Crosby, Stills & Nash - Crosby, Stills & Nash (1969)

En ik wil even protesteren tegen de omschrijving 'soort bejaardenact' die je bezigt, want wie ze heeft gehoord en gezien in Amsterdam een paar maanden geleden weet dat hun optredens nog wel heel wat verder gaan dan vermaak voor en door bejaarden.

Er stonden een paar bezielde rockers die bereid waren om hem nog eens flink van katoen te geven, dat ook deden, en dat gold ook zeker voor de nummers die van C S & N werden gespeeld. Niet van dat optreden in Amsterdam maar van dat van een paar maanden eerder is overigens een prima dvd uit. Kun je jezelf overtuigen.

De beschuldiging/suggestie over Stephen Stills slaat ook nergens op, tenzij je kunt aangeven en aantonen wat je er mee bedoeld.

Muzikaal heeft Young niet zijn sterkste werk ooit aangedragen op Deja vu en reünies in de loop van de jaren. Maar vocaal heeft hij altijd prima harmonies gezongen met CS&N.

En ten slotte hebben, in de meest uiteenlopende verbanden en solo, David Crosby, Stephen Stills en Graham Nash in de loop van de jaren prima muziek opgenomen (zie elders op musicmeter) en dan zwijg ik nog over The Byrds, Buffalo Springfield en de Hollies.

Musician, ik gebruik steeds termen als m.i (mijns inziens), "volgens mij" en "schijnt". Deze woorden gebruik ik om MIJN mening weer te geven. Zo heb ik diverse live-optredens gezien waarbij je echt goed moet kijken of Crosby nog leeft of dat ze hem nog even rechtop hebben gezet voor het concert. Vocaal worden ze ondersteund door achtergrondzangers, Graham haalt de hoge tonen niet meer, Stephens zang is niet meer om aan te horen. NAAR MIJN PERSOONLIJKE MENING. Ik zag Stephen nog op de BBC bij Jools Holland een solo-optreden geven (Helplessly Hoping - tja) tussen alle jonge sterren. Ik had last van plaatsvervangende schaamte voor deze schorre krekel.
Als je stelt dat de mannen prima muziek opgenomen hebben en daarbij noem je The Byrds, Hollies en Buffalo Springfield, dan ben ik het helemaal met je eens. Maar dat is de periode van vóór deze plaat. Ik vind PERSOONLIJK alles wat daarna gemaakt is (met zijn 3en) minder.

Wie schrijft dat het "schijnt" dat Stephen Stills altijd zijn neus in bepaalde zaken steekt, dat heeft natuurlijk niets te maken met een persoonlijke mening. Als het terecht is, dan moet je ons even informeren wat je bedoeld. Anders is het zwart maken.

Dat David Crosby al tientallen jaren geleden te stoned was voor optredens of zelfs opnames voor een nieuw album staat wel vast en dat is buitengewoon te betreuren. Al eerder heb ik geschreven dat hij een groot deel van zijn carriere, die veel groter had kunnen zijn, heeft vergooid.

Dat weet hij zelf echter ook heel goed en vandaar dat hij na een lange weg daar uit is gekomen, zijn leven gebeterd heeft zullen we maar zeggen. Dat is natuurlijk alleen maar toe te juichen. Op basis daarvan geeft hij anno 2011/12 weer prima concerten met zijn maatje Nash.

De staat van David Crosby hangt dus niet af van zijn leeftijd en daarom is "bejaarden-act" misplaatst. Hij oogt nu fitter dan tijdens de Daylight again tour uit 1983 om maar eens wat te noemen.
En met het album Crosby & Nash uit 2004 hebben beide heren aangetoond het niveau van 1969 nog steeds te kunnen bereiken of in ieder geval te benaderen. Als de juiste composities maar voor handen zijn.

CSN is eigenlijk al jaren een band die op de automatische piloot het publiek geeft wat ze willen. James Raymond en/of Joe Vitale doen wel vaak mee in de harmoniezang (vind ik niet zo'n denderende toevoeging). Bij de Buffalo Springfield reunie deed Vitale dat ook.

Stills heeft z'n stem verpest en z'n talent vergooid met alcoholisme, cocaine en een verkeerde zangtechniek. Crosby had nog meer problemen. Gevolg is dat 'buitenbeentje' Nash is uitgegroeid tot de leider van de groep.

Wonder boven wonder heeft Crosby nog steeds een goede stem. Zonder Stills krijg je een veel boeiendere setlist met hernieuwde arrangementen en een strakkere band. Nash haalt de hoge uithalen inderdaad niet meer en Crosby is tegenwoordig sterker als leadzanger dan als harmoniezanger. Het zijn echter niet ineens slechte zangers, zeker als Nash een beetje opgewarmd is. De 2011 tour vond ik echt érg sterk (en daar is de dvd nog niet eens het beste voorbeeld van!).

