Bob Dylan - Knocked Out Loaded (1986)

een plaat waarvan gehakt werd gemaakt destijds. Onterecht! Behalve they killed him en een klein beetje maybe someday is deze plaat gewoon schitterend!

They killed him is mss wel het slechtste dat Dylan ooit opnam (een kinderkoor en ultraslechte lyrics, niet door hem geschreven hoor)

You wanna ramble is gewoon catchy rock 'n roll, precious memories springt eruit door mooie instrumentatie. Brownsville girl heeft komische stukken en het refrein is aanstekelijk.

Zeker 4*

die hoes...schitterend.

Bob Dylan is altijd prima natuurijk..

"They Killed Him" is echt een vreselijk nummer. Ik wist niet wat ik hoorde, wat bezielde Bob om het op te nemen?
De rest valt eigenlijk nog bijzonder goed mee, zelfs het lange nummer "Brownsville Girl" is bijzonder goed te slikken.
Ik houd het op 3*

Eén van de weinige platen die ik van de singer-songwriter-vader niet heb. Komt dit niet uit zijn erg Religieuze periode ?

Heb wel Shot of Love, die eigenlijk best meevalt!

Saved komt ook uit die periode dacht ik, en daar is ook niemand vrolijker van geworden, toch ????

Alleen "Slow Train Coming', "Saved" en "Shot of Love" komen uit zijn religieuze periode dacht ik. Alhoewel op zijn albums daarna nog nummers wel met een bepaalde religieuze inslag te bespeuren zijn.

En inderdaad, de Bob Dylan albums uit de jaren '80, met lage scores, zijn eigenlijk niet zo slecht als het op het eerste zicht lijkt. Ze blijven op z'n minst altijd wel lekker luisterbaar .

Niet zijn beste plaat maar Brownsville Girl is het geld voor deze plaat waard

Saved maakt mij wel vrolijker en ik ben niet eens gelovig. Geef die plaat eens een kans; je hoort een ongekend fanatieke en gedreven Dylan en een soms hylarisch achtergrondkoor.

Knocked out loaded ken ik nog niet, behalve Brownsvile girl dat ik een keer gedownload heb. Dat heb ik op een Cd gezet met mijn favoriete dylan nummers. Dus Knocked Out Loaded toch maar eens beluisteren....

Dit is weer zo'n plat die ik heel weinig draai. Misschien nog een draaien, want ik herinner me hier nog maar heel weinig van. 3*

Na lange tijd heb ik dan eindelijk dit album weten te bemachtigen. De laatste voor mijn Dylancollectie en heb 'm vanochtend voor het eerst in de auto beluisterd...

Wat een str##tvervelende plaat is dit zeg. Erg slecht album met nog slechtere produktie. Er zit werkelijk geen 1 nummer bij die leuk klinkt, laat staan blijft hangen. Het geluid vind ik erg blikkerig aandoen en ook de gemaakte begeleiding (drumbeatjes en zeikerig achtergrondkoor) werkt oeveloos op mijn zenuwen.

Albums als Self Portrait, Dylan (1973) en Saved mogen dan lage scores krijgen: dit album vind ik ab-so-luut niet in de buurt komen en dan negatief bedoeld. Jammer, maar ik kan echt niet meer geven dan 1,5 ster en dan ben ik nog mild. Dit album zal waarschijnlijk in de kast verdwijnen om eens in de 5 jaar weer eens te worden gedraaid... .
Ik begrijp trouwens nu wel waarom dit album bijna niet meer te krijgen is... niemand wil het hebben...

Dylan's slechtste studioplaat, met 'Brownsville Girl' als enige hoogtepunt. 'I've Got My Mind Made Up' (met Tom Petty & The Heartbreakers) is ook nog wel aardig. 'They Killed Him' vind ik denk ik zijn allerslechtste nummer (ook al werd het geschreven door Kris Kristofferson).

Dames en heren, ik stel u voor, de slechtste dylanplaat ooit!

Enkel Brownsville Girl is nog REDELIJK

Klinkt iets minder gedateerd dan Empire Burlesque maar op dat album staan kwalitatief betere nummers. Dylan zit duidelijk in een creatieve dip want het merendeel van de songs bestaat uit covers en werkjes die hij samen met anderen schreef. Waarschijnlijk moest hij destijds contractueel ieder jaar met een nieuwe plaat komen...

Driftin' Too Far From Shore en Brownsville Girl zijn restanten van Empire Burlesque.

