Sophia - Holding On / Letting Go (2020)

Alive is online te beluisteren via zijn bandcamp:

Sophia - sophia.bandcamp.com

Edit: Op Spotify inmiddels ook.

De eerste single klinkt fijn vertrouwd.

Sophia - Alive - YouTube - audio

Alive doet trouwens denken aan een bekend nummer van Japan... kan er alleen niet opkomen.

Zojuist zag ik in de mail van Sophia dat de release van dit album is verplaatst naar 21/08/2020.

Volgens een berichtje op hun website is dat zelfs 28 augustus.

Tja... de optredens worden ook verplaatst naar september of mogelijk nog later.

Hopelijk komen er dan nog wel een paar singles tussendoor.

En daar is de eerste zoethouder: We See You (Taking Aim) > hebben ze naar de Foo Fighters geluisterd?

We See You (Taking Aim) [AUDIO] - YouTube

Ik vind deze (nog) beter klinken dan Alive.

'T is effe wennen, is wel een beetje a-typisch kort voor de band.

Wel een interessante twist van Robin & co.

Alive was al erg lekker... die nieuwe moet nog bezinken voor ik het kan beoordelen.

Ik heb beide nummers gehoord. Ik weet niet welke ik het beste vind, van de twee. Ik denk toch een lichte voorkeur voor Alive. Maar Sophia mag van mij ook rocken. Misschien had We See You meer op die ene May Queens album gepast. Ik vind het allemaal wel vertrouwd en toch heel interessant klinken. Ik ben zeker geïnteresseerd hoe de rest van het album klinkt.

En weer een nieuw nummer te beluisteren.

Undone. Again.
https://sophia.bandcamp.com/track/undone-again-2?utm_campaign=sophia%20track%20undone-again-2&utm_medium=email&utm_content=fanpub_nfnb_trk&utm_source=track_release

En het album is met een maand uitgesteld:

https://www.facebook.com/361066120769/posts/10157508447800770/?d=n

Volledig beschikbaar op Bandcamp!

En hier is ie... de link: sophia.bandcamp.com.

Het album begint in ieder geval al goed met Strang Attractor. Kan niet wachten tot het album binnen is.

Ik ga eerst 'Fixed Water' nog es proberen. Dat wilde nooit echt klikken.

Dat is mijn favoriete Sophia album.

Gathering the Pieces

Tranen en kippenvel, ..tot ver over m’n kruin.
Een warme knuffel, ..’n troostende knuffel.
Verdomme, wat had ik dit nodig.

Welkom terug, Sophia! ( )

Voor Sophia-begrippen was ik wel erg snel uitgeluisterd op de voorganger, maar desondanks ben ik toch wel benieuwd naar de nieuwe. Hopelijk wordt dat ook een goede reden om weer eens in de eerste albums te duiken, want dat is er ook nog niet van gekomen (hoewel People are like Seasons lange tijd mijn top 10 aanvoerde).

Op Sophia’s Bandcamp is hij integraal te beluisteren. Hij is (weer) prachtig. Nu al mijn favoriete Sophiaplaat.

Een sterk begin, de eerste 2 nummers komen echt lekker binnen. Ook hierna nog mooie, sfeervolle momenten. Het is alleen af en toe wat inwisselbaar en kabbelt soms net iets te lang door.

Een nummer als We See You (Taking Aim) houdt de vaart erin; van mij hadden er meer van dit soort tempowisselingen mogen zijn.

Prima groeiplaat. De eerste luisterbeurten waren ok maar nu vind ik het één van de betere platen van Sophia. De eerste 4 songs zijn super en laten je achter met een brok in de keel. Nadien een paar mindere nummers maar naar het einde toe staan er ook wat hardere songs op de plaat die voor de nodige afwisseling zorgen. De afsluiter prog rock alp... mag er wezen, mooi electisch.. Maar mijn favoriet blijft toch opener Strange Attractor. De song wordt vooruit gestuwd door een aanstekelijke bass en drum en waar Robbin Pröpper Shepard met zijn melancholische stem de emoties hoog doet oplaaien.

Schitterende nieuwe plaat van Sophia... kan zo in hun top 3... Echt een vol groepsgeluid... het heeft Robin duidelijk deugd gedaan een tijdje met dezelfde band te touren en deze plaat met hen op te nemen... Ze spat als het ware uit de speakers... Alle typische Sophia-elementen zitten erin... weemoed, melancholie, weerbaarheid, emotie.... maar nu ook een goede mix van trage en rockende nummers... 5 van de 10 nummers gaan een versnelling hoger en ze zijn zeker niet minder dan zijn tragere ijkpunten... De laatste 3 nummers vormen een machtige finale...

Met Wait heeft hij weer een Sophia-klassieker te pakken... Wondermooi... staan er nog paar op...

