Bob Dylan - Good as I Been to You (1992)

Kijk, dit is misschien wel mijn favoriete Bob Dylan album. Al van toen hij nog bolle wangetjes had en een petje op wou Dylan al een ouwe blueszanger zijn. En dat is hij nu geworden. Prachtig gitaarspel, een krassende stem en schitterende nummers. Jammer alleen dat hij er vergeten bij te vermelden heeft wie ze geschreven heeft, of waar hij het arrangement heeft gehoord.

Aparte keuze zeg , een album met zo'n lage score verkiezen boven zijn (andere) meesterwerken...

Ik moet toegeven dat ik ook niet onmiddellijk verkocht was. Het verkoopspraatje van de platenfirma was: "Zijn eerste akoestische plaat sinds 1964." Toen ik hem pas had gekocht vond ik er absoluut niets aan. Maar toen ik hem een jaar of drie later nog eens uit de kast haalde klikte het opeens.
Werkelijk, een prachtplaat. Geef hem een kans.

canadee - i - o is wondermooi

Dat geldt zeker ook voor Modern Times. Dylan zet meestal gewoon zijn eigen naam eronder, zo heeft ie het z'n hele carriere gedaan. Maar onze Bob mag dat.

dat nummer ken ik alleen van Nic Jones, supermooi nummer idd! Ome Bob blijft mij verbazen.

mooie folk/country klassiekers in Dylan jasje. Westernachtig intro van Black Jack Davey is super en dan het verhaaltje dat verteld wordt over deze man die een 15 jarig meisje mee neemt en de bediende die haar mond voorbij praat... spreekt erg tot m'n verbeelding. CD staat vol met goede nummers, mooie verhaaltjes en rauwe stem van Dylan..

Weer een Dylan album die ik nog eens zou moeten draaien, maar met zo'n cheape hoes gebeurt dat niet zo snel ...

F#ck die cheape hoes, is een klein hoogtepuntje in zijn loopbaan!

Hier vindt je het verhaal achter deze plaat: http://peerkesplaatjes.skynetblogs.be/.

Ik had er niet veel van verwacht, maar dit is best een goed album!

Schitterende verhalen heb je daar peerke! Een genot om te lezen.

En wat betreft deze plaat, dit is gewoon een ontzettend goeie blues-plaat. Ik als liefhebber van de ouderwetse vooroorlogse bluesstromingen kan dit in ieder geval wel waarderen, Dylan's stem past hier ook heel erg goed bij vind ik.

Bob! You genius!

Net als "World Gone Wrong" een prachtige akoestische plaat waarop elk nummer klinkt alsof Dylan die zelf geschreven heeft. Mooier dan zijn versie van 'Froggie Went A-Courtin' kan het haast niet worden.

Wanneer ik naar dit album luister ben ik mezelf zo dankbaar dat ik alle Dylan-albums heb gekocht - je zou haast vergeten dat er ook een flink aantal mindere albums tussen zit.

Niemand mag dat. Maar ach je doet er niks tegen, als de muziek maar oké is.

Het is in de folk muziek helemaal niet raar om te 'stelen', al die oude gasten als Pete Seeger en Woodie Guthrie deden het, zo ook Bob. Ik heb er ook nooit iets op tegen, het is raar om een paar tonen die op een bepaalde manier achter elkaar staan te zien als eigendom imo.

Absoluut, de sobere instrumentatie - erg helder opgenomen - komt de plaat met blues standards echt wel ten goede.
jammer dat ik nergens kan vinden wie wat schreef, dat vergat old Baawb wel te doen...
Ja, zo'n spuuglelijke hoes laat niet vermoeden dat in het doosje een best aardig -wat zeg ik; goed! - album zit!

Laatst aangeschaft, en toch een verbazingwekkend sterk en onderschat album.

Bob's stem is soms iets té zeurend, maar over het algemeen is er niets om je hier aan de storen. De oude meester lijkt in je woonkamer 's avonds een intiem concert te geven van de nummers die hij zélf leuk vindt.

