Crosby, Stills & Nash - Crosby, Stills & Nash (1969)

Nog steeds een bijzonder fraai hippie album van het trio Crosby,Stills & Nash.
De zangpartijen blijven van een ongekend niveau.
De opener Suite: Judy Blue Eyes is daar natuurlijk een uitstekend voorbeeld van.Neem daarbij het prachtige gitaarwerk van Stills(wat ik nog steeds een onderschat gitarist vind) en een klassieker is geboren.
Verder zijn er natuurlijk nog meer onvergetelijke songs op te vinden.
Wooden Ships,Helplessy Hoping,het duizelingwekkend mooie Guineverre en natuurlijk Long Time Gone.
De enige uitglijder is Lady of The Island.Een nogal zoetige Nash song die mij nergens echt pakt.
Mooie stemmige plaat.Een mooie afsluiting van de jaren 60.

Ha, Lady of the Island vind ik persoonlijk juist één van de sterkste nummers. Simon & Garfunkel-achtig en echt een on-Engels nummer van Graham Nash, de man die voorheen de Hollies leidde, misschien wel de meest prototype British Invasion-band. Wat de verhuizing naar een flink ander muzikaal klimaat (de VS) met je kan doen....
Verder, een aantal klassiekers SJBE, Marrakesh Express en Wooden Ships maar het gehele album is naar mijn idee toch iets minder dan Deja Vu. You don't have to cry, pre-road downs en 49 bye-byes zijn toch de mindere goden mijns inziens. ****

Ik ben inmiddels bijna om de week mijn favoriete nummers aan het omwisselen. Elk nummer is geweldig, kan gewoon niet kiezen

Deze plaat inspireerde mij om ook maar eens fanatiek met de akoestiese gitaar aan de slag te gaan. Een paar maand later liep ik tegen een schoolgenoot aan die ook van zingen hield en voor de daarop volgende 10 jaar of zo zaten we samen te spelen, eerst op de resp. slaapkamertjes en in scholieren café's, later in onze eigen hokken en in de kantine van de camping op Vlieland . Daarvoor en voor het bijbehorende zonnige gevoel alleen al een al een dikke voldoende ........

De nummers zijn niet alemaal even sterk maar de overall sfeer van deze plaat is zo ontzettend goed, lekker ontspannen maar toch niet slap, dat ie toch een "near perfect" waardering van me krijgt .......

Vandaag eindelijk maar meegenomen, je kunt dit niet eeuwig uitstellen, en de prijs was zéér ok (ca 8 €).
Inderdaad, meesterlijk door eenvoud, en wonderbaarlijke samenzang. Ik verhoog al naar ****1/2, want in de vrachtwagen klonk ie al gewèldig, en die luidsprekertjes zijn niet zo geweldig, dus straks even met koptelefoon en genieten, genieten, genieten!

You Don't Have To Cry vind ik dan weer het beste CSN nummer ooit. Als ik echt een minder nummer móet kiezen dan ga ik voor Lady of the Island, maar die is wel schitterend gezongen.

Ik vind deze overigens een stuk beter beter dan Deja Vu. Waar anderen Neil Young hier missen, had ik hem op Deja Vu best kunnen missen. De studio-versie van Helpless vind ik niet mooi (live wel) en Country Girl vind ik van een vergelijkbaar niveau als een Pre-Road Downs of een Lady of the Island. Dit debuut is ook veel sfeervoller naar mijn mening.

Ik hoor vaak dat Neil Young ervoor zorgt dat Deja Vu zo goed is, maar ik vind dat David Crosby daar met afstand voor zorgt. Ook Stills levert erg goede nummers. Nash en Young vind ik aanzienlijk minder goede nummers leveren. Ik ben zelf wel erg gecharmeerd van Neil's stem, maar als trio vind ik de stemmen beter klinken. Live is echter een ander verhaal, dan wil ik Neil erbij hebben (solo nummers, meer gitaargeweld etc.).

