Jason Isbell and The 400 Unit - Reunions (2020)

Niet heel enthousiast over de eerste single Be Afraid. Ligt vooral in het verlengde van The Nashville Sound (Hope the High Road, Cumberland Gap). De vocals zijn dof en niet helder. Maar vooral als nummer niet heel bijzonder. Overseas wordt al een tijdje live gespeeld en ben ik meer enthousiast over. Toch zijn mijn verwachtingen bij deze plaat groot want het gehele oeuvre van Isbell is toch wel indrukwekkend en op elke plaat zijn wel pareltjes te vinden.

Fijn nummer zeg! Over dat muzikanten zich maar wat meer moeten uitspreken over waar ze voor staan.

And we don't take requests; we won't shut up and sing.
Tell the truth enough you find it rhymes with everything.

We've been testing you and you failed, to see how long that you could hold it in before you screamed,
But you only exhaled.
I don't think you even recognize the sound of your voice when its blasting through the speakers in the sky.
And if your words add up to nothing then you're making a choice to sing a cover when we need a battle cry.

Be afraid, be very afraid, do it anyway, do it anyway.

Kan iemand mij uitleggen hoe het kan dat dit album al in diverse Amerikaanse hitlijsten staat, terwijl de release pas op 15 mei is? Tellen preorders misschien mee?

Wordt het album niet gewoon eerder uitgebracht in Amerika?

Er staan inmiddels drie nummers op Spotify. Only children is een mooi gevoelig nummer. What've done to help heeft ook een mooie akoestische touch; hier valt het mooie basloopje op. Be afraid is een rocker; die vind ik op het eerste gehoor de minste van de drie. Het album zal in het verlengde liggen van de voorganger is de conclusie na het luisteren van deze drie nummers. Ben benieuwd.

Even nagekeken en het heeft met airplay te maken. Dus hoe vaak de uitgebrachte nummers op de radio worden gedraaid.

Begin toch wel lichtelijk enthousiast te worden van deze nieuwe plaat. Het album is sinds afgelopen vrijdag te koop bij lokale platenzaken in Amerika en de reacties zijn louter positief.
Er is ook een interessant artikel gepubliceerd van de New York Times (hier te lezen) waar Isbell vertelt over het recente drankgebruik en de relatie met Amanda Shires die scheurtjes begint te vertonen.

Het album al 2 keer in zijn geheel geluisterd, hij flikt het weer, voor nu 4 sterren maar het kunnen er zo maar 5 worden.

Kan nog geen minder nummer ontdekken.

Eerste draaibeurt gehad. Wederom een sterk album. Ik begin met een (voorzichtige) ****-score. Ik vermoed dat daar nog wel eens een halfje bij kan komen. Op het eerste gehoor is dit album wel iets beter dan de vorige.

Tot op heden deel ik de mening van Wallie1985 dat er geen 'minder' nummer te ontdekken valt.

Ik moet het nog even tijd geven; eerste vluchtige luister beurt er op zitten. Ik ga er in het weekend wat meer aandacht aan geven.
De Volkskrant is al wel overtuigd van de kwaliteit (voor wat het waard is)

Jason Isbell and the 400 Unit - Reunions - digitalekrant.volkskrant.nl

Steengoede plaat!

Uitstekende plaat weer. Be afraid is een beetje een buitenbeentje en niet mijn favoriet . St Peter’s Autograph vind ik prachtig en ontroerend . Verder begint het album heerlijk met het redelijk uitgesponnen what have I done to help , de twee laatste nummers zijn ook erg mooi . Ga deze denk vaker luisteren dan de vorige met de 400 unit , zou zomaar in de buurt kunnen eindigen met southeastern en something more than free . Vinyltje isbellsteld

