Rustin Man - Clockdust (2020)

Druk baasje opeens, zo hoor je 17 jaar niks van hem, en zo brengt ie 2 jaar op rij een album uit. Ik hoop dit keer op een instrumentaal album, er is aan Paul geen groot zanger verloren gegaan vrees ik

Hij is, dacht ik, al vrij kort na het album met Beth Gibbons begonnen met opnames van nummers voor een solo-album. Gewoon in de huiselijke omgeving. In al die jaren zal hij een behoorlijk aantal nummers geproduceerd hebben. Genoeg om nu weer met een album te komen. Dit album heeft hij waarschijnlijk afgelopen jaar rustig vanuit zijn luie zetel kunnen samenstellen met de opnames die nog op de plank lagen...vermoed ik.

Hij is inderdaad geen Scott Walker dan wel Roy Orbison, maar zit in het spectrum niet ver af van een Robert Wyatt of David Bowie, en vind z'n stem goed bij de muziek passen. Het hoeft niet altijd een nachtegaal te zijn, soms is het fijn naar een merel te luisteren.

Rustin Man - Jackie's Room (Official Video)

Inderdaad. Hij had genoeg materiaal voor twee albums. Hij heeft wel een dusdanige selectie gemaakt dat het twee verschillende albums zouden moeten zijn wat betreft sfeer. Dit 'Clockdust' zou meer cinematisch zijn. Ik ben benieuwd. Arrangementen en productie van 'Drift Code' waren zeer fraai.....en met de zang van deze lijster is om te gaan.

Rustin Man over Clockdust

Om mezelf maar eens te quoten van z'n vorige album:

De LP (pre-order) is onderweg, hopelijk morgen al op de mat, ben erg benieuwd naar deze tweede soloplaat van Webb, vooralsnog is er buiten "Jackie's Room" nog niks van bekend.

Sfeervol album !

Vind hem, na pas één luisterbeurt wat rijker en nog gelaagder (en geslaagder) dan "Drift Code". Schitterend artwork ook (met handtekening). Heb nog steeds geen moeite met z'n zangstem.

Ikke wel en, bij wijze van hoge uitzondering (ze bemoeit zich niet snel met mijn muzieksmaak) mevr. Broem ook. Kreeg de keuze om het album op stop te zetten of de perverse kant van elke vorm van onthouding te gaan ervaren komend weekend. Point taken

Normaal gesproken is dat voor mij een uitdaging om nog 5 minuten door te gaan, maar als daardoor quality time - nudge, nudge, wink,wink, say no more, see what I mean - verandert in disqualify time, houdt het snel op.

Zal dit album binnenkort 'ns aanzwengelen via Tidal, maar eerlijk gezegd vrees ik ...

Je bent en blijft natuurlijk wel de daredevil van Mume he

Kom, kom, kom...Een weekendje onthouding (of langer) is toch geen punt?...in ruil voor een mooie muzikale ervaring (of niet). First things first...Stellletje slappe [...] zijn jullie!!

Tja, wat moet ik zeggen anders dan dat gedurende het diner de interventie van mijn lief - die zich ontfermde over de Nebbiolo ("en nou is afgelopen met deze muziek én de wijn") - mijn instemming had.

Eerlijk gezegd - sorry mume-pals - deed deze muziek me denken aan een kruising van Spike Milligan en de band van The Salvation Army, dus ik vrees dat het niet echt goed zal komen; maar ik ben bereid Rustin Man nog wel een kans te geven en plus petit comité, sensa mia donna.

Album draaien zonder lief in de buurt (dan wel via hoofdtelefoon) is het devies, heren! Dit is geen Marvin Gaye of Keith Sweat

Vanwege het prachtige Out of seasons deze toch geprobeerd, maar helaas... Net als bij Drift Code krijg ik het niet voor elkaar het hele album uit te luisteren, de zang stoort me te veel.

Wel mooie aanleiding om Out of Seasons maar weer eens af te stoffen...

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Rustin Man - Clockdust - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Rustin Man - Clockdust
Rustin Man brengt zijn tweede album in een jaar tijd uit en het is een album dat vermaakt, verrast, betovert en intrigeert maar ook af en toe schuurt of tegen de haren instrijkt

Als fan van Talk Talk en fan van het eerste album van Rustin Man en Beth Gibbons, viel het eerste echte soloalbum van Rustin Man, aka Paul Webb, me vorig jaar toch wat tegen, met name vanwege de zang van de Britse muzikant. Aan die zang moest ik ook dit keer wennen, maar ik werd al snel betoverd door de geweldige arrangementen en de knap opgebouwde songs vol invloeden. Paul Webb heeft op Clockdust gesleuteld aan een bijzonder eigen geluid en het is een geluid dat steeds makkelijker weet te imponeren. Clockdust is na enige gewenning een prachtalbum waarop ik alles kan waarderen, inclusief de zang.

