Alice in Chains - Dirt (1992)

De tracklist met Down In A Hole als voorlaatste track ís de originele tracklist. Zie de master release zoals die is opgenomen op discogs.

Het gaat eigenlijk toch gewoon om een stijl en stroming. Voor de muziek van de bands die je opsomt bestonden al termen. Bij grunge krijg je er nog het heavy metal geluid van de gitaren bij. Dirt is daar een heel goed voorbeeld van. Alternatieve rock en heavy metal hadden elkaar gevonden en laatst genoemd genre leek daarbij opeens ook ouderwets en overbodig geworden. Natuurlijk zijn er achteraf bekeken altijd bands die als voorlopers kunnen aangemerkt worden. Dat zou je dan proto-grunge kunnen noemen.

Voor mij past grunge sterk in het gedurfde gitaargeluid uit die periode. Lekker heenklooien met harde en zachte uitspattingen. De Seattle scene was of door de hardrock uit de jaren zeventig beïnvloedt, of door de punkrock uit de jaren tachtig. Het was ook wel een modedingetje met de houthakkershemden en versleten broeken bij de mannen, de bloemetjesjurken bij de vrouwen, veelal gecombineerd met legerkistjes en onverzorgd langer haar. Voor mij persoonlijk wel een geweldige tijd. Punk was ook al snel veel meer dan het anarchistische idealisme en werd ook een algemeen mode verschijnsel, al bleef die pure kern zeker intact.

Maar, in tegenstelling wat wel eens beweerd wordt, is die "pure kern" net zo goed gericht op de MTV-bakvisjes als de 80s hardrockers daarvoor waren. Zie bijvoorbeeld hoe Layne Staley gedurende de jaren net zo goed achter alle trends aanliep.

Metal in het algemeen werd iets minder populair in die mainstreamkringen maar bleef in de onderstroom nog stevig overeind. Vooral in de wat extremere genres werden rete-interessante doorontwikkelingen gemaakt.

Dat staat natuurlijk allemaal los van de hoge kwaliteit van Dirt. Fantastisch album en juist ook omdat het allemaal net was zwaarder is dan de stadsgenootjes van Soundgarden en Pearl Jam.

Eens met dat laatste, maar het was toch meer dan 'iets minder populair in mainstreamkringen'. Heel wat bands kregen geen platencontract meer, andere pasten hun stijl aan en velen hielden er helemaal mee op.

80s metal en hardrock ja. Maar Machine Head, Pantera, Fear Factory en dat soort bands zorgden ervoor dat de festivalvelden gevuld bleven. Metal veranderde en verdween uit de hitlijsten. Maar was nog steeds springlevend.

Pantera had een nummer 1 album in de Verenigde Staten met Far Beyond Driven. Echt krankzinnig dat zo'n harde plaat zo'n mainstream succes was, alleen Iowa van Slipknot valt daar nog onder.

Hetzelfde geldt voor het gigantische succes van deze plaat en Superunknown, dat zijn absoluut geen toegankelijke platen met een flinke dosis metal (doom en bij Soundgarden zelfs wat sludge).

Enfin, metal was creatief gezien helemaal niet dood. Ook in 1991 niet. Dat was waar ik op reageerde.

Ik heb hier geen hitsuccesje gezien van Pantera overigens.

Er bestaan zoveel genres in de rockmuziek, zoveel subgenres. Zolang je er naar luistert is het niet dood, wat de massa en media ook zeggen. Zoveel smaken voor zoveel mensen. Luister en geniet.
Binnenkort ga ik dit fijne werkje maar weer eens aanzetten.

Bij de tracklist zoals ie hier staat vind ik het 2e gedeelte een stuk minder , afgezien van het imo beste nummer , Would?...

Achteraf bekeken valt het natuurlijk als 80s metal aan te duiden omdát metal veranderde, in die mate dat het alternatief werd genoemd. Met bands als Pearl Jam, Nirvana, Alice in Chains, Soundgarden en Pantera was er een breed spectrum aan alternatief, van alternatieve rock tot alternatieve metal.

