Kenny Burrell & John Coltrane - Kenny Burrell & John Coltrane (1963)
mijn stem
29 stemmen
0
Soledad
geplaatst: 27 december 2014, 18:57 uur
Niet echt een ontzettend revolutionaire plaat dit ofzo. Eigenlijk een straight ahead bop plaat maar net als 'The Cats' vind ik dit een hele goeie bezetting. En bij die goeie bezetting hoort ontzettend lekkere muziek. Voor mij 1 van de betere platen uit Trane's prestige periode.
1
geplaatst: 11 september 2015, 10:43 uur
Helemaal mee eens. Dit album blijft goed, ook na herhaalde beluistering. Alle musici komen aan de beurt, en het is steeds een genoegen voor het oor. Vooral Tommy Flannagan (piano) viel mij weer op bij herbeluistering deze week. Samengevat : erg goed album.
2
Soledad
geplaatst: 4 januari 2019, 09:41 uur
Met: John Coltrane (tenor sax), Kenny Burrell (gitaar), Tommy Flanagan (piano), Paul Chambers (bas), Jimmy Cobb (drums)
Soms moet je het beste voor het laatst bewaren. In 1958 werd deze plaat met deze heerlijke band opgenomen.
Coltrane begint zich op solistisch vlak steeds verder te ontwikkelen: steeds verder uit te bouwen. Hij klinkt fris maar oh zo toegankelijk. Hij zoekt de grenzen hier nog niet op maar beweegt wel heel breed binnen die grenzen. Hij bopt er gewoon lekker op los. Dan Burrell: niet per se een favoriet van mij maar hier veel meer in vorm dan op zijn eigen platen. Coltrane duwt hem blijkbaar toch een beetje over het randje. Hij swingt, hij luistert en antwoordt. Goed!
Maar dan de ritmesectie. Al eerder door heartofsoul benoemd: Tommy Flanagan valt weer op in positieve zin. Precies zoals zijn rol op Giant Steps: subtiel, intelligent maar wel wat op de achtergrond. Zijn solo’s zijn nooit ingewikkeld maar heel interessant mits je er geconcentreerd naar luistert. Hij speelt met thema’s en stiltes. Uitstekende pianist. Paul Chambers spreekt voor zichzelf maar een zeer welkome toevoeging: Jimmy Cobb, drummer van o.a. Kind of Blue. Van de drummers uit de jaren ‘50 had niemand zo’n strakke pulse en dat stuwt de band lekker op.
Gewoon een knallende, swingende plaat waar elk nummer weer raak is. Altijd genietbaar en één van de beste platen van Trane voor het Prestige label. Deze kan elke jazzliefhebber blind kopen.
Eindwaardering: 4,5 sterren
Soms moet je het beste voor het laatst bewaren. In 1958 werd deze plaat met deze heerlijke band opgenomen.
Coltrane begint zich op solistisch vlak steeds verder te ontwikkelen: steeds verder uit te bouwen. Hij klinkt fris maar oh zo toegankelijk. Hij zoekt de grenzen hier nog niet op maar beweegt wel heel breed binnen die grenzen. Hij bopt er gewoon lekker op los. Dan Burrell: niet per se een favoriet van mij maar hier veel meer in vorm dan op zijn eigen platen. Coltrane duwt hem blijkbaar toch een beetje over het randje. Hij swingt, hij luistert en antwoordt. Goed!
Maar dan de ritmesectie. Al eerder door heartofsoul benoemd: Tommy Flanagan valt weer op in positieve zin. Precies zoals zijn rol op Giant Steps: subtiel, intelligent maar wel wat op de achtergrond. Zijn solo’s zijn nooit ingewikkeld maar heel interessant mits je er geconcentreerd naar luistert. Hij speelt met thema’s en stiltes. Uitstekende pianist. Paul Chambers spreekt voor zichzelf maar een zeer welkome toevoeging: Jimmy Cobb, drummer van o.a. Kind of Blue. Van de drummers uit de jaren ‘50 had niemand zo’n strakke pulse en dat stuwt de band lekker op.
Gewoon een knallende, swingende plaat waar elk nummer weer raak is. Altijd genietbaar en één van de beste platen van Trane voor het Prestige label. Deze kan elke jazzliefhebber blind kopen.
Eindwaardering: 4,5 sterren
0
geplaatst: 15 december 2021, 19:09 uur
Soledad schreef:
Soms moet je het beste voor het laatst bewaren. In 1958 werd deze plaat met deze heerlijke band opgenomen.
Gewoon een knallende, swingende plaat waar elk nummer weer raak is. Altijd genietbaar en één van de beste platen van Trane voor het Prestige label. Deze kan elke jazzliefhebber blind kopen.
Soms moet je het beste voor het laatst bewaren. In 1958 werd deze plaat met deze heerlijke band opgenomen.
Gewoon een knallende, swingende plaat waar elk nummer weer raak is. Altijd genietbaar en één van de beste platen van Trane voor het Prestige label. Deze kan elke jazzliefhebber blind kopen.
Consider it done!
1
geplaatst: 22 december 2021, 16:57 uur
Vanmiddag het album driemaal beluisterd. Fijn zo’n kerstcadeautje die je zelf uitzoekt en per post thuiskrijgt.
Een soepele plaat die mijn thuiswerkplek naar een hoger plan tilt.
Een soepele plaat die mijn thuiswerkplek naar een hoger plan tilt.
0
geplaatst: afgelopen zaterdag om 14:51 uur
Wat een lekkere plaat is dit zeg! En natuurlijk ook nog steengoed gespeeld met deze bezetting.
* denotes required fields.
* denotes required fields.