Coldplay - Everyday Life (2019)

Eigenlijk gewoon een groeiertje. Zet 'm toch steeds weer op.

Ik beken, ik hou van Coldplay, altijd gedaan en zal ik wel altijd blijven doen. Zelfs op de mindere albums vind ik wel een aantal nummers die mij vrolijk weten te stemmen, of, wanneer in een melancholische bui, diep weten te raken.
Maar nee, ik prijs niet al hun platen de hemel in en had dan ook niet de verwachting dat dit album mij omver zou blazen, maar dat deed het toch echt wel. Wanneer luisterend naar Everyday Life krijg ik zo nu en dan vibes van hun eerste albums, maar ook lijk ik knipogen naar Ghost Stories (toch echt één van mijn favo Coldplay albums) te horen.

Zoals ik in de recensie van een Engelse fan las 'het is alsof ze zich op dit album door het beste van hun beste albums hebben laten inspireren'. Daar ben ik het zeker mee eens. Maakt dit dat dit album perfect is of op zelfde hoogte kan staan met Parachutes en A Rush of Blood to the Head? Waarschijnlijk niet, maar het is goed te weten dat de heren het nog in zich hebben.

3 weken terug zag ik dit album staan bij Plato in Zwolle. Ik was met mijn gezin op vakantie in de buurt en opweg naar de auto wilde ik nog even binnen kijken. De cd had ik al bij de afdeling 2 voor 15 euro gezien en de mooie verpakking viel mij op. Toen hij uitkwam had ik hem een aantal maal op Vinyl Vrienden voorbij zien komen. Maar ik ben geen fan of liefhebber van Coldplay, met name niet van zanger Chris Martin...

Een aantal oude nummers zijn wel okee, niet meer dan dat. Zeker geen sterrenstatus.
Toen ik begin dit jaar de cd Viva La Vida bij mijn lokale kringloop tegen kwam, nam ik die uiteraard mee voor die 75 cent. Dat album beviel mij wel. Later werd ook A Rush Of Blood in mijn handen geworpen toen er nieuw binnen gekomen cd's werden weggezet. Aardig album, beetje Oasis-light in een paar nummers.

Terug naar Zwolle waar ik uiteindelijk met lege handen de winkel verliet. En toch bleef het mij trekken, dus de andere ochtend wat videoclips en die bevielen mij wel (al was Cry Cry Cry een draak van een nummer). De volgende dag voor we uit eten gingen toch nog even terug naar Plato om voor die 16,99 deze dubbel-lp mee te nemen, als soort van souvenir van de vakantie.

Een paar dagen later gingen we na 2 weken vakantie weer naar huis en kon ik aan dit album beginnen, mooi opgedeeld in 2 gedeeltes. Ook fijn dat er een download kaart bijzat voor de digitale versie van dit album (mooi voor in de auto tijdens mijn werk). Het album blijkt dus echt een groeiplaatje te zijn, om lekker 's avonds op te zetten als de Kids op bed liggen en ik samen met mijn vrouw op de bank bij kunnen komen met een boek en dit album.
Cry cry cry is nogsteeds niks, maar de rest is genieten. Ook geen irritante Clocks en soortgelijke songs, maar tracks die qua warmte in het verlengde van VLV liggen.

Zoals ik laatst ook al bij een ander album van Coldplay schreef, deze band krijgt even zoveel haat als lof. Zo ook weer met dit album. Ik heb zelfs recensies van fans gelezen die dit album tot op het bot afbrandden, terwijl ze bij voorganger A Head Full of Dreams stukken milder waren, en laat dat album nou net hun minste tot nog toe zijn.
Ik was meteen blij verrast toen ik Everyday Life voor het eerst in zijn geheel hoorde. Mooi de twee delen Sunrise en Sunset.
Het album laat zich beluisteren als een soort reis(je) dat je meeneemt naar allerlei plekken en momenten. Over het algemeen mooie rustige, kleine nummers zoals het mooie Old Friends en hoogtepunt (voor mij dan) Daddy, dit gaat bij mij door merg en been. Dit nummer moet wel herkenbaar zijn wanneer je vader is overleden, maar ook wanneer je vader nog leeft (zoals de mijne) kan het (om persoonlijke redenen) diep raken.
Andere hoogtepunten zijn Trouble in Town, Orphans, en Arabesque.
Champion of the World moest even groeien, maar begin ik steeds fijner te vinden en is herkenbaar voor iedereen die als kind is gepest op school.

Al met al ben ik erg blij met dit album en draai het zeer regelmatig.
Everyday Life is samen met Ghost Stories (2014) het beste dat Coldplay heeft gemaakt sinds Viva La Vida or Death and all His Friends (2008). Het moet dan ook doorgaan voor vervolg op die laatste en dat is te merken aan de vibe van het album. Geen stadionstampers te bekennen op deze plaat.

