Waxahatchee - Saint Cloud (2020)

Ook interessant: trapliften en electrische fietsen.
Ik voel me oud.

Waar is de tijd dat Katie Crutchfield nog wat peper in haar bipsjens had? Ook haar nieuwe plaat staat weer vol met smachtend gezongen brave&saaie liedjes, die af en toe flink de irritatiegrens overschrijden.

Dit is juist de eerste plaat van Waxahatchee die ik echt kan waarderen. De bijna Americana-achtige stijl op dit album bevalt me alleszins.

Ze krijgt bijna overal 4 tot 5 sterren! Vorig album was wat minder gladjes maar maakt niet uit. De songs zijn her en der wonderschoon!

Oxbow, tranentrekkend!

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Waxahatchee - Saint Cloud - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Waxahatchee - Saint Cloud
Waxahatchee kiest op Saint Cloud voor een wat meer roots georiënteerd en een wat meer ingetogen geluid en dat pakt werkelijk fantastisch uit

Ik heb al jaren een zwak voor de muziek van Waxahatchee en dacht inmiddels wel te weten wat ik kan verwachten. Tot nu dan, want na de wat atypische openingstrack van Saint Cloud, kiest het alter ego van Katie Crutchfield voor een geluid waarin invloeden uit de folk en de country een veel belangrijkere rol spelen dan op haar vorige albums. Het album klinkt prachtig loom en broeierig en dat past uitstekend bij de zang van Katie Crutchfield, die zichzelf in vocaal opzicht overtreft. Waxahatchee heeft een aangenaam klinkend album gemaakt, maar het is ook een album vol diepgang en urgentie, die langzaam maar zeer zeker aan de oppervlakte komen. Jaarlijstjesmateriaal, dat is duidelijk.

We worden de afgelopen jaren werkelijk overspoeld met jonge vrouwelijke singer-songwriters en ondanks mijn enorme zwak voor het genre vind ik zeker niet alles goed. Wanneer een nieuw album van Waxahatchee verschijnt heb ik echter geen enkele twijfel, want het alter ego van de uit Birmingham, Alabama afkomstige Katie Crutchfield, kan al sinds haar debuut American Weekend uit 2012 met de allerbesten mee.

Waxahatchee, vernoemd naar een meer in Alabama nabij de plek waar Katie Crutchfield opgroeide, debuteerde in 2012 met een uiterst ingetogen, maar ook ruw lo-fi folkalbum. Sindsdien koos de Amerikaanse singer-songwriter voor een steeds net wat steviger geluid met invloeden uit de indierock, al bleef er ook altijd plaats voor meer ingetogen songs. Het leverde met Cerulean Salt uit 2013, Ivy Tripp uit 2015 en Out In The Storm uit 2017 drie consistent klinkende en bovendien drie ijzersterke albums af, die stuk voor stuk jaarlijstjeswaardig waren.

Op het deze week verschenen Saint Cloud kiest Waxahatchee voor een wat ander geluid. De stevige gitaren van haar vorige albums zijn verruild voor een warm geluid waarin invloeden uit de Americana nadrukkelijk doorklinken. Katie Crutchfield werkt op haar nieuwe album met een band die bestaat uit Josh Kaufman (Bonny Light Horseman), twee leden van de band Bonny Doon (in 2018 goed voor het helaas vrijwel onopgemerkte meesterwerk Longwave) en Nick Kinsey (Elvis Perkins In Dearland).

Saint Cloud is voorzien van een hecht klinkend bandgeluid en het is een bandgeluid dat lomer en meer ingetogen klinkt dan het geluid op de vorige albums van Waxahatchee. Het is een geluid vol invloeden uit de folk, countryrock en Americana, maar Saint Cloud is zeker geen doorsnee rootsalbum, al is het maar omdat Katie Crutchfield de indie-rock en de lo-fi niet volledig heeft afgezworen.

Wat direct opvalt bij beluistering van het album is dat het prachtig klinkt. Producer Brad Cook heeft Saint Cloud voorzien van een warm geluid zonder opsmuk. Het is een geluid waarin de gitaren fraai klinken en het is een geluid waarin de mooie en bijzondere stem van Katie Crutchfield uitstekend tot zijn recht komt.

