Steven Wilson - THE FUTURE BITES (2021)

Vergelijken van Trump en Wilson. Op MuMe. Huh? . Laten we dan liever vergelijkingen maken tussen vorm en inhoud.

Wilson heeft meer dan ooit vorm gegeven aan zijn album, op diverse manieren. In beeld, in woorden, met insinuaties naar zijn fanbase, etc. En ja, er wordt stevig over gedebatteerd. Het maakt de tongen los, of vingers zoals op MuMe, zullen we maar zeggen. Je zou er de inhoud zomaar door kunnen vergeten.

De inhoud. Ik vind dit album uitstekend passen in de ontwikkeling van Wilson. Het is vooral een album met een thema geworden, waarbij de som der delen groter is dan de afzonderlijke nummers op het eerste gezicht doen lijken. Ik hoor een fantastische productie, zijn beste tot nu toe. Ik hoor een onderliggende drive en pace in de nummers die ik vaak tegenkom bij Wilson. Ook in tijden van PT. Ik hoor melodien die ik al jaren hoor in zijn nummers. Ik hoor veel elektronica en andere keuzes qua instrumentbegeleiding dan voorheen bij een Wilsonalbum. In die zin brengt hij zijn verschillende projecten met dit album bij elkaar. Hij zoekt nieuwe wegen en probeert te vernieuwen. Progressief avant la lettre.

Het thema is op zich, mijn mening, niet zo boeiend. Alleen is het breed doorgetrokken in zijn gehele marketing en merchandise. Bewust gedaan. En velen gaan erin trappen. Ironisch, of ook zo bedoeld?

Is het goed? Trekt het je aan? Is het jouw stijl? Smaken verschillen. Mij valt het verre van tegen. Een mooie 3,5* als begin en groeimogelijkheden ten over.

Hierna gaat Wilson vast weer wat anders bedenken. Hij heeft zijn voorkeursstijl nog lang niet gevonden en ik denk zelfs dat hij daar niet eens naar op zoek is. Lekker priegelen, ontdekken, concepten bedenken en deze uitwerken. Soms klein, soms groots. Het verveelt hem niet. Ik vind het leuk om hem daar bij te volgen.

Ik volg Wilson al sinds '95, in al zijn verschillende projecten. Jij verwoordt precies mijn gevoel over dit album, Leptop, goed verhaal. Ik verbaas me over de bashers, mn op FB, die denken en verwachten dat Wilson alleen maar herhalingen van Deadwing en the Raven gaat maken. Absoluut niet dus.

Mijn recensie is hierbij overbodig: Leptop verwoordt hier exact wat ik ook ervaar bij beluistering van dit album.

Inderdaad erg treffend en herkenbaar verwoord door Leptop

Viel me ook meteen op. Een gebrek aan inspiratie. Of nee! Bij Steven Wilson is het natuurlijk een slimme verwijzing naar zijn verleden.

Ik kan totaal niets met deze plaat. Het pakt me niet en het is me allemaal te vrolijk. Ik had gehoopt dat al vrijgegeven nummers een grap was om de fans op het verkeerde been te zetten. Maar tot mijn verbazing zie ik dat veel fans dit waarderen, dus een goede commerciële zet van Steven. Mij is hij wel kwijt, maar dat zal hem een rot zorg zijn. Wat me opvalt is hoeveel dit album op Social Media gepromoot wordt. Maar ja dat past ook wel weer bij de richting die hij nu is opgegaan. Voor de liefhebbers, veel luisterplezier. Ik blijf genieten van zijn oudere werk. Adieu!

Na meerdere luisterbeurten moet ik zeggen dat Steven Wilson wederom een kwalitatief goed product heeft afgeleverd. Natuurlijk heeft SW altijd al geëxperimenteerd met stijlen (prog, metal, shoegaze, disco, trip hop etc.) Maar altijd zat er een terugkerend herkenbaar SW geluid in. M.i. is de switch nu zo groot dat veel liefhebbers dat herkenbare anker missen. Dat heb ik eerlijk gezegd ook wel een beetje. Ik zie dan ook dat veel liefhebbers dit album genadeloos afserveren en dat begrijp ik wel. Zelf probeer ik dit album los te beoordelen van SW voorgaande werk. Mijn conclusie is dan dat dit album een 7,5 verdient. Waarom niet meer? Ik mis toch wel de memorabele nummers die het album de moeite maken om dit album tot in lengte der dagen uit de platenkast te halen. Ik ga de 7,5 afronden tot 4 *.

Of misschien wel allebei Kronos !

