The Byrds - Fifth Dimension (1966)

Leuke psychedelische plaat met het schitterende nummer "Eight Miles High". Verder is ook "5D" heel mooi, alsook "I See You". De cover van "Hey Joe", die Jimi Hendrix een jaar later ook zou coveren, is ook wel best leuk. Voor de rest allemaal wat op het zelfde niveau.

The Byrds hadden een eigen sound. Ze mixten de stijl van The Beatles met die van Bob Dylan. Typisch is het geluid van de 12-snarige rickenbacker-gitaar en de harmonie in de stemmen van David Crosby. Originele band, maar niet om zeer lang naar te luisteren. Daarom is deze plaat perfect: hij duurt eigelijk helemaal niet lang: nog geen half uur. Ik beoordeel hem met iets tussen de 3,5 en de 4*.

Goede A-kant, ijzersterk begin van de B-kant, maar bij Hey Joe komt de klad er in. John Reilly is nog wel aardig, maar de Lear Jet in de afsluiter klinkt als een stofzuiger.

Eight Miles High Verder staan er nog wel wat klassenummers op, maar ook enkele magere. Toch een zeer goede sixtiesplaat.

Deze plaat wisselt de hoogtes zoals gezegd af met de laagtes. Sommige van de sterkste Byrds-nummers staan hier op (5D, Wild Mountain Thyme en Eight Miles High) maar ook sommige van de minste (Lear Jet Song, Hey Joe).
Toch was het weer een grote stap voorwaarts ten opzichte van hun vorige platen. Er zit al iets meer variatie in en iets meer creativiteit. Je hoort dat het psychedelische tijdperk aan de deur staat.

Deze versie van Hey Joe is toch helemaal niet slecht? Smaken verschillen zo blijkt.

Het is overigens een uitstekende plaat. Niet van het niveau revolver maar toch prachtig

Lijkt me ook wel mooi

Deze ga ik ook halen...

Wat jammer toch dat ze in de jaren 60 LP's minderwaardig maakten aan singles. In de perfecte wereld was het fantastische Why in plaats van het wat standaard instrumentaaltje Captain Soul of de mislukte closer the Lear Jet song gekomen en had ik dit album met gerust hart een 5 kunnen geven. Twee songs op elf is er echter 1 teveel dus het wordt een 4,5.

Maar wat is dit toch een fantastisch album.

De ultiem zweefsong Eight miles high en I see you spetteren van deze schijf af. 5D, Wild mountain thyme en I come and stand at every door stralen in schoonheid.
De rest van het album doet hier maar een klein beetje voor onder. De bonustracks maken deze cd helemaal af.

Wanneer je iets van de Byrds wilt proberen is dit wat mij betreft het perfecte beginpunt.

The Byrds behoren samen met The Doors tot de beste Amerikaanse bands uit de sixties.
Hun Eight mIles High is een standard, niets meer, niets minder.
Héél dit album is van een ongehoord hoog niveau!
Tijdloos Toppertje
4.5 ****1/2

Dit is het eerste echte Byrds-album.
Volgens mij zijn ze ook de mede-uitvinders van de psychedelische rock. 'Eight miles high' met McGuinn's Rickenbacker-gitaar is echt geniaal. Dat vraag en antwoordspel in 'What's happening' trouwens ook.
Er staan ook een paar covers op, maar die hebben The Byrds zich wel goed eigen gemaakt, waardoor het niet zo erg opvalt.
Rond de tijd dat dit album uitkwam hebben al veel (garage) rockbands het nummer 'Hey Joe' opgenomen. (neem bijvoorbeeld Love en The Leaves). Toch vind ik de versie van Hendrix een jaar later de beste. Ik vind The Byrds-versie (van David Crosby) niet echt zo sterk. De rest van het album vind ik wel o.k.
The Byrds sloten hun platen vaak af met een grapje, zoals hier 'The Lear Jet Song', dat als een reclamespotje met een stofzuiger klinkt.
Ook leuk die morse-signalen. McGuinn was gek op ruimtevaart en vliegen. Tussen haakjes later heeft Jim McGuinn zijn naam in Roger laten veranderen. 'Fifth dimension' is een mijlpaal in het oeuvre van The Byrds.

