Bob Dylan - Saved (1980)

Ik ben erg benieuwd hoe Dylan de nummers van deze plaat live weet te brengen. Als hij ze met net zoveel overgave live ten gehore weet te brengen, dan ga ik de relitour met volle aandacht beluisteren.

Dat van de hemel en aarde in 6 dagen is natuurlijk een dikke duimverhaal, maar god is natuurlijk wel indirect verantwoordelijk voor heel veel mooie muziek. Waarvan wat mij betreft Dylan en Al Green het meeste op hun geweten hebben...

Ook is god indirect verantwoordelijk voor sommige voetballers die hem bedanken als ze een doelpunt hebben gemaakt. Het viel mij ook wel eens op dat een keeper een kruisje slaat als hij een penalty heeft tegengehouden, dan vraag ik mij weer af waarom god zo'n hekel had aan degene die de penalty schoot! Maar dit terzijde...

de plaat begint bezield. saved! mijn god wat is dit nummer goed! numero uno wat dylan betreft. de 2 volgende nummers zijn wat minder, maar solid rock rocks, met dank aan de geweldige band.pressing on is sober maar effectief. in the garden is goed, saving grace weer wat minder, are you ready is fantastische gospelrock met lekker gitaarwerk van fred tackett. ook elvis heeft uitmuntende gospels opgenomen en blind willie johnson, ry cooder, washington phillips, skip james, rosetta tharpe, enz enz.

Na drie nummers leek me dit een weergaloos album te worden. Jammer dat dit album ook een langzaam leeglopende ballon blijkt.

3*

Na zijn bekering tot het christendom ten tijde van ‘Slow Train Coming’, ging Dylan touren. Hij stelde hiervoor een nieuwe band samen, bestaande uit onder andere klasbakken Jim Keltner op drums en Tim Drummond op bas. Mark Knopfler moest zijn plaats afstaan aan de half toevallig binnengewaaide Fred Tackett (die later bij Little Feat zou spelen). De relitour, wordt deze tour genoemd, en het was een hele verrassing voor de vele Dylanfans, die een rockconcert met greatest hits verwachtten.

Keltner zei dat hij het jammer vond dat de nummers niet in live-uitvoering werden uitgebracht; nu missen ze, volgens hem, bezieling. Daar moet ik jammer genoeg helemaal in meegaan. ‘Saved’ (de plaat) klinkt als geheel een beetje flets, en de teksten hebben minder impact op die manier. Oké, het is een hele plaat lang religieus geneuzel, zou je kunnen zeggen, en dat is tot een bepaald punt ook waar, maar je bent toch altijd benieuwd hoe Dylan, de meester-verteller, een nieuwe invalshoek zal aanpakken. ‘Saved’ blijft een beetje hangen in zijn eigen potentieel.

Daarmee is de essentie van de plaat voor mij al meteen uit de doeken gedaan. Hoewel er enkele erg goeie nummers op staan, ontstijgt de plaat het “slechts de som der delen”-label nooit. Enkel in de titelsong hoor ik een soort bezieling; dit is dan ook een weergaloze, swingende gospelsong van de bovenste plank.

Tekstueel spreekt de plaat me niet echt aan, en dat is toch wel bepalend, want de teksten zijn – zeker bij Dylan – altijd zeer belangrijk geweest. Het is me teveel van hetzelfde. De inkleding is ook, zoals eerder aangegeven, niet interessant genoeg om me er echt in te gaan verdiepen; tijdens de legio luisterbeurten de laatste tijd, is mijn aandacht niet getrokken, mijn nieuwsgierigheid niet ten volle gewekt.

De hoes doet me onvermijdelijk denken aan de beroemde fresco “The Creation of Adam”, onderdeel van het meesterwerk dat Michelangelo van de Sixtijnse Kapel maakte. Met dit verschil dat het bij deze plaat één hand is die vele handen beroert. Samen met de suggestieve albumtitel verwijst dit naar verlossing in het Oordeel Gods. Hoewel ik totaal niet gelovig ben, vind ik dit toch een machtig beeld.

De plaat opent met de cover ‘A Satisfied Mind’, die in de jaren ’50 een bescheiden countryhit was voor Porter Waggoner. Een mooi begin, dat zelfs veelbelovend wordt als men ‘Saved’ eraan toevoegt. ‘Covenant Woman’ is ook niet mis, maar duurt met zijn zes minuten te lang, en lengte is bij mij wat Dylan betreft niet vaak een struikelblok. Dat dit hier wel het geval is, is een veeg teken. Het orgeltje kan ook geen extra spankracht met zich meebrengen.

