Rolling Stones - Exile on Main St. (1972)

Heb de stones niet heel hoog zitten. Boomer-rock met een stoffig randje. Slecht worden ze niet maar het blijft gewoon niet voor mij weggelegd. De magie die anderen zien weet ik niet te vinden.
2,5

Tegenvallende plaat. Ze leken meer en meer hun eigen smoel te vinden, maar zijn nu weer helemaal terug bij af: een middelmatige vertaling van hun Amerikaanse inspiratiebronnen. Dat het album dan een ruim uur duurt, werkt dan niet in het voordeel. Geluk bij een ongeluk is wel dat de tweede helft interessanter is dan de eerste.

Af en toe een nummer dat de middelmaat ontstijgt, maar niks van het niveau van hun sterkste nummers van de voorgaande albums. Let It Loose komt er nog enigszins in de buurt, alleen jammer dat ze dat nummer in een badkamer lijken te hebben opgenomen.

Tegelijkertijd is het nergens slecht. Dit zou echt een album zijn voor Bevrijdingspop: lekker van je biertje genieten en met je vrienden ouwehoeren, terwijl je met je heupen kan wiegen op de ouwelullenrock. En een uur later de muziek alweer compleet vergeten.

Exile on Main St. werd in eerste instantie vrij gereserveerd ontvangen maar blijkt een groeiplaat te zijn.
Louter technisch is het niet top maar het spelplezier, de energie en passie spatten zo uit de boxen dat je erbij betrokken voelt. Iets wat ik mis bij de late Stones-albums, daar klinken ze meer zakelijk dan gepassioneerd.

Velen zweren bij "Exile", maar velen ook niet - afgaande op meer reacties hier.
LucM heeft gelijk betreft de toenmalige reviews, maar in de loop der tijd is dat inderdaad bijgedraaid. Goats Head Soup werd bijvoorbeeld wat lovender ontvangen, terwijl ik dan weer vind dat The Stones minder overtuigde op die plaat.
Uiteindelijk blijft het altijd een kwestie van smaak.
Ik hou wel van de zompige rootsy vibe die Exile tentoonstelt.
De Americana invloeden, blues, gospel,r&b en country is er zeker, maar juist die stijlen passen de groep goed.
Feitelijk waren ze er al mee in de weer vanaf Beggar's Banquet, maar hier diepen ze het verder uit.
Met Sticky Fingers zonder twijfel mijn favo Stonesplaat.

Tot hier was hun country altijd met een knipoog. Op deze plaat klinkt het veel oprechter.

Heb je wel een punt. Op Faraway Eyes van Some Girls is de vette knipoog weer terug.

Voor mij de beste Stones album, all killer no filler! Al jarenlang met enige regelmaat terugkerend in de cd-la en voor je het in de gaten hebt is het weer voorbij. Dat is voor een dubbel elpee een ongehoorde prestatie. De Stones op hun allerbest.

Tijdens de opnames van deze plaat is er ook opgenomen in de badkamer. Of dit bij Let It Loose ook het geval is weet ik niet zeker.

Viel me ook op bij het lezen van pagina 25. Onbegrijpelijk voor mij als ouwe l%l van 60+ die het een vd beste albums aller tijden vindt.

We moeten echter ook realiseren dat er na ons nieuwe generaties zijn gekomen met andere muziekbeleving dan de onze. Ieder zijn meug en ik houd de 'veroordelende opmerkingen' maar voor me want je wordt al snel als boomer neer gezet.

Mijn dochter van 27 is dol op de Stones, terwijl ik als 60-plusser ze maar mondjesmaat goed vind. De lijnen lopen lang niet altijd precies tussen de generaties door.

Exile on Main St. was duidelijk een idee van Keith Richard (het werd ook in zijn kelder opgenomen) maar Rolling Stones klinken hier als een hechte band. Overigens konden Mick Jagger en Keith Richards tijdens de periode 1968-1972 nog door één deur en dat leverde de beste resultaten op.
Opgenomen in een vochtige kelder maar the Stones hadden duidelijk veel plezier, het werd een feest met dans, sex, drank en drugs. Keith Richards geraakte verslaafd aan heroïne waardoor hij tot ong. 1977 minder aan de bak kwam en Mick Jagger meer de kar ging trekken.
Ik merk ook dat Exile on Main St. door echte Stones-fanaten één van de meest gewaardeerde Stones-albums is.

Dit album begrijp ik nog steeds niet, wel een mooie plaat met goed beluisterbare nummers, maar nergens een moment waar ik echt bij opveer. Al moet ik zeggen dat met Tumbling Dice er toch nog een hoogtepuntje opstaat. Qua luisterplezier en genietbaarheid, en ook qua lengte voor mij vergelijkbaar met het A Bigger Bang album, niet onmisbaar, maar wel lekker om hem af en toe eens op te zetten.

Spijker op de kop. Ten tijde van deze fraaie dubbel-elpee (en voordien) vond ik de Stones een gedreven ruige rockband. In de loop van de daarop volgende decennia zijn ze verworden tot een geolied miljoenenbedrijf. De afnemende kwaliteit van hun albums hield daarmee gelijke tred. Daardoor verdampte geleidelijk mijn aanvankelijk enthousiasme.