Allee met dit regenweer vormt het een perfecte soundtrack...

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sophia - Holding On / Letting Go - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Sophia - Holding On / Letting Go
Sophia was een paar jaar weg, maar kleurt de herfstavond op Holding On / Letting Go direct weer prachtig in met stemmige klanken, mooie melodieën en de nodige melancholie

Het is knap hoe Sophia steeds weer weet te verrassen met albums die de herfst met liefde omarmen. Ook Holding On / Letting Go staat weer vol met stemmige songs vol melancholie, die het vooral goed doen wanneer de avonden kouder en donkerder worden. Het is hiernaast een typisch Sophia album dat uiterst sober en ingetogen kan klinken, maar ook groots en meeslepend. De instrumentatie op het album is prachtig en hetzelfde geldt voor de zang van voorman Robin Proper-Sheppard, die ook dit keer tekent voor een aantal prachtig melodieuze songs, die je vanaf de eerste keer horen voorgoed wilt koesteren en die vervolgens alleen maar mooier worden.

Achter Sophia gaat inmiddels al bijna 25 jaar Robin Proper-Sheppard schuil. De Britse muzikant dook in de eerste helft van de jaren 90 op met de band The God Machine, maar vlak voor deze band leek door te breken overleed een van de leden van het eerste uur en besloot Robin Proper-Sheppard te kiezen voor een andere weg.

Met zijn band Sophia heeft de Britse muzikant inmiddels een aantal prima albums op zijn naam staan, maar de laatste jaren is de band helaas niet erg productief. We Make Our Way (Unknown Harbours) volgde in 2016 op een stilte van zeven jaar en dit keer hebben we ruim vier jaar op een nieuw album van Sophia moeten wachten.

Holding On / Letting Go werd in de lente al aangekondigd, maar vanwege de corona pandemie werd het album een paar keer uitgesteld. Nu hoort een album van Sophia als je het aan mij vraagt ook niet thuis in de lente, waardoor Holding On / Letting Go precies op het juiste moment komt. Sophia maakt inmiddels immers al bijna 25 jaar muziek die het vooral goed doet wanneer de avonden langer en kouder worden.

Mijn eerste kennismaking met de muziek van Sophia was in 2001 het buitengewoon sfeervolle live-album De Nachten, waarop de band vooral stemmige en ingetogen songs liet horen. Sindsdien is het geluid van Sophia wel wat steviger en uitbundiger geworden en ook Holding On / Letting Go opent met songs die absoluut groots en meeslepend mogen worden genoemd. Op hetzelfde moment zijn het songs die direct de nacht omarmen en die veel beter tot zijn recht komen wanneer de zon onder is.

De openingstrack Strange Attractor put in eerste instantie uit de archieven van de postpunk, maar wanneer Robin Proper-Sheppard begint te zingen hoor je direct het inmiddels zo herkenbare Sophia geluid. Ik hou persoonlijk wel van de bijna sadcore achtige songs van de Britse band, maar ook het wat uitbundigere en stevigere geluid waarmee Holding On / Letting Go opent overtuigde me onmiddellijk, al is het maar omdat de grootse en donkere klanken fraai worden afgewisseld met lichtvoetigere klanken.

Robin Proper-Sheppard bewees de afgelopen 25 jaar al vele malen dat hij een groot songwriter is en dit talent etaleert hij ook weer op het nieuwe album van Sophia, dat zich onmiddellijk opdringt en de kille herfstavond aangenaam verwarmt. Net wanneer je denkt dat de Britse muzikant heeft gekozen voor redelijk uitbundige rocksongs gaat het tempo toch weer omlaag en nemen stemmige klanken het over. Sophia klinkt direct een stuk intiemer en bovendien wordt een flinke dosis weemoed en melancholie over je uitgestort.

Het blijft voor mij toch Sophia op zijn best, zeker wanneer deze melancholie wordt gecombineerd met wonderschone klanken van onder andere gitaren, synths, strijkers en blazers en met prachtige melodieën.

Holding On / Letting Go heeft een kille herfstavond na drie tracks al voorzien van een aangenaam haardvuur en blijft vervolgens nog een aantal tracks een prachtig melodieus en prachtig stemmig ingekleurd album, waarin de mooie stem van Robin Proper-Sheppard het hoge niveau nog wat verder optilt, waarna de band ook nog een keer los kan gaan met steviger werk.

Ik was onmiddellijk weer vergeten dat het vier jaar stil is geweest rond de band en kon na één keer horen eigenlijk al concluderen dat Sophia wederom een prachtalbum heeft afgeleverd. Het is een conclusie die bij de volgende luisterbeurten alleen maar is bevestigd en verstevigd. Erwin Zijleman

Daar klinkt het wel naar. Ik vind het een Sophia-onwaardig nummer (zeker als je er pakweg 'If a Change is Gonna Come' naast legt). Gelukkig is de rest wel in orde, al ben ik er ook weer niet heel erg kapot van; weinig nieuws - alleen wat jaren-tachtinvloeden -, weinig uitschieters, en over People Are Like Seasons benaderen zal ik maar niet beginnen.