Ik blijf het jammer vinden dat Bob niet eerlijk is over de arrangementen. Dit is tot op zekere hoogte gewoon plagiaat. Ik heb dan toevallig een cd van Mississippi John Hurt in de kast staan, maar dat zal lang niet iedereen hebben...

Het bederft m'n luisterplezier natuurlijk niet. Absoluut een aanrader. Ik sluit me graag aan bij alle lovende reviews. 4* met kans op verhoging.

Hij is, dacht ik, toch de archieven in gedoken? Net zoals 'World Gone Wrong'.
Gewoon... into the vaults. Vele schatten liggen daar zachtjes vloekend te wachten om weer eens vertolkt te mogen worden.
Als je een redelijk onbekend stuk van Mozart uitvoert, zal niemand je van plagiaat beschuldigen. Ik ben blij met wat hij opgedolven heeft en kijk er niet vreemd van op als iemand dit zijn favoriete Dylanplaat vindt. Oké, hij was soms een gauwdief, maar hier een meestervertolker van folk-standards
Commentaar van His Bobness : The world has just enough Bob Dylan songs !

Nasaal
Een occlusieve medeklinker waarbij de lucht door de neus ontsnapt.

Als zijnde gedefinieerd door de Dikke Van Dale. Het is het woord wat wat mij betreft centraal staat op dit album.

Dylan probeert met dit album terug te gaan naar zijn Folk roots en slaagt hier gedeeltelijk in. Het grootste minpunt is toch wel de zang, als van zingen gesproken mag worden. Liedjes worden opgedreund met een stem die klinkt alsof er lucht ontsnapt uit het tuintje van een ballon. Woorden worden niet goed uitgesproken, de ademhaling lijkt te falen en de hoge vocalen (voor zover die er überhaupt waren in Dylans oeuvre) worden angstvallig gemeden. Gelukkig wil dit niet zeggen dat de plaat slecht is, want er staan wel degelijk goede nummers op, zoals Arthur McBride of Step it up and Go.

Als geheel een 3.5*

Bob zelf hierover in 1993:

…..these songs are really important to me, followed me during all these years so I treated them as if they were my songs, not like covers. It took a short time, you know these are folk songs and do not need too many ornaments."

Voor de volledigheid hieronder de herkomst van de songs:

Frankie & Albert (traditional, arranged by Mississippi John Hurt)
Jim Jones (traditional, with new music by Mick Slocum)
Blackjack Davey (traditional, arranged by Bob Dylan)
Canadee-I-O (traditional, arranged by Nic Jones)
Sittin' On Top Of The World (Mississippi Sheiks /music by Tampa Red)
Little Maggie (traditional, arranged by Bob Dylan)
Hard Times (Stephen Foster, arranged by De Dannan)
Step It Up And Go (Blind Boy Fuller)
Tomorrow Night (Sam Coslow/Will Grosz)
Arthur McBride (traditional, arranged by Paul Brady)
You're Gonna Quit Me (Mance Lipscomb)
Diamond Joe (Tex Logan)
Froggie Went A-Courtin' (traditional, arranged by Bob Dylan)

Al vanaf het begin van zijn carrière heeft Dylan liedjes van anderen opgenomen. Toen hij in 1988 begon aan de Never Ending Tour heeft hij allerlei obscure folk- en bluessongs op het podium geintroduceerd. Eind 2001 is er een bootleg box met 9 cd’s uitgebracht met enkel covers die Dylan tijdens de NET heeft vertolkt.

Dylan heeft dit album in zijn home-studio in Malibu opgenomen met beperkte technische middelen zonder dat er een producent aan te pas kwam. Mede daardoor klinken de songs nasaal en alles behalve helder.

Frankie & Albert is al sinds mensenheugenis publiek domein en is door tal van artiesten opgenomen. Dylan vertelt het klassieke verhaal van de bedrogen minnaar die de ultieme wraak neemt.

