Black Swan - Shake the World (2020)

Black Swan Feat. Jeff Pilson, Robin Mcauley, Reb Beach And Matt Starr: 'Shake The World' Music Video - Blabbermouth.net

Eerste tonen en beelden: Black Swan - "Shake The World" (Official Music Video) - YouTube.

Heerlijk om Robin McAuley weer eens op een album te horen. Ik was destijds verslingerd aan de albums die hij met Michael Schenker maakte. Vooral Save Yourself heb ik grijsgedraaid. Ik begrijp dat hij bij Survivor heeft gezongen maar wat hij verder al die tijd heeft gedaan? Hoogtepunten op dit album zijn wat mij betreft Divided / United. Deze song begint als een ballad (Divided) maar halverwege gaat het tempo omhoog (United) en eindigt in een geweldige finale waarin Reb Beach laat horen wat een fantastische gitarist hij is. The Rock That Rolled Away (knullige songtitel) heeft zo mogelijk een nog betere finale waarin Mccauley en Beach allebei alle remmen losgooien.

En weer rolt er een prima schijf uit de stal van Frontiers records. Het blijft toch opmerkelijk dat de laatste jaren dit Italiaanse label het patent lijkt te hebben op uitstekend verzorgde hardrock platen. Daarnaast klinken de producties ook bijna stuk voor stuk kristalhelder. Het is niet verwonderlijk dat met zoveel ervaren artiesten in de stal er gelegenheidsformaties ontstaan. Zo ook Black Swan, met bassist Pilson, drummer Star, Winger gitarist Beach en zanger McAuley komt een brok ervaring binnen om u tegen te zeggen. Vaak resulteren dit soort samenwerkingen in teleurstellingen omdat er niet snel aan de verwachtingen kan worden voldaan. Dat gaat niet op voor deze plaat. Shake the Tree staat vol met uitstekende songs, prima gitaarwerk en de krachtige zang van McAuley. Op de een of andere manier denk ik tijdens het beluisteren van deze schijf de hele tijd aan Diamond Head met The Coffin Train uit 2019. Dat komt met name omdat de zang van McAuley zoveel overeenkomsten vertoont met die van Rasmus Born Andersen. Dan dit plaatje; een album dat zeer solide in elkaar steekt, en eigenlijk nergens 'inkakt' Het titelnummer grijpt je al bij de lurven, prima ritmewerk, creatieve zanglijnen en een lekker tempo. Zo bevat elke song voor elk wat wils, ik vind McAuley een uitstekende zanger, hij is echter wel overheersend aanwezig, daar moet je van houden. Nog een heel klein puntje van kritiek; met bijna een uur aan songmateriaal klokt de schijf wel erg lang, maar ach dat is ook een beetje azijnpissen. Shake the Tree vormt wederom een mooi voorbeeld hoe hardrock anno 2021 kan klinken; goed doordachte composities, gevarieerd, uitstekende zang en fraai gitaarwerk, wat wil een mens nog meer. Met het al gememoreerde Diamond Head, maar ook met bands als W.E.T. Thunder The Dead Daisies en nu dan Black Swan wordt de hardrock liefhebber de laatste jaren in de watten gelegd als het gaat om prima releases.

De plaat blijft groeien en ondanks het toch wat conventionele genre weten de heren er heel wat fraais van te brouwen. Dit zou vielip ook wel eens goed kunnen smaken.

