The Clash - Combat Rock (1982)

Laat dan net juist deze raaf het volgende stukje schrijven.


Wat betreft The Clash ben ik best wel een laatbloeier.
Mijn echte kennismaking was in 1991 met de Levi’s reclame.
Should I Stay Or Should I Go.
Voorzichtig mijn eerste pogo op gewaagd.
Met goed resultaat; hoofdpijn en een dikke lip.
Best logisch dat mijn The Clash aankoop Combat Rock zou zijn.
Terwijl dit album regelmatig werd af gedaan als sell-out, doe je het daarmee toch echt tekort.
Wel is duidelijk dat Mick Jones zich al op Big Audio Dynamite aan het richten was.
Om met E = Mc² gelijk een klein hitsucces te scoren.
Overpowered By Funk is al een klein voorprogramma op B.A.D.

Know Your Rights laat gelijk een puntige Joe Strummer horen.
We hebben nog steeds het recht om te zeggen wat we willen.
Punk is dan misschien wel dood; ze staan er nog steeds.
Duidelijk statement.
Het hoogtepunt Straight To Hell zal ik altijd blijven linken aan MIA’s Paper Planes.
Gelukkig is het op een waardige manier gebruikt.
Met zijn opgestroopte bloes en knellende spierballen heeft Strummer wat weg van een Britse Bruce Springsteen.
Dus voor mij was de verrassing niet zo groot dat deze London Calling met regelmaat live als eerbetoon vertolkt

Ghetto Defendant heeft een pakkend melodietje, wat mij helaas te vaak aan Sesamstraat doet denken.
Ik verwacht elk moment een duet van Joe Strummer met Pino de blauwe vogel.
Rock the Casbah werd ooit op MTV gedraaid tijdens zo'n uitzending met allemaal van die overdreven dansende gasten in zwembroek en te kleine bikini's.
Hierdoor heeft het nummer bij mij wel aan kracht verloren.

Vervolgens me meer in deze band verdiept.
En ondanks dat nummers als The Guns Of Brixton, London Calling en White Riot van hogere kwaliteit zijn, zal ik sneller Combat Rock afspelen.
Het ligt net wat beter in het gehoor.
Al berijp ik afsluiter Death Of A Star niet helemaal.
Dus vaak heeft mijn albumversie geen 12 maar 11 nummers.

Het eerste album dat ik ooit hoorde en meteen ook het laatste.
Niet dat het nu slecht is of iets, maar het is er verder nooit echt van gekomen me verder te verdiepen in deze band. Ik vond hun muziek een beetje doorsnee zover ik bekend ermee was.
en met 'voor zover' sla ik wel een beetje het spijkertje 't koppetje. Want toen ik deze opzette, op vinyl, had ik nooit durven dromen dat ik er wat van kennen zou. Ja, ik werd wel wat enthousiast toen ik de twee fuifsongs hoorde en uit duizenden herkende.
Ik heb deze al een tijd niet meer (maar vraag me niet waar het gebleven is want ik weet het echt niet). Ik weet wel dat ik het een lekker album vond, maar net niet ' hét ' zeg maar. Beoordeling blijft echter wel wat vaag, dus wacht ik even met mijn stem te geven.

Ghetto Defendant (een soort Gorillaz avant la lettre), met de grote Allen Ginsberg in een gastrol! Die mondharmonica ook!

Toch knap dat je een Top 10 hebt, ondanks dat je verder nooit een album geluisterd hebt.

Soms kan je aan de hoes alleen al zien of je het wat vindt of niet

Zeer teleurstellend album van The Clash waarvan ik alleen het nummer Rock the Casbah kan waarderen. De rest incl. dat reclame nummer "Should I Stay ..." doet me helemaal niks.

2,5*

Niet mijn meest favo Clash-album, toch nog genietbaar.
De hoesfoto doet mij denken aan Animal Tracks van The Animals.
De grootste uitschieters zijn hier natuurlijk de overbekende singles.
De plaat brengt mij weer terug naar de zomer van 1982.
Ik luisterde woensdag altijd naar de KRO op Hilversum 3. The Clash werd toen met Rock The Casbah veel gedraaid in programma's zoals K-Rock.
London Calling blijf ik toch voor eeuwig hun beste album-werk vinden.
De VARA draaide de latere single This Is England veel als eventuele kandidaat voor De Verrukkelijke 15. Toen verschenen er in de media kritieken dat het niet meer het oude Clash-geluid was.
Mick Jones kwam kort daarna met Big Audio Dynamite. Die band begon heel leuk met 2 sterke singles, die meteen door de VARA en de VPRO opgepikt werden, maar het werd daarna alsmaar slechter.
In mijn collectie heb ik ook nog de LP van de soundtrack Permanent Record. Op de eerste plaatkant werk van Joe Strummer and the Latino Rockabilly War. Toch wint de tweede plaatkant het met al die Various Artists.

