Love - Forever Changes (1967)

Wat is dat toch met 1967 ? Veel zeer bijzondere albums zagen dat jaar het licht. Dit is er duidelijk een van.

Wat een hoog gemiddelde zeg! Ik heb dit album daarom aangeschaft, maar ik kan nog niet begrijpen waarom deze hoge waardering. Na 9 nummers heb ik iets van: "nu is het teveel van hetzelfde geweest, ik ga iets anders luisteren!" Ik had dan wel leuke stukjes gehoord, het derde nummer is bijvoorbeeld best wel aardig. Maar meer dan 3,5* kan ik het vooralsnog niet geven. Oké, het is een typisch flower-power-prototype album, maar toch wil ik weten waarom iedereen dit zo aanspreekt!? Zou vaker luisteren mij tot 4,5* brengen?

Overigens heb ik een editie met zeven bonustracks, ik zal die binnenkort eens even toevoegen.

Mijn eerste indruk was ook dat 3,5* wel genoeg is voor dit album, maar naarmate ik het vaker hoor spreekt het me steeds meer aan.

Waarom het mij aanspreekt? Ik hoop dat de rest ook een berichtje plaats bij deze prachtige plaat, trouwens - doet me denken aan die uitspraak van Chris Blackwell: "If you don't promote - a terrible thing will happen: nothing !" Niet dat deze plaat echt "onbekend" is, maar ik ben er zeker van dat meer mensen erg gelukkig kunnen worden van dit plaatje

Ik vond deze plaat meteen mooi - liefde op het eerste gehoor, zeg maar

Die blazers in "Alone Again Or" en dat flamenco-achtige gitaartje - aaaa! man - fantastisch is dat.

En dat gedrevene in A House is Not a motel . En dan is er nog die prachtige titel The Good Humor Man He Sees Everything Like This !

Ik heb nooit teddyberen gehad, maar deze plaat voelt erg teddybeer-achtig aan. Ze blijft warmte geven bij iedere draaibeurt

Tja, wat maakt deze plaat zo goed? Misschien wel de sfeer die er op hangt. Zoals Zach al zei, dat flamenco-gitaartje in dat geweldige openingsnummer, en misschien is het sowieso wel de vrolijkheid die van dit album uitgaat.

Deze groep maakte folk-rock op een manier die toendertijd nog nooit was vertoond, en eigenlijk ook nooit is overtroffen wat mij betreft.

Rolling Stone noemde deze groep ooit een soort kruising tussen The Byrds en The Doors, waar ze precies op doelen snap ik niet, ook al zijn er natuurlijk enige overeenkomsten, maar het zegt denk ik ook wat over de kwaliteit van dit zeer speciale album.

Tja... ik vraag me eigenlijk hetzelfde af, al ben ik het niet eens met de genoemde vrolijkheid. Ik vind de muziek eerder doortrokken van een onbestemd gevoel van dreiging, de dingen zijn niet wat ze lijken. En daarin ligt denk ik de tijdloze kracht van dit album. Bij eerste beluistering werd ik zeer afgeleid door de nadrukkelijk gedateerde effecten waarvan 't echt wemelt en de soms malle zangmaniertjes, maar nadat ik daaraan gewend was kwam inderdaad die ongrijpbare sfeer steeds meer bovendrijven. Velen vinden dit album en níet Sgt. Pepper van de Beatles hét album van 1967; ik sluit me daarbij aan. Essentieel luistervoer!

het is beter dan sgt peppers, maar zo geweldig vind ik het echt niet. er staan wat fijne nummers op maar toch ook een hoop oeverloos zeurderig gepingel.

Waarom staat deze plaat niet in de top 100?

Omdat niet genoeg mensen hem in hun top 10 hebben gezet

Maar hij hoort er eigenlijk wel in.

In ieder geval een oproep voor nog 1 extra stem, dan komt hij in ieder geval in wat lijstjes

'Bummer in the Summer' Beste Nummer van dit album. 'Alone Again Or' heeft wat weg van Beck. Nee, natuurlijk andersom de band 'Love' was eerder. 'The Red Telephone' klinkt mij bekend in de oren. Verder vind ik 'Old Man' en 'The Daily Planet' mooie Sixties songs. Kortom: 4*

Oorstrelende muziek.
Een van de mooiste lp's die ik persoonlijk ken.

Inderdaad, dit is echt een prachtige plaat! Toen ik hem het eerst hoorde, deed hij me denken aan Boudewijn de Groot, maar dan in het Engels. Muzikaal een pareltje, met de geweldige blazers en stijkers... het naar mijn mening psychedelisch klinkend "The Daily Planet" is mijn favoriet!
5*! Top!

Een van de vele albums die ik dankzij jullie, fijne musicmetergebruikertjes, heb leren kennen! Mag ik even zeggen hoe dankbaar ik daarvoor ben? Dit is typisch zo'n album wat je meevoert in een bepaalde sfeer die ik zo 1-2-3 niet kan beschrijven. Het mooie is ook dat het geen enkel zwak moment kent! Werkelijk prachtig! 4,5*

absoluut een 5! Zo modern voor die tijden, heerlijk veel instrumenten en subtiele teksten!!!