Jim Jones is het eenvoudige maar sinistere verhaal van een deportatie naar Botany Bay. Mooie versie van Dylan, maar lang niet zo prachtig als de live-uitvoering van ruim een jaar later tijdens het afsluitende Supper Club concert.

Blackjack Davey gaat over de grillen van een meisje dat valt voor de charmes van ene Davey. Ik kende het nummer al in een (behoorlijk afwijkende) uitvoering van Steeleyed Span.

Canadee-I-O is voor mij één van de hoogtepunten van dit album. Een werkelijk prachtig verhaal over een meisje dat zich vermomt als matroos om bij haar geliefde te kunnen zijn. De zeelieden ontmaskeren haar en willen haar overboord gooien nadat ze haar handen en voeten hebben vastgebonden (vrouwen aan boord van een schip brengen nu eenmaal ongeluk). Gelukkig valt de kapitein voor haar charmes en daarmee wordt haar leven gespaard.

Op Sittin 'On Top Of The World horen we Dylan voor het eerst mondharmonica spelen op dit album. Dit is een oude bekende voor Dylan. Hij speelde eerder mondharmonica op een versie van dit nummer in een uitvoering van Big Joe Williams, opgenomen in 1962. Typische blues-klaagzang. Doc Watson heeft een fantastische versie gedaan van dit nummer op zijn debuut-album uit 1964.

Little Maggie is voorzover ik weet voor het eerst door Dylan gespeeld op de vooravond van “Live Aid” (1985), tijdens de rehearsals voor het beruchte optreden met Keith Richards en Ron Wood. Dylan heeft het nummer waarschijnlijk geleerd van de Stanley Brothers. Dylan klinkt hier ietwat vermoeid.

Stephen Fosters Hard Times wordt door Dylan met verve en veel emotie gebracht. Het klagelijke en aangrijpende lied over de kloof tussen arm en rijk in de Amerikaanse samenleving is nog immer actueel. Opnieuw een hoogtepunt!

Step It Up Go And Go is een vrij onopvallend nummer dat weinig toevoegt aan het album. Het lijkt erop dat hij het nummer alleen maar heeft opgenomen als brug tussen twee langzamere nummers. Je krijgt het gevoel dat Dylan het nummer extra snel speelt omdat hij niet kan wachten om de volgende nummers ten gehore te brengen.

Tomorrow Night is opnieuw een hoogtepunt. Ik kende het nummer al in de uitvoering van Charlie Rich. Eenvoud is hier het sleutelwoord. Dylan croont er lustig op los en vocaal is hij hier op zijn allerbest. Een lief, romantisch liedje, eveneens met mondharmonica.

Arthur McBride is van een heel andere orde. Een zeer gewelddadige lange tekst over de toevallige ontmoeting van de verteller en zijn neef Arthur McBride met een boosaardige sergeant. Dylan leerde dit nummer van Paul Brady. Dylan is duidelijk geinspireerd door Brady (één van zijn “secret heroes”) en mede daardoor is zijn zang op dit nummer fantastisch.

You're Gonna Quit Me is een eenvoudig blues nummer dat de titel voor dit album levert. Live heeft hij dit nummer met name tijdens de voorjaarstour van 1999 vele malen beter vertolkt. De versie hier wordt door Dylan tamelijk obligaat gebracht.

Dat laatste is zeker niet het geval met Diamond Joe, opnieuw een uitschieter. Het verhaal van de leugenachtige Texaanse rancher die zijn werknemers uitbuit en zijn geld in een met diamanten bezette kruik met zich meedraagt. De bittere wrange humor in dit lied wordt door Dylan met veel ironie vertolkt. Ook hier is zijn zang geweldig.

Ook de afsluiter van het album is voor mij een waar hoogtepunt. Froggie Went A-Courtin' is een heel oud kinderliedje over een rampzalige bruiloft, doorspekt met allerlei bizarre personages en lachwekkende situaties. Dylan brengt dit onheilspellende relaas onverstoorbaar en droog en daardoor opnieuw met veel humor.