Enige album van Bob waar ik totaal geen plezier aan beleef. Zelfs het hoog geprezen Brownsville Girl kan mij niet behoren.

Deze plaat dit weekend in londen voor 5 Pond gekocht om mijn verzameling aan te dikken, maar deze bleek toch van een mindere kwaliteit dan dat we gewend zijn van mr. Dylan.

De verschrikkelijk gedateerde jaren 80 productie met van de pot gerukte fantasietjes zoals dat kinderkoor (lit)tekenen deze plaat.

You want to Ramble en Precious Memories zijn de enige twee lichtputnen op deze plaat.

Daarom kort maar krachtig een 1,5 sterren voor deze plaat.

Allemachtig , They killed him lijkt wel ingezongen door Eric Cartman.

De slechtste Dylan die ik ooit gehoord heb! Alle ingrediënten zijn aanwezig om er een wanproduct van te maken: matige songs, automatische-piloot-zang, kleffe productie en doffe drums. Brr... 2*

Laatst nog eens kritisch beluisterd en eigenlijk helemaal geen slecht album.

Toegegeven, "They Killed Him" is moeilijk te verteren. Dylan liep in die tijd met het idee rond om heel een album op te nemen met kinderen (zie Biograph-interview). Gelukkig is ons dat bespaard gebleven...

"You Wanna Ramble" is een prima opener, een nummer dat door Little Junior Parker is geschreven. Dylan zingt hier geweldig en zet deze cover geheel naar zijn hand.

"Driftin' Too Far From Shore" is een briljant nummer. Zwaar onderschat. Behoort zonder meer tot het beste wat Dylan halverwege de jaren 80 heeft geschreven en eveneens geweldig gezongen!

"Precious Memories" is een traditionele gospel song. Tekst spreekt mij niet bijzonder aan, en het reggae-sausje dat erover is gegoten doet de wenkbrauwen licht fronsen, maar echt verkeerd klinkt het zeker niet.

"Maybe Someday" is niet van het kaliber "Driftin' Too Far From Shore", maar ik kan er alleszins van genieten. In ieder geval stukken beter dan het merendeel van de liedjes die destijds in de hitlijsten stonden.

"Brownsville Girl" blijft het absolute prijsnummer van dit album. Tekst is natuurlijk briljant, maar ook muzikaal is dit een geweldig nummer. "Brownsville Girl" komt voort uit "New Danville Girl", een outtake van Empire Burlesque. Als ik zou moeten kiezen tussen die twee dan wordt het "New Danville Girl" omdat Dylan daar geweldig zingt en de achtergrondzangeressen veel minder prominent zijn.

"Got My Mind Made Up" is door Dylan samen met Tom Petty geschreven. Een niemandalletje met een hilarische tekst:

Well I'm going off to Libya
There's guy I gotta see
He's been living there three years now
In an oil refinery

Op de een of andere manier moet ik altijd aan Gadhafi denken als ik deze strofe beluister, ook omdat die het destijds met de Amerikanen aan de stok had.

"Under Your Spell" is een wat ongebruikelijk nummer voor Dylan, deels door Carole Bayer Sager geschreven. Mooie afsluiter.

Hoewel ik songs op Empire Burlesque over het algemeen beter vind gaat mijn voorkeur toch uit naar deze plaat. Een merkwaardig album met obscure songs, waarvan slechts twee door Dylan alleen geschreven: "Driftin' Too Far From Shore" en "Maybe Someday".

Ik wil toch even een lans breken voor deze plaat. Natuurlijk hebben we hier niet met de hoogtijdagen van Dylan te maken, maar dit is best wel een goede plaat hoor. Er zijn 3 Dylan albums waarbij ik na verloop van tijd echt in moet grijpen en hem af moet zetten. Dat zijn Slow Train Coming, Infidels en Down in the Groove. Bij de eerste 2 is het songmateriaal lang niet beroerd, maar de sound is zo zoetsappig dat je er gewoon onpasselijk van wordt op den duur. Down in the Groove is echt de allerslechtste plaat van hem die ik ken. Het enige studioalbum dat ik nog niet beluisterd heb is Self Portrait. Dat schijnt ook niet best te zijn. Nee dan deze, die kan er best mee door, als alle nummers van het nveau Maybe Someday en Brownsville Girl waren had je gewoon met een topalbum te maken. De op dit forum zo verafschuwde jaren 80 sound is bovendien niet zo nadrukkelijk aanwezig zoals op de voorganger. Toch vind ook ik Empire Burlesque als geheel wat constanter.