Komaan zeg Stop eens met die belachelijke "het eerste echte album" commentaar. Dat zei je ook al bij de Stones, en nu alweer bij The Byrds. Daarmee doe je echt de vorige albums te veel af. Het debuut "Mr. Tambourine Man" bijvoorbeeld was evengoed een mijlpaal in de folk rock. Neem bij dit album "Eight Miles High" weg en dit dan wordt deze plaat plots een heel stuk minder goed, want er staan nog altijd wat fillers op. En zoals je zelf zegt staan hier nog altijd covers op, maar ze worden wel goed gespeeld zeg je. Wel ik zeg je: de covers op de vorige platen worden nog beter gespeeld! "Hey Joe" hier is trouwens maar een ongeïnspireerde versie vind ik.

Tja, voor mij is mijn opmerking 'het eerste echte album' mijn manier om uit te drukken dat het het eerste album is dat voor mijn oren helemaal in orde is. Andere woorden zou ik op dit moment niet kunnen bedenken.
Zonder 'Eight miles high' blijft er best nog genoeg te genieten over.
Maar zo'n unieke goede track op het album trekt wel meteen de aandacht van de luisteraar. Ik vind de covers van de vorige albums wel goed gespeeld, maar toch teveel van hetzelfde.

Op het derde album verrijken the Byrds hun eigen folkrock met psychedelica. Het magistrale "Eight Miles High" is het hoogtepunt op dit album, maar de eerste 3 tracks en de bonustrack "I Know My Rider (I Know You Rider)" vind ik ook prachtig.
De cover van "Hey Joe" vind ik echter minder geslaagd en verbleekt bij die van Jimi Hendrix. "2-4-2 Fox Trot (The Lear Jet Song)" hadden ze ook achterwege moeten laten.

Heb hem eindelijk te pakken, deze en The Notorious Byrd Brothers, vandaag allebei in Jemappes (Mons) in Mediamarkt, spotgoedkoop gevonden, in geremasterde versie dan nog!
Deze plaat is een echte klassieker, ik heb genoten in de vrachtwagen, ik hou erg van retro, dus zeker van wat psychedelische gitaarrock uit de sixties, en dit is een topalbum in dat genre. Eight Miles High is schitterend, dat wist ik al langer. Maar er staat niets ondermaats op de plaat.
Zèlfs Hey Joe vind ik leuk, omdat de aanpak van die classic zo geheel anders is dan van Jimi Hendrix, en dus zeker nog wat toevoegt aan die song.
Prachtplaat van voor naar achter en weer terug!

Vanwege het nummer "Eight Miles High" alleen al verdient dit album 5*. Niet alles vind ik fantastisch, maar dit album is zeker een klassieker en bovendien origineel, 4,5* lijkt mij ook rechtvaardig.

Weet iemand trouwens in wat voor genre ik I See You zou kunnen scharen, afgezien van psychelica? Het is geen country, geen folk en geen beat. Ongrijpbaar.


Niet om vervelend te doen, maar The Byrds (of Crosby) waren duidelijk onder de indruk van The Leaves' Hey Joe, want daar ligtr het qua geluid vrij dicht tegenaan. Niet dat The Byrds het gekopieerd hebben, want dat is ook niet zo.
Ziehier een fantastische live-versie:
http://nl.youtube.com/watch?v=KWv03Wgz0PQ
(voor mij de definitieve versie van Hey Joe)

Het linkt voornamelijk naar jazz. De heren luisterden voornamlijk naar Coltrane in de bus onderweg naar optredens. En moet je maar eens luisteren wat Yes er op hun 1e LP mee gedaan heeft ........

Derde album van The Byrds en het is een beetje een 'mixed bag', zoals ze dat noemen. Gene Clark was al weg (en wordt hier erg gemist) Crosby was zijn schrijfkwaliteiten nog een beetje aan het ontwikkelen, vandaar dat 'What's Happening?' niet echt opmerkelijk is. Toch staan er een heleboel mooie songs op, zoals 'Mr Spaceman', 'Wild Mountain Thyme', '5D' en natuurlijk 'Eight Miles High'.