Bob Dylan die na bijna 30 jaar weer eens een plaat opneemt met alleen gitaar, zang en een enkele keer mondharmonica levert hiermee een bijzonder goed album af, en toont daarmee eens te meer aan dat de essentie van zijn kunstenaarschap hem niet in de songwriting zit maar in de vertolking van songs. Toch is dit album nog niet van het niveau van zijn opvolger World Gone Wrong, dat voor mij tot zijn allerbeste albums ooit gerekend mag worden. En dit heeft met name met de opnamekwaliteit te maken die hier toch wat ondermaats is.

Tja je kunt het emotioneel vinden of niet storend enz enz. Maar ik vind dat hij af en toe behoorlijk uit de bocht vliegt. Bijna niet om aan te horen. Met name het nummer hard times. Nu weten we allemaal dat bob niet kan zingen. Maar op de een of andere manier weet hij me toch met tijd en wijle te raken. Nu heb ik jaren geleden de man live gezien. En ook daar was het niet best. Heb me ook voorgenomen om nooit meer naar de man zijn optreden te gaan. Ik vond het gewoonweg te slecht. Zijn stem bleek bijna totaal versleten of was het een slechte dag? Maar daar ga ik niet van uit. En nu dus voor het eerst op een cd vind ik hem soms erbarmelijk zingen. Maar ook de nummers vind ik lang niet even sterk. En ze worden heus niet allemaal verpest door zijn stem. Maar deze heeft heel wat skip momenten voor mij. En net als bij springsteen begint het mij te dagen dat ik maar een redelijk beperkte dylan liefhebber ben. Eigenlijk kan alleen oh mercy mij tot nu toe geheel bekoren.

Loop al enige tijd te denken wat ik bij dit geweldige album moet schrijven, maar Floater vertelt eigenlijk alles wat er over dit album verteld kan worden en ik ben het er volledig mee eens. Hij had blijkbaar zelf ook het idee dat dit naar meer smaakte en zou een jaar later met het beste coveralbum aller tijden aankomen, World gone wrong. Wie een betere weet mag het zeggen. Toch draai ik deze ook zeer regelmatig. Hard Times is mijn absolute favoriet samen met Artur McBride. Heel jammer dat hij Steppin' up and go er tussen heeft zitten. Zou inderdaad als brug hebben kunnen dienen tussen 2 hartverscheurende nummers door, maar hij had dat flutnummer rustig weg kunnen laten. Dat is ook het enige wat ik heb aan te merken op dit album. Een slechte productie stoort mij niet altijd, hier ook niet. Als jaren 20 bluesliefhebber ben ik wel wat gewend. Zeer goed album, alleen de opvolger was perfect.

als schrijvers van frankie & albert hebik the leighton bros. & ren shields voor sitting on top..heb ik walter vinson als componist.voor little maggie heb ik henry whitter; voor arthur mcbride heb ik carrie grover. dylan is goed thuis op de acoustische gitaar en fouten worden er in gelaten.step it up and go is ook bekend als bottle it up and go, een heerlijk bluesnummertje. 3 nummers van dit album zijn ook door elvis vertolkt:frankie & albert(als frankie & johnny), tomorrow night, dat elvis kende van lonnie johnson en froggie went a courtin', de meest hilarische versie ooit van dat nummer.

De schrijver van 'Frankie and Albert' is niet bekend. "Sitting on Top of the World" (also rendered as "Sittin' on Top of the World") is a folk-blues song written by Walter Vinson and Lonnie Chatmon.'' De rest zal ook wel op Wikipedia staan.

Frankie and Johnny (song) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org en Sitting on Top of the World - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Mijn stem met een halfje verhoogd na her-beluistering.

Ik vind dit het meest pure Dylan-album. Niet alleen vanwege de kale opname: zang-gitaar-mondharmonica, maar ook vanwege de puurheid van de songs. Niet van hemzelf, en daarover had hij inderdaad wel wat transparanter kunnen zijn, maar Dylan heeft ze wel helemaal 'eigen' gemaakt, doorleefd. Prachtig tijdloos document.