Op ‘What Can I Do for You?’ komt de geliefde mondharmonica nog ‘ns op het voorplan, en dit is eigenlijk het enige moment op de hele plaat dat ik geraakt word. De meester kan het nog altijd. ‘What Can I Do for You?’ is een fraai, rustig nummer; zo eentje dat elke plaat in dit genre wel kan gebruiken. De aardige backing vocals maken het plaatje er enkel knapper op.

‘Solid Rock’ maakt de luisteraar die van zo’n mooi klein liedje toch insluimerde, zonder pardon weer wakker. Het is waarschijnlijk de meest rockende song op de plaat, en Dylan wilde er ook een live-LP rond bouwen. Jammer genoeg zag de platenmaatschappij dat niet zitten, zo snel na onder andere ‘Hard Rain’. Dylan kondigde dit nummer live altijd aan als ‘Hanging on to a Solid Rock, Made Before the Foundation of the World’; dit werd dus ingekort. Toch had ik het nummer liever onder die titel op een liveplaat zien staan dan op deze studioplaat. Het nummer klinkt iets te volgepropt, naar mijn mening.

In ‘Pressing On’ keert Dylan dan weer terug naar ingetogen gospel, met bijbehorend koortje. Orgel en piano vormen een vredig duo op de achtergrond, Keltner schittert niet op drums, hoewel hij een echte vakman is. Het klinkt, net als op de hele plaat trouwens, overgeproduceerd. Iedereen legt de schuld bij een ander. Ook weer een nummer dat ik graag in live-versie zou horen. Ik ga van die relitour binnenkort toch maar ‘ns één en ander opzoeken (nu zal Stalin wel weer komen aanzetten met allerlei tips, ik zou zeggen; gooi ze maar binnen! ). Het nummer bloeit uiteindelijk nog wel open, maar overtuigt in dat onderdeel niet; dan had ik het eerder klein gehouden.

Tijdens de laatste drie nummers zakt het niveau helemaal. Geen suspense te vinden, en het thema is behoorlijk afgezaagd. Het zal ook wel voor een deel het gevolg zijn van mijn adoratie voor Dylan’s andere kwaliteiten als songschrijver, dat dit album me minder bevalt. Maar slecht zou ik het zeker niet noemen. ‘Saved’ staat nog altijd een flink treetje hoger dan ‘Self Portrait’ of ‘Dylan’.

2,5 sterren

Op 20 april 1980 gaf Dylan een meesterlijk gospel-concert in Toronto, Canada.
Hiervan is een soundboard opname gemaakt:http://bobsboots.com/CDs/cd-b65.html


De meeste nummers van Saved zijn hier terug te vinden, aangevuld met twee geweldige outtakes van Saved, t.w. Ain't Gonna Go To Hell For Anybody en Cover Down, Break Through.

Absolute aanrader!

Weer een geweldig stukje AOVV, maar o, o, o wat toch jammer dat ook jij dit album zo laag waardeert. Ik draai dit album bepaald niet dagelijks, maar elke keer als ik dit album hoor word ik zo blij dat ik me bijna moet beheersen om me niet te bekeren (nou ja, dat valt ook wel weer mee). Ik vind eigenlijk dat ik hem met 3,5 ster gewoon te laag beoordeeld heb. Hij mag tekstueel wellicht wat minder op dreef zijn, ok. Maar als ik kijk naar de passie, zijn vocale kwaliteiten die hier bijna op zijn sterkst zijn dan is dit album voor mij gewoon ijzersterk. Nummers als Convenant Woman en Pressing on behoren tot de betere Dylan nummers wat mij betreft en zijn zeker niet te lang. Goed beschouwd staat hier geen zwak nummer op. Hoog tijd voor een halfje erbij.

Ik heb deze net voor een appel en een ei op Vinyl bemachtigd en ben toch wel best benieuwd. Andere minder gewaardeerde platen van deze grote songschrijver kon ik ook waarderen, dus wie weet. Ik ben niet gelovig, maar ik vind het wel charmant dat hij zo opgaat in dat wat hij voelt en gelooft. Spannend!

Het lijkt mij dat dit album - ongeacht het onderwerp - toch een beetje ondergewaardeerd wordt. Ik ben op zoek gegaan naar de slechte kwaliteit waar iedereen over spreekt en heb hem niet gevonden. Dylan doet waar ie goed in is, maar dan maar met één onderwerp (waar de meesten, waaronder ik, zich niet bij kunnen aansluiten). Dat is misschien het probleem, maar kom, we moeten niet overdrijven, he. De gospelinvloeden zijn best leuk!

Iets met Goddoordrenkte teksten en een kitscherig gospelkoortje...