Geweldig Album, had wel gehoord van het album.
Maar had eigenlijk nog nooit een plaat gehoord ervan.
Het is indd. echt geweldig.
Is er iemand die iets meer weet over de band zelf?

Born in Memphis, Arthur Lee later moved to Los Angeles where he first saw The Byrds. The folk rock act represented a break with the usual rhythm and blues format previously played at the clubs, and had an enormous influence upon him. Lee had formed and disbanded a number of groups since moving to LA, including The VIP's and Arthur Lee and the Lags. After hearing The Byrds he formed The Grassroots which included former Byrds roadie, Maclean; Forssi (earlier with The Sufaris) and Memphis-born Echols. They began to play around the LA clubs, but Lee discovered that another band had got first rights to their name and it was changed to Love.

Love made their debut at the Brave New World in Spring 1965 and by the early summer of that year, Jac Holzman (head of Elektra records) discovered them playing at the Hollywood club, Bido Lito's. Elektra were looking for one of the new folk rock acts, and eventually signed them up. They quickly became a cult attraction and by 1966 had a residency at Bido Lito's.

Their debut album Love was impressive, containing the drug-orientated Signed DC, Hey Joe and My Little Red Book. Signed DC was dedicated to Don Conka, who would have been in the band but for his drug problem (ironically with most people presuming him dead he did turn up in a late eighties reformation line-up). Another of its finer moments was Softly To Me, a fine track with haunting vocals and clashing guitars, released briefly as a single.

Before the release of their follow-up LP Da Capo, Lee bought in Michael Stuart (formally with LA band The Sons Of Adam) on drums and Tjay Cantrelli on horns. 'Snoopy' Pfisterer was transferred from drums to keyboards. This album contained their second hit single 7and 7 Is, The Castle and Stephanie Knows Who. Whilst Orange Skies would set the style for their following album, the whole of side two was taken up by the highly ambitious but only partially successful twenty-minutes long Revelation. 7 and 7 Is was perhaps their most influential track. It was later covered by Alice Cooper, Billy Bragg, Marshmallow Overcoat, Sidewinders, Fuzztones, Spiral Jetty, Barracudas and The Blues Inc. among others.

Pfisterer and Cantrelli had both departed before the band released the masteful Forever Changes as a five-piece. Both Bob Harris and Penny Valentine chose this as their favourite album of all time in Paul Gambaccini's book "Critics Choice: Top 200 Albums". Almost every track was a classic and Alone Again Or and Andmoreagain were further U.S. hit singles. Alone Again Or was later covered by The Damned and UFO. Many of the other songs flowed gently with muted guitar leads, soothing brass, sweeping string and often nihilistic lyrics. Lee chose haunting surrealistic lyrics, often making play on words. The drug influence which helped inspire this album was also to be the group's undoing. They scarcely left their former horror movie set/house near Hollywood, and when they did record another album it was too awful to release.

Lee broke the band up and formed a new one comprising Frank Fayad (bs), George Suranovitch (drms), and Jay Donnellan (gtr) (all from Nooney Rickett), although additional musicians were used on recordings. Four Sail was their last album for Elektra and subsequent albums were comparatively disappointing. They managed a tour of England in 1970, but after the failure of False Start, Lee split the group again and worked on his solo album. Later, he would try unsuccessfully to form another version of Love. Somehow Arthur Lee got mixed up with Robert Stigwood and the result was Reel To Reel, a disco-influenced album with a female backing group, The Blackberries and a horn section on many tracks. Best avoided!

It is unlikely, however, that the mellow blend of their first three albums will ever be repeated and Love are best left alone to be remembered as one of the very best of the LA rock bands.

Bedankt!!!

Copy paste van allmusic zeker?

copy+paste van het e-book "Fuzz, Acid & Flowers"

Misschien wel het beste album OOIT.
Ik heb er nog een ouderwetse LP van, een gewone CD en een geremasterde CD met extra's. Dat zegt waarschijnlijk wel genoeg over deze plaat.

Een originele LP uit '67 ?

Dat zal wel niet. Ik heb gelijk gekeken, maar kon geen jaartal ontdekken op de LP. Ik denk gekocht in plm. 1985.

Momenteel weer aan het luisteren... Old Man! Kippenvel...

Het klinkt allemaal erg muzikaal, vrolijk en gewoon erg lekker. Mooie samenzang, mooi gitaarwerk(zeer zeker de electrische gitaar: HEERLIJK!!) en lekker drumwerk. 4* Kan zeker groeien. Lekkere en leuke aankoop vooral!

Die Hill is wederom goed bezig

Ah, goed om te zien dat deze plaat weer in de top 250 staat. Daar hoort ie namelijk ook!

Geen dank Heuveltje... Ik voed je wel op

Wat een plaat! Ik beluister nu Your Mind and me Belong Together..die gitaarsolo, dat drumwerk! Jimi is er niks bij! Ja wat een heerlijke plaat! 4,5* maar dit kan een 5 gaan worden.

Hij komt vanzelf in je top 10, HiLL, let maar op