Destroyer - Have We Met (2020)

Crimson Tide is alvast fantastisch, ik ben weer verliefd hoor.

Ik vind het juist een beetje tegenvallen, klinkt een beetje rommelig.

Crimson Tide is voor mij in ieder geval een ijzersterk begin!

Crimson Tide valt me zwaar tegen, te makkelijk!

Single 2 It Just Doesn’t Happen klingt veel te elektronisch. Gevoelloos lelijk zelfs.
Wekt de indruk dat het een solo opnamen is met alleen een synth. Die stem verdiend echt meer.
Kan me moeilijk voorstellen dat dit nog goed gaat komen.

Gelukkig doet It Just Doesn't Happen het veel beter. Kijk, zo kennen we deze band weer.

Wat zeg ik, ware meesterwerk! Eindelijk wat gitaar en goede bas erdoor!

Ik vond Have We Met alvast een knaller van een albumtitel.

Vandaar dat ik ben gaan luisteren.

Naar zijn vorige album en nu deze.

Neigt naar een blijvertje.

hoppa

Hoe minder toeters en bellen hoe beter : The Man in Black’s Blues heeft wel oprechte emotie.
Wat ik in andere tracks mis. wat jammer nu dat precies die track gezegend is met een uitgesproken lelijke fade. Track die de redding is : The Raven.
Overall : paar aandige songs, niet goed genoeg om erg lang interessant te blijven..

Een nogal ongrijpbare snuiter moeilijk te plaatsen gast. Dit album heeft wel iets innemends en is ook wel beter dan zijn vorige die ik wat vermoeiend vond. De nummers waaien allerlei kanten op, maar de afwisseling bevalt me wel en ik blijf geboeid en relaxed luisteren. Ik vind dat er over de hele plaat sterke nummers op staan, hoewel het me ook wel iets vluchtigs lijkt te hebben om een echte klassieker te worden, maar aan dat manco lijdt de meeste popmuziek tegenswoordig.

Drieluik 7 t/m 9 vind ik tegenvallen. De rest is gewoon pure schoonheid. Die elektronische snufjes doen het hem en niet te vergeten, die bassound.

Mijn eerste Destroyer plaat. Erg interessante sound, maar helaas blijft het daarbij. Krijg er een sterk style over substance gevoel bij. Alleen de singles Crimson Tide en It just Doesn't Happen vind ik erg mooi.

Bizar dat mensen dit tegen vinden vallen. Is toch veruit z'n beste sinds Kaputt. En het tussenliggende Poison Season en Ken waren ook bepaald niet misselijk. Maar deze is weer vet van begin tot eind.

Poison Season is prachtig, samen met glamrocker Streerhawk: a Seduction (2002) het hoogtepunt in het oeuvre vd man. Kaputt ben ik niet stuk van, beetje een zeikplaat.

Ken en Kaputt zijn iets minder dan deze idd. Poison Season het minst.

Een erg rommelig album. En dat is jammer, want Destroyer heeft zeker de potentie om pop, disco, spoken word en rock naar een hoger niveau te brengen. Wat overblijft is helaas een mozaïek aan losse flodders van potentie.

Voor mij is Kaputt juist zijn grootste meesterwerk, al gauw gevolgd door Streethawk en Rubies en daarna misschien deze wel. Maar een slechte plaat heeft Bejar in mijn oren nooit gemaakt. Zelfs op de minste Destroyer-platen is altijd nog wel een handvol fantastische nummers te vinden.

De eerste keer viel het me, met name vanwege de zang, wat tegen. Week of wat later poging twee omdat dit album hoog blijft staan in de rotatielijst. Nu lijkt het kwartje wel te vallen, subtiele mix van electronics en klassieke instrumenten, gecombineerd met de quirky zang en naadloze overgangen tussen de nummers maken dit een interessant album. Prijsnummer is vooralsnog de opener. 3,5 met verhoging naar 4 mogelijk.

Bezwerend,hypnotiserend. Prima plaat. Nu een keer of wat gedraaid. Ik denk zijn beste, so far.

Na Poison Season blijft niets me echt meer bij. Jammer.

IJzersterk begin met Crimson Tide, maar dat niveau wordt niet vastgehouden. Zeker tegen het einde wordt het wel een érg vaag gebeuren.

Lichte teleurstelling was dit. Zijn parlando stijl wordt gezapig en voorspelbaar op een aantal nummers als University Hill en het titelnummer. Als ik kinderen had, zou Dan Bejar ze zeker mogen voorlezen uit een grimmig Roald Dahl verhaal, maar hier werkt het niet. Vreemd want bij Mark Kozelek/Sun Kil Moon ben ik die aanpak nog niet geheel beu. Wel waren de singles niet slecht. En ik ben nog het meest getroffen door het wat korte maar enorm intrigerende Kinda Dark.