Geniale plaat alweer, er zitten weer alle stijlen in gemixt.

Oke, het is geen 'London Calling', maar de nummers zijn anno nu nog steeds erg te genieten. Ook misstaat het niet als je de beste nummers hiervan draait op een verloren zaterdagavondfeest. Deze plaat is een blijvertje.

Net de originele elpee weer eens gedraaid, gelijk bij uitkomen vond ik hem al goed. NA 32 JAAR MISSCHIEN NOG WEL BETER. Na London hun beste......

Heb The Clash in 1982 nog zien optreden op het Lochemfestival, in de stromende regen, het podium helemaal in bezit genomen door het punkpubliek. Wat een belevenis. Het waren een beetje de hoogtijdagen van The Clash.

Tof artikel Buiz.

Degelijk album van the Clash met als duidelijke uitschieters Should I Stay Or Should I Go
en het aanstekelijke lekker in het gehoor liggende Rock the Casbah
De overige tracks boeien me minder en kunnen er mee door

Laat het nou net de 'twee fuifnummers' zijn die het minst representatief zijn wat betreft de algehele sfeer. Zo'n nummer als Ghetto Defendant, dat met die heerlijk rollende percussie lijkt te zijn opgenomen op een zomernamiddag in een snikhete studio met een defecte airco, het struikelende Atom Tan dat klinkt als een echo van het London Calling-tijdperk, de 1000-flushes commercial van Inoculated City, het statement van Know Your Rights, het bijtende cynisme van Straight To Hell, het hoorspel van Red Angel Dragnet dat klinkt als een poging-tot-liedje, DAT is voor mij Combat Rock en ik heb sterk het vermoeden dat de originele Mick Jones-versie van het album (Rat Patrol From Fort Bragg) de échte kers op de taart is!

Ik hoor dit album nu voor het eerst. Het rijtje 5 t/m 7 prikkelt wel heel erg, net als nr 10. Die gaan vast nog wat vaker op.

Die plaatjes van vroeger hebben vaak zo'n heldere, gedetailleerde productie die lekker ademt. Deze ook.

Dit zit in de categorie albums die makkelijker gemaakt lijken dan ze waarschijnlijk zijn. Het 'pakt' al snel, maar de muziek is eigenlijk helemaal niet zo recht-toe-recht-aan.

Wie van The Clash houdt, houdt vast ook van The Beat. Binnenkort komt een dubbelalbum uit van 'Combat Rock'. Als begeleidende single twee songs waarbij de zanger van The Beat (de niet lang geleden overleden Ranking Roger) de microfoon heeft overgenomen van Joe Strummer. Meer toasting dan zingend, blijft niettemin interessant (ja, opnamen uit 1982):

https://youtu.be/69zglj8jYNA

Ik was volledig van de kaart door hun eerste album. Tesamen met never mind the bollocks van de pistols ging er een nieuwe wereld open voor mij en voor vele anderen.
Uiteraard ben ik de clash blijven volgen en was het voor mij gedurende meerdere jaren zelfs mijn favoriete groep. Elke nieuwe plaat kocht ik onvoorwaardelijk. Mag ik mij dan een kenner noemen? Mss wel.
In elk geval heeft dit album hetzelfde effect gehad met mij, toen, als hun eerste album.top clash dus

wat een lage waardering voor dit geniale album. het hoort in het rijtje met ‘london calling’ en ‘sandinista!’. de rest van de albums kan me niet boeien; wel de verzamelaar 10” ‘black market clash’.

Al 20 jaar probeer ik "Straight To Hell" in de jaarlijkse top 2000 te krijgen. Nooit gelukt
F*$ck die Boheemse Rapsodie.

Gemiste kans, die recente People’s Hall uitgave.
Al het noemenswaardige daarvan zit al bij de Sound System box.

Waarom niet gewoon Rat Patrol From Fort Bragg met Mick Jones’ mixen uitbrengen?

M'n 1e clash plaat. Vind 'm nog steeds ongelofelijk goed.