Zo doet me het laatste nummer bijvoorbeeld erg denken aan The Raven; en daar is helemaal niks mis mee...

Leuke, toepasselijke column op Progwereld: Splijtzwam

"...Zo zie je maar weer, zelfs binnen een relatief smalle kolom als de progressieve rock zijn er nog voldoende contraire meningen te vinden. Maar altijd met respect voor elkaars standpunt..." => Precies, en laten we dat laatste niet vergeten...

Op YouTube heeft ene Alan Lastufka de unboxing video geplaatst voor die ene box van The Future Bites waar hij 10.000 Engelse ponden voor betaald heeft,als hij net zo denkt over de muziek als ik staat die gauw in de kast en komt er nooit meer uit!
Waarschijnlijk gaat Lachende derde hier weer op reageren.

Unboxing a £10,000 box set! Steven Wilson's The Future Bites (Ultra Deluxe Limited Edition of One) - YouTube
Hierbij de video.
Qua presentatie zit het, zoals verwacht wel snor. Ben benieuwd wanneer hij het bonus nummer gaat vrijgeven.

Steven Wilson. De beste man heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn muzikale ontdekking. Voornamelijk in de progressive rock en metal hoek. Zo staan de albums In Absentia, Deadwing en Grace for Drowning nog steeds hoog in mijn favorieten en vormen die voor mij de absolute top van zijn kunnen. Maar ook de eerdere albums van de band weten veel interessants te bieden. En daar houdt het niet op. Zijn werk met No-Man en Blackfield hebben ook veel fijne platen opgeleverd. Terwijl beide projecten duidelijk afwijken van zijn werk met Porcupine Tree. Daarnaast nog het nodige interessante werk onder zijn solo experimentelere projecten I.E.M en Bass Communion. De man heeft zich door de jaren wel bewezen als een muzikale duizendpoot. Iets wat hij nu voortzet met zijn albums onder eigen naam.

Tegelijkertijd was de beste man ook een eigenzinnig persoon. Vrijwel getrouwd met zijn muziek, de drang naar muzikale vernieuwing en de grote afkeer van de komst van het digitale tijdperk. Zijn afkeer tegen de IPod en Spotify stak hij niet onder stoelen of banken. Sterker nog hij gebruikte het ter promotie van zijn muziek. Oh en dan hebben we het nog niet eens gehad over de concerten. Iets fluisteren tegen je maat was uit den boze en een foto nemen resulteerde in het stilleggen van de show waarna hij je een tirade gaf dat het absoluut belachelijk is om een foto te nemen. Dat samen met een sporadische ‘thank you’ was zo’n beetje alles wat hij nog naar het publiek te zeggen had. Nee hij had liever dat je de muziek luisterde en verder geen aandacht aan hem bestede. Iets wat hij ook in zijn artwork liet blijken. Zijn gezicht was nauwelijks te vinden op artwork of foto’s.

Zo anders is de man nu. Getrouwd, zijn muziek wijdverbreid vindbaar op streamingservices en hij zoekt veel vaker de connectie met zijn fans. Fascinerend hoe iemand zo kan veranderen.


To The Bone was een voorbode van zijn nieuwe muzikale inslag. Pop was de regel en weg was vrijwel elke connectie met de prog scene. Van de mensen die hem het succes brachten lijkt hij nu niets meer te willen. Het album bewees voor de massa dat hij niet per se strakke gitaren en zware drums nodig had om fijne nummers te schrijven. Want hoe afwisselend en experimenteel hij muzikaal ook bezig was in andere projecten, die hadden niet het aanzien wat Porcupine Tree had en hij daarna Solo doorzette. En dat leverde best wat kritiek op vanuit zijn fanbase.

En dat brengt me bij The Future Bites. Een plaat die de fanbase nog meer verdeeld. Aan de ene kant de ‘snobs’ die de prog-metal willen en aan de andere kant de ‘fanboys’ voor wie hij niets verkeerd kan doen. Zelf zou ik me in het midden plaatsen. Ik heb ongelofelijk respect voor zijn constante drang naar nieuwe muzikale uitdagingen wat regelmatig interessante resultaten opleverde. Maar tegelijkertijd is de man simpelweg niet perfect en is niet alles wat hij maakt geweldig. Iets dat zeker geld voor dit album.

