Ólafur Arnalds - Eulogy for Evolution (2007)

Had hier zeer lovende dingen over gelezen. Neo-klassieke muziek, in de stijl van Hilmarsson.

Weet echter niet wat ik ervan moet denken. Het klinkt wel ok, en sommigen zullen er misschien een nieuw meesterwerk in ontdekken, maar als je - door mijn werk als editor voor tv programma's - heel veel soundtracks en scores hoort, dan is dit toch een beetje vlak. Natuurlijk is de klank daar meestal veel voller en komt de 'geforceerde' emotie daar beter over.

Vergelijk deze cd met het kleine broertje van Rachel's 'Music For Egon Schiele'.
Alleen de laatste track, een soort verwijzing of afscheid van zijn verleden in een soort metal groep(?), die had hij mogen laten vallen.

Conclusie: ok, maar niet meer dan dat, en wie weet wordt hij later nog een hele grote.....misschien ook niet.

Ik moet zeggen dat dit me in meerdere opzichten aan Sígur Rós doet denken. Natuurlijk komen beide uit IJsland maar ze hebben beide ook watt met tracknummers die gekke titels hebben.

Qua muziek lijken ze niet zo heel veel op elkaar hoewel de kalmte die hiervanuit straalt vergelijkbaar is met de kalmte die eerdergenoemde band uitstraalt.

Het is een mooie cd maar er mist 'iets'. Wat dat is, is heel lastig te zeggen omdat het dus wel een mooie cd is. Misschien dat ze me live helemaal overtuigen (ze spelen op Eurosonic).

Ik moet toch zeggen dat ik wel voel dat dit kereltje aardig groot gaat worden en ik merk al dat hij aardig wat succes aan het behalen is. Daarbij vind ik zijn nieuwe EP 'Variations of Static' stiekem nog beter dan deze plaat.
Verwacht hem in Februari [mits je hem niet al eerder gedownload hebt].

Prachtige muziek, kan er heerlijk rustig van worden, maar het is niet alsof hij het wiel opnieuw uitvindt ofzo. Wat ik wel leuk vind is dat hij pas 20 jaar oud is, en ik het dus knap vind dat een jongen van mijn leeftijd deze muziek gecomponeerd heeft. In ieder geval weer eens wat anders dan de typische Idols-tienersterretjes van vandaag de dag.

Niet superspeciaal dus, maar wel heerlijk om naar te luisteren.

Waar kan je deze cd kopen?

Gisteren in Paradiso gezien. Daar deze plaat maar gekocht. En ik moet zeggen, geen spijt. Want waar de nummers tijdens het optreden soms wat inwisselbaar vond, komt het nu op plaat een stuk beter op mij over.
Mooi rustgevend doorgaans. Een beetje Max Richter-achtig. Erg mooi.

De voornamelijk pianogestuwde thema's zijn vaak best mooi en aangrijpend maar missen een soort opbouw wat het tot een luisterervaring maakt die beklijft, wat het boven de middelmaat uit laat stijgen. Het is allemaal wat te fragmentarisch voor een heel album.

Sedert enkele jaren komt Ijsland meer en meer opduiken in de muzieklijsten. Die toegankelijkheid is vooral verkregen door bands als Sigur Rós en soloprojecten als die van Björk. 'They're all very innovative in expressing themselves.' Deze zin bevat een grote kern van waarheid. Ijsland mag dan wel helemaal afgezonderd zijn van de rest van de wereld, hetgene wat er zich gecultiveerd heeft overtreft onze povere pogingen om emoties in muziek vast te leggen in elk opzicht.

Dan duikt er weer zo'n naam op waar de niet-Ijslandse lezer even over struikelt: Ólafur Arnalds. Een 21-jarige student. Een wonderkind! Speelt en schrijft al muziek vanaf zijn vijf jaar. In de nationale pers wordt hij de hemel in geprezen, in de hitlijsten is hij een onbekendeling. Toch heeft deze veel in petto.

Zijn debuutalbum 'Eulogy For Revolution' symboliseert, naar eigen zeggen, de cirkel van het leven. 0040 staat dus voor de prille geboorte, 3704 moet dus de dood en bijkomde rust (+wedergeboorte?) voorstellen.

