Deep Purple - Whoosh! (2020)

Ja. Natuurlijk. Met mijn gehoor is niet zoveel mis uhuh.

Ook van 8 augustus



Leuke recensies ja, maar ik ben zo benieuwd wat hier onder meedogenloos verstaan wordt.

Die funky Stormbringer en Come Taste The Band revisits (hadden de ware adepten niet wat moeite met die platen?) zijn zeer evident. Maar toch niet meedogenloos? Eerder liefdevol hoofdknikkend. (wilde eigenlijk 'knikkebollend' tikken.. Maar ach..)

Oh Hans B nog een verlaat verjaardagscadeautje

voor Hans

De ware adept heeft geen moeite met welk Deep Purple album dan ook...

Niet meer mijn Purple helaas.

Je kunt de cd van Machine Head ook hierin doen, misschien bevalt dat beter

Wie een beetje oplet, weet dat 4 van de 5 huidige Deep Purple leden niet hebben meegedaan aan Stormbringer en Come Taste The Band, van "revisits" lijkt mij geen sprake. Het is geen tijd bij Deep Purple waar je Ian Gillan en Roger Glover aan moet herinneren, als zijnde "weet je nog wel, oudje?" Dat geeft bepaald geen goede indruk bij de mannen. Over knikkebollend gesproken.

Maar voor de rest: keep on going met de ene recensie na de andere.

Wat is een ware adept? Als neutrale luisteraar heb ik er geen moeite mee, maar ik hoor wel het verschil tussen de diverse albums, en vind ze echt niet allemaal evengoed! Met dit album hebben ze eigenlijk precies gemaakt van wat ik er van verwacht had. Gewoon een lekkere en rustige plaat waar helaas sommige nummers wel wat op elkaar lijken qua stijl en opbouw. Toch respect dat ze op deze leeftijd nog zo productief zijn om met 3 nieuwe albums in 7 jaar uit te komen. Ze hadden b.v ook net als de Stones veilig met een coveralbum uit kunnen komen, maar ben blij dat ze met nog nieuw werk komen waar ze goed mee uit de voeten kunnen, en wat bij deze fase in hun leven past

Ehm.. Getuige zoiets als No Need To Shout hebben ze er op zeker meer dan eens naar geluisterd en hebben ze het ook willen incorporeren in het geluid van de huidige Mk CMLXXXIV.

Verzoening of verzoeking. Ik ben er niet uit.
Opvallend vind ik het wel.

Nee, ze hebben er zeker niet meer dan eens naar geluisterd, ik denk eigenlijk helemaal niet. Hooguit zal Ian Gillan er een paar keer z'n middelvinger naar hebben opgestoken.
Ook tijdens concerten komt er niets terug uit die periode, met die tijd willen ze gewoon niks te maken hebben, ze hebben er niks mee van doen.

Het berust hooguit op toeval.

Wel aardig overigens, dat je de band van 2020 nog net zo goed vind als de muziek die door DP werd gemaakt halverwege de jaren '70.

Toeval bestaat niet. Zeker niet als het onderdeel is van je eigen discografie.

Dat ze niets uit die tijd spelen, lijkt me evident. Zie je Gillan al worstelen met zanglijnen van Hughes en Coverdale? Die worstelt al genoeg met zijn eigen zanglijntjes. En ze moeten de hardcore purpelaars tevreden houden natuurlijk.

Stormbringer en Taste kregen wel allebei een halfje meer van mij. Wel je huiswerk doen hoor.

Dat is het 'm, het wordt niet beschouwd als de eigen discografie.
Gillan heeft Hughes en Coverdale niet nodig, hun zanglijnen konden het tij voor Deep Purple niet doen keren en het einde van de band was daar.

Pas toen Ian Gillan jaren later terug kwam werd het weer wat, zijn vocalen hebben de band weer successen gebracht daar had hij Hughes en Coverdale niet voor nodig.

Alleen moet de eerste vocalist die nog precies kan zingen als 50 jaar eerder nog worden geboren, daar zijn geen voorbeelden van.
Dat je evenwel nog kunt zingen als Ian Gillan is een klein Godswondertje.

Glenn Hughes, John Bush, Dio (hoewel overleden), Paul Rodgers, Chris Rea, Neil Diamond, Danny Bowes, zomaar wat zangers die qua klankkleur, toonhoogte en inhoud nog precies zo kunnen zingen (en dat vaak ook doen) als 40/50 jaar geleden. Buiten dat hoor ik nog steeds veel liever Hughes en zelfs Coverdale songs van Purple ten gehore brengen, de tand des tijds heeft flinke invloed op Gillan's stembanden, ik ervaar zijn zang als zeer mager op dit moment.

