Agnes Obel - Myopia (2020)

Mijn verwachtingen lagen niet zo hoog voor dit album. Zo betoverend als het debuut gaat het toch niet worden was mijn gedachte. Album twee en drie waren prachtig, maar wisten het net niet te halen bij de impact die Philharmonics had.

Maar dan hoor ik opener Camera's Rolling en dan ben ik toch wel weer verkocht hoor. Sprookjesachtig of spookachtig (mede dankzij de stemvervormers)? Ik ben er nog niet over uit.
Ze weet me wederom haar bijzondere wereld in te trekken.

Nee, het is niet heel verrassend meer en dat is vaak een gevaar bij dit soort artiesten die een debuut hebben afgeleverd waar je u tegen zegt. Maar waarom zou ik dat niet hoeven zeggen tegen Myopia? Het schuurt, wringt en werkt tegelijkertijd betoverend. Het lukt haar nog steeds, zelfs met instrumentale tracks (Roscian, Drosera en Parliament of Owls)

Ik laat me gewoon weer lekker onderdompelen in de sferen die Agnes ons weet voor te schotelen.

Een nieuwe Obel-plaat? Echt de enige moderne popartiest die daadwerkelijk iets bij me losmaakt.

Ik vond haar vorige platen erg fijn. Al kan haar muziek wel wat weemoedig en voortkabbelend zijn. Ik ben benieuwd.

Jammer, mijn eerste indrukken zijn niet zo positief.

Op mijn trial Qubuz high resolution klinkt dit album zeer fraai bij Obel draait alles om klank en tot in de puntjes verzorgde composities. Het is met vier albums een soort status aparte die haar toekomt, een zorgvuldig gekozen route. (nu op Deutsche Grammophon)
Ik vind het heel moeilijk in te schatten wat de de precieze waarde is van haar albums, ik denk dat dit te maken heeft dat het bij haar meer draait om een bepaalde manier van zingen, een eigen stemgeluid en de kenmerkende (neo)klassieke setting.
Echt doorzien kan ik niet en wil ik ook niet in dit Obel’s weer o zo bekoorlijke bubbelbad.

Er wordt voort geborduurd op Citizen of Glass en dat bevalt in eerste instantie prima. Ik vergelijk dit graag met Eefje de Visser; abstracte, niet per se direct verstaanbare teksten die meer op soundscapes lijken dan op gestructureerde zang.

Dacht ook even even aan Eefje, dat kwam ook door de hoes, hoewel die van Obel is gedistingeerder.

Ja je kan een ananas ook met een aalbes vergelijken,omdat ze beide bij de groenteboer kunt kopen. Mistress of Soundscapes blijft toch altijd nog wel Liz Fraser.

Heb dit pas eenmaal volledig gehoord, maar vond bij eerste luisterbeurt wel dat er teveel technisch gefutseld is - dat was ook al bij Citizen of Glass zo - en ik twijfel wel of dat wel een verdienste is. Form follows function ben ik geneigd te denken, alsmede overdaad schaadt.

Mij doet de hoes totaal niet denken aan Eefje's Bitterzoet, eerder aan Clan of Xymox - Medusa. Kweetutnogniet - even paar maal doordraaien ...

Agnes Obel vergelijken met Eefje Visser. Oei....

Agnes zit in hoog en droog in Berlijn en niet in de Mississippi delta,
een meer geschikte plek voor een medusa hoes,

Jaja, kijk jij maar uit, als vanuit het zuiden de rivier overstroomt, heb jij als eerste natte voeten
Wonderbaarlijk trouwens die vrije interpretatie van de Griekse mythologie. Het ging om kwaliteit van het artwork, vandaar de verwijzing naar het (ver)fijn(d)e artwork van 4AD en niet dat van Eefje waar de boerenkooldamp uit opstijgt.

En, as we write, Agnes begint vanavond haar nieuwe tournee in Londen en doet in die tour ook Utrecht, Groningen en Tilburg aan. Wie weet ...

