Oranssi Pazuzu - Mestarin Kynsi (2020)

Dat je het niks vind, oké, maar dit een gimmick noemen vind ik een enorme belediging naar Oranssi Pazuzu. Ik heb zelden muzikanten zo hard zien gaan als Oranssi Pazuzu op Roadburn 2016, misschien wel de beste show die ik ooit heb gezien. Wanneer je een gimmick uitvoert, prik je op een gegeven moment echt wel door de onoprechtheid heen. Als Oranssi Pazuzu iets niet is, is het wel ''willekeurig''. De soundscapes zijn met meesterlijk gevoel voor detail, spanning en sfeerzetting opgebouwd, het is echt niet alsof ze zomaar wat electronic over een track heen flikkeren ''omdat het dan interessant is''.

Het enige nummer waar ik je kritiek enigszins op zou kunnen begrijpen is de afsluiter. Dat is gewoon ''gaan met die banaan'' vanaf de eerste seconde en een chaotische muur van geluid neerzetten die alles opslokt om zich heen. Dat is ook duidelijk het doel van die track, om de plaat volledig te vernietigen.

En ik zit nog altijd op puntje van mijn stoel als Uusi Teknokratia wordt gestart. Wat een monster van een track is dat zeg, bizar dat je daar niet door gegrepen wordt.

Helemaal mee eens. Instrumentaal is dit een rollercoaster. Maar die zanger... Dan kan ik de muziek gelijk niet meer serieus nemen. Uit beleefdheid en respect voor de stemmen geef ik dit maar even geen cijfer.

RuudC, dat je de muziek van (latere) Oranssi Pazuzu totaal ruk vindt kan natuurlijk maar wat precies vind je slecht aan de productie?

Een deken van ruis waar het achter zit. Daardoor wordt het voor mij onluisterbaar.

Ok RuudC duidelijk. Ik ben best een audiofiel, niet in de zin van peperdure apparatuur maar ik houd erg van "mooie" producties.
De laatste twee OP klinken naar mijn smaak echt fantastisch, het knalt mijn speakers uit.
De verstikkende sfeer van de productie sluit mooi aan op de muziek, erg knap naar mijn mening.

Jammer dat je het niks vindt, ik had echt het idee dat OP jou perfect zou passen.
Was je al bekend met Waste Of Space Orchestra?

Live gezien zelfs. Ik vond het best ok.

Ik zal binnenkort eens een andere bron proberen dan. Wellicht dat dit verschil gaat opleveren

Interessant hoe dit album een schitterende score had, tot het binnen twee minuten werd beloond met twee 1*-waarderingen. Nu lijkt het gewoon een goed album.

Hoe vaak hebben jullie eigenlijk naar dit album geluisterd? En als dit het eerste album was op het marathonprogramma van deze band, zou de score dan anders zijn?

Oranssi Pazuzu heeft zijn thuisbasis in Tampere, Finland. Ze klinken echter al een tijdje alsof ze uit een andere dimensie afkomstig zijn, want wat deze band doet, is in mijn oren ongekend, heel erg gedurfd en bovenal ontzettend goed. De band was al een aantal platen een geheel unieke koers aan het uitzetten, maar op Mestarin Kynsi (vrij vertaald naar het Engels betekent dit "The Master's Claw") culmineert die vernieuwingsdrift naar een hoogtepunt dat zich een weg door de stratosfeer baant.

Onlogische songstructuren, een unheimische sfeer van constante bezwering, raspende vocalen die recht uit een graf dat zijn beste tijd gehad heeft lijken te komen; het zijn enkele elementen die vanaf de eerste minuut tot de laatste om mijn onvoorwaardelijke aandacht smeken.

Toegegeven: dit is de eerste plaat van de band die ik écht intensief ben gaan beluisteren. De andere platen ken ik ook wel, en vind ik zeer de moeite, maar deze plaat doet toch wat extra met me. Het zal vast te maken hebben met de uitwerking van de plaat; ik vind elk detail precies op z'n plaats, de intensiteit is quasi perfect gedoseerd. Dit houdt me echt op het puntje van mijn stoel van begin tot eind. Ik kan er ook in meerdere gemoedstoestanden naar luisteren, of dat nu een boze, blijmoedige of melancholische bui ben. Zelfs verdriet ebt tot een zeker punt weg (slechts tijdelijk, echter) bij het beluisteren van deze plaat. Het is alsof ik gewoon in een trance ga.

Ik was meteen na de eerste luisterbeurt al van plan het album te kopen, maar toen de band op 15 mei 's avonds het album live speelde, en ik het (met een dagje vertraging) kon beluisteren via een livestream, stond mijn keuze helemaal vast: ik moest en zou dit album op LP hebben. Zo gezegd, zo gedaan, en daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Het geluid vind ik fantastisch, de intensiteit en energie komen echt geweldig over op vinyl!

Af en toe kom je van die platen tegen die je zo weten aan te grijpen dat je gewoon geen andere keus hebt dan erin mee te gaan. Dit is er zo eentje.