Want muzikaal is het niet slecht. Daarvoor heeft de man simpelweg te veel kunde in huis. Hij weet hoe hij pakkende, aanstekelijke en boeiende nummers moet schrijven. En dat doet hij hier ook weer. De nummers zijn aanstekelijk. Hij combineert het deze keer met elektronische pop maar gooit er wel zijn eigen kenmerkende stijl overheen. Conceptueel is het dan ook niets nieuws. Technologie, marketing en identiteit zijn thema’s die hij al veelvuldig behandeld heeft. Deze keer is hij echter volledig losgegaan met de presentatie en promotie ervan. Zaken die hij toevalligerwijs behandelt in de single Personal Shopper, waarbij ik de hypocrisie ervan niet kan ontkennen.

Maakt het echter ook een goed album? Dat antwoord is simpel. Nee. In die 42 minuten weet hij nergens de aandacht te trekken of te intrigeren. De muziek kabbelt wat voort en termen als saai en slaapverwekkend komen in gedachten. Of je nu bij nummer 2 of bij nummer 6 bent, het lijkt allemaal een en hetzelfde en weet weinig te onderscheiden. Ja het ene nummer is misschien wat meer up-beat dan de ander, maar daar is het dan ook wel mee gedaan. Het enige nummer wat er voor mij echt uit weet te springen is Count of Unease. Het nummer is een rustige afsluiting die me vooral doet denken aan Collapse the Light into Earth. Echter wil het geval dat hij het toen beter wist uit te voeren.


Sinds ik Porcupine Tree ontdekte ben ik altijd fan gebleven van Steven Wilson. Maar de muzikant die hij toen was is hij, logischerwijs, tegenwoordig niet meer. Iets dat ook geld voor mij als fan. Hoewel mijn voorkeur voor progressive metal er nog steeds is. Zo’n 10 jaar geleden zou ik dit album direct bij het grofvuil geparkeerd hebben. Hoe durft hij zich zo te verkopen aan de mainstream. Maar tegenwoordig kan ik het best hebben. The Future Bites is geen album dat ik vaak zal opzetten, laat staan aandachtig beluisteren. Maar af en toe als achtergrondmuziek zie ik deze nog wel eens langskomen.

Toch zal ik de beste man blijven volgen. Want je weet nooit welke kant hij bij de volgende plaat op gaat. Hoewel ik weinig kans zie in een sterk metal geïnspireerde plaat, maar een man kan dromen. Eerst echter nog de liveshow, welke hij geheel passend in het concept uitgewerkt schijnt te hebben. Hopelijk gaat dat dit jaar wel door.

2.5*

Er is ruimte genoeg in de kosmos voor verschillende percepties.

Mijn eerste gedachten ging bij het luisteren van dit album verschillende keren uit naar The Pet Shop Boys. Ik kan niet zeggen dat ik het slecht vind. Zijn melancholische stem en bij vlagen dromerige muziekpaletten zijn duidelijk herkenbaar en dragen zijn signatuur overduidelijk (dus misschien toch niet zo vernieuwend). Het ook een ontzettend goede productie (dat hoor je er vanaf) en als zodanig zou mer niet verbazen als de Dolby Atmos track op de BR alle registers opentrekt. Het is alleen de beat achtige nummers waar ik problemen mee heb. Hij is daarmee zoals ik al had verwacht de weg van Permanating verder ingeslagen. Terwijl ik denk dat de weg van Refuge veel interessanter is.

Ik weet nog niet of ik het goed vind, daar is het nog te vroeg voor. Het is zeker eens weer wat anders al had ik liever gezien dat hij nog een tweede In Absentia maakte.

En met parallelle universa hoeft dat elkaar niet eens te bijten...

Eerste paar luisterbeurten achter de rug. Ik kende al een aantal nummers natuurlijk en moet meermaals denken aan artiesten als Massive Attack en Moby. Dat is helemaal niet verkeerd aangezien die prachtige nummers hebben gemaakt. Je zit echter toch constant met het idee in je achterhoofd te luisteren dat het hier om Steven Wilson gaat en dat maakt het voor mij momenteel net een iets andere luisterervaring. Ik vind het allemaal redelijke nummers maar stoor me ergens ook wel aan alle elektronica. Echt een album wat ik pas over een tijdje kan beoordelen.

De vorige plaat, op vinyl, kocht ik nog blind, na de eerste beluistering had ik er, onverwacht yes, spijt van. Waarom?. Tja, te poppy wellicht, ...een duidelijk antwoord had ik niet. En nog niet. Nooit meer gedraaid ook. Deze nieuwe dan waar een aantal songs al vooruit snelden, zelfs niet meer aan begonnen dus. Kan er werkelijk niks mee. De muziek, de songs, ze beklijven gewoon niet. Jammer ja, want ofschoon meer commercieel succes, geen grote hoogten meer qua muziek. Hij mag dan wel elke plaat wat anders doen, prima zelfs maar moet niet ten koste gaan van het materiaal an sich. En ja, dat hoor ik hier dus, veel middelmaat, geen uitschieters, kortom, overslaan deze en hopen op, over een jaar of wat. En als ik het over hopen heb, haal PT maar weer eens van stal, zou ik zeggen, sws de betere jaren van de man met een aantal klassiekers, daar waar hij solo maar een heuse classic heeft gemaakt, Hand Cannot Erase dus. En daar zit deze wel akelig ver van af. De liedjes, die tellen en daar schort het nu net aan. Helaas helaas....