Heb altijd een (beetje) haat-liefde verhouding met de muziek van Agnes (ken haar verder niet) gehad. Vaak enkele pareltjes op een album wat me nooit helemaal kan boeien. Herhaalt hetzelfde kunstje erg vaak. Album aan een eerste luisterbeurt onderworpen. Bekruipt me hetzelfde gevoel als eerder omschreven. Verder irriteert het mij dat haar stem zo ontzettend breed in de mix staat. Te frontaal en massaal. Met je ogen dicht heb ik het idee dat ik naar een reuzin zit te luisteren. Dat kan veel beter. Uitgesteld oordeel vooralsnog maar gaat mijn jaarlijstje niet halen ben ik bang.

Dat gekunstelde hoort er nu eenmaal bij, Agnes is meer ‘techno’ dan je zou vermoeden. Het is een artistieke keuze om het zo te neer te zetten. Ook begrijpelijk dat niet iedereen dit mooi vindt.

Intrigerende artieste; ze weet mij altijd te boeien. Eerste klanken voelen fijn vertrouwd. Ik ga het eerst een paar luisterbeurten geven.

Typische Obel inderdaad. Of dat prettig is of de behoefte aan vernieuwing groter is moeten de komende luisterbeurten bepalen...

Ik ga weer volledig voor de bijl; fantastische plaat. Dat hoeft niet altijd vernieuwend te zijn!

Nog getwijfeld of ik 11 maart naar haar concert ga in De Oosterpoort, maar om daar nu €42 voor uit te geven, nee.
Dit album brengt, net als bij haar vorige, gemengde gevoelens teweeg. Ik heb op zich wel een zwak voor eigenzinnige vrouwelijke artiesten, die folk, electronic en neo klassiek combineren. Dat valt soms heel goed uit en dan weer wat minder of slaat de plank mis, er zit wat dat betreft niet zoveel consistentie in haar albums. Dit album is nog te vers om nu al een oordeel te vellen, maar ik schat 'm toch wat hoger in dan haar vorige album.

Ik hoop dat het meer instrumentaal dan vocaal is.
Ergens halverwege de jaren 90 is dat ooit eens helemaal mis gegaan. Toen is muziek gedegradeerd tot vehikel van zangers/zangeressen.

Iemand zei ooit: "Less is more" en men trapte massaal in die val. Ik zie op deze plaat ook enkel heel korte liedjes, en dat doet mij vrezen met grote vrezen. Ik weet dat Agnel Obel een goede instrumentalist is, dus zij mag dat ook best eens wat meer aandacht geven.

Ik vind dat er juist bijzonder veel consistentie zit in de albums van Obel. Het levert dan ook een beetje “meer van hetzelfde” op wat klankkleur betreft. Dat bedoel ik beslist niet negatief want ik vind het wederom erg mooi. Ik merk alleen wel dat ik heel af en toe wat Gallisch wordt van die hoge stemsamples, zo bijna tegen het jodelen aan. Maar gelukkig doet ze het net niet te vaak.

Na de vierde luisterbeurt durf ik te stellen dat dit album meer verwarring veroorzaakt dan het vorige. Af en toe staan er wat fraaie stukken op, maar toch voel ik me redelijk misleid, qua geluid en dat komt m.n. door de stem, de cello en de piano. De muziek is niet zoals ie is: "overdonderd" is het gevoel dat zich dan van me meester maakt. Ik hoor te veel dingen die niet zijn zoals ze zijn en het is beetje Shakespeariaans toneel: daarin werden vrouwenrollen aanvankelijk door mannen gespeeld. Beetje art for art's sake gevoel ook.

Het bijzondere is dat toen ik hierna Lamb - The Secret of Letting Go (2019) - MusicMeter.nl draaide, een groot deel electronic en zeker gemanipuleerd, het geluid me als opener en rustiger overkwam. Dit album gaat er hoogstwaarschijnlijk niet op lp komen en er zit - zoals ik het momenteel ervaar - iets van 'de nieuwe kleding van de keizer' in.

Waarschijnlijk niet ontoevallig kwam Spotify aanzetten met Eefje de Visser na het beluisteren van dit album als 'soortgelijke artiest'.

Mijn eerste indruk: wederom bijzonder fraai geproduceerd, maar evenals de vorige plaat een beetje tussen wal en schip. Te weinig 'neoklassiek' (aldus het label op MuMe voor pianomuziek) om echt te betoveren en te weinig elektronisch om te hypnotiseren.

Vandaar ook pop/folk op Musicmeter.

