The Jayhawks - XOXO (2020)

Heel benieuwd naar dit album. De eerste 2 liedjes klinken goed in ieder geval. 2e nummer is geschreven en gezongen door de drummer en we kunnen op dit album een hoop variatie in zang en songwriting verwachten volgens de berichten. Later dit jaar komt er als het goed is ook nog een nieuw solo album van zanger Gary Louris. Goed jaar voor Jayhawksfans dus.

Ik hoop dat Gary Louris zijn beste nummers heeft bewaard voor de soloplaat waar TheRiverPoet hierboven over vertelt. Echt memorabele Jayhawks-nummers staan hier niet echt op. Sterker nog: op een compilatie-CD van de afgelopen 10 Jayhawks-jaren zou ik alleen 'Bitter Pill' van dit album plaatsen: 'Dogtown Days' en 'Across my Field' kunnen zo het putje in.
Nu is Gary Louris nooit de nieuwe Bob Dylan geweest - dat maakt niet uit! - maar 'Living in a Bubble' en 'Illuminate' behoren wel tot het zwakkere werk van de beste man.

Als het een samenhangend geheel vormt, vind ik 'zwakker songwriting' nog te overkomen, maar waar 'Homecoming' me qua sound doet denken aan het Sound of Lies-album en 'Society Pages' aan Gary's werk in Golden Smog, vind ik dit album niet echt eigen sound hebben waardoor ik 'XOXO' ook niet snel for old time's sake aan zal zetten.

Lekkere plaat

Ach ja, smaken verschillen RoyDeSmet. Jij noemt het niet samenhangend, ik noem het divers. Ik vind het boeiend dat Gary Louris geregeld een stapje terugdoet en de anderen de spotlights gunt. En, tja, de ene keer pakt het beter uit dan de andere keer. Ik vind het nog te vroeg voor een beoordeling, maar na een paar ‘draaibeurten’ vind ik het op zijn minst een heel fijn album. En wat heerlijk: een band met stuk voor stuk prima stemmen.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Jayhawks - XOXO - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Jayhawks - XOXO
De beste albums van The Jayhawks stammen misschien uit de vroege jaren 90, maar het nieuwe album van de band klinkt verrassend fris, hecht en veelzijdig en staat vol memorabele songs

Ik ben een groot fan van de Amerikaanse band The Jayhawks, maar grijp toch meestal naar de twee alt-country klassiekers die de band heel wat jaren geleden maakte. Die gaan met enige regelmaat gezelschap krijgen van XOXO, want wat is dit een lekker album. Het is een hecht bandalbum waarop losjes wordt gemusiceerd en alle bandleden hun ei kwijt kunnen, maar het is ook een album vol invloeden en een album vol songs die zich niet alleen genadeloos opdringen, maar die ook in de meeste gevallen memorabel zijn. The Jayhawks steken de afgelopen jaren sowieso al in een uitstekende vorm, maar op XOXO doet de band uit Minneapolis er nog een schepje bovenop.

Als ik denk aan The Jayhawks, denk ik nog altijd vooral aan Hollywood Town Hall uit 1992 en Tomorrow The Green Grass uit 1995. Het zijn de albums waarmee de band uit Minneapolis, Minnesota, zich schaarde onder de pioniers en smaakmakers van de alt-country en het zijn bovendien de albums waarop de muzikale chemie tussen voormannen Gary Louris en Mark Olson haar maximum bereikte.

Het zijn waarschijnlijk voor altijd de onbereikbare albums in het oeuvre van de band, maar het betekent zeker niet dat The Jayhawks verder geen goede albums hebben gemaakt. Met name de laatste jaren steekt de band in een prima vorm. Paging Mr. Proust uit 2016 en het verrassend sterke Back Roads And Abandoned Motels uit 2018, met songs die Gary Louris oorspronkelijk voor anderen schreef, bevielen me uitstekend, waardoor ik met hoge verwachtingen begon aan het deze week verschenen XOXO.

Voor het nieuwe album sloten de vier leden van de band zich op in een huis annex studio in Minneapolis, waar in twee weken XOXO werd opgenomen. Waar Gary Louris sinds het vertrek van Mark Olson stevig aan de touwtjes trok binnen The Jayhawks, is het nieuwe album een echt bandalbum geworden. Gitarist Gary Louris, bassist Marc Perlman, drummer Tim O’Reagan en toetsenist Karen Grotberg droegen allemaal bij aan het album en laten ook in vocaal opzicht nadrukkelijk van zich horen. Het levert een album op dat wat bonter en veelkleuriger klinkt dan de meeste andere albums van de band, wat een aantal verrassingen oplevert.

XOXO opent met het inmiddels uit duizenden herkenbare Jayhawks geluid in This Forgotten Town, dat niet had misstaan op de beste albums van de band en dat een opvallende vocale bijdrage van drummer Tim O’Reagan kent, die ook de tweede track op het album heeft geschreven en hierin opschuift richting indie-rock.