Hoewel ik zeer gesteld ben op de vorige albums van Waxahatchee, vond ik Saint Cloud direct bij eerste beluistering prachtig en misschien zelfs wel mooier dan de albums die de afgelopen jaren zoveel indruk maakten. Ik sta hier zeker niet alleen in, want de critici komen vooralsnog superlatieven tekort bij de bespreking van Saint Cloud en de Britse kwaliteitskrant The Guardian noemt het album zelfs het beste album van 2020 tot dusver. Zover durf ik nog niet te gaan, maar dat Waxahatchee een uitstekend album heeft afgeleverd is ook voor mij zeker.

Saint Cloud staat vol fraai ingekleurde en vol emotie gezongen tracks, maar het zijn ook tracks die een enorme urgentie uitstralen. Waxahatchee heeft bovendien een veelzijdig album afgeleverd. In een aantal tracks hoor je iets van Bob Dylan, maar Saint Cloud roept net zo makkelijk associaties op met de muziek van Lucinda Williams, het eigenzinnige debuut van Liz Phair, de zuidelijke country en folk uit haar thuisstaat Alabama of het laatste album van Big Thief, maar gelukkig blijft Katie Crutchfield vooral zichzelf. De keuze voor een duidelijk ander geluid is altijd tricky, maar op Saint Cloud van Waxahatchee pakt het werkelijk fantastisch uit. Prachtalbum! Erwin Zijleman

Al het nieuws is bijna niet meer bij te benen. Gelukkig zit ik veel thuis op de bank in deze corona tijd. Dit lijkt ook wel in mijn straatje te passen. Nu nog tijd vinden......pfff.....zwaar leven.

Luisteren hoor, erg de moeite waard. Gisteren draaide ik het album voor ik het wist 3x achter elkaar. Heerlijke sound zit er in dit album en mss een voordeel voor mij, dit is mijn kennismaking met Katie Crutchfield. Haar vorige albums schijnen anders te zijn?

Als je wil, luister dan naar Silver. Van haar vorig album. Zo mooi maar dan op een Lo-fi indie rock manier. Lekker rollend nummer. Zeer anders dan dit album.

Ik snap helemaal wat je bedoeld, maar ik moet helaas concluderen dat haar stemgeluid mij niet ligt. En dat is een kwestie van smaak en dat staat het luister plezier in de weg. Dus ondanks dat ik het vakmanschap en songwriters skills herken blijft het bij een aantal luister beurten. Mijn stem laat ik staan voor het vakmanschap en wie weet.....

Had nog nooit van deze dame gehoord, "Fire" kan mij erg bekoren, morgen de rest van het album maar eens wat tijd gunnen..............

Dit ligt best wel ver buiten mijn straatje, maar soms vindt je daar de mooiste muziek. Wat een prachtige, karakteristieke stem heeft Katie Crutchfield. Instrumentaal is het ook om door een ringetje te halen, veel mooie details en accenten. En het past gewoon perfect bij het ontluikende lenteweer. De juiste plaat op het juiste moment zeggen we dan. Ook nog eens vanwege de blije sound, dat kunnen we wel gebruiken momenteel.

Voor mij is dit ook een aangename verrassing. Ik hou van de sfeer op dit album. Er waait een heerlijke sound doorheen het album. Het zijn stuk voor stuk sterke songs die nu en dan naar Americana neigen. Ik denk dat fans van bijvoorbeeld Wilco dit ook wel zullen smaken. Er staan zoals hierboven beschreven liedjes die vrolijk klinken maar er staan best ook wel emotionele songs op. “Arkadelphia”
“Ruby Falls”, “Oxbow” en”St Cloud” zijn echt wel prachtige dromerige songs. En die afwisseling zorgt voor coherent geheel. Ook de teksten zijn best aangrijpend.
Hun beste album tot nu toe !

Het luisteren een weekje uitgesteld want de Folky / Country singles spraken met niet zo aan.

