de laatste jaren heeft meegemaakt. (Daar is al genoeg over gezegd en geschreven...) Ik ben gewoon blij dat hij in deze nieuwe fase in z’n leven de blues en ook zijn eigen fans trouw blijft en dit alles met een typisch Trout sausje blijft overgieten en ons op deze manier toch aangenaam blijft verrassen. Gelukkig mogen wij dan ook gewoon blijven genieten. Van mij mag hij zo nog jaren doorgaan...

Voorlopig maar even een dikke 4,5...

Walter Trout overtreft zichzelf op dit schitterende album. De al zo lang actieve bluesrocker is na zijn ernstige ziekte gelouterd teruggekomen. En hoe. Eerlijke bluesrock afgewisseld met rustiger nummers, waarbij bij elk nummer de passie eraf spat. Hij heeft zich weten te vergezellen van een uitstekende band, is goed bij stem en het album zit zoals gebruikelijk vol spetterende gitaarsolo’s. Volgend jaar in februari in Paradiso, nu maar hopen dat dat door gaat. Hij is dan bijna 70, maar in deze vorm valt er nog veel moois van hem te verwachten.

Het openingsnummer zet gelijk de toon. Een heerlijke slowblues met geweldig gitaarwerk. En dat gaat de hele plaat zo door. Kwalitatief hoogstaande bluesrock waarbij de wat ruigere nummers afgewisseld worden met de wat rustigere songs.

Een plaat die uitnodigt om vaak te worden gedraaid.

Lekker bluesalbum van Walter Trout, die toch al heel wat jaren en albums op de teller heeft staan ondertussen. Het vakmanschap én de liefde voor de muziek zijn duidelijk terug te horen op deze plaat, die net geen uur in beslag neemt. Mijn favoriete nummers zijn de lekkere opener annex titeltrack, en het ontroerende All Out of Tears, met ergens in het midden een werkelijk fantastische gitaarsolo.

Trout lijkt het nog lang niet beu te zijn, maar het album bevat ook wel wat maatschappijkritiek. En zie ik op de albumcover dat de muurklok vijf voor twaalf aangeeft? Dat lijkt me natuurlijk ook niet toevallig, al kan het ook verwijzen naar zijn eigen leven, want in 2014 kampte hij met leverfalen, en heeft zijn leven aan een zijden draadje gehangen tot er dan toch een levertransplantatie kon worden uitgevoerd. Het enige waar je in het leven zeker van bent, is dat het eindigt met de dood. Laten we het dan in de tussentijd maar zoveel mogelijk koesteren. In de teksten, zoals van het lekker lome The Sun Is Going Down zijn ook wel wat verwijzingen naar de Tijd en diens onverzettelijke, compromisloze karakter terug te vinden.

3,5 sterren

Weer 'n prima bluesrock album van Deze bluesrock gigant. Walter trout loopt alweer wat jaartjes mee. En brengt met regelmaat albums uit. Ook nu weer lekkere rauwe bluesrock afgewisseld met mooie Ballads. Heb hem op rood vinyl. Weer 'n dikke aanrader voor de bluesrock fans. Tis druk in huize viking 1 veel moois op vinyl de laaste tijd gekocht :de laaste Joe bonamassa, Bruce Springsteen, ac /dc, deep purple en deze prachtige lp it's rock and roll /bluesrock time in farmsum rock city hahaha.

Op de een of andere manier heeft blueslegende Walter Trout het voor elkaar gekregen om na zijn ziekbed sterker terug te komen dan ooit.. de albums van na zijn herstel klinken ruiger en bombastischer dan voorheen en textueel zit het allemaal subliem in elkaar. De ene emotie volgt de andere op. Maar van het album Ordinary Madness krijg ik kippenvel. Het gitaarwerk en ook de rauwe stem van Trout doen zelfs met track 3 terug verlangen naar Live in the Jungle!!!;

Opgenomen in de studio van Robbie Krieger, wiens SG Trout gebruikt als rhythm gitaar op OK Boomer. Als rhythm gitaar op Heartland gebruikt Trout dan weer een Telecaster van James Burton. De keyboard van Ray Manzarek stond ook in de studio, dus die zullen ze wellicht ook nog gebruikt hebben.
Deze plaat zou de meest persoonlijke teksten hebben van Trout, maar ik ben er niet van onder de indruk. Het klinkt allemaal nogal symplistisch. Qua muziek is het niet een typische Trout plaat, maar zover strekt hij zich nu ook weer niet uit dat ik verrast ben.