Toen ik de CD in 1992 aanschafte, was ik eerlijk gezegd wel wat teleurgesteld. Ik had iets verwacht in de sfeer van Oh Mercy, maar niets daarvan. Het werd wortels-eten. Ik moet zelfs bekennen dat de plaat een tijdje (tien jaar) in een koffertje op zolder heeft gelegen na een verhuizing. Dom dom dom. Kennelijk ben ik er nu wel aan toe nu ik ongeveer de leeftijd heb van Dylan in 1992.
Voordeel: het hoesje ziet er nog als nieuw uit.

Waar ‘Oh Mercy’ de algehele hoop van de massa Dylanfans weer aanwakkerde (‘Yes! Onze held is terug!’), leek opvolger ‘Under the Red Sky’ dat buitensporige gevoel genadeloos de kop in te drukken. Dylan was toen al enkele jaren erg frequent on tour, de zogenaamde Neverending Tour. Die eiste slachtoffers, met als voornaamste slachtoffer Dylan zelf. Hij verloor stukje bij beetje het geloof in zichzelf, en, vooral, in het nut van zijn artiestenbestaan. Hij vroeg zich hardop af of mensen nog wel een boodschap hadden aan zijn songs, en dacht dat hij misschien wel op het punt was gekomen dat het genoeg was geweest.

Tijdens de optredens stond Dylan vaak dronken op het podium, wat tot ondermaatse concerten leidde. Ook de verkoop van zijn platen (zowel zijn eigen plaat als de tweede met Traveling Wilburys) viel enorm tegen. En dat net in tijden van persoonlijke crisis; zijn tweede officiële vrouw Carolyn Dennis was het beu wekenlang alleen thuis te zitten, en vroeg de scheiding aan. Dit zou natuurlijk weer tijdrovend, maar vooral financieel zwaar zijn om te dragen. Kortom: Dylan moest dus op zoek naar nieuwe bronnen van inkomsten, maar het ontbrak hem zowel aan wilskracht en inspiratie.

Het beruchte spook dat gekend is onder de naam writer’s block, had Dylan in eerdere era’s al een paar keer bezocht, maar, hoewel het met twee kwade vuisten op de deur bonkte, wist Dylan het nog enigszins uit zijn geest te weren. In 1992 zat hij, door een combinatie van factoren, waarvan enkele hierboven al benoemd zijn, mentaal zo goed als aan de grond. Uiteindelijk kwam hij via via (naar verluidt op aanraden van Neil Young, nadat ze samen een concert hadden bijgewoond) terecht bij David Bromberg, een snarenvirtuoos die al eerder met Dylan samenspeelde, op ‘Self Portrait’ en ‘New Morning’. Dylan had zelfs ooit nog mondharmonica gespeeld op diens titelloze debuut. Bromberg nodigde Dylan uit in de Acme Recording Studio te Chicago, en van het één kwam het ander.

De zin en inspiratie om eigen composities neer te pennen en op te nemen, ontbrak nog steeds bij Dylan. Daarom zocht hij zijn heil in covers, veelal oude nummers, waaronder een pak traditionals, maar ook nummers van o.a. Tim Hardin, Jimmy Rodgers en Bromberg zelve. Ook live speelde Dylan, in de akoestische gedeelten van zijn shows, al eens een cover, liedjes van collega’s als Paul Simon, maar even vaak traditionals. De songs uit deze tweede categorie overvielen hem gewoon; Dylan speelde ze zonder zich er echt van bewust te zijn, verklaarde hij later.