Rustin Man is het alter ego van de Britse muzikant Paul Webb, die in een vorig leven bas speelde in de band Talk Talk. Alleen dat feit is al voldoende om me heel nieuwsgierig te maken naar de muziek van Rustin Man, maar dat gaat vooralsnog met vallen en opstaan.

Out Of Season was in 2002 het eerste album waarop de naam van Rustin Man prijkte en dit is een album dat ik tot op de dag van vandaag koester. Dat is overigens voor een belangrijk deel de verdienste van Portishead zangeres Beth Gibbons, wiens naam eveneens op de cover prijkt en die met haar zang minstens net zoveel indruk maakt als Paul Webb met zijn arrangementen.

Rustin Man keerde vorig jaar terug met Drift Code. Wederom een album dat opviel door wonderschone arrangementen en dat bovendien indruk maakte met een veelheid aan invloeden, steeds weer fraai verpakt in knap opgebouwde songs. Drift Code was echter ook de eerste kennismaking met de zang van Paul Webb en die streek bij mij nogal tegen de haren in, al ging ik het album na vele pogingen wel meer waarderen dan in de eerste weken na de release.

Deze week verscheen alweer een nieuw album van Rustin Man, Clockdust. Het is een album dat in muzikaal opzicht nogal ingetogen opent en je daarom direct met de stem van Paul Webb confronteert. Ik had er ook dit keer wat moeite mee, al kan ik niet heel goed uitleggen waarom dat zo is. Paul Webb is misschien geen heel groot zanger, maar wel een zanger die beschikt over een karakteristiek stemgeluid, waarin ik minstens een vleugje David Bowie hoor. Het is een stem die in eerste instantie wat dominant aanwezig is, maar zeker wanneer de arrangementen wat aan kracht winnen, is het een stem die je langzaam maar zeker gaat bevallen.

Paul Webb zingt hier en daar wat plechtstatig en dat zit misschien wel meer in de weg dan zijn stem zelf. Het past overigens uitstekend bij de muziek op Clockdust. Het is muziek die zich beweegt over de grenzen van meerdere genres en die met een beetje fantasie ook flink wat decennia geleden gemaakt zou kunnen zijn. Bij beluistering van Clockdust hoor je vooral invloeden uit de folk, jazz, klassieke muziek en psychedelica, maar ook invloeden uit de progrock en invloeden uit het vroege werk van ongrijpbare muzikanten als Scott Walker en toch ook David Bowie zijn hoorbaar.

Net als op Drift Code en het album met Beth Gibbons tekent Paul Webb ook dit keer voor prachtige arrangementen en voor een fraaie instrumentatie. Clockdust is een stemmig en melancholisch album waarop steeds weer andere klanken opduiken en waarop tot voor kort onverenigbare klanken en invloeden worden verenigd. De instrumentatie en arrangementen zijn soms uiterst subtiel, maar net zo makkelijk behoorlijk uitbundig.

Het levert een album op dat je alle kanten op beweegt en dat net zo makkelijk het oor streelt als dat het tegen de haren in strijkt. Het is bovendien een album dat het ene moment uit een ver verleden lijkt te komen, maar je het volgende moment toch weer de toekomst in sleurt. De ene song op het album is nog mooier opgebouwd dan de andere en hoe vaker je naar het album luistert hoe meer je in de ban raakt van de songs van Rustin Man. Tegen die tijd ben je al lang vergeten dat je in het begin zo moest wennen aan zijn stem. Erwin Zijleman

Vanochtend 'O'Rang - Herd of Instinct (1994) weer 'ns gedraaid en bij de vijfde track Anaon, the Oasis viel me niet alleen de zang van Paul Webb op - onvast en bibberig - maar ook de muzikale (klank-)verwantschap met dit album en het vorige.

Het voordeel van dat album van 'O'rang is dat de zang iets meer naar achteren is gemixt en dat de rijke instrumentatie (+ aanvullende zang van anderen) dat redelijk verhult. Interessant is de vraag waarom Paul Webb de zang niet meer 'uitbesteed' heeft? Zou het hier het aloude principe opgang doen dat een tekstschrijver vindt dat ie zelf 't beste zijn teksten (en de daarin verpakte emoties) kan verwoorden?

Jammer, de hoorbare link met 'O'rang - dat voor mij beter landt - doet wensen dat ie misschien dat beter had kunnen heroverwegen, met Beth Gibbons als stand-in.

Het is inderdaad even wennen aan de onvaste stem van Paul Webb. Ben je daar eenmaal overheen dan blijkt dit album wel erg vermakelijke muziek te bevatten met intrigerende arrangementen. Zo'n nummer als Rubicon Song brengt zelfs Coil in het geheugen.

Ken je 'O'rang en Bark Psychosis? Beide hebben een link met Talk Talk; of anders Hood, redelijk in dezelfde lijn.