Maar met Stills erbij, tja... Leuk voor wie de klassiekers wil horen, over het algemeen degelijk uitgevoerd, maar dat trucje heb ik nu vaak gehoord. Voorspelbaar is 't vooral en ook wel een beetje krampachtig. Crosby speelt bovendien liever alleen met Nash en de chemie tussen beiden is er niet met Stills.

Crosby & Nash klinken als duo tegenwoordig inderdaad beter dan CSN of CSNY. Zij zijn nog altijd uitzonderlijk goede zangers, ook al haalt Nash niet alle hoge noten meer (maar, laten we eerlijk zijn, dat doet Neil ook niet - wie wel eigenlijk op die leeftijd?)

Toch vind ik dat Stills niet afgeschreven mag worden. Hij was verrassend goed tijdens de Buffalo Springfield reunie en zijn gitaarspel is nog steeds schitterend. "Man Alive" was naar mijn mening een sterk soloalbum (hoewel niet op het niveau van zijn beste werk tussen 1966 en 1972) en als hij alleen zingt, vind ik het prima aan te horen. Maar Crosby en Nash zingen veel beter samen als Stills niet van de partij is.

Overigens, CS&N krijgen al sinds de jaren tachtig ondersteuning van achtergrondzangers (zelfs op een studioplaat als "Daylight Again").

ennuh musician, je schrijft [quote]musician schreef:
Wie schrijft dat het "schijnt" dat Stephen Stills altijd zijn neus in bepaalde zaken steekt, dat heeft natuurlijk niets te maken met een persoonlijke mening. Als het terecht is, dan moet je ons even informeren wat je bedoeld. Anders is het zwart maken." Sorry maar dat ben ik niet met je eens. Als ik beslist had beweerd dat Stills coke gebruikt(e) mag je naar bewijsmateriaal vragen. Juist als ik stel dat het "schijnt" geeft het weer dat ik het ook maar van andere bronnen heb en dat ikzelf het niet met zekerheid kan beweren.

Bron daarvoor is o.a. onze Canadese held (Shakey en 'Cocaine Eyes' van Eldorado). ''Stills used to be a great musician, before cocaine.'' Voor bewegend bewijs verwijs ik graag door naar het optreden uit 1974 in Wembley van CSNY.

Ook over z'n drankprobleem is genoeg geschreven. Er is een interview uit de seventies waar het nogal expliciet uit blijkt en in bootlegkringen circuleert een interview uit de 80s waarin een interviewer Stills ernaar vraagt (Stills wordt behoorlijk kwaad). Nash geeft er wel antwoord op als hij naar Stills' drankprobleem wordt gevraagd.

Maar we dwalen een beetje af van dit album, waarop CSN zichzelf qua drugsgebruik in ieder geval nog in de hand hadden.

Grappig: op de achterkant van de LP, waar de muzikanten enzovoort vermeld staan, staat dat er ook een 'spiritual guide' aanwezig was, tijdens het opnemen van dit album. Ook wil ik nog even melden dat de tweede kant van dit album, vanaf Wooden Ships, het beste vind. Vooral Lady of the Island, een typisch Nash-juweeltje, waar hij de liefde op een kinderlijke, en soms zelfs aandoenlijke, manier bezingt, zoals hij dat ook in Our House zou gaan doen!

Tja, wat moet je er nog over schrijven

Alles is al wel geschreven inmiddels, deze is gewoon erg goed.

Alleen al eens waard om over te schrijven om hem bovenaan bij MM te krijgen.

Zijn hoge notering meer dan waard

Zeer fraai debuut van dit legendarische drietal, badend in de hippiesfeer maar toch tijdloos. Vooral de onovertroffen zangharmonieën brengen dit album op een hoog peil evenals de gepaste akoestische gitaarbegeleiding. Suite: Judy Blue Eyes en Marrakesh Express zijn de hoogtepunten op dit album maar alle songs hierop vind ik sterk. Opvolger Déjà Vu (met Neil Young) vind ik nog wat beter en hun meesterwerk.

Suite: Judy Blue Eyes is toch wel één van de mooiste openaars van een plaat ooit. In de gehele linie vind ik Crosby, Stills & Nash iets beter dan Déjà Vu. Net zoals ik After the goldrush beter vind dan Déjà Vu.

De man die daarbij genoemd wordt –Ahmet Ertegun– was de baas van Atlantic Records, die op verzoek van Stills Graham Nash van EMI had losgeweekt en zo het opnemen van dit album mogelijk had gemaakt.