Ik vind persoonlijk ook Bob Ezrin geen Deep Purple producer. Die is meer voor the Eagles. Kevin Elson of Bob rock was een betere optie geweest

milesdavisjr noemt zo eens wat namen. In het bijzonder pik ik Glenn Hughes daar uit. Die zag ik een paar jaar geleden in Zoetermeer en die is echt nog precies daar waar hij was toen hij begon qua stem.

Blijf vooral geloven dat DP niet knipoogt hier naar een 'vergeten' periode. En blijf vooral denken dat het uitgebleven succes lag aan de muzikale capaciteit en creativiteit. Volgens mij was er toen wel meer aan de hand binnen de gelederen. Maar goed. Doet er niet toe. No Need To Shout lijkt mij een regelrechte greep in die 'verboden' grabbelton. Staat toch echt Deep Purple op die hoezen. Net nog gekeken.

Met deze opmerking doe je Glenn Hughes en David Coverdale toch echt te kort. Vooral het eerste album "Burn" waarop Hughes en Coverdale hun vakmanschap tonen is van grote klasse. Dat Gillan en Glover dit album kennelijk negeren wil nog niet zeggen dat "Burn" een slecht album is, in tegendeel. Wellicht is het een periode waar de heren Gillan en Glover niet aan terug willen denken om wat voor reden dan ook..

Amen.





En toch denken ze daaraan terug. Overduidelijk.

Even de feiten, de waardering van die albums met Hughes en Coverdale ligt stukken lager, de verkoop zakte volledig in en ja, is Deep Purple wel of niet gestopt na Hughes en Coverdale? En is de band weer terug gekomen met uiteindelijk de reünie met Gillan en Glover? Ook hier is het antwoord ja.

Ging het weer slechter toen Gillan vertrok? Zeker. Wat was toen de oplossing? Idd, het vertrek van Richie Blackmore, de komst van Steve Morse en later de komst van Don Airey, door het onfortuinelijk vertrek en uiteindelijk overlijden van Jon Lord.
Werden de albums daarna weer beter beoordeeld en verkocht? Ja hoor. Uiteindelijk is de cd markt natuurlijk ingestort.

Mag iedereen z'n eigen favorieten hebben? Natuurlijk. Maar ik doe niet anders dan oorzaak en gevolg noteren. De levensloop van DP is buitengewoon grillig te noemen maar uiteindelijk is er wel een lijn in te ontdekken.

Ja, in een grillige levensloop is een grillige lijn te vinden. Niet moeilijk.

Maar even de feiten: als een album minder verkocht wordt, wil dat nog niet zeggen dat het ook echt een slechte plaat is. Echt grappig hoe sommigen hier met de meningen van anderen smijten om maar te onderstrepen hoe geweldig/ruk (doorstrepen wat niet van toepassing is) iets wel niet is. En dan glashard ontkennen dat de band in kwestie er zelf op terugkomt.

Ander feitje. Burn en Stormbringer verkochten beiden beter (meerdere landen goud) dan Who Do We Think We Are? (enkel goud in de VS)

Inderdaad, pedant gebazel dat als feiten gepresenteerd wordt.

Burn doet het op deze site net zo goed als Perfect Strangers, bijna net zo goed als Fireball en een pak beter dan Who Do We Think We Are. En, véél beter dan veel albums van de huidige bezetting.

Tja, discussies over de favoriete bezettingen van Deep Purple worden al jaren gevoerd en zullen nog jaren doorgaan. De een zweert bij Gillan, voor de ander is er geen 'echte' Purple zonder Blackmore, weer een ander is lyrisch over de periode Hughes/Coverdale. Verkoopcijfers vind ik eerlijk gezegd een kulargument, de Backstreet Boys en Celine Dion verkochten op enig moment beter dan om het even welk DP-album maar dat maakt ze nog niet 'beter'. Mijn voorkeur gaat uit naar de MK II, met de huidige formatie als een prima voortzetting na het onvermijdelijke vertrek van Blackmore. Alles daar tussendoor is leuk maar niet meer dan dat.