Ondanks de jubel berichten en recensies ben ik er nog niet uit. Is het mijn stemming, of is het meer van het zelfde? Ik heb geen idee, maar ik weet wel dat ik meer tijd nodig heb. In dat opzicht een kleine teleurstelling; ik keek echt uit naar het album. Misschien zijn het wel die hoge verwachtingen ; bij het laatste album van Frazey Ford was ik ook teleurgesteld en duurde het even.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Jason Isbell & The 400 Unit - Reunions - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Jason Isbell & The 400 Unit - Reunions
Het is een tijdje stil geweest rond Jason Isbell, maar met Reunions laat de Amerikaanse muzikant horen dat hij nog altijd behoort tot de smaakmakers binnen de Amerikaans rootsmuziek (en daarbuiten)

Jason Isbell heeft inmiddels een mooi stapeltje albums op zijn naam staan en kan concluderen dat zijn carrière-switch van 2007 goed heeft uitgepakt. Op Reunions werkt de Amerikaanse muzikant met zijn vertrouwde band The 400 Unit en wederom met Nashville’s meest gevraagde producer Dave Cobb en beiden hebben vakwerk afgeleverd. Dat geldt ook weer voor Jason Isbell zelf, die een serie geweldige songs heeft gepend. De voorganger van Reunions vond ik net wat minder dan de andere albums van Jason Isbell, maar met zijn nieuwe album laat de Amerikaanse muzikant weer horen dat hij behoort tot de besten in de genres waarin hij opereert.

Jason Isbell zette in 2007 een onzekere stap toen hij de succesvolle Amerikaanse Southern rockband Drive-By Truckers verliet en zijn eigen weg ging. De solocarrière van de muzikant uit Nashville (oorspronkelijk Green Hill, Alabama) is echter zeer succesvol gebleken en gaat nog altijd minstens gelijk op met die van de band die hij dertien jaar geleden achter zich liet.

Het is voor muziekliefhebbers een win-win situatie, want een paar maanden na het prachtige laatste album van Drive-By Truckers is ook Jason Isbell terug met een nieuw album. Het is een album waar we relatief lang op hebben moeten wachten, want Reunions is de opvolger van het in 2017 verschenen The Nashville Sound.

Op de cover van The Nashville Sound prijkte voor het eerst in jaren weer de naam van de band van Jason Isbell, The 400 Unit, en deze naam staat ook op de cover van het nieuwe album. Reunions ligt sowieso in het verlengde van het vorige album, dat ik overigens net wat minder goed vond dan met name Southeastern uit 2013, maar dat wel liet horen dat Jason Isbell behoort tot de beste songwriters van het moment. Dat hoor je ook weer op Reunions, dat me overigens weer beter bevalt dan The Nashville Sound en niet onder doet voor de beste albums van de Amerikaanse muzikant.

Jason Isbell werkt op Reunions niet alleen opnieuw met zijn band The 400 Unit, maar heeft ook dit keer een beroep gedaan op topproducer Dave Cobb, die ook Reunions weer prachtig heeft ingekleurd. De muziek van Jason Isbell wordt nog altijd vooral in het hokje Amerikaanse rootsmuziek geduwd, maar het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant beweegt zich zeker niet uitsluitend binnen de kaders van het genre en maakt ook op Reunions weer muziek die zeker niet alleen door liefhebbers van rootsmuziek gewaardeerd zal worden.

Producer Dave Cobb heeft zoals gezegd ook dit keer uitstekend werk geleverd met een wat voller geluid, maar ook de band van Jason Isbell steekt in een blakende vorm. Keyboards lijken dit keer net wat aanweziger dan in het verleden, maar het is toch vooral het geweldige gitaarwerk op het album dat de meeste aandacht opeist, al zijn de spaarzame vioolbijdragen van vrouwlief Amanda Shires ook niet te versmaden. Ik heb Jason Isbell nooit een heel groot zanger gevonden, maar zijn wat nasale zang komt altijd wel aan en voorziet zijn muziek bovendien van een aangenaam eigen geluid.