Kijk, dit is nou zo'n plaat waarvan de kennis over hoe hij tot stand is gekomen en de algemene sfeer die hij uitstraalt mijn waardering sterk beïnvloedt, of ik dat nou wil of niet. Als Stills zegt: "In those days we were really wide-open as far as making sure we were doing what the other guys wanted", dan hoor ik daar een saamhorigheid in die de prachtige muziek op deze plaat voor mij een enorme meerwaarde geeft (en die ook precies was wat er op Déjà vu ontbrak). In mijn hart ben ik de hippie die ik vanwege mijn leeftijd nooit heb kunnen zijn, en ik zeg dat zonder enige ironie. (Zelfs Our house vind ik mooi, ook al laat Stijn_Slayer door ''very very fine house'' een smiley braken…)

Daarom (en vanwege de prachtige pastorale sfeer) geef ik de plaat ook de volle mep qua sterren, ondanks het feit dat zes van de tien nummers naar mijn mening het niveau van de vier absoluut briljante hoogtepunten Suite: Judy blues eyes, Marrakesh express, Wooden ships en Helplessly hoping niet halen. (Die luie Stills nam niet eens de moeite om voor het tweede couplet van You don't have to cry een andere tekst te verzinnen!) Geen perfecte plaat dus, maar wel een extreem sympathieke.

Twee grote voorgangers qua beroemde harmonieën in de Amerikaanse popmuziek zijn natuurlijk de Beach Boys en de Byrds. Beide bands hebben ontegenzeggelijk superbe dingen gedaan, maar voor beide bands geldt ook dat ik na niet al te lange tijd enigszins moe word van hun specifieke harmonieën. Hetzelfde zou het geval kunnen zijn bij de toch uiterst herkenbare en dankzij Graham Nash zo "scherpe" samenzang van CSN, maar in het geval van déze band lust ik er wel pàp van.

Overigens, misschien wel aardig om te weten, door niemand hier nog genoemd, dus daarom doe ik het maar even : Wooden ships werd geschreven door Crosby, Stills en (zonder dat hij op de oorspronkelijke hoes vermeld werd) Paul Kantner van Jefferson Airplane, en die laatste nam het ook op met zíjn band, op Volunteers uit 1969. Op YouTube is de studioversie gewoon te vinden, aardig om eens te beluisteren.

En nog een ander aardig weetje, over het begin van Marrakesh express. Opnieuw Stills: "That was during the time of the Beatles' [supposed] backwards messages, the satanic stuff. It was all so stupid. So we decided to put on something that was meaningless backwards and forwards."

Heet 49 bye-byes alleen maar zo omdat Stills zijn tekst in dat aantal regels heeft opgeknipt? (Moet je er wel voor zorgen dat bij een re-release de opmaak van de lyrics niet door een onnadenkende lay-out-maker wordt veranderd.)

 

En is gelijk met gemak het beste nummer van een zeer matige Airplane plaat .......

Kan ik helaas mee instemmen noch ontkennen Droombolus, het beste aan The worst of Jefferson Airplane vond ik altijd de toenterijd originele en erg geestige titel, dus met die groep ben ik nooit verder gegaan... (Uitzondering: Lather, klein briljantje.)

Ik ben zo'n beetje mijn halve leven groot fan van Deja Vú, en kwam nooit echt toe aan ander werk. Ik had deze wel eens op de achtergrond beluisterd, maar sinds een paar dagen is ie echt kei hard geland. Heerlijk

Mij ontgaat de logica, maar dat zal wel aan mij liggen...

Heerlijke muziek uit de good old muze days. Het magische jaar waar veel klassieke albums zijn geboren. Sterk tijdsdocument dat bij een basis albumuitrusting hoort in iedere kast wat mij betreft....dus daar zal ik maar eens achter aan gaan. Heb verschillende vinyl uitvoeringen van de voor de hand liggende klassieker Deja Vu, maar deze mag daar eigenlijk niet in ontbreken. Dus wie nog een vinyl van Deja Vu wil ruilen tegen een vinyl van dit debuut, kan mij een pb sturen.

Een waar meesterwerkje van deze jongens. Long time gone en Guinnevere zijn favoriet hier. De CD ontdekt nadat ik Deja vu eerst had aangeschaft. Naar mijn bescheiden mening vind ik van deze twee deze de beste.
Guinnevere beluisteren betekent voor mij altijd kippenvel. Als je dat herkent luister ook eens naar de Twee meter sessies van Venice. Daar staat een versie op van de band samen met David.

Een erg goed album van de heren Crosby, Stills en Nash. Een van mijn persoonlijke favorieten is "Marrakesh Express", maar eerlijk gezegd is alles heel goed op dit album.