4,5 sterren

Mooie recensie, AOVV! Ik heb gelijk zin om het album weer te draaien. Toch wel één van de gaafste platen dit jaar

Zo is dat.

Moet me hier nog altijd eens goed voorzetten, liefst voor het einde van dit jaar.

Deze band en dit album worden veel geroemd. Ik snap wel waarom. Van begin tot eind hele sferische post-black met experimenteel karakter. Zes hele toffe trips met sterke opbouw en climaxen. Absoluut geen stereotype post-black band. Kan me voorstellen dat die live nog vetter is.

Een mijlpaal in het metalgenre. Grensverleggend. Absoluut in m'n eindejaarslijstje, op de valreep.

Wat een unieke plaat zeg, LANDMARK CLASSIC!

Ik houd van metal, ik houd van spacerock, ik houd van electronica, maar dit is gewoonweg het vreselijkste wat ik ooit heb gehoord. De productie vind ik allereerst niet mooi en de zang verpest alles. Wat een eng gedoe.

Muzikaal hoor ik een soort kruisbestuiving van Hawkwind en Tool maar veel slechter uitgevoerd. Ik vind de instrumenten ook slecht gebalanceerd in de mix. Ik snap de lovende recensies echt niet, maar vind het wel leuk voor iedereen die het zo gaaf vind, dat ze er zo van genieten. Ik ben ook graag enthousiast. Maar hier krijg ik persoonlijk gewoon nachtmerries van.

Mijn stem van 1* klopt niet en haal ik weg, want ik druk het gemiddelde omlaag.

Idem. Heerlijk, toch?

Nee, ik houd daar totaal niet van. Maar er is ook een filmgenre dat horror heet, waar anderen wel van houden en ik niet. Gewoon een smaakding.

Oranssi Pazuzu maakt voor de tweede keer mijn plaat van het jaar. Het prog-space-kraut-ambient-blackmetal-gezelschap brengt de meest intense plaat van het jaar. Een vijftig minuten durende hellscape met geestverruimende electronic, gemuteerde gitaarlagen, ronduit demonische en krankzinnige vocalen en hypnotiserende minimal music-achtige patronen. Voor een metalband gebruikt Oranssi Pazuzu vrij weinig echte gitaar-riffs, maar wanneer ze worden ingezet, zul je het ook weten. De beste gitaarsolo van het jaar hoor je op Uusi Teknokratia waarop Ikon (die ook bij shoegazende proggers Kairon; IRSE! speelt die dit jaar ook een erg goede plaat uitbrachten) de track compleet aan flarden scheurt met desoriënterende en messcherpe scheurende en piepende geluiden. Op Kuulen ääniä Maan Alta komen ze zelfs zeer dansbaar uit de hoek, klinkend als Third (Portishead) als Beth Gibbons bezeten was door een of ander wezen uit de onderwereld. De plaat vernietigt zichzelf compleet met Taivaan Portti, waarbij je het gevoel hebt dat Oranssi Pazuzu een zwart gat aan het creëren is. Je kunt je beter maar overgeven, want je zal toch uiteindelijk verzwolgen worden.

Deze wordt erg hoog gewaardeerd en kwam in het 'Metal album van jaar' forum als beste plaat van 2020 bovendrijven. Dan raak ik op zijn minst geïnteresseerd. Bij slechts intresse zal het denk ook wel bij blijven, wat een zware kost zeg. Ik kan best wel wat hebben, maar hier kan ik echt he-le-maal niks mee. Zoals RuudC al aangaf "Een deken van ruis waar het achter zit".
Ik kan hier geen enkele samenhang in ontdekken, geen melodie, geen structuur alleen een heleboel lawaai met wat keyboard dingetjes er doorheen. Het enige wat ik wel erg vet vind is de strot van de zanger, een heerlijke ijskoude schreeuw die door merg en been gaat.
Ik ga hier geen stem aan geven omdat ik hem halverwege af heb gezet.

Een track in de Adult Swim Singles-serie, blijkbaar een outtake van Mestarin Kynsi:

Palava Puu (track 24 in de playlist)

Deze vandaag toevallig tegen gekomen in de platenwinkel waar ik regelmatig ga. Zonder aarzelen gekocht en zo is mijn collectie reguliere platen van deze geweldige band terug compleet. Toch wat de vinyl betreft. Had deze toen op cassette gekocht als alternatief omdat het gewoon goedkoper was. Deze plaat blijft geweldig goed overeind staan. Genoeg psych om van te smullen. Al zal Värähtelijä altijd mijn favoriet zijn. Vooral het nummer Vasemman Käden Hierarkia is een echt brainmelting psych-metal masterpiece. Helaas staat dergelijk nummer niet op deze laatste worp van Oranssi Pazuzu. Maar het geheel hier op Mestarin Kynsi is ook pure klasse.

Uusi Teknokratia steekt er met kop en schouders bovenuit. Sound is lekker.

Brute en vette shit hooor. Dit voelt echt als een nachtmerrie, op een positieve manier dan
Het schreeuwen past goed maar even wat aandacht voor het instrumentale op dit album, wat een muur van geluid zeg!