King Crimson - In the Court of the Crimson King (1969)

Heb deze ondertussen een jaar in mijn bezit. Ik weet nog goed dat mijn platenboer zij " Hij man dat is een echte topplaat ".
Dit is mijn eerste kennismaking met KC . Voor mij een groeiplaat.
Ik ben opgegroeid met bands als Pink Floyd, Yes, Genesis, Rush en dan is King Crimson toch weer iets anders. Ga toch nog op zoek naar meer werk van KC ……….
voorlopig 3.5*

Oh die gaat, qua waardering, echt wel omhoog hoor als je deze plaat meer draait

CD al een tijd in huis. Maar weer eens beluisteren met de bestelling van In The Wake Of Poseidon onderweg. Prima album, alleen dat gefrutsel aan het eind van Moonchild had om mij dan weer niet gehoeven. Greg Lake kon wel mooi zingen.

Dit is een album die ik steeds meer ben gaan waarderen in de loop der jaren. Het is eigenlijk één van de weinige prog-albums die ik op waarde schat. Dit album heeft een onheilspellend geluid, en het wordt eerder chaotisch dan bombastisch. Dat bombastische is iets wat ik bij andere prog dan heel erg storend kan vinden. Eigenlijk staat er geen zwak nummer op, van breekbare nummers tot chaotische knallers, en dat alles meesterlijk met elkaar versmolten.

Fun-fact: ik ben dit album weer opnieuw gaan luisteren door Kanye West.

In the Court of the Crimson King was een van de allereerste albums, dat ik ooit kocht. Het moet 1973 of 1974 geweest zijn. De wijze waarop ik het ontdekte was niet een gebruikelijke. In 1972 kocht ik het gelijknamige debuutalbum van Roxy Music, uitgebracht op het vermaarde Island label. In die tijd waren hun binnenhoezen bedrukt met reclame voor andere albums van het label. Ruim een jaar bleef de hoes van In the Court of the Crimson King me mateloos intrigeren, totdat ik het uiteindelijk in een platenbak tegenkwam.

De klaphoes was nog mooier dan ik me had voorgesteld. Na het horen van opener 21st Century Schizoid Man wist ik zelfs op zestienjarige leeftijd al, dat ik te maken had met een band met een uniek geluid. De rest hoefde ik niet meer te horen en kocht de lp.

Pas veel later kwam het besef dat het een klassieker is, dat voor een belangrijk deel de koers van de progressieve rock bepaalde en vele muzikanten beïnvloedde én beïnvloed.

De groep bezat in Greg Lake een fantastische zanger en in Peter Sinfield een uitstekend tekstdichter. Na het vertrek van hen beiden werd Robert Fripp het bepalende gezicht van de groep. Lake zou met succes toetreden tot Emerson, Lake & Palmer. Peter Sinfield bracht welgeteld een soloalbum uit, het prachtige Still.

Daarna volgden de bezettingen zich tot vandaag aan toe op. De sterkste periode vind ik 1973-1974, waarin het fantastische drieluik Larks’ Tongues in Aspic, Starless and Black en Red verscheen. Laatstgenoemde is mijn favoriete album van de groep.

Robert Fripp bracht solo het geweldige Exposure uit. Tot de andere hoogtepunten uit diens carrière mogen No Pussyfooting (met Brian Eno), I Advance Mask (met Andy Sumners) en The First Day (met David Sylvian) gerekend worden. Anno 2019 is Robert Fripp still going strong en is het vandaag precies een halve eeuw geleden dat de klassieker In the Court of the Crimson King verscheen.

Gelukkige verjaardag! 50 kaarsjes voor het eerste echt progalbum ooit.

Of het het eerste "prog" album is zijn de meningen over verdeeld, wel één van de invloedrijkste "prog" albums ooit.

Welk album zou dan volgens jou in aanmerking kunnen komen dan?!

..deze..
...of deze...
...of deze..
...of deze...
...of deze...

Zo genoeg? Ik kan nog wel even doorgaan. ?

Ik mis Jethro Tull, The Nice, Barclay James Harvest, Procol Harum in het lijstje.

Zullen we het er maar op houden dat ze allemaal een beetje tegelijk kwamen. Als een soort stroming. Net als dat er geen eerste punkplaat of eerste thrashplaat aan te wijzen is.