Ben het trouwens wel eens met wat Neal Peart zegt over de productie van Whoosh. De heren zelf tuimelen over elkaar heen om te zeggen hoe fantastisch Bob Ezrin is maar ik vind het wat stoffig.

Ik heb geen favoriete bezetting. Wel favoriete albums.

Ik ook. De twee vorige albums bungelen onderaan in mijn lijstje en het lijkt er niet op dat Woosh! het beter zou doen.

Machine Head: 88/100
Perfect Strangers: 88/100
Slaves and Masters: 88/100
Stormbringer: 86/100
Fireball: 85/100
In Rock: 79/100
Who Do We Think We Are: 78/100
The House of Blue Light: 77/100
Burn: 76/100
Purpendicular: 76/100
Come Taste the Band: 75/100
The Battle Rages On: 72/100
Now What?!: 72/100
Infinite: 71/100

Bijzonder dat "Slaves and Masters" op een derde plaats staat. Als we het dan toch over een minder goed album van Deep Purple hebben.....

Minder goed, dat is subjectief. Zanger Joe Lynn Turner is daar in ieder geval beter in vorm dan Ian Gillan hier. En ik heb geen last van dogma's die bepalen welke Deep Purple de ware is, waardoor ik elk album afzonderlijk op z'n merites kan beoordelen.

Vind dit zeker niet de beste plaat van DP maar wel lekker. Beetje meer behang. Nodigt niet echt uit tot een fijne luistersessie.
Het geluid is, laat ik het netjes zeggen, van een spotiefaai niveau. Geen pieken, dalen breedte en diepte. Heel jammer, had best gekund.
Mochten de heren meelezen: Volgende keer weer een echte Hammond en vooral prominenter aanwezig!
Best een lekker muziekje maar niet, en terecht, te vergelijken met het klassieke DP werk.

Ik zet de plaat op, ga zitten en bam...dit begint lekker. De herkenbare Purple sound die mij in de jaren 70 pakte pakt mij nu weer bij de lurven. En na een aantal luisterbeurten kan ik concluderen dat de mannen het weer hebben geflikt. Een prachtig album waarop hoorbaar met veel plezier wordt gemusiceerd. Hier is geen sprake van een “moetje”.

Wellicht geen hardrock zoals hier eerder gememoreerd maar wel een krachtige rockplaat.

Ik hou ervan!!

Degelijke plaat van Deep Purple, meer ook niet naar mijn mening. Er staan enkele erg goeie nummers op (Man Alive steekt er bovenuit), maar vooral een aantal matige tracks die me vrijwel niets doen. De niet bepaald geïnspireerde vocalen van Gillan helpen ook niet echt.

Dat deze heren kunnen spelen, staat als een paal boven water. Steve Morse is een bevlogen gitarist, Don Airey laat hier, hoewel hij niet aan Lord kan tippen, enkele sterke keyboardpartijen horen en Roger Glover & Ian Paice spelen al zolang samen.. dat werkt natuurlijk wel. De magie is echter niet aanwezig voor mij.

3 sterren

Sterk album, de nummers horen echt bijelkaar. Veel fijne details, iets rustiger dan Infinity, meer in balans. Ik luister hem vaak en met veel plezier. Het einde van Drop the weapon klinkt als Uriah Heep, met dat koortje! Gillan blijft een boeiende tekstschrijver. Remission Possible is te gek, ook het samenspel van Morse/Airey in Nothing at all vind ik opvallend sprankelend. De knipoog naar Trashed (Black Sabbath 1983) ook gehoord? De laatste 25 jaar van Deep Purple hebben veel moois opgeleverd. Met plezier gemaakte platen.

Mijn ranking van alle albums vandaag (puur subjectief hoor):

1. In rock
2. Purpendicular
3. Now What?!
4. Stormbringer
5. Fireball
6. Machine head
7. Burn
8. Who do we think we are
9. Slaves and masters
10. Book of Taliesyn
11. Abandon
12. Whoosh
13. Infinity
14. Come taste the band
15. Deep Purple
16. Perfect strangers
17. Bananas
18. Rapture of the deep
19. Shades of deep purple
20. House of the blue light
21. The battle rages on

Inmiddels 4x geluisterd, mijn stem van 4 staat wel vast inmiddels maar voor een uitgebreide review wacht ik nog eventjes, het is een fijn Purple album maar tegelijkertijd een album die iets langer nodig heeft om in te zinken.. ach, gelukkig is dit album opzetten geen straf dus dat gaat helemaal goed komen.