soccer mommy - color theory (2020)

Het nieuwe album van soccer mommy leeft nog niet op MuMe

Misschien dat ze daarom eergisteren een 4e single heeft uitgebracht: Bloodstream. Zelf heb ik wel veel zin aan dit album, waarvan de eerste single Lucy nog altijd de lekkerste is. Helaas geen video.

Soccer Mommy - Lucy (Official Audio) - YouTube

Wat is 'Yellow is the color of her eyes' een van de beste songs die ik de laatste tijd heb gehoord. Een super mooie, warme, aangename, ietwat melancholische stem. De song is als een warm dekentje die op je ligt tijdens een koude nacht, daar kun je de song mee vergelijken...
Kijk uit naar album morgen en ook naar haar optreden op BKS.

Voor mij is Color Theory de kennismaking met Soccer Mommy, een naam die bij mij direct een vergeten herinnering aan een park langs de Missouri in Grand Falls, Montana, vol met afgezette voetbalvelden, honderden kinderen en tientallen soccer mommies naar bovenbracht en de prickly pears die daar groeiden in de tijd van Lewis & Clark.

De plaat is een uiterst prettige. Op een bepaalde manier is het alsof Sophie Allison los staat van wat er om haar heen gebeurt. Haar manier van zingen roept dat op, zoals ook bij DIIV's laatste plaat 'Delayer'. In de berichten om de plaatrelease heen gaat het over depressies en donkere dagen en het valt me op hoeveel ik dat in de laatste weken heb gelezen bij andere artiesten. Als er dan een positieve kant is aan dit alles, dan is het dat het een mooie, geïnspireerde plaat heeft opgeleverd. Hopelijk geeft het feit dat zij anderen blij kan maken met haar muziek en waar nodig steun verleent, ook verlichting en steun aan zichzelf.

Hoe donker de wereld kan zijn, blijkt uit dit citaat van Bandcamp: "blue, representing sadness and depression; yellow, symbolizing physical and emotional illness; and, finally, gray, representing darkness, emptiness and loss", waarin Soccer Mommy de achtergrond/inspiratie van/voor de plaat weergeeft. Wat een verschil. Blauw is mijn favoriete kleur, bij geel denk ik aan de zon en een veld vol zonnebloemen in de zomer en grijs, ja, wat moet je er mee? Dat is middelmaat in mijn ogen.

Het zal duidelijk zijn dat Color Theory geen album is dat geluk uitstraalt. Allison zingt ook niet op zo'n manier en toch straalt regelmatig de schoonheid van het album af. Het is puur en dat is niet iets wat veel platen van andere artiesten kunnen zeggen.

Dit is een bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

Als ik soccer mommy hoor dan doet het denken aan het eerste album van Sol Seppy (The Bells of 1 2 - uit 2006). Toeval wil dat Sol Seppy net vandaag een vervolg op haar debuut (officieel) heeft uitgebracht, wel veel meer ingetogen / minimal dan het debuut.

Het is dat er een piano ontbreekt op het werk van Sophie Allison en dat zij iets minder experimenteert met studio-effecten, al zijn die er veel meer dan op het vorige album. Net als Sol Seppy wordt het meer ingetogen zoals dat Talk Talk bij opeenvolgende albums voor een steeds meer verstilt geluid koos. Het lijkt me dat beide dames hetzelfde pad bewandelen. Albums die je eerder 's avonds laat luistert.

Na de eerste beluistering bevallen beiden maar trekt soccer mommy me meer aan dan de nieuwe van Sol Seppy, al is het appelen en peren vergelijken.

Minstens 4,5* van erwinz straks, wedden? Ik zie zelf in elk geval nog niet echt veel reden om deze nieuwe soccer mommy op de luisterlijst te zetten. De vorige was het indie-equivalent van een basic bitch.

Denk niet dat erwinz deze zo hoog gaat waarderen als die hem op zou pakken, maar wie weet. Dan is de 'nieuwe' van Sol Seppy een grotere uitdaging.

Wel mijn ding inderdaad, maar 4,5 sterren vind ik het nog niet

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Soccer Mommy - color theory - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Soccer Mommy - color theory
Soccer Mommy stort ook dit keer de melancholie in bakken over je uit, maar wat zijn haar intieme popliedjes mooi en verslavend als je er vatbaar voor bent

De vijver met jonge vrouwelijke singer-songwriters met een wat donkere kijk op het leven zit al een tijdje overvol, maar desondanks houdt de stroom aan albums in het genre aan. Soccer Mommy gaat op color theory verder waar ze precies twee jaar geleden met Clean ophield. Ze kiest ook dit keer voor geluid waarin zowel plaats is voor folk als rock en combineert mooie klanken met vocalen vol weemoed. Het alter ego van Sophie Allison maakt nog altijd muziek die je verafschuwt of intens liefhebt en ik behoor ook dit keer tot de laatste groep. Soccer Mommy maakt je deelgenoot van haar ellende, maar ze maakt ook hele mooie muziek.

Jonge vrouwelijke singer-songwriters die met zachte vocalen hun leed over je uitstorten in songs die zowel folky als wat steviger kunnen klinken. Ze zijn er momenteel in alle soorten en maten en het zijn er ook nog eens heel erg veel.