"Fifth Dimension" is vooral bijzonder vanwege de invloed die het had op de popmuziek. De versie van 'Hey Joe' werd in het boek "100 Albums That Changed Music" afgekraakt omdat Crosby's zang belabberd zou zijn. Misschien ligt het aan mij, maar ik vind dat er niets mis mee is.

Yes, zeer aardige plaat, zonder overdrijven een 'mijlpaal' voor de jaren 60. Gevarieerder dan Mr. Tambourine Man, minder folk ook, maar zeker nog steeds The Byrds. De uitschieters zijn reeds vermeld.

Jazz is inderdaad helemaal (!) geen gekke suggestie, vooral qua drumwerk. Maar dan is het nog steeds een erg vooruitstrevende versie van Jazz.
En Yes... daar was ik op 12-jarige leeftijd wel liefhebber van. Is toch een beetje weggezakt. Maar ik zal er eens een nummer van aanslingeren.

Dit is een aardig rockende live-versie van the Byrds op Monterey:
YouTube - The Byrds (Monterey Pop Festival 1967) - Hey Joe
Vraag me niet wat er aan het eind van het nummer gebeurt, McGuinn zit er volgens mij aardig naast.

Het is inderdaad een mijlpaal, maar over het geheel gezien is het toch niet helemaal geslaagd. Jammer van Hey Joe, Captain Soul en The Lear Jet, die niet per se slecht zijn, maar wel het gemiddelde niveau een schop omlaag geven. Mijn gedownloade versie klinkt trouwens wat dof. Is deze plaat nog eens goed geremastered ofzo?

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: goede muziek uit de jaren zestig en zeventig moet je niet downloaden maar kopen op LP of CD!

De remaster van Columbia/Legacy met bonus tracks heeft prima geluid, dus die kan ik zeker aanraden.

Mijn favoriete plaat van '66; ik kan me trouwens wel behoorlijk vinden in de diverse berichten. De cover van Hey Joe is niet echt bijzonder, maar vind ik wel even een vlotte afwisseling. The Lear Song vind ik ook de minste van het originele album en I See You vind ik wat als een onafgewerkte/halve song klinken, maar heeft wel een ´mooi sfeertje´.

1. 5D (Fifth Dimension) (2:33)
Sterke opener met een vrij simpele maar aanstekelijke melodie, het klinkt folky met een licht psychedelisch tintje vanwege de (rickenbacker) gitaarsound.

2. Wild Mountain Thyme (2:30)
Erg sfeervol en romantisch nummer mede vanwege de gepaste violen, erg mooi met prima samenzang.

3. Mr. Spaceman (2:09)
Een luchtig en aanstekelijk rocknummertje met een leuke tekst, prima samenzang en aparte gitaarsolo.

4. I See You (2:38)
Dit nummer klinkt wat somberder dan de vorige nummers, met een wat chaotisch klinkend maar erg knappe gitaarbegeleiding dat weer psychedelisch getint is.

5. What's Happening?!?! (2:35)
Ook dit nummer is voorzien van een aparte, wat psychedelisch getinte gitaarsound. Verder weet het mij iets minder te boeien dan voorgaande nummers.

6. I Come and Stand at Every Door (3:03)
Een wat meer traditionele folky popsong dat ondanks de eenvoud goed is opgebouwd.

7. Eight Miles High (3:34)
Magistraal nummer met aparte psychedelische, licht jazzy getinte gitaarsound en ook prachtige zangharmonieën, schitterend opgebouwd, het beste nummer op dit album.

8. Hey Joe (2:17)
Deze versie is zeker niet onaardig maar wat gewoontjes, toch als je het vergelijkt met de versies van Jimi Hendrix en zelfs Willy Deville die daar een heel eigen draai aan geven.

9. Captain Soul (2:53)
Een instrumentaal nummer ditmaal dat meer bluesy getint is met mondharmonica.

10. John Riley (2:57)
Dit vind ik ook één van de beste nummers hierop vanwege de herfstachtige sfeer die het uitstraalt en de samenzang.