Ik ken beide bands. Hebben veel gave muziek gemaakt. Met name Codename:dustsucker staat op mijn denkbeeldige nog te kopen lijst.

Ik vond 'Drift Code' (uit 2019) echt fantastisch en moest toch even wennen aan deze plaat bij de eerste luisterbeurten. Maar Paul Webb heeft opnieuw een bijzonder album gemaakt. Mysterieuze muziek die je helemaal kan absorberen. Ik laat me erg graag in omwentelen. Bijzondere arrangementen, bijzondere klankkleuren. Je verdrinkt bijna in de mooie momentjes. In dezelfde periode gemaakt als 'Drift Code', maar zeker geen leftovers, dit 'Clockdust'.

Geen idee of dat je lp's draait, maar van dat album is een 2 * 12" uit en als ie net zo klinkt als de remaster van Hex is dat top. Niet te lang wachten, want hier is daar is ie al uitverkocht.
Dit Hood - Cold House (2001) is ook een aanrader voor iemand die graag met een bode danst (postrockt).

Fijne plaat. Het stemgeluid en de manier van aanpak doet me eigenlijk vooral denken aan Robert Wyatt, iemand waar ik zeker ook bewondering voor heb.

Vreemd hoe het ene album (voorganger Drift Code) me weinig doet en deze toch merkbaar beter is geland. Webb zingt nog steeds alsof hij een veel te groot gebit in heeft (ook al ergens gelezen op deze site - sindsdien kan ik er nogal moeilijk naast luisteren) maar de arrangementen zijn hier net iets pakkender en de songs komen simpelweg vlotter binnen.
Bij een song als Gold & Tinsel loert de verveling om de hoek maar voor de rest is dit een aangename plaat om te savoureren na een stevige maaltijd met een koffie binnen handbereik (het knetterend haardvuur is bij ondergetekende jammer genoeg niet aanwezig).

Apart album van de voormalige Talk Talk bassist. Het stemgeluid doet mij sterk denken aan Kevin Weatherill van de Immaculate Fools. Aparte stem maar zeker niet slecht en je moet ervan houden. Verder heeft dit helemaal niets met Talk Talk te maken, omndanks dat Talk Talk drummer Lee Harris ook van de partij is. Ik weet nog steeds niet goed wat ik hiervan moet vinden, het is niet goed maar het is ook niet slecht. Night in the Evening vind ik persoonlijk het beste nummer hier. Verder een mooie hoes en dus hou ik het eerst even bij 3 sterren.

Het is een prachtplaat! De stem van Paul was in het begin voor mij een ding. Ik ben er inmiddels helemaal aan gewend. Behoorlijk “plechtstatig” gezongen, maar wel heel eigen en passend bij de algehele klankkleur van het album. En die klankkleur vind ik op dit album nou net zo mooi. Hij heeft imo een behoorlijk unieke sound weten te creëren. Arrangementen en productie zijn van zeer hoog niveau. Melodieën zijn fraai. Mooi ook met die op momenten dreigende sfeer. Vooral in ‘Night in the Evening’ (zo uit mijn hoofd gezegd), met die donkere krautrockinvloeden. Dit album doet voor mij niet heel veel onder voor het late werk van TT en Hollis.

Dankzij dit pleidooi pleurt ik 'em nog eens op de playlist - wir sind gespannt

Volgens mij heb je je mening al grotendeels gevormd. Veel nieuwe inzichten zal de herdraai niet gaan opleveren, vermoed ik…?

Dit is overigens een album om niet te vaak te draaien….maar daar zijn er meer van.

Welnee - heb vorige week bij verplaatsing van een aantal boeken Malcolm Gladwell - Blink, The Power of Thinking without Thinking nog eens gebladerd en dat wil ook wel helpen

Overigens het punt dat ik zowel Bark Psychosis als 'O'rang beter vind, zal ik niet zo snel opgeven. Neem aan dat je deze band ook wel kent Hood - Outside Closer (2005) - MusicMeter.nl

Zeker. Mooi album, maar ik sla het werk van Rustin Man (veel) hoger aan - trouwens ook dat album met Beth.

O.Rang staat op mijn “want to have” vinyllijst. Gaat lastig worden vrees ik. Overigens, hoe zou O.Rang geklonken hebben als Beth dat aanbod van dat bandje Portishead niet aanvaard zou hebben?….

Een stem, wat is een mooie stem, is dat loepzuiver als een nachtegaal of kan het ook knarsen, vals klinken maar vol melancholie en karakter zijn, wat mij betreft kan het beide, Rustin Man valt zeker onder de laatste categorie, de voormalig bassist van Talk Talk en ooit een samenwerking met Beth Gibbons, geen idee wat die man allemaal doet. Maar plots waren er twee solo platen die een grote muzikaliteit laten horen, wars van commerciële doelen, muziek met een heel eigen geluid, je moet er even de tijd voor nemen, maar als het kwartje eenmaal valt, werkt de plaat verslavend.