dit is het eerste album dat ik van bob kocht, in 1986. vind je het gek dat ik pas laaaaang daarna weer dylan ben gaan kopen. you wanna ramble is lekkere rock 'n' roll met t-bone burnett; they killed him stinkt, driftin' too far.. zou goed klinken als bob van de keyboards had afgebleven; ron wood doet hierop mee. precious memories is een herbewerking van een nummer van rosetta tharpe; het heeft een reggaearrangement gekregen dat best werkt. maybe someday is wel aardig met mike campbell op gitaar; browsville girl word door velen geprezen, maar is dodelijk saai; aan dit nummer heb ik al 26 jaar een hekel; got my mind made up is weer heerlijke rock 'n' roll met de band van tom petty. under your spell heeft dave stewart op gitaar, maar is desondanks goed. niet elk nummer is in 1986 opgenomen, driftin'.. is gedeeltelijk van 1984, under your spell is van 1985. ook maybe someday was eerder opgenomen.

De jaren ’80 waren in het algemeen magere jaren voor Dylan op artistiek vlak, en met ‘Knocked Out Loaded’ kwam het dieptepunt van die periode. De plaat werd (terecht, wat mij betreft) neergesabeld door de critici, om verschillende redenen. Slechts 35 minuten muziek, 8 nummers waarvan drie covers en drie waarvan hij het auteurschap moet delen. Maar daarover later meer. Eerst een korte schets van het klimaat waarin deze plaat is gemaakt.

Na de tegenvallende verkoopcijfers van ‘Empire Burlesque’ zag het er lange tijd naar uit dat Dylan er klaar mee was, met platen maken. Touren deed hij nog graag, maar geld was ook een zeer belangrijke motivatie, altijd geweest trouwens, volgens Dylan zelf. Toen een journalist in de zomer van 1986 stelde dat Dylan de tournee met Tom Petty & The Heartbreakers louter en alleen deed voor het geld, repliceerde Dylan als volgt: “Ik doe het altijd voor het geld! Wat is daar nieuw aan?” Dat was een goed teken, want aan die scherpte kon je merken dat Dylan nog lang niet klaar was met zijn carrière. Iets dat later ook zou blijken.

Maar in 1986 ging het dus niet zo goed, op artistiek vlak. Na de rampzalige vertoning op Live Aid kreeg hij de wind van voren van niemand minder dan Bob Geldof, toen hij stelde dat er ook een deel van de opbrengst aan de noodlijdende Amerikaanse boeren mocht worden geschonken. Dit was voor Willie Nelson de aanzet om Farm Aid op te zetten. Dylan ging ook op tournee met Tom Petty en diens begeleidingsgroep The Heartbreakers. Het klikte goed tussen Dylan en de ervaren, talentvolle muzikanten, ook in de studio. Zo begreep Benmont Tench, die The Heartbreakers mee in het leven riep, als één van de weinigen haast blindelings wat Dylan wilde. Vreemd genoeg hebben zij, buiten het feit dat Petty heeft meegeschreven aan het nummer ‘Got My Mind Made Up’, dat weinig succes kende. Als wederdienst schreef Dylan samen met Petty het nummer ‘Jammin’ Me’, dat een hit werd (nummer 1) voor de band. Dit geeft wat mij betreft mooi weer hoe de verhoudingen qua populariteit destijds lagen.

Dylan’s commerciële waarde was in dalende lijn, zijn nukkige gedrag bleef. Hij greep in die periode meer naar de fles, wat invloed had op zijn stemming. De sessie was afgelopen wanneer de drank op was. Dit leverde weinig effectieve resultaten op, en veel wazig, onaf spul. Ook was de inspiratie bij de eens zo bevlogen Dylan ver te zoeken. In ‘Brownsville Girl’, met afstand het beste nummer, verzucht hij “Oh, if there’s an original thought out there, I could use it right now”. Dit zinnetje vat de plaat perfect samen voor mij. Toch is de tekst van ‘Brownsville Girl’, dat voortkomt uit ‘New Danville Girl’, een outtake van de vorige plaat, bij momenten briljant. Dylan zingt het nummer ook zeer goed, al is het meer in een vertellende stijl dat hij de song brengt. Jammer genoeg is dit nummer qua instrumentatie volledig verknoeid. Waarom al die backings? Waarom die aanzwellende trompetten en saxofoon, die zo aan de E-Street Band doet denken? Vreemde keuze, van een man die enkele jaren eerder nog zwoer dat hij geen Springsteen wilde worden.

