Miles Davis - Blue Moods (1955)

Blue Moods is zo'n heerlijk laid back Milesalbum voor in de late uurtjes. Heel beheerst en heel sfeervol. Vooral de timpani (correct me if i'm wrong) in There's No You heeft een heerlijk rustgevende uitwerking.

Ik ben het helemaal met Edwynn eens dat dit een heerlijk rustig en sfeervol album is van Miles Davis. Voor de liefhebbers van deze 'smooth jazz' is dit heerlijk luisteren. Inderdaad vooral voor in de late uurtjes een heerlijke plaat.

Ik kan helaas niks met het geluid van de vibes . Erg irritante, muzakachtige, klanken die conflicteren met de rest van het instrumentarium. Nee, dan veel liever Blue Haze van een jaartje eerder.

Edit: aangepast, want zie vergissing onder

Geen idee wat je probeert te zeggen met 'muzakachtig' maar ik vind het de timpani juist erg goed passen bij het kalme geheel. Avontuurlijk en fris. Soms moet ik bij Alone Together erg denken aan een nummer van Cypress Hill. Weet even niet meer welke. Echt superdominant is het ding nu ook weer niet. Of bedoel je dat nu juist met 'muzakachtig'?

Edwynn, Ik heb ondertussen even geluisterd naar wat timpani's zijn en het blijkt om een vergissing te gaan. Wat ik bedoel is het geluid van wat, in de beschrijving op wikipedia, "vibes"(vibraphoon) genoemd wordt. Het metaalachtige slagwerk wat je hoort.

Met: Miles Davis (trompet); Britt Woodman (trombone); Teddy Charles (vibrafoon); Charles Mingus (bas); Elvin Jones (drums)

Tussendoortje van Miles Davis voor Debut, het label van Charles Mingus. Deze twee iconen van de moderne jazz waren al bevriend sinds eerstgenoemde rond 1947 naar MIngus´ geboorteplaats Los Angeles reisde, in het kielzog van hun beider mentor Charlie Parker.
Gezamenlijke studio-opnames zijn echter schaars, en hier treffen we beiden ook nog op de vooravond van hun grote doorbraken. Als dan ook nog Elvin Jones meedoet, later de hipste jazzdrummer van de jaren zestig, spitst de liefhebber vol verwachting zijn oren.

Er zijn helaas redenen waarom het resulterende album niet geldt als een klassieker. Niet voor niets worden op de site van ene Paul Losin (die redelijk obsessief alle informatie over de studiosessies van Miles Davis verzamelt) de arrangementen omschreven als ‘ponderous’, ofwel zwaarmoedig. Ook Davis zelf heeft in zijn autobiografie geen goed woord over voor deze sessie: ‘The playing didn’t have any fire,’ geeft hij toe.

Meer nog dan zwaarmoedig klinkt het soms ronduit plomp: Mingus en Teddy Charles, de arrangeurs en eigenlijk de meest dominante musici hier aanwezig, lijken hun noten met iets te veel nadruk in de oren van de luisteraar te willen hameren. Misschien daarom kan het spel van Davis en Britt Woodman (later ook in de band van Duke Ellington) op de meeste momenten niet ontstijgen aan het algemene gevoel van stroperigheid. Elvin Jones, ten slotte, laat soms subtiel zijn talent horen, maar is hier \niet het polyritmische wereldwonder van zijn latere werk.

De opnamekwaliteit is ook niet geweldig te noemen, waarmee een (voor die tijd al) erg kort album overblijft, dat op een luie avond, op zich, aangenaam voorbij glijdt, maar helaas een beetje te statisch is om me echt te boeien.