Opposition - Intimacy (1982)

Ik meld me wel in/na het weekend voor de contra-expertise. Uit het blote hoofd zeg ik nu dat het vrij stevig is, directer en strakker dan The Sound en CSA al heb ik deze niet wel Empire Days en Promise.

Cure voor 17 secs en Faith is een heel andere Cure dan die van erna.

Wat betreft dit album: Neuh, geen goth. Nauwelijks The Sound. Maar een beetje The Cure en nog meer The Comsat Angels en The Chameleons. Ook wel beetje van SLAG.

Klopt. Ik bedoelde ook niet te zeggen dat de sound van deze band zeer dicht aanzit tegen die van genoemde bands, maar qua sfeer en algeheel geluidsbeeld (breed te trekken dus) imo in die hoek van de wave te plaatsen is. Wat betreft gepassioneerde zang hoor ik overigens echt wel een gelijkenis met Borland.

Dezelfde passie als Borland hoor ik ook wel. Al vind ik de stem van Borland een andere klankkleur hebben. Logisch ook. Maar vind de muziek hier ook dromeriger.

Eens. Maar nogmaals, het gaat mij niet om een sterke gelijkenis in geluid/klank, maar meer om een gelijkenis in sfeerzetting. Genoemde bands verbeelden met hun muziek allemaal, op een ongeveer zelfde wijze, een “romantische kwelling” aka Weltschmerz. Geldt natuurlijk ook voor bijvoorbeeld Joy Division, maar hun muziek vind ik qua geluid/sound toch wat verder van genoemde bands afstaan. Zit hem voor mij vooral in het “keldergeluid” van Hannett (inspiratie voor gothic rock) en, wat betreft live performances, in de heel directe “in your face” “erop of eronder” sound (geen delays, reverbs of flanger effecten). Maar goed, het is wat ik er maar in hoor.

Ik vind The Sound een andere sfeer uitstralen of hebben. Maar dit kan te maken hebben met hoe ik The Sound destijds heb ervaren. Het was 'zweten' geblazen vooraan bij dat podium met dat felle manneke. Opposition met of zonder 'the' leerde ik pas veel later kennen. Van delays, reverbs, enzo heb ik verder geen verstand.

I know, I know. Heb het ook ervaren. Zweten en meebrullen was het! Een grote energiebom ging af. De dromerigheid van The Sound is stukken minder dat dit Opposition. Dat is inderdaad zo.



Nou, luister naar het gitaarwerk op dit album. There you have it…

Okidoki!

In de jaren 80 noemden we dit allemaal new wave of gewoon waverock, van de term gothrock hadden we toen nog niet gehoord, althans ik niet. Ik hoorde die term pas voor het eerst in de jaren 90. Hoe dan ook, leuk dat dit album je bevalt, vier sterren is om te beginnen een mooie beoordeling.

Nu tijdens de kook van de soep snoeihard ‘Big Room Small View’ over de speakers. Wat een geweldig nummer is dat toch. Die bas! Zo wil ik hem ook spelen. En mooi met dat fraaie atmosferische gitaarwerk (die opening met flageoletten). De opbouw. De gepassioneerde zang. Überklasse postpunk imo!

Ik verhoog naar 4,5*. Dit is imo toch wel een parel van de postpunk.

Nu door naar de herdraai van Sad Lovers & Giants - Feeding the Flame (1983). Dat album heeft ook die typische sound zoals je hem tegenwoordig niet meer hoort. En daar koppel ik dit album van Opposition nog het meest aan. Maar SLaG is wat intiemer. Juul1998B ken je SLaG?

Toevallig wel! Zie dat ik feeding the flame 4* had gegeven, alleen lang al niet meer heb geluisterd! Ik ga hem snel weer aanzetten, dank

Denk er na 15 jaar niet anders over, blijft wel een mooi maar wat onevenwichtig album.

Meer sketches. Minder kop en staart. Dat klopt. Maar wel veel sfeer. Voor mij kan dat ook een “groot” album maken. Waarom zou “kop en staart” beter zijn? En kan dat - minder kop en staart - een album wellicht nou net niet wat boeiender maken? Minder geijkte structuren. Het gaat mij om de beleving. Ik word er door die sfeer wel “in gezogen”. Dat is uiteraard iets persoonlijks. ‘October’ (ff willekeurig voorbeeld) is songmatig ook niet zo groots. Maar die sfeer en dat wijdse, desolate geluid…(met dank aan Steve Lillywhite, hoe verguisd - door sommigen - ook).

Wat vind je van ‘Feeding the Flames’ van SLaG? Ook zo’n “sfeerplaat”.

October is idd ook zo’n album, maar door de zanger en gitarist imo niet te vergelijken met deze band. Ik mis hier dat wijdse van October.
Feeding the Flame is wat meer timide en ik mis daar wat dynamiek, die dit album wel weer heeft. Overigens deel ik jouw enthousiasme voor Big Room Small View.

Vergelijkbaar? Het gitaarwerk van The Edge is veel zwaarder en massiever (vooral live - in die tijd). Minder dromerig. Maar dat “wijdse” en open, ruimtelijke geluid hoor ik hier ook.



‘Timide” zou ik het niet willen noemen. Wel meer “klein” en “lieflijk”. Maar dat is zeker niet een typering voor het hele album. De dynamiek is idd wel minder. Meer vlak.

Jeetje wat leuk zo'n nieuwe discussie bij dit album. De vergelijkingen zijn ook wel deels herkenbaar.Het stempel wat de band destijds in Frankrijk kreeg was dat ze de nieuwe Police waren (stond ook op de tour posters). Misschien omdat ze met 3 man waren maar verder heb ik die link nooit helemaal begrepen. Mark Long komt ook wat uit de reggae hoek (had hij een zwak voor) maar daar hoor je hier niets van terug. De Opposition zit ook bij mij in de hoek, Sound / Comsat Angels / Chameleons / Sad Lovers & Giants. Ze staan alleen helemaal op zichzelf, net als de andere genoemde bands. Het uitwaaierende gitaarwerk van Mark Long, de fantastische (soms fretloze) bas van Marcus Bell en de retestrakke drums van Ralph Hall maken het een mooi geheel. Marcus Bell was wel erg bepalend voor het originle geluid van de band. Hij (en Mick Karn) was ook de reden dat ik bas wou spelen. De zang van Mark Long heb ik nooit problemen mee gehad, hij zingt met passie. Met het overlijden van Marcus Bell was het ook einde oefening, de latere incarnatie van de band kon mij niet bekoren. Het vreselijk gepoets van Bernard Husband op de bas heeft mij altijd enorm gestoord.

Ik vind overigens de andere hoes van dit album mooier, die helemaal zwart met de rode rand en rode letters. Ik heb het daar nog met Mark Long over gehad voor zijn overlijden, hij vroeg mij nog wat ik van bepaalde dingen vond van de eerste albums. Het was een apart iets, maar zowel Mark Long als Marcus Bell vonden het chique dat ze in Nederland ook wat bekend waren. Dat heeft toch schijnbaar wel iets, of misschien was het wat bijzonders in de jaren 80. Bands als The Sound, The Cure, Simple Minds en U2 kregen ook eerst voet aan de grond hier in de lowlands.

We bedoelen hetzelfde, denk ik. Met de "zanger en gitarist" doel ik op Bono en The Edge.

Fijne plaat. Ik hoor ook de bezieling op deze plaat.
Typische jaren 80 sound maar dat vind ik niet erg.

The Cure hoor ik trouwens helemaal niet terug hierop. Wel andere genoemde bands, maar het geheel is meer dan de som der delen.