11. 2-4-2 Fox Trot (The Lear Jet Song) (2:12)
Dit nummer moet het vooral hebben van de (wel originele) geluidseffecten, melodisch vind ik het ondermaats.

12. Why [Single Version] * (3:02)
Waarom werd dit nummer hier niet eerder opgenomen? Ik vind het een prima song dat niet moet onderdoen voor de meeste nummers hierboven en ook de gitaarsound hier is magistraal.

13. I Know My Rider (I Know You Rider) * (2:46)
Ook dit vind ik een uitstekend nummer, sfeervol en psychedelisch getint, klasse gewoon.

14. Psychodrama City * (3:26)
Het eerste minuut en 20 sec is instrumentaal, dan pas komt de zang er ook bij. Dit nummer is vrij experimenteel en neigt meer naar jazz.

15. Eight Miles High [RCA Version] * (3:22)
Zoals vermeld de alternatieve of demo-versie dat uiteindelijk niet veel verschilt van de definitieve versie.

16. Why [RCA Version] * (2:43)
Ook dit nummer verschilt niet zoveel van de versie op 12.

17.John Riley [Instrumental Version] * (16:53)
Ik hoor liever de gezongen versie maar dit is wel interessant omdat je hier goed hoort hoe inventief the Byrds wel zijn met hun gitaarspel.

Dan volgt er nog een interview over de instandkoming van het album.

Conclusie : op dit album verrijken the Byrds hun specifieke sound op zeer geslaagde wijze met psychedelica. Bovendien is de geluidskwaliteit na remastering erg goed.

Voor mij had I Know My Rider ook wel op het originele album mogen staan, maar het zij zo. Ik houd eigenlijk niet zo van bonustracks (ik 'wil' het origineel !!), maar er is absoluut wel eens/vaker wat bij wat de moeite waard is, dat wel.

Mr Fickleness Crosby wou het nummer niet op de LP en vervolgens wou hij het nummer per sé opnieuw opnemen voor Younger Than Yesterday. Dit orgineel is veel spannender dan de re-recording maar de Croz heeft de plank wel eens vaker misgeslagen ..... Zo moest en zou ie het totaal overbodige Hey Joe op 5D hebben en vervolgens zingt ie het nummer zo over de top dat het bijna pijn aan de oren doet ........... De man is zonder twijfel een van de beste harmony zangers aller tijden maar zijn ego was ongeveer 5x te groot ........

nog zo'n knappe plaat uit 66. lekker psychedelisch getint.

het absolute beste is I Come and Stand at Every Door. fantastisch gewoon

Mooie bespreking, LucM, héél leuk!
Ik vind dit album, samen met de opvolger Yourger Than Yesterday hun beste, al vind ik niet dat deze band ooit iets zwaks gemaakt heeft.

Ik vind het album zelfs wel 5***** waard.

Vooral vanwege de meerwaarde van het weergaloze Eight miles high, eigenlijk onovertroffen.

Ik sluit mij ook bij Luc helemaal aan inzake zijn bespreking per nummer, ben ook zeer gecharmeerd van de toegevoegde single Why. Geluidskwaliteit is geweldig, als je nagaat dat de originelen uit de jaren '60 komen.

En dan moet ik het hele oeuvre van de Byrds nog kopen, misschien dat ik een valse start ooit heb gemaakt met de Byrds sing Dylan. De laatste mag dan een groot voorbeeld zijn geweest, de Byrds hebben hem beter gespeeld dan hijzelf. Maar één hele cd met Dylan covers was echt veel te veel, ze hadden het moeten beperken tot af en toe één of twee covers per album. Er is namelijk genoeg talent binnen de band om zelf LP's vol te pennen.

Net zo goed overigens, dat Yes ook aan de haal gaat met een betere versie van I see you maar goed, Yes is een band waar de Byrds het waarschijnlijk wel van kunnen hebben.

Ik lees ergens dat het ego van David Crosby zo groot is. Merkwaardig, nooit iets van gemerkt.....