Wel grappig trouwens hoeveel mensen hier op MuMe bij ieder Coldplay album menen te moeten verkondigen hoe slecht de band tegenwoordig is, dat er betere muziek is en blablabla. Alsof ze de liefhebbers om krijgen. Ik vind het mooi en daar gaat het voor mij om. Stel je toch voor dat ik mij iets moet aantrekken van wat anderen vinden, dan zou ik mijn halve muziekcollectie naar de kringloopwinkel kunnen brengen.
De muziek van deze band weet mij altijd blij te stemmen, op te beuren wanneer het allemaal tegenzit en troost te bieden in zware tijden. En dat is waar het met muziek uiteindelijk om gaat, dat het iets met je doet. Niet hoe diepzinnig of vernieuwend het wel of niet is.

Waarom zouden mensen niet mogen verkondingen dat de band slecht is of dat er betere muziek is? Jij hoeft je er niks van aan te trekken. Coldplay heeft gewoon twee ijzersterke platen gemaakt in het begin en daardoor zullen veel mensen hun nieuwe werk luisteren, in de hoop dat dit niveau weer gehaald wordt. Helaas loopt dit voor velen uit op een teleurstelling inclusief ondergetekende.

Ik zeg volgens mij nergens dat ze dit niet mogen. Ik vind het gewoon grappig dat het vaak dezelfde mensen zijn met meerdere berichten in één topic en ze erg lijken te proberen anderen te doen inzien hoe of wat.

Wat betreft dat niveau niet meer halen, ze willen verdergaan, niet stilstaan. Gelukkig zijn er genoeg bands die twintig jaar na hun debuut nog altijd dezelfde soort muziek maken, persoonlijk vind ik dat wat saai. Ik vind zeker niet alles goed van Coldplay, Mylo Xyloto en A Head Full of Dreams draai ik zelden, maar de overige zes studioalbums vind ik wél allemaal goed tot zeer goed. En ik moet er niet aan denken dat al hun albums als Parachutes en A Rush of Blood to the Head zouden klinken. Da's voor mij het fijne aan deze band, ze hebben voor iedere mood een sound.

Niveau is natuurlijk wat anders dan sound. Altijd hetzelfde kan saai zijn idd. Ik vind de songwriting gewoon vaak ondermaats.

Klopt dat dat iets anders is!
Echter zijn er weinigen die een bepaald niveau weten te behouden. Kijk naar hoe bijv een Joni Mitchell, toch één van de grootsten op songwriting gebied, zichzelf al vrij snel verloor in pretentieus geneuzel en zo kan ik er nog heel veel opnoemen. Maar ik snap je punt zeker.

Damned if they do, damned if they don't.
Persoonlijk ben ik altijd blij wanneer artiesten dit soort thema's oppervlakkig brengen, ik luister naar muziek voor de ontspanning, niet om gespannen door te raken. Wil ik de werkelijke feiten kijk ik het journaal of lees ik de krant. Voor diegenen die het belangrijk vinden, ze adresseren het tenminste, maar brengen het niet prekerig zoals sommige artiesten doen. Thank God for that!

Ik was positief verrast net toen ik ‘Flags’ als nieuwe single hoorde. Bonustrack lees ik. Is die single enigszins representatief voor dit album?

Best wel.

Zoals meestal is het ook hier begrijpelijk waarom dit nummer bonustrack is. Er staan betere nummers op het album.

Even niet gedraaid, maar door the Greatest Hits van Coldplay hier op de site weer eens uit de kast gepakt. Dit is nou wel een goed later album van Coldplay. Wat mij betreft hun beste sinds A Rush Of Blood.

Fuck de snobbistische, betweterige, bij keuze coldplay haters. Dít is een meer als uitstekend album.

Ik ben het album weer eens aan luisteren. Met bewondering luister ik naar de gevarieerdheid en de verschillende stijlen op dit album. Ik associeer het album sterk met de donkere winterperiode, waarbij het album als een soort warm deken fungeert.

Wat ik gaaf vind is dat Coldplay op dit album niet te poppy, niet te rockerig, niet te zoet, niet te sappig is. Het is alsof . De gevarieerd is gewoon top. De middensectie laat dat goed horen. Het licht stuwende, beetje indringende Arabesque heeft een krachtige boodschap, heeft een mooie bijdrage van Stromae. Het nummer wordt opgevolgd door het kerkelijke When I need a friend, gevolgd door een krachtige anti-wapen lobby 'Guns', gevolgd door het snellere uptempo Orphans. Het album heeft een sterk, mooie balans. Het boeit me enorm. Een gaaf album.

Onderschat album dit inderdaad.

Mooie van comdplay is det ze gewoon doen wat ze zelf willen en soms alle kanten uitvliegen maar gewoon plezier hebben. Dat is top lijkt me. Wat de wereld ervan vindt? Soit
Werd vooral gegrepen door deze plaat door de video registratie (youtube of anders) zet plaat in ander licht en geeft t iets betoverends ofzo.
Daarnaast, iedereen die Stromae even uit zn isolement kan halen verdient een pluspunt.
Vergelijken met andere platen is nonsens, dit is project op zichzelf en in die zin, zeker in video registratie, heel geslaagd.