Niet Dylan's sterkste album maar bij vlagen toch wat mooie nummertjes.
Het begint eigenlijk al bij de hoes, een soort van her interpretatie van 'The Creation' van Michelangelo, waar ik denk; Oef...

Dat zet eigenlijk de toon van het album al wel, kitscherig.
Dylan lijkt zichzelf niet, het oorspronkelijke geluid is ver weg en alles heeft een soulvolle funky twist gekregen met gospelkoor en al. Ongeloofwaardig en flauw, dat is mijn interpretatie. De albums die hier op zouden gaan volgen zouden niet veel beter zijn, maar de Godsaanbidding blijft in iedergeval weg uit zijn muziek en Dylan vind zijn oude zelf voor een klein stukje terug..

3*

Waarom vinden zoveel mensen dit album zo mager? Ik ben echt heel erg verrast, zeker als je je voor beluistering door deze twee pagina's MuMe hebt gelezen. Vind het gewoon een goede plaat, niet eens voldoende of zo. Prachtige, oprechte gospel. Een plaat uit één stuk, ook nog eens goed gemusiceerd en met een mooie open en zuivere klank. Kan ik eindeloos beluisteren.

Cor maakt hier een terechte correctie. Al moet ik zeggen dat ik het album wisselend beoordeel. Dat hangt veel van mijn stemming af denk ik. Het is niet erg toegankelijk allemaal met de oren van nu en je moet er wel even voor gaan zitten.

Om met de geluidskwaliteit te beginnen: die is wel in orde. Zover ik weet is er nog geen remaster beschikbaar (misschien wel voor de nieuwe Dylan-box?) maar de oude klinkt nog best: zuiver en niet te hard. De klank is helder en open en er wordt gemusiceerd door niet de eerste de besten in de band: Tim Drummond en Jim Keltner zorgen voor de uitstekende ritmesectie. Het koortje is veelbesproken. Ja, dat is nu eenmaal gospel. Black gospel uiteraard, en in die traditie kan dat zingen er luid aan toe gaan met vele uithalen zodat de zanger bijna weggeblazen wordt. Dat gebeurt dan ook in de nummers Saved en Are You Ready. Maar soms houden de dames zich stil en krijgen we fraaie ballads als Covenant Woman, What Can I Do For You, met hartverscheurend harmonicaspel van Bob, het wat zweverige (ik bedoel de melodie) In The Garden en het gevoelig emotionele Saving Grace. Saved en Solid Rock zijn pittige rockers met iets te simpele tekst en Pressing On misschien wel het mooiste nummer van het album. Veel emotie en koorzang in dit nummer. Op het confronterende slotnummer Are You Ready horen we weer duidelijk hoe gospel en blues broertje en zusje zijn in de muziek. Prachtige slepende gitaarsolo.

De duivel krijgt geen schijn van kans op dit album, maar je kunt Dylan ook niet betrappen op oppervlakkig halleluja-gejubel en 'praise the Lord'. Het gaat nog wel ergens over. Niet in de laatste plaats over zijn eigen strijd in dit nieuwe geloof. Want lang niet iedereen was gecharmeerd van zijn bekering tot Jezus. Vele fans keerden zich van hem af bij Slow Train Coming en nu bleek dat het geen eenmalig gospelavontuurtje was maar een stap naar een nieuwe Dylan, met een compleet nieuw repertoire. Aan de andere kant had hij de christelijke geloofsgenoten die hem wantrouwden en hem niet geloofden of accepteerden. Hij stond in een strijd en die is voelbaar in de teksten (Pressing On). Die zijn soms pittig en niet zo gelukzalig als je van een pasbekeerde zou kunnen verwachten. Er schuurde iets. En daarin herkennen we Dylan ten voeten uit. Ondanks zijn bekering bleef hij Bob Dylan. De man van protest, tegen de stroom in gaan, altijd weer net iets anders doen dan je van hem verwacht. Een rebel. Niet te vangen voor fans en critici.

Mooi album, vandaag 4 sterren.

Saved ken ik al heel lang, zijdelings nu en dan een nummer gehoord, maar nooit gekocht. Ook door de slechte recensies van media en fans heb ik deze genegeerd. Vandaag bij een kringloop winkel de vinyl versie voor €2,- maar meegenomen.
Goed, de onderwerpen zijn religieus en de Bijbelse teksten vliegen van het vinyl af. Maar stoort mij dat? Nee dus.
Ik hoor een hele gepassioneerde Dylan die zeer goed bij stem is, een hele gedreven band achter zich heeft staan en een gospel koor die de plaat een swing meegeeft. De nummers zijn melodieus en overwegend positief.

