Yagya - Old Dreams and Memories (2020)

Na het wat hardere Stormur zet Yagya weer een paar stapjes terug in intensiteit: dit album heeft een stuk minder pit, en rust zwaar op de ultra deep house sound van zijn eerdere albums. Dit wil niet zeggen dat Yagya stil blijft staan; Old Dreams and Memories gebruikt de wollige dub techno beats waar hij naam mee heeft gemaakt voor modern klassieke partijen met piano en strijkers - niet per se verrassend gezien de muziek die we vaker uit IJsland horen komen, met Ólafur Arnalds als meest voor de hand liggende voorbeeld. Daarnaast smeert Yagya de tracks minder uit over langere tijd, waardoor deze LP wat minder dat repetitieve heeft van een album als Rigning. Hij kiest ervoor om zijn prachtige producties te gebruiken voor het oproepen van melancholie, niet van trance.

Wat betekent dit voor mijn oordeel over dit album? Zelf had ik liever gehad dat Yagya zijn sound juist nóg minimalistischer en meditatiever in had gezet - de keuze om tracks korter te maken en elementen uit neoklassieke muziek toe te voegen komt op mij een beetje over als gemakkelijk scoren. Maar: gelukkig vind ik dit (getuige ook mijn score) verre van slecht klinken. Het is, zoals we wel kunnen verwachten van Yagya, allemaal wonderschoon geproduceerd, en de combinatie van extreem diepe dub techno en neoklassiek werkt niet verkeerd. Daarbovenop denk ik dat dit album, door de hedendaagse populariteit van artiesten als de eerder genoemde Arnalds en bijvoorbeeld Nils Frahm, relatief toegankelijk is voor mensen die niet per se naar 'electronic' luisteren, en dat het daarmee een mooie gateway kan zijn. Al met al een mooie, heilzame, melancholische Yagya-plaat, die mij helaas met gemengde gevoelens achterlaat.

Zie eens aan, dacht ik, een nieuwe Yagya en ik was al blij van zin om te kunnen luisteren. Na de gestampte pot van Stormur verheugde ik me op subtiliteit, een hint van opwaaiende zomerjurken, maar wist ik veel dat er een Mestreechse saus onderdeel was van het eindproduct.

Mijn eerste gedachte was - letterlijk een citaat van de chefkoks Julius Jaspers en Robert Kranenburg (wanneer in een SBS-kookshow kandidaten een gedurfd gerecht, met sterk uiteenlopende smaken serveerden, en het viel tegen) - "het komt niet bij elkaar". Het orkestrale deel - mijn eerste gedachte was niet Arnalds, maar Johannsson - lijkt gedrapeerd over synths en beats, but the twain never meet. Kitsch heerst en dit lijkt een product voor een film of om de schoonfamilie kennis te laten maken met moderne muziek. Frahm - en ik hecht eraan te vermelden dat ik diens producten niet alle als zoete koek verteer - en ook Arnalds hebben zo'n fusie beter tot stand gebracht. De diepe beats en de zweefsynths maken het wel tot een herkenbaar geheel, maar zeker die kitscherige sax verpest veel. Ben ik fff blij dat ik niet spoorslags naar Plato ben gepedaleerd om 27 foppen voor de dubbel-lp neer te tellen. Voorlopig zet ik 'em op 3*.

Mjuman dubbel-lp voor nog geen 38 min.?

Voila: Small Plastic Animals | Webshop - smallplasticanimals.com

Overigens zal ik het album nog wel een aantal draaibeurten geven - Tidal, weet u wel. Eerder op de dag nog The Reigning gedraaid en dat album met de 2 erna sla ik een stuk hoger aan. Eigenlijk moet er 1 album van Yagya in het platenkoffertje voor het onbewoonde eiland zitten.

Mjuman Duidelijk.

Sleepygirls, en dan de volledige set, draait hier regelmatig dus ik was zeer benieuwd naar deze plaat. Helaas wordt het nergens spannend en kabbelt het maar voort. Ik had 'm via Spotify aan en opeens gebeurde er iets waarvan ik dacht 'dit is anders!' en bleek het album afgelopen te zijn en Spotify met z'n algoritme een nieuw album te hebben uitgekozen...

Ja thuis zingen we hier daarom vaak: Hit me with your algorithm stick, hit me, hit me!

Het muzikale behang wordt op dit album werkelijk kamerbreed uitgerold Dit is dus prima muziek om de afwas te rangschikken in de machine of om documenten te epibreren.