Bob Dylan - Down in the Groove (1988)

Bedankt voor de terechtwijzing Ducoz, ik heb het inmiddels aangepast.

Op dit album stem ik niet, omdat ik in principe niet lager geef dan 2,5. Ik kan er nog steeds niet bij hoe het tij zo snel kon keren met Oh Mercy een jaar later. Dat zal toch niet geheel zijn toe te schrijven aan producer Lanois. Dylan houdt wel vaker de kaarten tegen de borst, alsof hij bang is voor zijn eigen nummers. Ik denk aan de opeenvolging van het eveneens trieste Selfportrait en goed verteerbare New Morning een paar maanden later.

Ik kan me geheel in de conclusies van Nick vinden, heb eigenlijk alleen waardering voor de hoes van dit album. Die is best geslaagd.

Wellicht vindt een medewerker van Sony ergens achter in een kluis nog een band met de outtakes voor dit album, die zo helder en briljant zijn dat er volgend jaar een driedubbele Bootleg verschijnt waardoor ineens het belang van dit album met drie sterren stijgt. Wie weet ...

Mijn probleem met dit album is voornamelijk dat het allemaal erg makkelijk is.
Dat heb ik ook met Empire Burlesque en Knocked Out.. eigenlijk de gehele periode tussen '78 en '97(!!), met uitzondering van Oh, Mercy.

De '60s worden gekenmerkt door een intilligente poetische Dylan, soms onnavolgbaar.
De '70s beginnen wat kwakkelend maar dan komt Blood on the Tracks wat op een niveau van Blonde on Blonde en Highway 61 zit.

In de jaren '80 stapt Dylan op de '80s trein en verliest zijn remmen. Alles wordt makkelijk aan gedaan, waarom authentieke platen maken als je makkelijker scoort met een (voor dat moment) populaire sound?
Empire Burlesque zakt helemaal in elkaar, die drums op karton in een lege koelcel...
Knocked Out Loaded lijkt te zijn opgenomen in een lege vliegtuighangard, de galm verpest de plaat totaal en laat Dylan de koortjes hem makkelijk overstemmen.
Incidentieel een goede track en dat album is opzich genietbaar.

Dan krijgen we 'Down in te Groove'. De opvolger van 'Knocked Out Loaded', niet lastig te overtreffen zou je zeggen. '88 neigt al naar de jaren '90, maar lijkt infeite dichterbij het midden van de jaren '80 te liggen dan het nieuwe deccenium.
De productie is clinisch, het klinkt weer erg gemakkelijk en soms zelfs ongeinspireerd.
De waslijst aan covers doet het wellicht ook niet goed, Dylan moest rond '88 beter kunnen.

De eerste helft gaat eigenlijk geheel langs me heen. De waslijst aan 'gasten' is weer groot.. Eric Clapton, Sly & Robbie, Mark Knoflook, The Grateful Dead...

'Silvio' is eigenlijk het 'beste' eigen nummer dat er op staat en klinkt erg poppy, zo in het verlengde van The Travelling Wilburys.
Mijn favoriet is 'Rank Strangers to Me', dat klinkt authentiek en gemeend. Dat is wat de plaat eigenlijk mist, het lijkt een grapje te zijn. Wat nummertjes voor de vorm... misschien wel een paar die op de plank lagen. Een snufje peper en wat zout, een van sessie a en een van sessie d... het zou zomaar kunnen.

Het is geen plaat die ik vaak zal draaien, maar 100% slecht isie ook weer niet. Daar hebben we nummers als 'When the Night Comes Falling From the Sky' al voor...
2*

World gone wrong en Good as I Been to You zitten daar nog tussenin geplet.
Het lijken belangrijke platen voor Dylan. Alsof hij zichzelf weer moest hervinden door terug te gaan naar zijn roots van kleine sobere folk songs. Nummers die hem ooit hebben geinspireert om zelf muziek te gaan maken.
Blijkbaar heeft het voor hem therapeutisch gewerkt.

Ja, die zijn opzich best inorde. Maar je merkt er aan dat Dylan daar toch niet meer helemaal in past.
De tijden waren veranderd en Bob was niet meer hetzelfde ventje als dat hij in '62 was. Dat hoor je wel sterk van die songs af. Hij hervond zich echter wel enorm met Modern Times en alles wat daar op volgde, want dat zijn enorm goede platen maar totaal anders dan we ooit van Dylan hebben gehoord.
Hij voelde waarschijnlijk ook wel aan dat het zo niet kon, met deze soort mainstream rock/pop (denk ook aan Under the Red Sky)

Inderdaad, hier al meer gezegd: een tikkie beter dan 'Knocked Out Loaded', maar natuurlijk verre van briljant allemaal. Dylan zat in een impasse in deze periode.

Silvio en Death is not the end zijn een goede nummers.
De produktie van dit album is wat beter dan Knocked on loaded.
Ik ben alle reguliere albums van Dylan op volgorde gaan beluisteren.
De jaren 80 waren voor hem erg magertjes.
Ook dit album is onder de maat en duurt maar ongeveer iets meer dan 30 minuten.
Ben benieuwd naar zijn volgende Oh Mercy.

Death Is Not the End en Silvio vind ik ook sterke nummers en productioneel is het iets beter dan de voorganger. Maar voor de rest overheerst hier de middelmatigheid en gebrek aan inspiratie. Down in the Groove is de laatste in de reeks van matige Dylan-albums, pas met de opvolger Oh Mercy komt zijn songschrijverstalent weer naar boven.

Alleen When Did You Leave Heaven vind ik uitermate zwak. Rank Strangers To Me is het sterkste nummer. De rest is toch heel behoorlijk.

Zo belabberd is Down in The groove ook weer niet, eigenlijk best wel oké, nu vind ik vreemd genoeg vaak de slechtst ontvangen platen vaak nog meevallen, terwijl ik de verklaarde meesterwerken vaak niet zo meesterlijk vind, dus het kan ook aan mij liggen, maar nummers als dead is not The end, is uitgegroeid tot een Dylan klassieker, Silvio (had zo een traveling wilbury,s nummer kunnen zijn) net zoals Sally sue Brown en ugliest girl in The world, de andere nummers bijten nergens, Dylan is goed bij stem, productie helder en redelijk tijdloos, echt niet het gedrocht als waar de zogenaamde kenners het altijd over hebben.