XOXO verlaat de gebaande paden van de alt-country sowieso met grote regelmaat. Gary Louris laat zich in Living In A Bubble door Paul McCartney en Harry Nilsson beïnvloeden, terwijl Karen Grothberg in haar eerste track op het album opschuift richting de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de vroege jaren 70.

XOXO is door alle uitstapjes een betrekkelijk bonte mix van 70s countryrock, Beatlesque psychedelica, Amerikaanse folkpop en Westcoast pop en natuurlijk de alt-country waarmee de band zichzelf aan het begin van de jaren 90 op de kaart zette. XOXO is niet alleen een verrassend veelzijdig album, maar ook een ontspannend klinkend album waarop elk van de vier leden van de band zijn of haar ei kwijt kan en een handvol gastmuzikanten zorgen voor de extra versiersels op een album dat het verder zonder al teveel opsmuk moet doen.

Ook XOXO moet je wat mij betreft niet vergelijken met de meesterwerken Hollywood Town Hall en Tomorrow The Green Grass, maar het is het zoveelste album van The Jayhawks dat minstens een hele dikke voldoende haalt. Binnen het stapeltje albums in deze categorie valt het nieuwe album van de Amerikaanse band wat mij betreft net wat meer op. Enerzijds door de verschillende invloeden die worden verwerkt en anderzijds door het hechte bandgeluid dat het album uitstraalt. XOXO is daarom een album dat ik er nog vaak bij ga pakken, naast die twee klassiekers van inmiddels heel lang geleden. Erwin Zijleman

Gave hoes!

Aardige plaat, waarbij vooral de afwisseling in zang opvalt. De songs blijven echter niet echt hangen, zoals ik meestal wel heb bij andere platen van deze band.

Degelijkheid troef echter, dus ook een degelijke score is op z'n plaats.

3 sterren

Ik snap RoyDeSmet wel een beetje: de eerste keer dat ik de plaat luisterde vond ik hem ook iets tegenvallen. En nog steeds vind ik niet alle nummers even sterk. Toch groeien de liedjes een voor een bij mij. In veel van de liedjes hoor ik wel weer een mooi gitaarloopje of een mooie twist die de moeite waard is. Hoop variatie en bijdragen van alle bandleden, zelfs bassist Marc Perlman zingt een eigen nummer, een van mijn favoriete liedjes "Down to the farm", wat me een soort Leonard Cohen gevoel geeft. Andere liedjes worden na een paar luisterbeurten beter, zoals "Across my field" van toetseniste Karen Grotberg en "Looking up your number" van drummer Tim o'Reagan. Mooie muzikale stukjes ook in een aantal liedjes die wat ruimte en lucht geven aan de muziek. Al met al een spontane en losse plaat.

Back roads and abandoned hotels was een heerlijke opleving. Prachtige cover ook. En ja, een album met b kanten en nummers die ze voor anderen schreven, maar wel een album met een emotionele lading. Dat laatste ontbreekt hier volledig.
Veel te Beatlesesque, waardoor er muzikale kunststukjes worden toegepast, maar de emotie verdwijnt. Het psychedelische sausje helpt niet mee.

In eerste instantie kon ik weinig met XOXO, maar de laatste weken is de plaat toch meer onder mijn huid gekropen. Gary Louris heeft er goed aan gedaan om verschillende band leden het voortouw te laten nemen. Zowel in het schrijf als productie proces. Het zorgt voor een frisse plaat die nog een tijdje gedraaid gaat worden hier.

Ik heb XOXO (?) nu al verschillende malen beluisterd maar ik kan maar niet geloven dat deze zoveel minder zoals hij nu bij mij binnenkomt. Als ik de gemiddelde stemmen hier bekijk zou ik toch moeten concluderen dat het allemaal wel meevalt. Ik wacht dus nog maar even met mijn stem…

Als enige gestemd op ‘Down to the farm’. Wat een mooi liedje.

Ik geef het op. Ik vind het echt 3 x niks

Na een paar maanden te hebben geluisterd: een meesterwerk. Het beste wat ze gemaakt hebben. Er ademt een soort bescheidenheid, breekbaarheid en nabijheid in de muziek door die het extra mooi maakt. Geen poeha, geen pretenties, niet pompeus maar ondertussen in al die onopvallendheid prachtig.

Deze laatste plaat van de band is wat gevarieerder dan de voorganger.
De overige bandleden hebben compositorisch en vocaal meer inbreng dan enkel Louris, echter spreken de nummers mij wat minder aan.
Dit is een prima album maar het vorige album vind ik sterker.

ZOZO, wat mij betreft. Als The Jayhawks te Beatlesesque worden, haak ik af. Dat doen ze helaas te vaak. Wanneer ze Americana als basis gebruiken veer ik weer op.