Überhaupt is Waxahatchee een act die net wel of net niet mijn kopje thee is. Duurde wat langer om haar vorige album (als geheel) te waarderen en dan nog was er zelden de verleiding om het opnieuw op te zetten. Op Out in the Storm klinkt haar stem iets 'harder' / scherper dan op dit album wat ik associeer met Post-Punk releases, dat paste ook wel bij de stijl en sfeer van dat album. Dat genre / sfeertje spreekt me meer aan.

Op dit album klinkt het meer gedempt ook al staat haar stem nog steeds voor in de mix en kan ik dat accent nog steeds goed waarderen. Het klinkt wat braver. Vrees voor haar dat dit album naar een paar beluisteringen terzijde geschoven gaat worden en ik haar vorige er nog eens bij pak.

Maar Fire is wel een lekker nummer dus misschien trekt die me dieper het album in.

DIt album heb ik nu een aantal keer opgezet en ik vind het over het geheel een fijne plaat. Zeker een stuk toegankelijker dan haar vorige albums. Waarvan ik er zeker twee wel is eerder heb proberen te beluisteren. Toch word ik niet helemaal compleet weggeblazen door dit album. Dan vind ik in dit genre dit jaar de soulvolle stem van Frazey Ford een stuk aangenamer of de muzikaliteit in het album van Jonathan Wilson een stuk genialer.

Al met al wel een fijne listen met een paar uitschieters als "Fire" "Lilacs" & "Hell".

Softe doodbrave folkpop die het ene oor ingaat en het andere zo weer uit. Hoewel ik een eclectische smaak heb, kan ik niet zo gauw een gelegenheid bedenken dat ik dit plaatje virtueel zou willen opleggen. Doordeweekse saaiheid alom en een stemgeluid dat me ook al niet weet te bekoren. De beste nummers zijn nog bewaard voor het einde maar redden de zaak voor mij niet, sorry folks. Doorspoelen maar (vrij te interpreteren).

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (meld je hier aan):

Met Saint Cloud van Waxahchee is wat geks aan de hand. Bij de eerste luisterbeurt voelt dit Americana-album gelijk zó vertrouwd dat je heel even denkt dat het een verloren gewaand meesterwerk uit de tweede helft van de jaren ‘90 is. Het is een plaat die wat doet denken aan Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams uit die periode, maar dan met een wat minder brede instrumentatie.

De liedjes zijn stuk voor stuk zeer verzorgd, warm en toegankelijk. Dat laatste ligt zeker ook aan het prettige stemgeluid van zangeres Katie Crutchfield, die eerder bandlid was van punkband P.S. Eliot. Zo schittert haar stem op de uitmuntende singles Lilacs en Can’t Do Much, die in een ander tijdperk misschien wel hits waren geworden.

Deze vaak zonovergoten muziek staat in schril contrast met de duistere teksten, over onder meer haar strijd met alcoholverslaving. “I guess the dead just go on living / At the darkest edge of space”, zingt ze in de aangrijpende afsluitende titeltrack. St. Cloud is weliswaar nergens vernieuwend of grensverleggend, maar wel het beste nieuwe album dat ik in de eerste drie maanden van 2020 hoorde.

Zo, dit is heel erg fijn op een zonnige zondagochtend. Prachtig album.

En zowaar....er kwam een nummer langs op een Spotify playlist en ik wist niet wie het was. Zo kwam ik weer bij dit album uit en het pakt me nu een stuk beter. Wie weet gaat het nog wat worden.

Marteen schreef:


Dat geldt voor mij nu ook. Ik kwam haar platen niet door en Saint Cloud heeft het wel. Sterker, ik heb hem al in huis.

Hier ondervind ik, in ietwat mindere mate, ook wel hinder van tijdens het beluisteren van dit album. Mooie liedjes hoor, maar het klinkt wat gladjes en braafjes. Wellicht is het vroegere werk van deze dame meer iets voor mij?

3 sterren

No.2 in eindejaarslijst Pitchfork. Lijkt me wat overdreven. Maar goed we zijn inmiddels wel wat gewend.

Goeie tip...bevalt me op eerste gehoor beter dan de nummers op Saint cloud