Love - Forever Changes (1967)

Hoe vaak hem je hem beluisterd, Niek?

De term wordt te vaak uit de kast gehaald, maar dit is er echt eentje: een groeiplaat, die z'n geheimen niet meteen prijsgeeft. Zeker eerst eens een keer of 5 goed draaien.

Denk dat ik nu op 4 zit . Dus volgende keer moet prijs zijn dan . De weg omhoog is vooralsnog niet ingeslagen echter..

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Door het nummer Alone Again Or heb ik dit album ooit beluisterd. Ooit als in al heel lang niet meer. De opener heb ik dus al benoemd en dat blijft toch wel een prettig nummer, net als het hele album wel prettige muziek herbergt. Wordt ik er echt door omver geblazen? Nee. Weet het mij echt te raken? Nee. Maar luistert het allemaal prima weg? Ja, dat doet het wel. Ik wil het qua sfeer graag vooral karakteriseren als vriendelijke muziek.

Iedere keer als ik deze opzet, bedenk ik dat dit soort muziek te weinig luister, want dit moet toch ook wel één van mijn favoriete genres zijn (Moody Blues, Barclay James Harvest, Love, Cressida), meer kan ik er even niet opnoemen. Symfonische rock zonder de progressieve rock-foefjes.

De vele lovende reviews ten spijt; het album maakt geen bijzondere indruk op mij.
Forever Changes is zeker niet slecht maar alle superlatieven ten spijt; ik hoor niet zo goed waar deze plaat zich in vergelijking met de enorme stroom aan releases in 67' zich speciaal in onderscheidt.
Tracks als Alone and Again en Maybe the People kennen met de blazers arrangementen een fraai kader maar voor het overige val ik niet van de ene verbazing in de andere.
Lee is een degelijke songwriter en zanger maar de folky zanglijnen brengen mij niet direct in hogere sferen.
Dat wil niet zeggen dat Forever Changes mij niet kan bekoren, het spel is degelijk, de productie is warm en er staan een aantal goede songs op de schijf.
Het 'speciale' waardoor bepaalde liefhebbers deze plaat echter als klassieker bestempelen ontgaat mij alleen.

De AllMusic-recensie van Mark Denning, het commentaar van Stewart Mason en Matthew Greenwald bij de individuele nummers (ook op AllMusic) en het uitgebreide essay van Ben Edmonds in het boekje bij de "expanded" CD-remaster uit 2001 geven een zeer gedetailleerd beeld van hoe Arthur Lee het concept en de teksten van dit album heeft bedoeld c.q. hoe je ze zou kunnen interpreteren, hetgeen een interessant biografisch en culturhistorisch perspectief op deze plaat biedt. Des te jammerder vind ik het dan dat ik dit album nooit helemaal met volle overtuiging heb kunnen omarmen, hoe boeiend bovenstaande interpretaties ook zijn en hoe eindeloos fascinerend deze periode van de popmuziek ook is.
        Ik denk toch dat dat te maken heeft met hoe de composities vorm zijn gegeven, want hoewel ik heel veel platen uit deze periode echt geweldig vind zitten er bepaalde dingen in Forever changes die ik gewoon niet goed kan vinden. Vooral stoor ik me aan het feit dat dit eigenlijk grotendeels folky nummers voor twee akoestische gitaren en een sixties-ritmesectie zijn, maar de strijkers en vaak ook de blazers komen zó vaak de helpende hand toesteken dat ik haast zou gaan denken dat de kale sound van de band te licht is en dat die orkestrale arrangementen nodig zijn om de nummers op te blazen en body te geven, hetgeen voor mijn gevoel niet strookt met het persoonlijke karakter van de vrij ingetogen muziek. Los daarvan hebben sommige nummers een structuur met "left turns" die ik gewoon niet begrijp, bijvoorbeeld dat aflopende klavecimbel na het eerste couplet van The red telephone dat in melodisch opzicht niets met het voorafgaande te maken heeft, of wanneer er na het herhaalde intro op 2:12 van The daily planet opeens een heel fragmentarisch gedeelte volgt alsof Lee niet wist hoe het nu verder moest en daarom maar wat Syd Barrett-achtige twists en breaks heeft gebruikt. Wellicht zeggen veel gebruikers hier dat dat nu juist de kern van deze grillige muziek is, maar ik heb deze plaat in de loop van de afgelopen vijfentwintig jaar misschien wel vijftig keer gedraaid en nog steeds klinken zulke wendingen me niet "natuurlijk" in de oren.
        Er staat verder ook geen enkel slecht nummer of zelfs maar brak moment op de plaat, en toch ook wel genoeg leuks (aangevinkte favorieten: A house is not a motel, Maybe the people would be... en Live and let live), dus misschien dat bij mij in de komende vijfentwintig jaar etc., maar vooralsnog vind ik dit zeker een interessante plaat maar kan ik net als mijn voorganger niet horen waar dit album zijn klassieke status (en zijn plaats in de MusicMeter-top-250) precies aan verdient.

Ik heb deze plaat nu al 30 jaar, en het gaat het toch niet worden. Ik vind t wat saai en eigenlijk niets speciaals.

Heb wel vaak platen gekocht omdat ze in naslagwerken werden geprezen. Soms vielen die me tegen (albums van Moby Grape of Television, ik herken de sentimenten in de reacties hierboven) maar bij Forever Changes viel ik van het ene muzikale wonder in het andere. De melodieën waar Arthur Lee mee op de proppen komt, zijn ijldromerige tekstpoëzie, de akoestische folk in Latin Jazz-sferen - je vindt het bij vlagen op andere Love-abums, in scheepsladingen op Forever Changes, maar verder zo goed als ergens.