Neemt trouwens niet weg dat Deja Vu ook een ongelofelijk goed album is, die in mijn platenkast met trots naast zijn voorganger staat.

De cover doet met sterk denken aan de cover van het debuutalbum van 'The Allman Brothers Band'. Allman Brothers Band
Het ademt precies dezelfde tijdsgeest uit.

Vandaag voor het eerst eens integraal beluisterd. Wat een prachtige samenzang! En die gitaar is zeer strak, niet te veel op de voorgrond maar precies goed.

Eigenlijk is deze nog beter dan het zo eeuwig bejubelde Deja vu...

Precies, jij snapt het!

Ze zijn gewoon allebei meesterlijk .

Maar ik kies denk ik toch voor "Deja Vu": vooral Nash is op dat album een stuk beter. 'Marrakesh Express' en 'Lady Of The Island' zijn ook mooi hoor, maar kunnen niet op tegen de knallers van Stills en Crosby (en daarnaast schreef Nash het minste nummer: 'Pre-Road Downs').

Voor "Deja Vu" schreef hij twee enorme klassiekers ('Teach Your Children' en 'Our House'). Stills en Crosby zijn daar ook gewoon even briljant als op "Crosby, Stills & Nash". En voeg daar Neil Young aan toe met de prachtige songs 'Helpless' en 'Country Girl' (en soort 'Broken Arrow' part two), en je hebt een perfecte plaat. Ik vind ze alle vier ongeveer even goed op dat album. Maar de productie van "Crosby, Stills & Nash" is dan wel weer heel wat beter dan die van "Deja Vu".

Oh jee, zie ik tot mijn schrik dat ik wel deja vu in mijn top tien heb staan en niet dit album... Snel even veranderen!

Ik heb deze ook lang in m'n top 10 gehad, maar uiteindelijk is het toch 4 Way Street geworden.

Goede plaat van CSN. Enige minpunt is dat niet alle nummers mij 100% weten te boeien, wat er voor zorgt dat de plaat wat afzwakt op sommige momenten. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik toch nog steeds liever naar Deja Vu luister

4.0*

Aan het begin van 49 Bye-Byes lijkt er een sample gebruikt te zijn dat het nummer inluidt. Heeft iemand enig idee wie er zingt en wat er gezongen wordt?

Bedoel je niet Marrakesh Express?

Crosby zingt Whoopa, hey mesa, hooba huffa, hey meshy goosh goosh.

Aan het begin van "49 Bye-Byes" hoor je Crosby "You better come in my kitchen cause it's gonna be raining outside" zingen. Dat is een stukje van een nummer van Robert Johnson (blueslegende).

Het nummer is 'Come On In My Kitchen'

Oja klopt. Ik had de MP3 even gedraaid, waarop het weggeknipt was. Op CD en LP hoor je het inderdaad.

Op een aantal bootlegs hoor je Stills en Crosby erover praten, daarna zingt Crosby dat fragment. Inderdaad van Robert Johnson.

Steve Miller doet er een prachtige solo uitvoering van op The Joker .......

Nu je het zegt, nooit opgevallen. Het is meer praten als zingen b.t.w.

Van The Steve Miller Band ken ik alleen de latere, commerciele albums ("Fly Like An Eagle", "Book Of Dreams"), maar er is ook een mooie uitvoering van The Allman Bros. uit 1991

Er gaat echter niks boven het origineel. Op bluesgebied is Robert Johnson echt een God.

Ik kan mij bijna helemaal vinden in het verhaal van Stijn van 16 januari jl.

Deze cd is beter dan Déja vu.

Heel veel werk van Neil Young als lid van CSNY klinkt als een solonummer van Young en dan ook nog is een keer als een mager nummer, afgevallen in een eerder stadium voor een van zijn solo cd's. Daarin is hij meestal wat kieskeuriger.

Ik wil er maar mee aangeven, dat ik vind dat Neil Young heel goed zonder CSN kan en andersom, getuige dit debuut. Ook vocaal is het niet nodig.

