Bob Dylan - Planet Waves (1974)

Hele goede en informatieve recensie, Nick! Ik ben eens benieuwd hoe dit voor mij zal klinken als ik begin met de volledige discografie van heer Dylan.

Inderdaad, prima verhaal!

persoonlijk kan het me niet bommen waar bob over zingt, het gaat om de muziek en die is op dit album zeer goed. de 2de versie van forever young vind ik beter dan de eerste. dirge en wedding song zijn de songs die mij het meest aanspreken. tough mama is een lekkere rocker, het intro van hazel klinkt als een vroege springsteen en angel you is lekker vrolijk. een dylan plaat die ik regelmatig draai.

Een prachtige Dylan-plaat. Absoluut tijdloos en een prettige verrassing na een wat mindere periode. Ik vind alle songs sterk, zijn zangstem is ongelooflijk krachtig en expressief en The Band begeleidt hier goed.
Net zoals de afsluiter I'll be your baby tonight (op John Wesley Harding) een vooruitblik bleek op de songs van Nashville Skyline, zo geeft afsluiter Wedding Song hier een voorproefje van de komende studioplaat Blood on the Tracks.
Toen ik de Wedding Song voor het eerst hoorde, dacht ik: "Wauw! Als ik zó gitaar kon spelen!", en nu kan ik het! Maar zingen zoals Dylan, nee dat zal wel nooit lukken. Ik weet nog dat mijn vader zich destijds kapot ergerde aan dit nummer en naar mij riep: "Kan die kerel zijn muil NOG verder opentrekken?" Ach ja, voor mooizingerij moet je niet bij Planet Waves zijn. Dan kun je beter Nashville Skyline draaien. Ik zie trouwens tot mijn verbazing dat die plaat hoger gewaardeerd wordt dan Planet Waves.

Ik ben blij dat 'The Band' eindelijk credits krijgt hier op Musicmeter.

Absolute toppers het uiterst bittere 'Dirge' en het daartegenoverstaande zoete 'Wedding Song'

Dylan beheerst het allemaal

Prachtige rootsrock van Dylan en The Band. Wat een mooi huwelijk was dat toch. Artiesten die elkaar vinden in zeldzame inspiratie en muzikale passie. 'Dirge' en het prachtige sluitstuk 'Wedding Song' verdienen de hoofdprijs op dit album.

Bob Dylan: 10 best songs recorded in 1974
Link

Waarom wordt 'The Band' hun credit telkens weer verwijderd? Op de originele plaat staat heel duidelijk 'Bob Dylan With The Band'. Hier kan je wat lezen over de geschiedenis achter het album, een ware samenwerking tussen hem en the Band.

Waarom nou deze plaat uit de reguliere discografie wegtrekken? Dit is toch gewoon een Bob Dylan plaat? (En een hele goede bovendien )

Dit zelfde grapje is ook uitgehaald bij Neil Young en Springsteen, wordt wat onoverzichtelijk op deze manier. Overigens staan de platen van Tom Petty, met of zonder Heartbreakers, wel door elkaar.... terwijl ik die juist in mijn platenkast wel gescheiden houd.

Wat is hier nu de achterliggende gedachte?

Een goed album, maar niet een van topniveau. Going, going gone en Dirge springen er wat mij betreft wel uit. Forever young vind ik tegenvallen.
Een 3,5* is op zijn plaats lijkt me, want daarna komt een echt meesterwerk Blood on the Tracks, dat daarna niet meer overtroffen zal worden.
Hoewel het latere Modern Times dicht in de buurt komt.

Na het tegenvallende 'Dylan' is dit album weer een grote stap in de goede richting. Heerlijke album. 4*

Na New Morning moest er even gewacht op de eerstvolgende plaat van Dylan. Tussendoor verschenen wel een Greatest Hits album, een soundtrack en een lp met outtakes waar Ome Bob zelf bemoeienis heeft gehad. En dan is deze Planet Waves ook niet echt een soloplaat maar een samenwerkingsverband met The Band en wat is dat toch een heerlijk bandje. En de combinatie Dylan en The Band is een droomcombinatie.
Zowel live als in de studio.
Deze plaat is wat minder experimenteel als The Basement Tapes (eerder opgenomen dan deze plaat, officieel na deze plaat verschenen).
Maar er is hier genoeg te smullen van hun samenwerking. Maar vreemd genoeg blijft wel mijn meest favoriete track van deze LP waar we Bob Dylan in zijn uppie horen in het prachtige Wedding Song.

Vraag me naar mijn perfecte Bob Dylan-plaat en ik antwoord zonder al te veel nadenken met Blood on the Tracks. Voor mij het summum van wat his holy Bobness allemaal heeft uitgebracht en Planet Waves heeft het probleem dat het het album is dat juist ervoor uitkwam. Als ik zin heb in jaren 70 Dylan, dan grijp ik ook vaak terug naar Blood (net zoals ik voor de jaren 60 naar Highway 61 Revisited ga en naar Oh Mercy, Time Out of Mind, Love and Theft, Tempest en Rough and Rowdy Ways voor hun respectievelijke decennia) en dat is zonde. Waarom? Omdat Planet Waves een compleet andere plaat is qua stijl dan Blood en waar toch ook de kwaliteit duidelijk te horen is. Van het Forever Young duo (een trage en een snelle variant, geweldige keuze om ze allebei op het album te plaatsen) tot Dirge - wat een geweldige zin is I hate myself for lovin' you and I'm glad the curtain fell trouwens, die snijdt tot op het bot bij mij - om dan uiteindelijk af te sluiten met het fenomenale Wedding Song. Gevoelsmatig heb ik dat altijd een wat onderbelicht nummer gevonden in het oeuvre van Dylan (in de zin dat je het niet vaak als "beste nummer" ziet genoemd worden), maar ik vind het één van zijn mooiste. Zoals gekend wordt Dylan hier bijgestaan door The Band, een groep die hun strepen al ruimschoots verdiend hadden, en het is een combinatie die knettert. Neem nu een nummer als Tough Mama, die climax is toch gewoon zo heerlijk stuwend. Dylan zal altijd één van mijn favoriete artiesten blijven en met Planet Waves krijg ik weer eens even een stimulans om niet altijd dezelfde albums uit de kast te halen.