Ik zal me dan maar optrekken aan de tekst, één van de weinige lichtpunten op deze plaat. Een ander lichtpuntje is, al moet je al heel goed kijken om het te zien, is de opener. Dylan zet het originele bluesnummer van Junior Parker naar z’n hand, en dat is ‘m aardig gelukt. Van ‘I Wanna Ramble?’ (de oorspronkelijke titel) maakte Dylan ‘You Wanna Ramble’. Dan wordt de pret echter helemaal gedrukt door het complete van de pot gerukte ‘They Killed Him’. Ik heb in heel de discografie van Dylan nog maar weinig songs gevonden die met dit gedrocht kunnen concurreren als het om inferieure kwaliteit gaat. De soms belachelijk slechte tekst van Kris Kristofferson (excuseer me voor deze uitspraak) buiten beschouwing gelaten, heeft Dylan er blijkbaar alles aan gedaan om het nummer tot de grond kapot te branden. De veel te overvloedige backings van z’n Queens of Rhythm, de fletse instrumentatie, en, vooral, het kinderkoor. Wansmakelijk, en dat zal je me niet snel horen verklaren over een Dylansong.

‘Driftin’ Too Far from Shore’ zou een goed nummer kunnen zijn, ware het niet dat de productie en disco-achtige instrumentatie veel kapot maakt. ‘Precious Memories’ is een traditional waar Dylan in vroeger tijden (en later!) iets heel anders van zou hebben gemaakt. Hier heeft hij het overgoten met een half bedorven reggaesausje en klinkt de zang van Dylan naar niks. Erg jammer weer, dat hij kansen laat liggen om een betere plaat te maken. Ik heb zo het gevoel dat ik dat niet voor het eerst zeg.

‘Maybe Someday’ is een eigen nummer, en klinkt weer wat beter en feller, maar haalt het toch ook niet bij de opener. Het is een degelijk nummer, maar weet niet al te veel goed te maken. Dat zou ‘Brownsville Girl’ dan een pak beter moeten lukken, maar dat is het bizarre; ik voel het niet. Als ik het nummer op zich beluister, is het een pak indrukwekkender dan op ‘Knocked Out Loaded’. Bovendien zou ik het veel liever eens in een gestripte versie willen horen. Het voelt een beetje aan als vergooide schoonheid; tussen al die verwelkte en verlepte bloemen groeit één prachtige tulp, die helemaal onder de knoet wordt gehouden door het onkruid. Zonde.

De twee laatste nummers brengen ook geen plotse ommekeer met zich mee. Het zijn niet de zwakste nummers van de plaat (die twijfelachtige eer is weggelegd voor ‘They Killed Him’ en ‘Precious Memories’), maar zijn ook bepaald geen hoogvliegers, en al helemaal niet als je het gehele oeuvre van Dylan in beschouwing neemt. ‘Got My Mind Made Up’ is een simplistisch rocknummertje, met enkele geinige tekstflarden, meer niet. Afsluiter ‘Under Your Spell’ schreef Dylan samen met Carole Bayer Sager, die getrouwd was met Burt Bacharach. Het nummer is ingetogener dan de andere songs, en past niet echt in het rijtje. Wederom: op zich een degelijk nummer, maar binnen de context van de plaat loopt het helemaal mank. Ik begin zelfs te twijfelen of hier wel een context in te vinden is, het is allemaal erg onsamenhangend en rommelig.

Dat privé- en werksfeer twee heel verschillende biotopen kunnen zijn, bewijst het prille huwelijksgeluk van Dylan. Hij was in 1986 in het grootste geheim getrouwd met Carolyn Dennis, één van de achtergrondzangeressen. Samen hadden ze ook net een dochtertje, Desiree. Door dit alles kwam het dat er bij de uitgebreide dankbetuigingen op de hoes van ‘Knocked Out Loaded’ twee familieleden van Dylan werden vermeld, ook al wist bijna niemand dat toen.

‘Knocked Out Loaded’ is Dylan’s minst succesvolle plaat, er werd amper promotie voor gemaakt, noch door Dylan, noch door de platenmaatschappij. Zijn contract liep af, hij moest weer gaan touren om genoeg geld bijeen te rijven om rond te komen. Hij mocht privé dan wel gelukkig zijn, de artiest in Dylan snakte naar hervonden inspiratie en magie.