Jaaaa klopt! Dit is een te gekke plaat. Heb de lp in bestelling

Ben onderhand wel benieuwd naar de recensie van vielip. Dit plaatje verdient naar mijn mening wel een beoordeling

Muzikaal gezien zeker niet slecht met heerlijk gitaarwerk, maar die Mcauley werkt na een nummer of 5 enorm op mijn zenuwen. Hij lijkt constant op de toppen van zijn kunnen te zingen/schreeuwen. Jammer want met een andere, betere, zanger was dit topmateriaal geweest voor mij

Vandaag na een lange tijd maar weer eens gedraaid. En dan ook maar even op de uitnodiging van milesdavisjr uit augustus 2021 in gaan. Eindelijk
Ik blijf bij mijn eerdere bevindingen. Prima eerlijke hardrock met veel melodie en gevoel voor emotie. Natuurlijk is niet elk nummer even geslaagd. Maar overall is het dik voor mekaar. Ik lees hierboven wat kritiek op McAuley. Ik snap best dat zijn stijl je niet ligt. En ja, dan wordt het een lange zit. Maar dat geldt voor elke zanger vind ik. Zo heb ik moeite met een heel album lang Dokken. Of Testament. Of....vul maar in. Persoonlijk vind ik McAuley een geweldige zanger. Ik kan zo even geen album noemen waarop hij zingt dat ik slecht vind. Enfin, dit debuut van Black Swan kan bij mij dus nog steeds op de nodige duimen omhoog rekenen. Ik hoorde ook wat nummers van de opvolger maar daar werd ik nog niet heel enthousiast van eerlijk gezegd.

Zo zie je maar dat over smaak niet valt te twisten. McAuley vind ik een uitstekende zanger en wat een power bezit de beste man. Wat mij betreft levert hij een topprestatie op deze schijf.

Ik noteerde bij Robin McAuleys Soulbound dat onlangs verscheen mijn nieuwsgierigheid naar het werk van de man. milesdavisjr tipte Black Swan en zo kom ik hier, nadat ik de drie albums van de McAuley Schenker Group beluisterde.
Binnen het hardrockgenre zijn de verschillen tussen die groepen groot. Tot mijn verrassing herkende ik opener Shake the World. Het nummer zette ik begin 2020 op een afspeellijst met nieuwe muziek en aangezien ik destijds vanaf half maart thuis kwam te werken vanwege de lockdown, was er veel gelegenheid om die te draaien. Het nummer heb ik dat jaar dus vaak gehoord, maar aan het album kwam ik niet toe.

Platenbaas Serafino Perugino van Frontiers had eens een kop koffie gedronken met bassist Jeff Pilson, waarbij het idee was ontstaan dat de laatste een project zou starten. McAuley werd zanger, als gitarist kwam Reb Beach van Whitesnake en op de drumkruk landde de mij onbekende Matt Starr, maar ook hij heeft een stevig cv.
De stijl van Black Swan is veel massiever dan die van destijds MSG, zoals het titelnummer al meteen laat horen. Bij de zwarte zwaan is het massief, uptempo, robuust en voortdenderend. Verbazingwekkend is hoe krachtig McAuley zingt, nog meer dan vroeger.

Enige nadeel is dat bij het afspelen van het album de melodieën niet zo willen groeien, ook niet bij herhaald beluisteren; er sluipt daardoor enige eenvormigheid in, vooral omdat McAuley in dezelfde versnelling zingt. Dat valt pas goed op in het sterke slotlied Divided/United, waarin hij het in het eerste deel kalmer aandoet; had hij meer mogen doen.
Neemt niet weg dat de snelle shuffle van Big Disaster aangenaam is en het logge Johnny Came Marching valt op met een tekst over wapenbezit. Ander sterk nummer is het uptempo The Rock that Rolled Away en het kalmere Sacred Place, drijvend op een heerlijke gitaarlick. Van Beach weet je dat hij bekwaam en gevarieerd speelt, in het volle geluid de nodige variatie aanbrengend.

De ronkende bas van Pilson in het geluid maakt het alleen maar aangenamer. Was dit album in de jaren '80 gemaakt, dan had het mij omver geblazen. Zo hoor ik het graag.

Probeer dan ook direct de opvolger van dit plaatje: Generation Mind, RonaldjK
Dat schijfje is niet direct sterker maar wel wat gevarieerder.
Zeker tegen het einde van die plaat begint het allemaal meer te 'leven'.

Die staat op En dan McAuleys drie solowerkjes.