Luister eens naar het album The May Queens - The May Queens (2000) - MusicMeter.nl. Daar staan meer van die We See You songs op. Dat is een uitstapje van Robin Proper-Sheppard begin deze eeuw. En begin jaren 90, ten tijde van Nirvana en dergelijke, klonk The God Machine ook veel harder dan Sophia. Ja Robin kan heel goed rocken. Ik vind het meer dan prima dat hij ineens even de volume omhoog schroeft. Dat deed hij ook op People Are Like Seasons. En natuurlijk People Are Like Seasons is een briljant album en is bijna niet te evenaren. In ieder geval dat vind ik.

WesleyX16, het gaat me er ook niet zozeer om dat 'We See You (Taking Aim)' een wat harder rocknummer is, maar wel dat ik het maar een heel matig nummer vind waar eigenlijk alleen de percussie nog wel leuk is, al is het ook wel heel raar laat op het album gepositioneerd. De May Queens heb ik nog niet gehoord; een relatief groot deel van Proper-Sheppards oeuvre ken ik nog niet.

Misschien had het nummer We See You op een andere positie kunnen staan. Het is niet één van de beste nummers die erop staat. Maar ik vind het zeker geen zwak nummer. Mijn keuze zou vallen op Alive, Road Song en Undone Again. Maar het is naar mijn mening vooral een gelijkmatig album. Weinig uitschieters. Zowel naar boven als naar beneden.

Hij is zo'n 30 jaar in de muziekbusiness. Van dezelfde generatie van Kurt Kobain of zeg maar Billy Corgan. Dus je hebt nog veel te beluisteren.

En Sophia is een heel goede liveband. Dus mocht er weer naar concerten worden gegaan (op een normale manier) en zij zijn bij je in de buurt. Dan zijn ze zeker de moeite waard.

Proper-Sheppard heeft gevoel voor het scheppen van een juiste sfeer, de ene keer voert melancholie de boventoon, de andere keer is er sprake van een vleugje hoop en een enkele keer lukt het hem om nog steeds venijnig uit de hoek te komen. Desalniettemin pakken de albums van Sophia mij nooit helemaal in. Treurnis zorgt soms voor hele mooie muzikale momenten maar de beste man heeft geen stem die mij met name in de wat tragere songs in vervoering brengt. Zo ook dit schijfje, het is redelijk afwisselend en bevat met Alive een schoonheid van een nummer. We See You zorgt voor een wat ruigere noot op de plaat maar heeft wat mij betreft niet veel om het lijf. Ik weet dat de tijden van The God Machine niet zullen terugkeren maar de chemie destijds tussen Austin, Fernandez en Sheppard leverde 2 parels van albums op, intens, bezwerend, inventief en groots. Robin speelde daarin een belangrijke rol doordat zijn vocalen de muziek op een fraaie manier aanvulde. Zonder de gitaarmuren en geluidserupties komt de beste man evengoed nog met redelijke albums op de proppen, mij inpakken zoals hij destijds deed lukt hem echter niet meer. Maakt dat Holding On/Letting Go tot een slechte plaat; zeker niet, Robin heeft immers een fijn gevoel voor het creëren van een fraai klankenpallet en sfeer, zo ook op deze schijf, een topper vind ik het echter niet, daarvoor blijft het geheel toch aan de veilige kant van de streep.

Eerste kennismaking met Sophia. Blijft braafjes tussen de lijntjes. Verveelt niet, maar kabbelt rustig voort op de achtergrond.

Vorige week is mijn vader (84) overleden, na een lang ziekbed. Hij was, kort gezegd, nogal nadrukkelijk aanwezig in mijn leven. Hoewel ik (59) stevig op mijn benen sta, grepen de volgende strofen uit "Avalon" me ongelofelijk bij de strot en haalden me even uit het lood:

And can't you see this hold you have on me?
And can't you feel this hold you have on me?
And even if it hurts I couldn't leave
Because my life needs this hurt you put on me

Ontroerend en louterend tegelijk!

Schrijf deze tekst overigens onder het beluisteren van "Fixed Water" en dan valt op hoezeer de melancholie van "Avalon" lijkt op "I Can't Believe The Things I Can't Believe".

In het middenstuk hoor ik een aantal erg mooie liedjes (Gathering the Pieces & Avalon), en Proper-Sheppard weet emoties erg sterk te verbeelden, maar het kabbelt iets te vaak maar wat voort, heb ik de indruk.

3 sterren