1,5 sterren

Erg goed artikel over Knocked out loaded.

Alleen over dat geld, tja...je zal toch denken dat Dylan in 1986 schatrijk geweest moet zijn. Een van de best verkopende artiesten van zijn generatie, uitverkochte zalen en niet onbelangrijk, één van de meest gecoverde artiesten ooit.
Ik denk eerder dat Knocked out of load en een aantal andere van zijn jaren 80 platen een artiest laat horen die helemaal blasé is en geen inspiratie meer vond aangezien dat moeilijk te vinden is aan de rand van een privé zwembad in een immense villa in Beverly Hills. Waar moet je dan nog over schrijven en de inspiratie vandaan halen? Zeker een artiest als Dylan moet worden gevoed door hetgeen er om hem heen gebeurt, maar als die voeding wegvalt dan krijg je zielloze producten als Knocked out loaded.

In tegenstelling tot zijn bedenkelijke studio-albums in deze periode, speelde en zong Dylan live in 1986 juist de ballen uit zijn broek.

Hij was in 1986 op zijn zogenoemde True Confessions Tour, met Tom Petty and The Heartbreakers als zijn band.

Op deze site staan zo'n 25 opnames van deze tour.

Wellicht komt dit ooit uit op Bootleg Series Volume 73

Dramatisch is het niet, maar hij heeft een hoop betere platen gemaakt. Niet de beste uit z'n oeuvre. Vooral een heel lelijk geluid.

Bob Dylan: Inglewood Los Angeles, California 3 August 1986 (full concert audio)

Audio

Godsamme, wat is Brownsville Girl toch een waanzinnig goede song. Jammer dat de geluidskwaliteit zo matig is, alsof er een handdoek over de opname-apparatuur ligt.

Brownsville Girl is idd wel lekker. Ik heb zojuist de LP nog eens opgezet. Die plaat ziet er nog als nieuw uit en dat zegt eigenlijk wel genoeg.

Van Neil Young en Bob Dylan sta ik toe dat ik matige albums van hun in de kast heb staan. Van iedere andere artiest was dit album al lang weggeweest.

Ik ben er dol op als artiesten experimenteren maar dat wil niet zeggen dat ik altijd dol ben op het resultaat.
Is het slecht? Slecht is altijd zo'n groot woord maar je moet net een hele goeie wip gemaakt hebben of een stevige bonus hebben gekregen om een duim in de lucht te krijgen als je dit album draait.

Als de koffie op is gaat dit album de kast weer in.............om er over een maand of 20 wellicht weer eens uit te komen.

Wie Dylan nog wil ontdekken: laten staan!

Na Empire Burlesque doorgeworsteld te hebben en een zucht van verlichting gemaakt te hebben toen het laatste nummer voorbij was, Knocked Out Loaded van de LP gedraaid. Ook dit is een album van Dylan dat ik voortaan links laat liggen. Ik vond het heel matig en dan druk ik me nog vriendelijk uit.
Alweer een slechte productie. Verdomd jammer dat een goed nummer als Brownsville girl zo verkracht wordt! Had het destijds opgenomen geworden met de productie van Blood on the Tracks, dan was het een wereldnummer geweest.
Helaas een lage score: 1.5.
Benieuwd naar het volgende album Into the Groove, of die wat beter is.

Het is dat de productie verschrikkelijk is maar ik vind dit album helemaal niet zo slecht als ik had verwacht.
Vooral Brownsville Girl is een geweldig nummer, Denville Girl op Springtime In New York laat horen hoe mooi het had kunnen zijn. Waarom is hier nooit een remaster van gemaakt?

Mwah! Zeker geen hoogvlieger, integendeel. De nummers They Killed Him, Precious Memories en Driftin' too far from Shore doen je verlangen naar een oorkwaal. Het geheel is van een zeer matig niveau: ongeïnspireerd, slechte zang, met die irritante achtergrondkoortjes. Toch heb ik deze plaat - de hoes is prachtig - gewoon aangeschaft. Het is gewoon een 'must' om een mispeer van een grootmeester in huis te hebben. Elk goed paard struikelt wel eens. Gelukkig kwam Dylan eind jaren tachtig met Oh Mercy ijzersterk terug.

Inderdaad een weinig geïnspireerde Bob Dylan met slechte productie bovendien. Brownsville Girl vind ik wel het hoogtepunt op dit album, They Killed Him het dieptepunt.