Met Bromberg en een heel arsenaal aan sessiemuzikanten werden een pak nummers opgenomen, waarvan uiteindelijk zo’n 15 geselecteerd werden. Het mixen liet Dylan over aan Bromberg, omdat hij “hem vertrouwde”. Bromberg kweet zich van zijn taak, maar jammer genoeg zijn hier niet veel dingen van terug te vinden op officiële releases. Op ‘Tell Tale Signs’ (volume 8 van The Bootleg Series) kwamen twee songs terecht, ‘Duncan & Brady’ en ‘Miss the Mississippi’.

De plaat leek zo goed als klaar om uitgebracht te worden, maar dat was buiten de waard gerekend. Dylan zelf was, nadat hij was teruggekeerd na een reeks concerten, helemaal niet tevreden over het resultaat dat hij te horen kreeg. Hij deed over alles moeilijk, en Bromberg had het verkorven. Een behoorlijke reden heeft hij daar naar wat ik heb gelezen nooit voor gegeven; we zullen het dan maar op het conto van zijn eigen, grillige zelf schrijven. Back to zero.

Enfin, u merkt het; deze plaat heeft, vooraleer we aan de eigenlijke opnamen kunnen beginnen, al een geheel eigen voorgeschiedenis. Juni 1992 was wat dat betreft een zeer bewogen maand. En hoe lastig en sputterend alles leek te verlopen in die maand, zo vlotjes verliep het de maand erna. In de loop van juli 1992 begon Dylan namelijk, helemaal solo, akoestische opnames te maken van nummers die hij al sinds zijn prille jeugd koesterde.

We keren even terug naar het begin van de jaren ’60, setting: Greenwich Village, New York. Tientallen jonge mensen probeerden het te maken als muzikant, kunstenaar of wat dan ook. Onder hen ene Robert Allen Zimmerman, een enthousiaste noorderling, die al snel naam maakte, met dank aan zijn aparte voorkomen en soms nogal wilde, maar altijd energieke en aanmatigende spel. Ook zijn stem had iets speciaals; alsof een snotneus wonderen kon doen. Die jonge Dylan, vol dromen, en niet beseffend dat die ook daadwerkelijk zouden uitkomen, hield van oude folk- en bluessongs; gospel en bluegrass; een vleugje country. Hij leerde veel van die liedjes kennen dankzij Dave Van Ronk, medemuzikant, soort-van-mentor en wandelende muziekencyclopedie. Woody Guthrie, Hank Williams, Robert Johnson; het waren slechts enkele van zijn helden, en hij had ook een groot ontzag voor alle van generatie op generatie overgeleverde songs, de zogenaamde traditionals. Vaak waren het nummers met een maatschappelijke inslag (negro-spirituals, bijvoorbeeld, of moraliserende levenslessen), maar evenzeer doodsimpele liefdesliedjes.

Een slordige dertig jaar later besloot diezelfde Bob Dylan om in zijn thuisstudio in Point Dume, met de hulp van slechts een geluidstechnicus (Micajah Ryan) en producer Debbie Gold, toen manager van The Grateful Dead, een volledig akoestische soloplaat op te nemen; dus, soloplaat in de zuiverste zin van het woord. Dat was geleden van in zijn begindagen, en met name Gold vond het een geweldig idee, en had ook goeie hoop voor de verkoopcijfers. Ik moet dat echter meteen even ontkrachten; zowel ‘Good as I Been to You’ als diens opvolger ‘World Gone Wrong’ zouden geen hoge ogen gooien, het meeste ophef zou nog ontstaan over het feit dat Dylan de nummers brandmerkte met “trad. arr. Bob Dylan”, terwijl de meeste versies niet eens zoveel afweken van oudere versies, en van het merendeel van de nummers ook een meer dan sterk vermoeden bestond wie de schrijver was.

Maar dat neemt niet weg dat ‘Good as I Been to You’ een bescheiden dijk van een plaat is. De sfeer die de plaat uitademt (wasemt, bijna) ruikt naar roestige ketenen en geurig brandhout, en komt eigenlijk uitermate gezellig over. De teneur van de songs is niet bepaald optimistisch (zal zeker te maken hebben met zijn op stapel staande echtscheiding), de albumtitel werd uiteindelijk gedistilleerd uit de veelzeggende strofe “You’re gonna quit me baby, good as I been to you”.

