Bob Dylan - Pat Garrett & Billy the Kid (1973)

Flottante, ik zou zeggen dat dit geen belangrijke of essentiële Dylanplaat is omdat Dylan (zeker in die tijd) bekend stond om intense en vaak vernieuwende muziek (Bringing it all back home, Highway 61 revisited, John Wesley Harding, Desire) met diepgravende psychologische en/of maatschappijkritische teksten (The times they are a-changin', Another side, Blood on the tracks), terwijl déze in opdracht gecomponeerde soundtrack een vrij ontspannen en jam-sessie-achtige indruk maakt met veel instrumentale nummers en een paar teksten die puur over de plot en de personages van de bijbehorende film gaan, zodat de plaat nergens de muzikale of tekstuele vernieuwing of intensiteit brengt die je met Dylan associeert (overigens zonder dat dat mij stoort: ik geef er vier sterren aan). Is dat zo eigenaardig en gewichtigdoenerig?
        En nee hoor, je hoeft me helemaal niet te geloven, draai de plaat en oordeel zelf, of schrijf een recensie waarin je het tegendeel aantoont. Het is maar een mening, en die leek me zó evident dat ik er een woord als "natuurlijk" tegenaan gooide. Is dat nou zo erg?

Een van de weinige Dylan albums die ik op vinyl heb. Op de achterzijde van de hoes staat een grote foto van de hoofdrolspeler Kris Kristofferson die hardhandig door een tegenspeler onder schot word gehouden. Pas toen ik de film zag begreep ik dat het om een still uit de film ging. Een wat vreemde keus om achter op een hoes te zetten, maar dat terzijde.
Het album ooit voor Hfl. 1,-- gekocht van een collega die al zijn platen de deur uit deed ten faveure van zijn CD collectie. In OOR's popencyclopedie las ik vervolgens dat ik een ondermaats album had aangeschaft. Er was een tijd dat ik mijn aankopen mede baseerde op het oordeel van de scribenten van OOR. Dat ik dat beter zelf kon bepalen bleek toen ik de plaat opzette want ik vond 'm ijzersterk. Meestal vind ik filmscores helemaal niks maar deze plaat is gewoon goed. Geen pretenties, gewoon los akoestisch jammen. En het album is zo kort dat je amper de kans krijgt om te skippen. Eigenlijk net zo ontspannen als Nasville Skyline.
Naar aanleiding van de plaat heb ik ook de two disc special edition van de film aangeschaft. De maatschappij had er in 1973 nl. nogal wat uitgesneden waardoor het verhaal incoherent werd. Naar aanleiding van vertoningen thuis bij de regisseur (Peckinpah) begonnen een aantal resencenten zich in te spannen voor een rerelease van de director's cut. Dat is in 1988 gebeurd. Deze is in gerestaureerde vorm op DVD uitgebracht in 2006. Op DVD 2 staat weer een andere versie met extra scenes en extra Dylan muziek. Zo is op de Peckinpah versie Knockin' On Heaven's Door alleen als instrumental te horen maar heeft men op de 2005 versie de originele Knockin' On Heaven's Door met Bob's vocalen onder een sterfscene gemonteerd.
In de film is ook nog een snipper muziek van Dylan te horen die niet op het album te vinden is maar die interessant genoeg was voor The Old Crow Medicine Show om uit te bouwen tot een volwaardig lied: Wagon Wheel. En met toestemming en complimenten van de meester.

You were saying?

Nachtelijk dronkemansgebazel.

Is dat je commentaar bij dit album? Zo slecht is het toch ook weer niet ?

Een week of twee geleden kon ik de CD versie voor ongeveer € 5,-- incl. porto bestellen en afgelopen dinsdag lag ie dus eindelijk op de mat. Sindsdien regelmatig in 'den spelert' gehad. Wat is het toch een aangenaam album. Als dat zo doorgaat zie ik mij gedwongen om te verhogen met 0,5 punt......

Waarvan akte.

Net weer op LP aangeschaft. Ben vooral fan van Sam Peckinpah. Maar deze soundtrack is zeer te pruimen. Heerlijke sfeervolle ontspannen muziek die perfect bij deze zeer ondergewaardeerde western past. Niet eens op blu-ray wat hij zeker verdiend. Op de foto op de achterkant van de hoes zie je een zeer boze hulpsherriff gespeeld door R.G. Armstrong die Billy gespeeld door Kriss Kristofferson dwingt tot genade aan God te vragen. Geweldige scène waarin de acteur R.G. door Sam Peckinpah zo getergd werd dat hij helemaal echt woedend werd en Kriss keihard aanpakte. Verschillende versies van de film zijn in omloop waarvan de laatste 2005 re-edit van Paul Seydor mij ook zeker kan bekoren omdat Knocking on Heaven's Door erin zit met zang. Mooie scène ook als acteur Slim Pickens net in zijn maag geschoten stervend is aan een rivieroever terwijl zijn vrouw naast hem komt zitten. Prachtig ontroerend met Dylan's nummer als soundtrack. Zeldzaam!

Of dit een relevant album is? Boeien...........
Wat recensisten er van vinden? Mensen die ergens wat van moeten vinden omdat ze er voor betaald worden is op voorhand verdacht.

Vraag als directeur van een bedrijf maar eens een advies aan een jurist..........hij gaat allemaal legal dingen vinden. Vraag het aan een bedrijfspsycholoog en die gaat weer andere dingen vinden. Een man met een hamer ziet nu eenmaal in alles een spijker........ Zeker als je hem betaald.

Zo is mijn menig over dit album ook niet relevant..................en toch deel ik hem even.

Toen de film voor het eerst in Nederland werd vertoond zat ik uiteraard in de bioscoop. Met nog een zooi Dylan fans en ieder zong bij wijze van spreken alle Billy's mee...........

Ik vond de film wel ok en dit album vind ik gewoon een heerlijke afwisseling in de Dylan catalogus.

Overigens kan ik mij herinneren dat er een filmopname was gemaakt waar Dylan een mes gooit of steekt en dat zag er zo goed uit dat het er JUIST uitgelaten hebben. Stond toen in (ik denk) Oor.

Er bestaat een two disc DVD van de film, gastheerg, die bevat de Director's Cut van de film.
Lees de tweede helft van mijn bijdrage 11 september 2015.
Ik kan me herinneren dat ik wel degelijk de messenwerp scene met Dylan, in de rol van Alias, heb gezien. Ik weet alleen niet zeker in welke versie....

Top. Dank voor je extra input!

Misschien niet een van zijn meest relevante albums maar wat een relaxte, fijne plaat is dit zeg. De film ken ik niet maar ik ga hem zeker eens opzoeken.