Wat heeft her lang geduurd voordat ik dit album op de juiste waarde schatte. Ik schat toch minstens 20 jaar. Ik vond het gewoon niet veel, behalve dat 'Marrakesh express' een leuke gimmick orgel heeft en de drie heren fantastisch samen kunnen zingen. In 2014 veranderde dat allemaal en vielen de stukjes op hun plaats. Waarom nu pas? Echt geen idee. Feit is dat met uitzondering van 'Pre-road downs' de tien songs zich op een uitzonderlijk hoog niveau bevinden. Van de twists en turns in 'Suite: Judy blue eyes' tot 'Bye-byes' het is allemaal even prachtig. Als ik dan echt een keuze moet maken, dan bevallen de songs van David Crosby het beste. In feite maakt hij muziek als dit tot op de dag van vandaag. "It was a long time coming", de waardering van deze plaat, maar hij is er.

Wo.

Het hele verhaal staat op WoNo Magazine.

Nou heb ik Marrakesh express toch al zó vaak gehoord, maar elke keer verwacht (of hoop) ik op het einde dat ze bij de allerlaatste "All on board" niet één maar twee keer omhoog zullen gaan. Waarschijnlijk zeurt er achterin mijn geheugen ergens een ander liedje dat eindigt met een loopje omhoog "in drieën"...

mee eens

Erg mooie debuutplaat van CSN.
Vooral de harmonievocalen spreken mij bijzonder aan, ben alleen niet zo kapot van het openingsnummer ( duurt mijn inziens iets te lang ) & het wat brave Lady Of The Island.
Vooral Guinnevere, You Don"t Have To Cry & Helplessly Hoping springen er wat mij betreft bovenuit.
Ik ben toch wat meer gecharmeerd van opvolger Deja Vu.

Lady of the Island braaf?

'The brownness of your body in the fireglow
Except the places where the sun refused to go.'

Een van de mooiste teksten uit de popgeschiedenis voor mij. Wat mij betreft ook helemaal niet zo braaf.

Een nummer waar ik vroeger minder mee had, maar wel erg ben gaan waarderen. Tekstueel inderdaad niet echt braaf, daarvoor is de ondertoon te sensueel (of zelfs seksueel). Nash was in die tijd natuurlijk wel een hippie pur sang, maar bij brave nummers van zijn hand denk ik eerder aan 'Our House' en bijv. 'Carrie Anne'.

Ik bedoelde ook muzikaal braaf geenszins tekstueel.
Een nummer als Our House kan meer mijn goedkeuring wegdragen

Uitstekende debuutplaat van deze supergroep. Ik vind met name Stills' nummers érg sterk. Hij schijnt ook bijna alle instrumentele partijen ingespeeld te hebben, op de drums en enkele ritmegitaarpartijen na. Ik lees dat veel mensen Guinnevere een goed nummer vinden; dat is voor mij juist altijd een minpuntje op dit album geweest. Vind het wat uit de toon vallen op de A-side, en het duurt me ook net te lang. Naast de bekendere Suite: Judy Blue Eyes en Marrakesh Express vind ik vooral You Don't Have to Cry en 49 Bye-Byes erg fijn.
Ik waag me niet aan een uitspraak over deze vs. Déjà Vu. Ik wil wel kwijt dat ik Young niet per se veel toe vind voegen aan het trio Crosby, Stills en Nash.
Ten slotte: toen ik deze voor het eerst op LP kreeg schrok ik nogal van de sinistere figuur achter de deur op de achterkant van de hoes. Deze is op de CD versie weggewerkt op de achterkant van het boekje en was me daar nooit opgevallen. Drummer Dallas Taylor is helaas begin dit jaar overleden.

Da's meer blijken dan schijnen ......... De meeste van zijn bijdragen op Buffalo Springfield's Last Time Around had ie al op dezelfde manier opgenomen. Bij CSN had dat voorkomen kunnen worden als hij niet zo'n last had gehad van z'n ego.
Al in een vroeg stadium van het tot stand komen van het trio vroeg hij of Moby Grape's Jerry Miller en Don Stevenson zin hadden om mee te doen, maar hij meldde van te voren dat hij zelf alle gitaarsolo's voor zijn rekening zou gaan nemen waarna Miller hard lachend bedankte voor de eer ( met Stevenson in z'n kielzog ).

Ah, en opeens heb ik dat andere nummer gevonden : Stop stop stop van de Hollies, geschreven door Allan Clarke, Tony Hicks en ...

Deja Vu of deze...Ze verschillen. Op welke basis de een beter is dan de ander..Neil Young maakt wel wat uit.
Marrakesh Expres vind ik dan weer een kutnummer. Gitaartje irriteert me, te vrolijk, te kinderlijk.
Al het andere werk hoor ik graag. En heeft tand des tijd goed doorstaan wat mij betreft.