Een wat saaie plaat van Steven Wilson, naar mijn mening. De liedjes kruipen, op 2 na, amechtig voorbij zonder een indruk op me te maken. Nergens veer ik op, maar nergens irriteert het me ook hardnekkig. In die optiek is het buitengewoon matig te noemen.

De 2 songs die eruit springen, zijn Personal Shopper en Count of Unease. De eerste song in negatieve zin; een nummer dat veel te lang is en maar blijft doordrammen. De tweede song in positieve zin, hoewel het muziekstuk niet bepaald aansluit bij de rest van het album. Het is wel een sereen sluitstuk, wat de smaak wat minder bitter maakt.

2,5 sterren

De video van Self is dan wel weer fantastisch gedaan. Haalt mij ook over het rilletje van het zinnetje 'fucking clown' heen. Subliem rechtgezet

Steven Wilson - SELF (Official Video) - YouTube

"Fucking clown" is geen zinnetje, omdat het verbum ontbreekt. Een adjectief en een substantief bij elkaar vormen geen zin. Zelfs geen zinnetje.

Geniale (deep-fake ?) video. Ik kreeg echt een glimlach op mijn gezicht bij ‘Tom Cruise’. Maar achter de ‘David Bowie’ wending zit wel een diepere gedachte. Er vallen mij wat Bowie elementen op bij het beluisteren van TFB.

Die hoor ik ook! Waar hoor jij ze?

Ik kom er later op terug. Ik ben het album veel aan het beluisteren want er is zoveel te ontdekken. Als ik eraan toe ben dan kom ik met een review. Ik kan nu alleen nog maar zeggen dat juist de verschillende (en gewaagde) stijlen die Wilson in zijn carrière durft te brengen een soort gelijkheid heeft met de muzikale carrière van Bowie.

Het spijt mij zeer. Ik hoop dat mijn punt wel is overgekomen. En daarbij bedoel ik in dit geval niet het leesteken.

Ik moet zeggen dat het gemiddelde dat hier momenteel staat passend is voor The Future Bites. Het is voor mij absoluut geen catastrofe, maar ook geen echt goede plaat. Instrumentaal is het gewoon aangenaam, maar springt er weinig boven uit. De zwakste schakel is hier overduidelijk Wilson als vocalist. Hij wil duidelijk popnummers schrijven. Zijn druilerige Britse stem werkt erg goed bij zijn melancholische progrock, maar bij dit soort materiaal wordt pijnlijk duidelijk dat de man extreem weinig dynamiek in zijn stem heeft.

Dit materiaal vraagt om een zwoele, bijtende en soulvolle stem en dat zijn nu precies de karakteristieken die Steven's stem compleet niet heeft. Steven is vaardig genoeg om zelf te beseffen als muzikant dat hij de tracks geen eer aandoet met zijn eigen stem. Ninet Tayeb had bijvoorbeeld deze plaat absoluut naar een hoger niveau kunnen tillen. Steven's stem komt wel goed uit de verf op de meer ingetogen tracks als het McCartney/Manic Street Preachers/Keane-achtige 12 Things I Forgot en het melancholische Count of Unease. Als hij deze pop-richting nog verder wil gaan verkennen, zal hij toch echt meer moeten gaan kijken naar gast-vocalisten die de tracks mooi aanvullen.

Kijkend naar de laatste twee hoezen lijkt het mij duidelijk dat hijzelf de grote popster wil zijn en dan staat een andere zanger maar in de weg.

Mee eens. Ik ben benieuwd naar je bevindingen, meneer.

Waardevolle observatie!

Jij kiest de gemakkelijkste weg. Je kraakt alles bij voorbaat af en bedient je daarbij van gemakkelijke conclusies en grappige metaforen. Iemand als Don Cappuccino luistert echt en komt met waardevolle comment aanzetten. Waarom versterk je niet een topic waarin muziek besproken wordt die je wél bevalt?
Zoals je eigen composities.
Maar volgens mij ben je nog erg jong. Wijsheid komt met de jaren, Kronosje. En dan pas mag jij je eigen kroost verorberen.