Toen ik als veertienjarige als een blok viel voor deze plaat, had ik werkelijk geen idee dat die liefde zo lang ging duren.
Waarom weet ik niet, maar ik kreeg op die leeftijd een eerste oprisping van country-liefde (jaja - lachen mag

), ik denk dat deze plaat daar deels verantwoordelijk voor was.
Hier geen zogenaamd archetypische country (je weet wel: "hond (waarschijnlijk luistert hij naar de naam "Jimmy") is dood/vrouw is weggelopen/ik wil dood"). Het is folkmuziek gebracht door een zangeres met country-roots.
Het is een uiterst stemmig plaatje. Een verzameling covers waar onze lieve Nanci haar eigen draai aan geeft ... Ze doet dat heel subtiel, met haar lieve stem (hell, ik ben verliefd op die stem

).
De arrangementen hier vind deze jongen trouwens ook erg warm, met niet opdringerige strijkers en kristalheldere akoestisch gitaargepluk - en af en toe de obligatoire mondharmonica.
Dit alles klinkt als de ideale achtergrondmuziek voor personen in de herfst van hun leven, die iets om luisteren zoeken nadat ze op zondag hun stukje kwarktaart achter de kiezen hebben.
Neen - neen - neen: daarmee doe je deze plaat werkelijk tekort.
Ik vermoed dat Nanci met het coveren van deze folknummers een "dank u" richting haar inspiratoren wou zenden. Wel, het is een uiterst mooie dankbrief geworden - zeg ik
Het materiaal dat Nanci uitkoos mag er trouwens wezen:
"Women of the phoenix" lijkt wel een soort lofzang te wezen op de ordenende factor die een vrouw kan wezen in de mannelijke chaos.
"Wild and damn near free/But, a Woman of the Phoenix is the medicine they need"
Ander prijsbeest:
Tecumseh Valley van Townes Van Zandt (beluister die Townes trouwens!

):
"She saved enough to get back home/When spring replaced the winter/But her dreams were denied/Her Pa had died/The word come down from Spencer/So she turned to whorin' out on the streets/With all the lust inside her ..."
Boots of Spanish Leather dat Bob Dylan schreef in een romantische bui (Bob Dylan in een romantische bui? Dat klinkt inderdaad als "ze houden de winterspelen in Arizona de volgende keer"), krijgt door die vrouwelijke interpretatie van Nanci een nieuwe, tedere dimensie. En tederheid, daar kan je nooit genoeg van hebben
Het vreemde is dat ik steevast kippenvel krijg bij dezelfde nummers:
Speed of the sound of loneliness en
From Clare to Here (die intro van dat "From Clare ...", altijd prijs bij mij) - waarschijnlijk komt het die beide nummers ronddartelen op het terrein van de eenzaamheid.
(
"When Friday comes around/We're only into fighting/My Ma would like a letter home but/I'm too tired for writing" ).
(
"The only time I feel alright/is when I'm into drinking/It can sort of ease the pain of it and it/levels out my thinking")
Door die empathische frasering van Nanci wordt het allemaal zo prachtig genuanceerd gebracht
En raad eens ook wie aanwezig is met een nummer? Good ol' Woody Guthrie, de man op wiens gitaar stond te lezen:
"This machine kills fascists"
Woody tekent hier voor het gezapig lichtvoetige
Do Re Mi . Ja, je moet dat
Do Re Mi-gevoel hebben, nietwaar?
Ik ga hier afsluiten, en mezelf enorm tevreden tonen dat ik deze plaat überhaupt in m'n bezit
mag hebben.