Bob Dylan - Good as I Been to You (1992)

Verrassend hoe weinig ik bij het draaien van deze plaat (en zijn opvolger) eigenlijk terugdenk aan Dylans eveneens geheel akoestische debuutplaat: hoewel ook daarop diverse traditionals staan klonk Dylan daar alsof hij met zijn "nieuwe" stem óver de muziek heen probeerde te reiken om zich de nummers eigen te maken en zo zijn eigen plek tussen al zijn grote voorbeelden te kunnen veroveren, terwijl hij zich er dertig jaar later mee tevreden stelt om al die nummers van vroeger gewoon door te geven aan wie er maar open voor staat, als wilde hij er voor zorgen dat de jongere generatie ze in ieder geval èrgens zou kunnen terugvinden.
       Waarom heb ik toch een voorkeur voor World gone wrong? Omdat dat een iets compacter album is, omdat de nummers daarop mij net iets meer aanspreken, omdat het voor mij puur gevoelsmatig een iets warmer album is, of omdat de nummers die Dylan daarvoor heeft uitgekozen soms wat mysterieuzer of ongrijpbaarder teksten hebben? Of gaat het om dingen die eigenlijk niets met de muziek op zichzelf te maken hebben, zoals het feit dat ik World gone wrong eerder leerde kennen dan z'n voorganger, of Dylans boeiende liner notes, of de hoes die nog lijkt te getuigen van een bepaalde moeite die moet zijn gedaan om die foto te verkrijgen terwijl ik die van Good as I been to you misschien wel de onaantrekkelijkste uit zijn hele carrière vind?

hij ligt hier te stoffen ik zal hem weer eens proberen

Weer heel verrassend van Bob Dylan. Na het prachtige Oh Mercy en het middelmatige Under the Red Sky nu dan weer een akoestische folkalbum. Hier is hij dan weer heel sterk in en met geweldig gitaarspel. Dit album had ik ook in 1992 gekocht (CD) en vond het toen maar matig en een beetje saai. Maar mijn mening is gelukkig veranderd, ik vind hem nu heel mooi. Het is een sfeervol album dat mij zeker boeit.

Beste coveralbum van Dylan. Prachtig sober in eigen garagestudio opgenomen.

Zo is het mij ook vergaan, Bij uitkomen in ‘92 gekocht en destijds niet op waarde geschat. Dit is een meesterlijk album. Gitaarspel en zang zijn krachtig, helder en vormen een overtuigende eenheid met de traditionele folksongs. Ik merkte elders al op: Dylan heeft zijn eigen werk niet nodig om toch helemaal Dylan te zijn. Deze songs zitten in zijn bloed en dat voel je.

Ik ga met mijn stem nog een stapje hoger, want dit is echt een puik album dat niet snel verveelt.

Na ruim 5 jaar weer eens beluisterd. Wat een prachtig ingetogen album. Dit is eigenlijk Dylan op zijn best. Zijn stem werd wat minder maar nog geheel niet storend op deze plaat. Zelfs hoort zo'n stem een beetje bij dit soort folk/blues muziek.
ik geef een hoge score: 4.0

Ik las pas geleden dat Dylan voordat hij deze plaat opnam bij Ry Cooder was langsgegaan voor gitaartips. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want Dylan klinkt behoorlijk kundig op deze plaat.

Ik ben sinds een aantal weken bezig om Dylans oeuvre opnieuw te beluisteren. Dit album lag onderop de stapel. En na al het muzikale geweld is dit een heerlijk plaatje om even bij op adem te komen. Back to basics en hoe! Ontdaan van alle franje klinkt hij hier puur en komen de teksten van deze traditionals volledig tot hun recht. Zijn gitaarspel is - zoals Spinout zegt - behoorlijk kundig. Bijna virtuoos. Mooie opnameklank.