Emotionele, adembenemede, echt overweldigende muziek. Gewapend met een piano en een strijkerskwartet grijpt hij je in één lied naar de keel, en hoé! Prachtig eenvoudig. Niet te begrijpen dat deze kunstenaar maar 21 zomers telt.

0040 begint met een schril vleugje strijkers, gevolgd door een pianostuk dat zonder problemen de sleutel naar je hart vindt. En dan, opeens, zijn de strijkers er weer. Je wordt overweldigd, omvergeblazen. Nog een toonbeeld van deze pianische genialiteit vind je in 3055, dat eindigt met een geweldige vermengeling van piano, drums (U leest het goed!) en strijkers.

0029 & 0952 tonen dan weer aan hoe diep de strijkers echt wel reiken. Elk haar op het lichaam van deze jonge recensent gaat rechtstaan bij het horen van het muzikale geween in de derde track. 0952 Schreeuwt uit: 'Hou van me!' Hier breekt men. Men barst werkelijk in tranen uit.

De rest van de cd is opgevuld met enkele probeersels, die het echter wat minder doen. 't Kan er niet altijd op zijn. 3326 Maakt iets los, op een heel andere manier dan andere liederen. Maar dan komt de grote verrassing van het album: De eindtrack. Rustig begin. En dan ontketent het opeens in een explosie van lawaai! Gitaren, drums! Losgeslagen strijkers! Is dat hoe agonie werkelijk aanvoelt? Is de doodstrijd werkelijk zo pijnlijk? De muzikale wereld davert op zijn grondvesten, en het gevecht zindert weg. Rust en kalmte volgen.

Ik zeg dit niet vaak, maar deze cd is naar mijn mening één van de grootste meesterwerken ooit. Beter valt het niet samen te vatten.

Net een weekje in bezit, echt een briljant album.

Heb hem nu al 5 sterren gegeven omdat ik weet dat het nooit meer zal vervelen. De piano, strijkers en de drums...gewoon genialiteit!

Ik hou van de intro, 1953 en het laatste nummer.

ik vind het gemiddelde wel erg aan de hoge kant.

met name de eerste helft van het album is pianomuziek van het meest melancholische soort, met strijkers, aanzwellende drums en emotioneel gepingel. na een paar tracks wordt ik er al kriegelig van, het had er allemaal wel iets minder dik bovenop mogen liggen.

ik heb nergens het gevoel dat de nummers ergens heen willen gaan, dat de melancholiek een bepaald doel heeft. daardoor blijft het allemaal een beetje leeg klinken.

dyad 1909 ken ik dan ook, en die plaat bevalt me echt zoveel beter, afwisselend en verrassend, wat deze plaat voor mij zeker niet is.

Beautiful, onweerstaanbaar. Kon hem niet afzetten.

ik vind de nummers erg inwisselbaar. Alleen 3055 springt eruit.
Ook live blijkt dit.

3055 in Utrecht live

Zucht, dit is mooi ..
Muziek die ik erg kan waarderen, maar wat ik te weinig luister..

Mooi album, lekker als de agenda en het hoofd vol is maar dan dat laatste nummer, pfffff had er niet bij gehoeven

Geen idee hoe lang deze al op 4,5 stond, maar ik denk dat ik er maar eens een 5 van ga maken. Toch een aparte stijl, stuk voor stuk prachtnummers. Heel beklijvend, of liever het Engelse haunting. Beter dan dat kan ik het niet beschrijven. Zelfs dat chaotisch zootje op het einde vind ik geweldig. Een moderne klassieker op alle manieren, een plaat die - ondanks een zekere eentonigheid qua stijl - geen seconde gaat vervelen.

Arnalds zelf heeft niet zo'n hoge pet op over dit album: Skyline Reviews » Interview met Ólafur Arnalds: “Ik kan geen piano spelen” - skylinereviews.com

Zeker mooi, maar bij vlagen ook wel wat te zoet en sentimenteel. Later zou het gelukkig wat gelaagder worden.