Paul Hartnoll - The Ideal Condition (2007)

Zeer aangenaam zomers album van één van de mannen van het voormalige duo Orbital. Er zijn nog veel gelijkenissen in geluid ermee.

Op dit album regisseerde Paul Hartnoll een orkest met iets van 40 strijkers. Hij heeft er daarna breakbeats bijgegooit. Als nummer 1 begint, doet het me denken aan iets van John Barry. Ik las ook dat Paul inspiratie heeft opgedaan van filmscores van John Barry, Ennio Morricone en anderen.

Nummer 2 is zeer mooi, met prachtige vrouwen-vocalen. Het nummer erop Simple Sounds is een melodieus excentriek nummer, simpel maar sterk, doet mij enigzins denken aan bepaalde klassieke muziek. Nummer 4 bevat Robert Smith van The Cure als vocalist. Wat ook grappig is aan dit nummer is dat er een synth inzit die aan een roezige pitch-buigende gitaarmelodie van My Bloody Valentine doet denken.

Patchwork Guilt is het enige nummer dat helemaal electronisch is en daarom zonder medewerking van anderen is geproduceerd. Dust Motes geeft een zeer orchestrale afsluiting die na z'n opbouw erg mooi wordt.

Een makkelijk wegslikbaar poppy album. Maar dan gezonde, mooie pop. Het zal beslist niet bij iedereen in de smaak vallen, maar toch bij heel veel wel denk ik.

Paul was met zijn solotrip een stuk ambitieuzer dan Phil laat een heel orkest aanrukken en heeft ook een zwaargewicht als Robert Smith weten te strikken. Maar toch het resultaat is minder dat dat van zijn oudere broer. Die probeersels met klassieke muziek daar zit ik toch niet zo op te wachten. En dat rockprobeersel aggro is helemaal een gedrocht. Maar ook wel een paar lekkere nummers met Patchwork Guilt als hoogtepunt.