Ik had daarom ook graag gezien hoe een opvolger van CSN zou hebben geklonken, maar daar moest op worden gewacht tot 1977 en tóen werden ze al als versleten hippies gezien.

Dus eigenlijk, is CSN de enige cd waarop ze worden gewaardeerd als toonaangevende songwriters, avantgardisten voor die tijd en dat maakt deze cd zo bijzonder. Natuurlijk evalueerde het in Déja vu en volgden er vele solo projecten.

Maar deze cd is om bovenstaande toch uniek. En ik vind ook, dat je er dat aan afhoort. Uiteindelijk is, op een paar uitzonderingen na, alles wat hier op staat wel een klassieker, inzake CSN. Varïërend van Suite Judy blue eyes (één na mooiste nummer) tot Wooden ships (kampioen van deze plaat).

Ik heb wel eens stiekem een versie gemaakt waaraan toegevoegd Cinnamon girl, Southern man & the Loner van Neil Young. Je krijgt dan inderdaad meer een Déja vu-gevoel. Behalve dan, dat deze 'gekunstelde' oude versie beduidend beter is.

Wat een heerlijke plaat is dit toch. Ik heb hem later gekocht dan Déja vu,maar ik vind hem niet veel minder ondanks het feit dat niel Young hier niet mee speelt.(Alsdat wel het geval was zie vorig bericht `gekunstelde oude versie` zou dit album beter zijn).
Suite Judy blue eyes vind ik toch wel het mooiste nummer van dit album.
Slechte nummers staan er niet op. Dus 5 sterren.

Ja, deze drie heren kunnen fantastisch zingen, zowel solo als harmony.
Deze plaat uit 1969 mag er wezen, hoewel ik een paar nummers wat minder vind en dat zijn:
Pre-road downs, 49 Bye-byes. De rest is goed tot prachtig.
Deja-Vu is de klassieker geworden met Neil young, maar deze eerdere plaat mag doet er niet voor onder.
De LP, in uitstekende staat, onlangs gekocht op de platenbeurs in Arnhem voor 5 euro.

Prachtige plaat.
Beginnend met de 7 minutendurende Suite die alles behalve verveelt.
Het magische Guineverre en Wooden Ships volgen.
Daarnaast nog een aantal mooie nummers.
Misschien een enkel minder nummer.

De heren zingen enorm goed en de muziek zit fantastisch in elkaar.
Toch mist er 'iets' om het 5 sterren te geven, dus daarom 4.5.

Heerlijke zweverige hippie album.
Mooi samen zang,goed gitaar werk,klassieker.
Ben groot fan van neil young mis hem op deze cd geen moment.
Vindt hem zeker zo goed als deja-vu,die is wat rouwer.
Deze is zweverige,luisterd lekker relaxed weg.nummer.
Staan maar 2 wat mindere nummers op,2en7.toppers 1,5,6,8,9,10.heerlijke cd.
Allemaal peace and love.

Ben het eens met de mensen die Neil geen goede toevoeging aan C, S & N vinden. Het past nergens. Het heeft ze wel de faam gebracht waar ze zo naar hunkerden. Maar C, S & N is een plaat die precies aangeeft waar ze sterk in waren. Jammer dat er m.i. later nooit meer in de buurt is gekomen van deze plaat en dat ze nu al vele jaren als een soort bejaardenact de nummers van deze plaat live te gehore proberen te brengen. Jammer, want er zat volgens mij veel meer in, met name in Stills maar die schijnt zijn neus maar niet uit bepaalde zaken te kunnen houden.
Overigens ben ik een HUGE Neil Youngfan, maar dus niet met deze jongens.

Dat is niet waar. Dit album was een groot succes en ze wonnen zonder Neil de grammy voor beste nieuwe artiest. Neil Young is dankzij CSN definitief doorgebroken.

Met de opvolger werd het succes nóg groter, dat is wel waar.

Klopt, dank voor de correctie.