Dat de uit Vancouver afkomstige Dan Bejar een overactieve workaholic was ligt alweer een periode achter hem. Zijn creatieve vermogen verspreidt hij jaren lang over acts als Swan Lake, Hello, Blue Roses, The New Pornographers en zijn geesteskindje Destroyer. Ondertussen heeft hij een aardige platenkast opgebouwd met releases waar hij aan heeft meegewerkt en doet de artiest het de laatste jaren heel wat rustiger aan. Kwaliteit staat nog steeds ver verheven boven kwantiteit, en met Have Me Met laat hij nogmaals horen dat zijn aandacht ondertussen uitgaat naar het veredelde soloproject Destroyer.

Op Kaputt liet hij zich al duidelijk beïnvloeden door sfeervolle in zichzelf gekeerde white soul uit the eighties, terwijl Poison Season juist een volhardend loyaal georkestreerde ritmische aanpak verdiende. Twee totaal verschillende albums, maar beide oh zo wonderschoon. Zo weet hij zichzelf steeds opnieuw uit te vinden, en neemt het opnameproces ook meer tijd in beslag, na Ken verschijnt nu drie jaar later opvolger Have We Met.

Daarop is duidelijk gekozen om de concentratie vooral op de heldere productie te richten. Hoe Dan Bejar al direct bij Crimson Tide de bas zo vet naar voren in de mix plaatst is heerlijk. Het stroperige slappende baswerk roept herinneringen op naar het strakke new wave tijdperk. De trieste synthesizerklanken hebben dezelfde weemoed als de betere geschoolde Italodisco sound en daar doorheen maakt de gitaar circulerende capriolen als een ware Joint Strike Fighter. Dat het zonder die toevoeging minder klinkt komt bitter naar boven in het stukken kleurlozere It Just Doesn’t Happen. Inderdaad, It Just Doesn’t Happen.

Het avondduistere Kinda Dark laat na het terughoudende begin vervolgens de instrumenten meer ademen en een eigen leven leiden. De vocalen worden verdrongen door het muzikaal Oosters landschap waarop de gitaar stoer paradeert in typerende Keltisch getinte uitbarstingen waar de drums als zoute regendruppels neerploffen. Die ontbreken weer bij het nachtelijke The Television Music Supervisor waarbij de rust van een slaapverwekkend sneeuwbeeld van een overspannen televisiescherm opgeroepen wordt, versierd met spannende geluidscollages.

Niet alles is even sterk, zo valt de kerstballenpop van The Raven als een gesuikerde zoete appel wat zwaar op de maag. Op het softe Cue Synthesizer plagen exotische ritmes de gitaar om gered te worden door de overtuigende bas. De stijgende lijn wordt pas na het saaie zaad dodende University Hill met het titelstuk voortgezet.

Het sfeervolle Have We Met is niet voor niets gekozen als instrumentaal intrigerende sleutelsong. Nog beter dan op de overige tracks komt het weidse gitaarspel tot zijn recht. Dat hij hiermee zich vereenzelvigt met de smaakmakers uit de jaren tachtig mag duidelijk zijn. Zoveel herkenning, maar ook juist net zoveel eigenheid weet het natuurtalent uit de geladen snaren te halen.

Gelukkig laat hij zich niet van de wijs brengen en zoekt hij met The Man in Black’s Blues de kracht van zijn soulplaat Kaputt op. Hier weet hij de geliktheid wel om te smeden tot een perfecte popsong. Zelfs het gerapte tussengedeelte wil niet storen. Met Foolssong wordt er op safe gespeeld, zonder de reddende gitaar zou er weinig van over blijven. Het spannende zoemende einde is er abrupt achter geplakt en voegt ondanks het mysterieuze karakter totaal niks toe.

Zoals verwacht zitten er verschillende pareltjes verborgen in deze gepantserde oester, die zich helaas te weinig opent. Het niveau van de vorige albums wordt zeker bereikt, maar er staan net teveel misstappen op Have We Met.

Destroyer - Have We Met | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Wat een wisselende commentaren over Crimson Tide, heb het nummer nu paar keer geluisterd en het wordt steeds beter, begrijp de opmerkingen over "makkelijk" wel, maar het is bij mij niet makkelijk om me langzaam aan mee te nemen met dit soort muziek, ik laat me voorlopig meevoeren!

Met Destroyer heb ik 'n beetje een haat-liefdeverhouding, in die zin dat het altijd wel intrigerend klinkt, maar ik ergens iets lijk te missen. Ook op dit nieuwe album hoor ik genoeg moois, maar de klik is er gewoonweg niet. Ligt het aan de wat lijzige monotonie van Bejar's stem? De sfeervolle maar soms wat dik aangezette sound? Ik kan er niet meteen de vinger op leggen; een combinatie van factoren zal het wel wezen.

Slecht is het uiteraard niet; Bejar weet wel hoe hij een lied ineen moet knutselen. Dat bewijzen, wat mij betreft, de opener Kinda Dark en The Man in Black's Blues hier alweer.

3 sterren