Ook met de songs zit het goed, want de Amerikaanse muzikant tekent ook dit keer voor lekker in het gehoor liggende maar ook aansprekende songs. Het zijn songs met mooie persoonlijke verhalen, met als een van de hoogtepunten een prachtig eerbetoon aan muzikant Neal Casal, maar ook het persoonlijk leven van de Amerikaanse muzikant heeft zijn sporen nagelaten.

Reunions is een typisch Jason Isbell album met een aantal net wat stevigere tracks vol vlammend gitaarwerk of bijna soulvolle klanken, maar het mooist vind ik toch de ingetogen en grotendeels akoestisch uitgevoerde songs met hier en daar wat prachtig elektrisch gitaarwerk. Het is het soort songs dat ik persoonlijk toch het liefst hoor van Jason Isbell en ze bevallen me dit keer extra goed door de mooie en net wat vollere inkleuring. Reunions is verder vooral een degelijk en bijzonder lekker klinkend album van de Amerikaanse muzikant, maar het niveau is ook dit keer weer veel hoger dan je bij oppervlakkige beluistering zal vermoeden. Erwin Zijleman

Inderdaad een prachtig album. Ik denk niet dat deze het niveau van Southeastern haalt (dat zal nog moeten blijken als er wat meer tijd voorbij gaat), maar hij is stukken beter dan de twee vorige albums.

Net als Wallie1985 kan ik ook geen enkel zwak nummer ontdekken. En ondanks het feit dat Overseas wel heel erg doet denken aan Neil Young's Like A Hurrycane vergeef ik Jason dat graag.

Buitencategorie; zowel introspectie als nummers over denkbeeldige moordenaars. Als je dat in je hebt; en de liedjes klinken ook nog als een klok, dan kun je wat. Doet mij soms denken aan een sombere versie van John Prine. Groter compliment kan ik iemand niet geven; al reageerde mijn vrouw anders toen ik haar zo noemde.

heerlijk en vooral prachtig geproduceerd . helemaal tof. staat in de top tien voor 2020..en we zijn pas nog geen halfjaar ver

Inderdaad een prachtig album. Ik zal me ook eens verdiepen in zijn andere albums. De Nashville Sound vind ik ook een prima album, de rest ken ik nog niet. Maar dat komt wel.

Ken hem vooral van Driver-By Truckers en een paar solo nummers. Ga deze ook een kans geven.
Fijn interview met hem in The Daily (Distancing) Show.

De laatste jaren heeft Jason Isbell zijn publiek,dat in die periode ook gestaag groeide,vrijwel niet teleurgesteld.Al zijn albums,zowel solo als die met de 400 Unit waren kwalitatief gezien van een uitstekend niveau en ook zijn live optredens waren over het algemeen sterk en overtuigend,iets waar ik twee jaar geleden in Tivoli Vredenburg nog getuige van mocht zien.
Ook met zijn nieuwe album Reunions (weer met the 400 Unit) zet Jason Isbell die trant weer voort.De tien nummers vallen stuk voor stuk in de categorie ambachtelijk vakwerk,Dave Cobb zorgt weer voor een mooie,heldere en volle productie en verder vallen deze keer de prachtige en gepassioneerde gitaarpartijen op.IK vind het wel een beetje jammer dat het Country gehalte op Reunions hier toch een stuk minder is ten opzichte van Jason Isbell's eerdere werk,maar van de andere kant,als hij dat voor mij compenseert met fantastische songs als What've I Done to Help en Overseas (mijn voorlopige twee favorieten) kan ik daar prima mee leven.Normaal gesproken wordt mijn enthousiasme voor Roots/Country muziek die steeds meer opschuift richting (commercieel interessantere) pop/rock snel minder,maar Jason Isbell weet dat met zijn klasse,waaronder ook de steeds betere vocalen,toch aardig te omzeilen.
Komt nog bij dat zijn albums soms een wat langere aanloop periode nodig hebben.The Nashville Sound uit 2017 vond ik in eerste instantie ook wat minder dan zijn voorgangers,echter een paar maanden later zagen de zaken er al heel anders uit.
Gaat helemaal goed komen met Reunions.