Het plezier spat inderdaad van deze plaat af. Dat maakt hem wat mij betreft ook een van de betere platen uit deze periode van Dylan!

Covenant woman!!! Dylan op zijn best! Wat een prachtig nummer is dat.
Dit album heeft mij positief verrast. Toch weer een goed Dylan album, en zelfs nog beter dan Slow Train Coming..
Van mij krijgt dit album uit zijn religieuze periode een 4.0*
Ben benieuwd of Shot of Love ook zo goed is, die moet ik nog beluisteren.

Er was niet zoveel mis met de bekeerde periode van Dylan. Hij zong beter, was een stuk vriendelijker naar zijn publiek en maakte best aardige nummers.
Saved, Covenant Woman en Pressing On bijvoorbeeld, helemaal niet verkeerd.

"What can I do for you?" is anders ook niet verkeerd.

goeie plaat,

Dit is het eerste album in Bob Dylans oeuvre dat ik nog nooit had beluisterd. Het kan geen verrassing zijn dat ik Saved met enige huiver opzette: een, voor Bob-Dylan-begrippen, slechte beoordeling op deze website en een twijfelachtige status in 's mans discografie. Na twee integrale luisterbeurten kan ik niet anders concluderen dan dat de meerderheid het zoals zo vaak bij het verkeerde eind heeft. Wat een plezierige plaat is dit!

Op Saved leeft Bob zich volledig in in zijn rol als voorganger. Het begint al bij de hoes: die doet sterk denken aan het soort schilderingen dat je in moderne kerken tegenkomt, gemaakt door de lokale kunstenaar die zijn gebrek aan talent met enthousiasme en oprechte vroomheid compenseert. In de muziek dringt het zijige orgeltje zich direct naar de voorgrond, wat in combinatie met het koortje zorgt voor de ultieme kerksfeer. Even slikken voor de fans, dat kan ik best begrijpen. Maar Bob is in vorm, en hij stort zich er zonder aarzeling in.

Waar op Slow Train Coming de blues domineerde - niet mijn genre - is hier meer ruimte voor variatie. Na de opening van de dienst trekt Dylan met het titelnummer alle registers open, in een hyperactieve gospelstamper. Daarna volgen twee rustige pareltjes, waarna met Solid Rock de beuk er weer in gaat. Ook Pressing on is heerlijk, waarin Bob jubelt als nooit tevoren. De laatste drie nummers zijn aardig, maar net zoals bij de meeste kerkdiensten begin ik nu toch wel zin in koffie te krijgen.

Saved is natuurlijk een beetje een potsierlijke plaat, maar ik vind potsierlijke Bob altijd ontzettend gezellig. Bovendien bevat dit album een aantal zeer overtuigende, zeer ontroerende liederen waar zelfs een ongelovige hond als ik het warm van krijgt. Artistiek is dit misschien niet de rijkste plaat, maar de muzikale omlijsting is puntgaaf, en Bob zingt met hart en ziel. Dit is er een die ik waarschijnlijk nog vaker zal draaien.

Het lijkt me dat die eer gaat naar het allereerste Dylan album dat je ooit beluisterd hebt?

Je bedoelt dat dit het enige Dylan album is dat je nog niet beluisterd had?

Haha, laat ik me inderdaad wat zorgvuldiger uitdrukken. Ik ben een aantal jaar geleden begonnen de albums van Dylan in chronologische volgorde te bespreken. Dit was chronologisch gezien het eerste album in het oeuvre van Bob Dylan dat ik nog nooit beluisterd vóór ik aan de bespreking ervan toe was.

Te gek album. Ik hou enorm van gospel, de koortjes, de intensiteit, het hoge jam gehalte, en dat terwijl ik een overtuigd atheïst ben. Ik lees hierboven dat de recensies destijds niet al te lovend waren maar ik vind het een erg geslaagd album. Covenant Woman, What Can I Do For You, Saved, Solid Rock, Pressing On, Dylan klinkt erg fijn als hij vergezeld wordt door een gospelkoor. In 2005 bracht Howe Gelb 'S no Angel uit, ook zo'n stem die ontzettend lekker klinkt vergezeld door een gospelkoortje. Ik heb zijn overige gospelalbums nog niet gehoord, hopelijk klinken die ook zo goed.

Als dit je ding is, dan moet je deze opnames maar eens luisteren. Ik het specifiek de twee schijfjes met het liveconcert in Londen: Bob Dylan - Trouble No More (2017) - MusicMeter.nl

Dank je, ik was hier al eens eerder naar op zoek geweest maar wist niet precies welk album ik moest hebben.

En ik heb de tracklist net ook geactualiseerd, dus je weet nu precies waar je kan beginnen