De stem van Dylan, aangetast door de opeenvolging van concerten en overmatig drank-, sigaretten- en drugsgebruik, klinkt verrassend genoeg niet vermoeid of ongeïnspireerd. Ondanks alle tegenslagen slaagde Dylan er alweer in zichzelf te hervinden, en dat wel in zijn eigen verleden. Hij zou beide coverplaten ook nog jarenlang verdedigen tegen de matige kritieken en platenverkoop. En wat mij betreft heeft de Meester het aan het rechte eind, want hier staan toch wel enkele pareltjes op, hoewel dat deels te danken is aan de kwaliteit van de nummers an sich.

Enkele hoogvliegers zijn, wat mij betreft, het pakkende ‘Jim Jones’, met enkele fantastische zanglijnen van Dylan; ‘Black Jack Davey’, over het meedogenloze spinnenweb van een duivelse verleider; het speelse ‘Froggie Went A-Courtin’’, dat Dylan met zijn typische gevoel voor humor zeer sterk vertolkt (af en toe moet ik qua sfeer zelfs denken aan ‘Last Sessions’ van Mississippi John Hurt, een off the hook observatie die waarschijnlijk niet veel bijval zal kennen); en het snelle, nijdige ‘Step It up and Go’, dat gewoonweg onweerstaanbaar is.

Echt zwakke nummers vind ik niet terug op deze puike plaat, al doen de opener, ‘Little Maggie’ en ‘Diamond Joe’ me toch wat minder, en blijven die songs ook minder hangen. Maar de schaal helt duidelijk over naar een positieve balans, en ik moet zeggen dat de plaat, hoewel ik ‘m nog nooit had gehoord (‘World Gone Wrong’ dan weer wel), niet veel verwachtingen opriep. Ben ik blij dat ze ruimschoots worden overtroffen!

4 sterren

AOVV, je verhaal staat al een tijdje op de site, heb 'm nu eens goed gelezen. Uitstekende review, al ben ik zelf iets positiever over zijn Traveling Wilburys-periode en Under The Red Sky. De writersblock deed zich voornamelijk pijnlijk voelen op Down In The Groove uit 1988. Maar dat de Never Ending Tour te veel van hem vergde (en nog! al moet er binnenkort een keer een eind aan komen) dat ben ik met je eens.

De opname van dit album vind ik nog steeds heel bijzonder. Hij nam het album in zijn garagestudio thuis op. Twee microfoons, veel meer zal het niet geweest zijn. Dat paste toch ook perfect in de 'unplugged-rage' van dat moment. De steker eruit en puur muziek maken. Ook wel een startpunt voor andere artiesten om iets soortgelijks te doen met de Americana-wortels (Johnnie Cash o.a.) al was het niet nieuw. Ik denk aan Nebraska van Bruce Springsteen, tien jaar eerder, die het ook zelf opnam op niet meer dan een cassettedeck.

Intiem en heel persoonlijk album, ook al staat er geen eigen werk op: ieder nummer is hem wel op het lijf geschreven.

Zo op de eerste luisterbeurt vind ik World Gone Wrong wel vijftig keer beter.
Maar Jim Jones is een lekker nummertje!

Eén van m'n outsider favorieten van Bob, hier staan verschillende geweldige nummers op, en verder wordt het nooit echt slecht. Sterker nog: het blijft altijd minimaal prima Gek genoeg is dit 1 van de eerste platen die ik hoorde van Bob (ik was toen 14, dan is dat minder gek) en dat kan wel bijdragen tot mijn fascinatie voor het album...

Behoorlijk geïnspireerd klinkende folky uitvoeringen van oude traditionals en songs uit de oude doos, ondanks het gebrek aan inspiratie om zelf nieuwe songs te schrijven. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Alleen z'n stem is niet meer zo begin jaren '60. Een voldoende.