Heel erg mooi album waar ik geen minder nummer op kan ontdekken.
Heeft ondertussen al heel luisterbeurten gehad en verveeld nooit.
De lp is tevens zeer goed opgenomen.

Gemengde gevoelens bij dit nieuwe album van Jason Isbell. Ik durf hem zonder overdrijven tot mijn favoriete 'recente' artiesten rekenen. Maar toch merk ik dat de laatste 2 albums me iets minder doen dan zijn eerdere werk.

De eerdere albums van Jason Isbell waren simpeler dan zijn huidige, vind ik. Meer singer-songwriter, naar mijn gevoel. Een man met een gitaar die wat liedjes bracht. En daar was ik echt wel fan van. Zijn laatste albums, zeker die met the 400 Unit, klinken wat voller. Ik geloof gerust dat het kwalitatief misschien sterker is en muzikaal beter in elkaar zit. Dat blijkt ook uit de algemene waardering, zowel hier als elders. Maar mij pakt het allemaal wat minder.

Slecht vind ik het zeker niet, maar er staan weinig nummers op die me echt weten te raken. Iets waarvan albums als Here We Rest (die ook met the 400 Unit was) en Southeastern voor mij vol staan.

Ik weet niet of the 400 Unit tegenwoordig meer invloed krijgt in het werk van Jason Isbell, of dat hij gewoon anders schrijft als hij een plaat met band opneemt, maar van mij mag z'n volgende album gerust terug solo zijn.

Favorieten: Dreamsicle en Letting You Go

3,5* (met kans op verhoging naar 4*)

Na meerdere luisterbeurten ben ik dit album steeds meer gaan waarderen. Het is niet zo sterk als 'Southeastern', maar het komt in de buurt. Heerlijk ook tijdens deze warme zomer avonden.

Wat een geweldige plaat is dit zeg...zojuist met een halfje verhoogd en wie weet wordt het de gewoon een 5 sterren album.
Het is mijn eerste kennismaking met Isbell. Natuurlijk weet ik van de Drive By Truckers maar was hem daarna kwijt.
Op een of ander radiostation, ik denk radio Paradiso, draaide ze een Overseas en ik was (met mijn Neil Young hart) onmiddellijk verkocht.
Niet allen de muziek is krachtig als dat nodig is, ook de ingetogen nummers zijn van een uitzonderlijke schoonheid. En ook tekstueel valt er volop te halen op dit album. Dit ligt, samen met Permanent Waves van Rush en The Unraveling van de DBT vast in het laatje.
Misschien volgende week wat concurrentie van Neil Young en Bob Dylan maar dat gaan we zien. Voor nu gaat het petje af voor Reunions. Moet toch maar eens terug kijken in zijn catalogus.

Het klinkt allemaal goed, maar net iets te gelikt in mijn oren. Ook de stem van Isbell met de uithalen gaat bij mij na een tijdje vervelen. Er 'gebeurt' teveel in elk nummer.

Wat kan ik zeggen kippenvel zo’n mooi album. Sinds ik hem in Tivoli zag spelen super. En hij ? Hij kwam voor de cheese naar Nederland

Ik luister zelden naar de radio, maar er staan hier een paar nummers op die mij erg bekend voorkomen - What's I've Done to Help bijvoorbeeld. Is dat nummer in Nederland toevallig op de radio geweest?

Geweldig album trouwens. Iets gelikter inderdaad dan voorgaand werk, maar dit doet niet af aan de kwaliteit. Ik vind zijn zang echt prachtig en het gitaarspel is zorgt soms voor kippenvel.