Voorop gesteld; ik ben geen Stones fan die alle albums in de kast heeft staan. Maar vroeger thuis wel heel veel gehoord, de drie Stones story albums staan in mijn kast en er slingeren een paar cd's van ze rond.

Deze plaat heb ik altijd een beetje vermeden. Een favoriet onder fans, maar niet het album dat je het makkelijkst opzet als je wat bekende Stones nummers wilt luisteren. En deze stond niet bij mijn vader in de kast.
Maar de sluimerende nieuwsgierigheid heeft het toch gewonnen, dus toen ik vorige week in de platenzaak een fraai tweedehands exemplaar aantrof voor een goede prijs moest ie mee.

En ik moet zeggen: ik ben het met al die fans eens die deze zeer hoog waarderen. Voor mij voelt dit als de meest pure en eerlijke Stones plaat. Geen zoektocht naar hits, maar een band die met het hart speelt en al haar invloeden er met hoorbaar plezier uitgooit.
Geweldig om zo alsnog te ontdekken, mede met dank aan de nodige reviews hier.

Geschreven in de album top 100 van...

Een Rolling Stones-fan ben ik zeker niet, ik ben er zo eentje die alleen de hoogtijdagen van eind jaren 60 en begin jaren 70 kan waarderen. Exile On Main St. heb ik altijd een geweldige plaat gevonden, één die ook los lijkt te staan van de rest. Het klinkt alsof een losvaste club mensen onder bij nacht en ontij en onder het het genot van veel alcohol en heel veel geestverruimende middelen een plaat heeft gemaakt in de spookachtige ruimten van een aftands Frans kasteel. Oh wacht, dat was ook echt zo! Exile is muf en zweterig en na afloop voel ik me altijd een beetje vies. Al die geweldige muziek, van rock naar blues naar gospel naar country, blijft aan je plakken tot je volgende douchebeurt.

Ik heb een zwak voor dubbel-elpees van de wat rommeliger soort en Exile is daar een prima voorbeeld van: niet alles is even hoogstaand maar alles is wel tof om naar te luisteren. Soms heb je wat minder hoogstaande nummers nodig om als luisteraar bij te komen en om de echte knallers nog beter te laten uitkomen en dat werkt hier heel goed.

Aangekruist als favoriet:
1. Shake Your Hips
2. Let it loose
3. Rip This Joint
4. Sweet Black Angel

Ik ben dan wel benieuwd wat je dan als minder hoogstaand beschouwt. Ik vind alles op Exile briljant, zelfs de niemendalletjes.

Shake Your Hips en Rip This Joint heb je aangekruist als favoriet zie ik. Nou, ook voor mij zijn dat twee hoogtepunten maar wel de twee nummers die je als 'niemendalletje' zou kunnen zien denk ik. Turd on the Run heb ikzelf aangekruist, onderschat nummer. Absolute hoogtepunt: Let It Loose

Het is de algemene vibe ook vooral op Exile. Het is een veel minder gepoleiste produktie, heel puur en The Stones zijn hier en daar inderdaad wat rommelig, maar dat is niets nieuws, dat waren ze live ook. Al vind ik ze met Mick Taylor een stuk strakker.
Je hoort echt terug dat hier en daar Mick en Keith met een gitaar op schoot hebben gecomponeerd en een soort dubbele leadvocal hebben gecreëerd.
Knap dat dit album zo sterk is ondanks alle chaos tijdens het opnemen in Keith's kelder in Frankrijk.
Zijn drugsgebruik en die van eega Anita Pallenberg liep echt uit de klauwen toen.
Sticky Fingers vind ik gelijkwaardig aan deze, maar Exile is wel mijn favoriete Stonesplaat.

Een paar maar, Casino Boogie, Ventilator Blues, I Just Want To See His Face, soul Survivor. Jij noemt het niemendalletjes, ik noem ze minder hoogstaand, maar volgens mij bedoelen we hetzelfde: ze zijn óók een onmisbaar onderdeel van Exile.


Ik snap dat je dit als niemendalletjes zou kunnen zien. Shake Your Hips is voor mij juist een hoogtepunt door de heerlijke achteloosheid waarmee dit even uit de mouw wordt geschud, en Rip This Joint door de bijna punky energie. Ik vind ze leuker dan andere nummers waaraan hoorbaar meer tijd is besteed.

Het is vooral het spelplezier dat dit album kenmerkt en aantrekkelijk maakt. Alsof je er zelf bij bent. Dat mis ik in de latere Stones-albums, daar klonken ze meer zakelijk en afstandelijk.

ook mijn favoriete Stones album. het speelplezier op wellicht hun meest pure (wat puur ook moge zijn) "rootsy" album spat ervan af. het aanstekelijke "Sweet Virginia" met een hoog meezinggehalte is na al die jaren nog steeds mijn prijsnummer.

zoals bikkel2 hierboven opmerkt, wellicht hun minst gepolijste productie, waarbij de tijdgeest het waren soms vage, wilde tijden, we hebben het over 1972!, ongetwijfeld een rol zal spelen. in die tijd was er bij mijn weten nog geen sprake van die geoliede, zakelijke p.r. machines die al maanden van tevoren aan een nieuwe release voorafgaan, zoals rond hun laatste album "Hackney Diamonds".