De jaren '90 is inderdaad een fantastische periode voor metal, underground én (semi)-mainstream. Commercieel succesvolle tracks dan misschien niet (al heeft Sepultura's Roots Bloody Roots wel een hitnotering gehad, maar dat is dan weer richting de nu-metal die sowieso commercieel succesvol was), maar dus wel verrassend hoge albumnoteringen. Ik weet niet of het nu nog mogelijk is om met zo'n harde plaat als Far Beyond Driven aan de top van de albumlijst te belanden, in welk land dan ook. In Nederland behaalde de plaat trouwens plaats 47 als hoogste positie en bleef acht weken in de albumlijst staan. Dirt stond maar liefst 35 weken in de albumlijst met plek 17 als de hoogste notering.

En Would? was een heel klein top 40 hitje hier. Plaats 30 ofzo. Maar ook toen scheelden hitlijsten mij al niets.

Angry Chair???

Destijds nog de cd single gekocht van Would? Daar stonden ook We Die Young en Man In the Box op. Uiteraard met als doel het publiek nog kennis te laten maken met het debuut; Facelift. Het zijn tevens 2 prima songs. Would? was echter anders, donkerder, spannender en intenser. Het start al met de baspartij van Starr en de eerste subtiele akkoorden van Cantrell. Als Staley daar ook nog eens met zijn bezwerende stem overheen komt ben ik om. Nog steeds is het 1 van mijn meest favoriete songs ooit. De rest van de schijf is mij net zo dierbaar maar Would? wijkt op een prettige subtiele wijze af van de rest van de plaat. Een ieder heeft zo zijn favorieten maar elke keer ga ik bij de afsluiter voor de bijl. Vreemd genoeg is Dirt ook nooit goed in een hokje te stoppen geweest, wat ook maar weer onderstreept dat Alice In Chains met deze schijf naar mijn bescheiden mening een unieke positie inneemt/innam in het muzikale landschap, ook toen al.

Would? is fijn. En tegelijkertijd ook een stuk catchier dan de rest van het materiaal. Het nummer was al iets eerder opgenomen voor de soundtrack van de film Singles. En uiteindelijk ook toegevoegd aan Dirt.

Nooit geweten.

Fijne tijd voor een muziekliefhebber, de eerste jaren van de jaren negentig, mijn hele muzieksmaak is toen gevormd. Ik heb de bandleden na het concert in Rotterdam nog ontmoet, Lane Staley was compleet van de wereld en verdween met een paar groupies de tourbus in. Jerry Cantrell bood enigszins beschaamd zijn excuses aan wat voor ons totaal overbodig was, wij vonden het destijds supercool. Ik vroeg mij later wel af hoe de dynamiek in de band moet zijn geweest, de rest van de band was ontzettend sympathiek en serieus terwijl met hun voorman geen zinnig woord te wisselen viel.
Tegenwoordig vind ik Dirt wat lastiger te beluisteren. Er kleeft een hoop jeugdsentiment aan en muzikaal is het allemaal geweldig maar de druggy teksten vind ik tegenwoordig wat lastiger aan te horen dan toen ik begin twintig was.

Één van de beste grungealbums ooit gemaakt: Layne Staley's vocalen zijn ronduit waanzinnig op deze plaat.
Er staan makkelijk 5 tijdloze klappers op en ook de rest van de tracks valt nergens uit de toon.
Aan de ene kant zonde dat het allemaal zo ellendig afliep met een heroïnejunk als leadzanger maar anderzijds is dat natuurlijk de hoofdreden dat deze plaat ooit gemaakt is.

Deze heeft zojuist een plekje in mijn top 10 gekregen. Blijft tijdloos en imo samen met core van STP het beste grunge album waarbij deze me nog net iets dieper raakt.

Nog beter dan het debuut en zeker net zo vaak gedraaid destijds. Geniale muziek met de heerlijke stem van Layne Staley. AIC leverde in mijn ogen het meest consistente album uit het begin van de grunge periode af.
Dat is nogal een statement , daar ben ik me van bewust, maar voor mij is dit altijd buitencategorie geweest. Dat ik het nooit heb opgenomen in mijn top 10 heeft waarschijnlijk te maken dat ik het dusdanig aan mijn tijd van volwassen worden heb gebonden dat ik het overall niet dezelfde status geef als albums in mijn top 10. Ik heb het ook jaren niet gedraaid , zonder het echt gemist te hebben. Das vreemd maar nu ik het weer omarm blijven de 5 sterren steevast van kracht.

Wat een plaat. Hoe is het toch mogelijk dat dit soort groepen in staat zijn tot goede ‘rustige’ nummers als would enzo. Lekkere stem van layne en fijn eigen geluid.