Dat geeft maar aan dat prog net zo'n kul omschrijving is als bijvoorbeeld grunge er bestaat geen eerste prog album. Elke vernieuwende muziekstroming, artiest of album is prog. ?‍♂️

(Iets anders; waarom komt er een dame die haar schouders optrekt in mijn bericht te staan terwijl ik een meneer heb uitgekozen? Is dat omdat het 2019 is of is het een bug? Raaaaarrrr)

In de jazz werd al in de jaren '40 en '50 (Duke Ellington met name, maar ook een George Russell mag in dit verband niet onvermeld blijven) klassieke muziek en het klassieke instrumentarium geïntegreerd in de muziek; Dat werd toen ook wel progressieve jazz genoemd. Zou maar zo kunnen dat daar de mosterd gemaakt is die later door vaak klassiek geschoolde progrock muzikanten is opgepikt. Wat ik maar wil zeggen; Geen enkele muziekstroming komt zomaar uit de lucht vallen, grijpt altijd terug op iets dat er al was en ter inspiratie is gebruikt.

Dit album is wel erg richtinggevend geweest in hoe prog eigenlijk zou moeten klinken. In de jaren hierna is op deze sound flink voortgeborduurd. Maar dat is wat anders.

De nieuwe 2019 remix is een genot voor het oor. Ook erg mooi dat er zo ongeveer van alle nummrs 6 verschillende versies te vinden zijn verspreid over 3 cd's en dan ben ik nog niet eens aan de BR begonnen. Maar als er ooit een album was dat zich perfect leent voor een surround remix dan was het deze wel.

Hmm ik ga zo deze plaat luisteren op vinyl van mn vader. Ik ben zelf niet bekend met symfonische muziek, althans ik luister het niet.
Iemand enig idee wat ik kan verwachten en heeft deze plaat meerdere luisterbeurten nodig ?

Wel...?, mijn zoon van 21 vindt dit een goede plaat. Vader van 52 (en wel liefhebber van bepaald progwerk) heeft het een aantal keren geprobeerd maar komt er niet echt in. Maar goed, de wegen van de progwereld (symfonisch) zijn zeer talrijk, uitmuntend discussie materiaal hier op MuMe, zorgt voor soms schuimbekkende afscheidingen maar kan ook regelmatig genot brengen bij meerdere Fellowships of The Prog. Mocht je een goede gids en leider in de stroming zoeken hier dan beveelt een ieder je Casartelli aan. meesterdch is ook een goede.

Mijn bijbel in deze stroming is Genesis welke een oud testament en een nieuw testament heeft en al de daarbij behorende canons en apocriefen.

Succes !

Toevallig, ik ben ook 21 hehe
Zelf houd ik (nog) niet echt van symfonische rock. Moet ik zeggen dat ik er nog nooit veel naar geluisterd heb. Hooguit de vele muziek die mn pa opzet en dan luister ik toch anders.
Is King Crimson te vergelijken met Pink Floyd?
Haha bedankt ik zal hulp inschakelen zo nodig
Genesis is ook nog een band die ik zeker ga luisteren!
Welk album raad je aan van hun?
Mijn reis door dit album begint spoedig.

En daar was ik weer
Persoonlijk houd ik niet van hele lange nummers ( op uitzonderingen na). Helaas is dit vaak het geval bij progressieve rock wat ik op voorhand al wist en dus verwachtte.
Het 1e nummer is redelijk, ik weet niet echt wat ik er nog van moet vinden.
Tot nu toe is Epitaph favoriet! geweldig nummer die ik zeker ga toevoegen!
Moonchild is gewoon te lang, het nummer begint goed maar het einde snap ik gewoon niet. Waarom waarom?
Al met al een krappe voldoende, misschien later hoger
Al vraag ik mij dat af, vooral omdat ik niet zo van die progressieve rock ben
3 sterren op een symfonische plaat is dus eigenlijk 5 sterren van mij

Hou het volgende vooral in je achterhoofd.
Progplaten hebben meerdere luisterbeurten nodig vooraleer je het naar waarde kunt schatten.
Dan pas begin je bepaalde dingen te herkennen en mooi te vinden.
Maar King Crimson is niet hetzelfde als Pink Floyd...

Ho ho, wel voor jezelf blijven praten. Casartelli is een kei in spelletjes organiseren, op zijn smaak valt nog best wat af te dingen

Wie is toch dat jochie met stekeltjes dat door de porseleinstad stampt?