Het eerste nummer is niet direct een uitnodiging om verder te luisteren - hij blijft maar "what I've done to help" zingen; geen idee waarom dit nummer zolang moet duren. Gelukkig ben ik niet afgehaakt; al snel wordt het (veel) beter.

Na het succes van ‘The Nashville Sound’ uit 2017 en een mooie live plaat in 2018 ging Jason Isbell uit Green Hill, Alabama aan de slag met de opvolger die de titel ‘Reunions’ mee kreeg. Maar dat ging niet van het spreekwoordelijke leien dakje. Want zo vertelde Isbell in interviews dat hij erg gespannen was tijdens het maken van het album. Hierdoor kwamen er ook wat relationele problemen met echtgenoot Amanda Shires. Isbell maakte zich zorgen of de nummers wel goed genoeg zouden zijn. Terugkijkend op het opname proces met Dave Cobb op de producers stoel had Isbell meer van het maken van het album willen genieten. Want nadat het album klaar was is hij trots op het album. En dat mag zeker!

Het eerste nummer dat Isbell schreef voor het album was ‘Only Children’ hij schreef dit nummer toen hij met zijn vrouw, kind en vrienden op vakantie was in Griekenland. Waarbij hij terugdacht aan vervlogen tijden en de dingen en personen die hij mist. ‘Dreamsicle’ is daar ook een mooi voorbeeld van. ‘Overseas’ werd door Isbell al gespeeld tijdens de afgelopen tour. Hij schreef dit nummer toen zijn vrouw ook op tour was. In het nummer probeert Isbell het gevoel van troosteloosheid en het missen van de ander te beschrijven. Het nummer wordt afgesloten met een prachtige gitaarsolo van Isbell.

De eerste single van het album was ‘Be Afraid’ in het nummer roept Isbell zijn collega’s op om zich uit te spreken en hun publiek te inspireren. Vooral in de country muziek zijn veel artiesten bang en terughoudend om zich uit te spreken over bv hun politieke voorkeur. Als je dat wel doet, zoals de Dixie Chicks dat ooit deden, dan krijg je de hoon van het volk over je heen. Maar doe het toch maar wees bang, wees heel bang maar doe het toch maar. Een van de hoogtepunten van album is het nummer ‘St. Peter’s Autograph’ Isbell schreef dit nummer voor zijn vrouw nadat haar goede vriend en gitarist Neal Casal overleed.

Now you’ve lost another friend
Who couldn’t stay to see the end
He had somewhere else to be
Cut him down and burn the tree

There’s no shelter from the rain
And I can’t comprehend your pain
But I got arms and I got ears
And I will always be right here

Het een na laatst nummer op het album ‘It Gets Easier’ Isbell schreef dit nummer voor mensen die proberen van hun verslaving af te komen en geeft hun advies. Isbell heeft het verslaafd zijn aan drank en drugs zelf ook aan den lijve ondervonden. Wat het nummer extra krachtig maakt. Net als op ‘The Nashville Sound’ is het laatste nummer een ode aan zijn dochter Mercy. ‘Letting You Go’ is een prachtige afsluiter van een fantastische plaat. Rustige nummers worden afgewisseld met wat stevigere muziek. Het gitaarspel van Isbell is op deze plaat duidelijk geïnspireerd door dat van Mark Knopfler (Dire Straits). Een terechte tweede plek in mijn eindlijst!

Gewoon een prima plaat alweder, van Jason Isbell, ditmaal met The 400 Unit. Isbell lijkt wel synoniem te staan voor vakmanschap, inferieur werk heeft hij bij mijn weten nog niet afgeleverd.

Het begint meteen erg fraai met What've I Done to Help, een vrij lang uitgesponnen opener die weet te begeesteren, en de daaropvolgende 9 songs zijn ook allen de moeite. De echte magie blijft uit, maar goed is het zeker. Weemoedig klinkende rootsmuziek.

3,5 sterren