Ik heb trouwens de plaat nog niet durven opzetten. Muziek is voor mij als eten. Ik ben soms bang voor een nare smaak, die ik niet meer weg krijg.....

Ik ben nog niet onverdeeld positief. Voor mij is dit iets te avant-gardistisch. Ik heb geen problemen met abstracte of ietwat lastig verstaanbare teksten, maar hier valt geen chocola van te maken. Het is een vrij eentonige aaneenschakeling van oe's en ie's waardoor ik geen connectie voel met de muziek, waar ik dat op de voorganger en Philharmonics wél voelde. Hierbij vergeleken articuleeert Eefje als Annechien Steenhuizen.

Hier is weinig pop aan. Folk met enige fantasie nog net.

Omdat mijn vrouw haar goed vindt, heb ik de dappere stap gewaagd en blaast deze plaat door de speakers.

Dit is gewoonweg prachtig. Inderdaad geen pop (gelukkig) maar meer progressieve muziek, die ook wat doet denken aan Kate Bush.

Agnel Obel wil juist laten horen dat een mensenstem meer is dan alleen maar een apparaat om woorden te vormen. Zij gebruikt haar stem als instrument, en laat ik nu juist dát geweldig vinden.

Instrumentaal gebeurt er ook veel. De nunmers zijn hypnotiserend en dromerig en waarlijk beeldschoon. De enige andere moderne artiestes die dit niveau weet te halen zijn Susanne Sundfør en Bat for Lashes.

Het enige punt van kritiek zou kunnen zijn dat het wel heel veel zang is. Wat mij betreft hadden de instrumentale stukken ook wat meer uitgewerkt en langer gemogen.

De effecten die zij over haar stem gooit zijn erg gaaf gedaan. Daar waar jan en ook alleman helemaal idolaat van twee andere vrouwen waren hier op de site, vind ik Agnel Obel er echt met hoofd en ook schouders bovenuit steken.

Bravo, knap gedaan!

Ik stoor me nog steeds licht aan de moeilijk verstaanbare te teksten die juist de moeite waard zijn om te horen. Toch is dit een erg prettig in het gehoor liggend album, dromerig, sfeervol, mystiek. Aan de andere kant is het misschien juist de kracht van dit album dat het niet zijn diepgang uit de teksten haalt, waardoor het ook bij minder intensieve beluistering zijn effect heeft. Het duurt echter wel een aantal keer voordat het kwartje valt. Als het niet Agnes Obel betrof had ik wellicht niet deze moeite erin gestoken.

Island of Doom is het hoogtepunt voor mij. Houd het voorlopig op een 4*.

Moet na waar vergelijkend warenonderzoek mijn beoordeling omlaag bijstellen. Het is me toch iets te esoterisch en abstract allemaal.

Ik vind het begin van het album prachtig, maar gaandeweg verliest ze me toch een beetje. De instrumentele tracks zijn eigenlijk ook nog wel mooi. Dit heb ik eigenlijk meestal met haar albums. Een paar uitschieters en de rest is wel aardig. Twijfel een beetje tussen een 3* en een 3.5*. Toch maar het laatste voor de positieve uitschieters.

Gisteravond draaide ik na dit album dit Anneli Drecker - Revelation for Personal Use (2017) - MusicMeter.nl en meteen verzuchtte mijn lief dat dit album beduidend natuurlijker, luchtiger en mooier klinkt en dat Anneli Drecker waarschijnlijk ook de betere zangeres van de twee is.

Met pijn in het hart moest ik vaststellen dat van de twee Anneli Drecker - u kunt haar kennen van Bel Canto - nauwelijks gewaardeerd is hier op MuMe, terwijlhaar laatste twee albums echt heel fraai, afwisselend en zeer fraai geproduceerd zijn. Daar past maar één Skandinavische uitdrukking op; Fy, skäms!

Dank voor de tip; ben aan de eerste luister beurt bezig en ik begrijp wat je bedoelt.

Wb dit album....het blijft genieten voor mij, maar gezapigheid ligt wel op de loer.

Verlengde van Citizen, meer van hetzelfde. De setlist op 13 maart in 013 in Tilburg zal wel grotendeels/geheel uit Myopia nummers bestaan vermoed ik. Ga voor het eerst live Obel aanschouwen/horen, verrassing voor mijn echtgenote. Benieuwd hoe ze eea live gaat uitvoeren.