Ik vind lange nummers juist super ( maar ben dan ook een echte Symphonische Rock fan, opgegroeid met Emerson Lake & Palmer....)

Yesss Dat verwachte ik ook wel, ik heb ze nu ook vaker geluisterd en het doet voor mij hetzelfde. Goede nummers, eig het beste wat ik tot nu toe van progressieve rock gehoord heb. En nog steeds 3 sterren omdat het niet mijn genre is. Ik blijf uiteraard ontdekken.

Hey TheKillers87327, de 80's King Crimson heeft een zekere gelijkenis met de Talking Heads.

Hé hé ! Ik had het dan ook over een goede gids en leider ! Wat betreft de smaak van onze Grote Spelleider zou (en kan) ik echt uren met hem twisten ! Maar ik kan hem pas natuurlijk echt serieus nemen als hij een keer Het Midsummer Night Festival in Valkenburg 12 uur lang heeft getrotseerd !


Heb ik mij ook altijd afgevraagd. Volgens mij is zijn avatar een symbolische simplistische interpretatie van deze geweldige hoes ! ??.

Maar goed, om op Thekillers87327 review en vragen terug te komen. Dit album is wel een klassieker in het eigen genre. Voor mij is dit echt 1969 werk en waar ik toen nog in een luiertje rondhuppelde en Peter Gabriel (en zijn vriendjes) nog het zuur in het zoet probeerden om te zetten was dit werk toch wel al wat zijn tijd vooruit. Ik vind het zeer gedurfd experimenteel maar het is, voor mij, soms teveel gepriegel. Ik kan zo’n ‘Court of The Crimson’ juist weer wel waarderen omdat de samenzang en mellotron daar een hele mooie combinatie is. Ik mis bv op dit album de gitaarstijl van Steve Hackett en ik ben ook nooit zo’n fan van geweest van de dwarsfluit in de progmuziek. Maar wil je eens een mooie muzikale ontmoeting beleven tussen Robert Fripp en Peter Gabriel dan beveel ik je zeker Peter Gabriel - Peter Gabriel (1978) aan !

En soms vind ik het eind muzikale jaren 60 sausje gewoon niks. Ik skip zo’n ‘I Talk to the Wind’ dan heel snel (en graag !). ‘Epitaph’ is idd legendarisch voor veel fans en misschien ook wel een bron voor vele andere beginnende groepen in die jaren.

Maar goed, wil je eens de Progboot af en toe nemen en deze wereld ontdekken dan heb ik maar één einddoel waar je uiteindelijk, na vele andere symfonische albums beluisterd te hebben, moet stranden: Genesis - The Lamb Lies Down on Broadway (1974) want dat is de X op de schatkaart..

Haha waarom als ik vragen mag?
Dit album vind ik er totaal niet op lijken.
Of bedoel je hun latere albums.
Talking heads blijft me achtervolgen haha

Dankjee voor je antwoord! Toevallig had ik het er net met mijn pa over. Hij is ook genesis fan en heeft het album boven liggen. Binnenkort even de boot nemen

Latere albums. De drie uit de jaren 80. Check ff discografie.

Het eerste album dat ik gehoord heb van King Crimson en nog steeds mijn favoriet. Deze plaat staat ook in mijn top 25 aller tijden.

Een fantastisch debut-album dat in mij top tien aller tijden staat.

De NW BR-A in de 27-disc editie met Atmos stelt niet teleur. Jezus !!!! Net als met Poseidon, Lizard & Island denk ik dat dit is hoe het album altijd ervaren had moeten worden. Alleen kon dat tot op heden niet omdat dit album zijn tijd zover vooruit was. Veel meer detail (Fripps gepingel, Lake z’n stem) veel dynamischer. Mooi ingemixed ook. Maar dat alles is niets vergeleken bij hoe de Mellotron nu klinkt. Nooit eerder kwam de zweverigheid van de Mellotron zo mooi en perfect tot zijn recht als nu. Mooi hie het steeds via de achterspeakers opkomt en dan overgaat naar de voorspeakers weer verdwijnt. Daar wordt het wel een stuk dramatischer van. Vooral met Epitaph. Kippenvel van begin tot einde. Wat een prestatie. Maar ook Moonchild of I Talk To The Wind zijn er stoppen op vooruit gegaan. Wordt er stil van. Haast niet voor te stellen dat het album al 51 jaar oud is. Loepzuiver. Steven Wilson diet het wederom. Kudo's.