Ik kan me daarom wel voorstellen dat veel muziekliefhebbers het genre wat moe beginnen te worden en zich afvragen wat de meerwaarde van het zoveelste nieuwe album is. Zelf behoor ik niet tot deze groep, want ik heb nog steeds een enorm zwak voor dit soort vrouwelijke singer-songwriters.

Het zorgde ervoor dat ik in de zomer van 2017 meedogenloos werd verleid door de huisvlijt van Soccer Mommy op Collection en precies twee jaar geleden ook viel voor de charmes van het wat stevigere Clean. Soccer Mommy is overigens het alter ego van de in Nashville, Tennessee, geboren Sophie Allison, die de afgelopen jaren vanuit New York opereerde, maar op haar bandcamp pagina nu weer Nashville als thuisbasis opgeeft.

Op Clean werkte Sophie Allison met producer Gabe Wax, die vooral bekend is van The War On Drugs, maar die ook achter de knoppen zat bij Frankie Cosmos, die muziek maakt die verwant is aan die van Soccer Mommy. Gabe Wax heeft ook color theory, het nieuwe album van Soccer Mommy, net als voorganger Clean, voorzien van een geluid waarin ruimte is voor ingetogen songs, maar waarin ook stevigere en wat rijker ingekleurde songs het goed doen.
Het is een geluid dat nog altijd wat lo-fi klinkt, maar dat natuurlijk niet meer is.

Soccer Mommy maakt op color theory muziek die aansluit bij haar vorige album, maar die ook niet ver verwijderd is van die van soortgenoten als Phoebe Bridgers, Snail Mail, Jay Som, Stella Donnelly en noem ze allemaal maar op. Het is de muziek die Juliana Hatfield dertig jaar geleden al maakte, al was haar muziek wel wat rauwer.

Soccer Mommy kiest ook op color theory weer voor een wat zompig geluid, waarin vooral wolken melancholie overdrijven. De Amerikaanse singer-songwriter bekeek het leven op haar vorige albums niet bepaald door een roze bril en doet dat ook op color theory niet. De criticus zal beweren dat het zo langzamerhand wat zeurderig klinkt, maar als je gevoelig bent voor de weemoed van Sophie Allison is ook color theory weer een album vol verleiding.

Ik ben er kennelijk zeer gevoelig voor, want Soccer Mommy overtuigde me vrijwel onmiddellijk. Ook het nieuwe album van de singer-songwriter uit Nashville staat vol met lekker in het gehoor liggende popliedjes. Het zijn popliedjes die zijn verstopt in een wat zompig geluid, waarin echter bij wat aandachtigere beluistering steeds meer mooie en veelkleurige gitaarlijnen opduiken, die weer prachtig combineren met wolken weemoedige synths.

In muzikaal opzicht voegt color theory niet zo heel veel toe aan Clean, al klinkt het album wel wat steviger, maar wat geeft het als het zo lekker klinkt. Soccer Mommy schakelt ook dit keer tussen folky songs en net wat stevigere songs en stort vrijwel continu haar ongeluk over je uit. Haar stem klinkt zacht, weemoedig en hier en daar zelfs wat verveeld, maar het stoort mij geen moment. Integendeel, Sophie Allison zingt als je het mij vraagt prachtig op haar nieuwe album.

Tien songs lang vermaakt Soccer Mommy met het geluid dat we inmiddels van haar kennen en maakt ze de muziek die inmiddels door talloze soortgenoten wordt gemaakt. Het zal niet iedereen wat doen, maar ik ben toch weer als een blok gevallen voor de donkere maar ook zoete verleiding van Sophie Allison. Erwin Zijleman

Dit is mijn eerste kennismaking met Soccer Mommy en ik geniet er ontzettend van. Heerlijke melancholische nummers met Royal Screw Up en Yellow Is The Color Of Her Eyes als duidelijke uitschieters.

Ik heb haar ook net ontdekt; geef sommige users even de tijd hè.

Magere 3,5. Het is niet slecht maar ik zou hier ook niet voor in de rij gaan staan. Ben ook niet echt een fan van haar stem.

Jay Som maakte een 'spooky' cover van Lucy die zo juist verscheen, terwijl Sophie Allison het nummer I Think You're Alright coverde van Jay Som.

nieuw samenwerkingsalbum op komst.
Soccer Mommy & Friends Singles Series op Bandcamp

Mooie plaat, beetje dromerig in muzikale arrangementen en ook de klankkleur van de stem van deze jongedame, die me soms wat aan Phoebe Bridgers doet denken, draagt daar aan bij.

Bloodstream, Royal Screw Up en Yellow Is the Color of Her Eyes zijn mijn favoriete tracks van dit album.

3,5 sterren

Zeer leuke plaat. Ik begin nu pas, na mijn kennismaking met Phoebe Bridgers een tijdje terug, in te zien hoeveel goede vrouwelijke singer songwriters er momenteel aan de bak zijn. Zo dus ook deze Soccer Mommy.

Haar sound doet me denken aan een kruising van sounds uit de vroege jaren 90, pakweg The Breeders en Slowdive. De nummers an sich zijn niet allemaal zo sterk als bij de eerder genoemde PB, maar het is wel een sound waar ik graag dromerig in blijf hangen.