Billy Idol - Charmed Life (1990)

1 van de beste albums van billy idol l.a woman(doors cover)pumping on steel en love unchained zijn mijn favorieten. prodigal blues en cradle of love zijn op single z verschenen van dit album

Oei, oei...
Ben een groot fan van Billy Idol, maar dit album vind ik toch echt tegenvallen. Vind hem zelfs minder dan Whiplash Smile!
L.A. Woman en Cradle Of Love zijn sterke nummers en License To Thrill en Trouble With The Sweet Stuff vind ik ook nog verrassend goed, maar voor de rest valt dit album me toch echt tegen.
Jammer!

2,5*

Valt inderdaad wat tegen. Sommige nummers klinken te vlak en worden saai. Er staan echter wel wat lekkere nummertjes op...maar inderdaad....hij heeft beter werk.
Het album wordt op een gegeven moment een sleur. Je dreigt te skippen tijdens teveel nummers...

Ik ga hier vooral voor 'Cradle of love', dat overigens een prima auto-nummer is.

Laatste plaat van niveau van Billy. Maar zonder Steve Stevens was het toch minder dan voorheen. Maar blijft toch een speciale voor mij omdat ik hem bij deze tour live zag in Essen, met de mega-middelvinger bij opkomst tijdens License To Thrill. Hij liep destijds wel mank met stok, na zwaar motorongeluk.
Pumping On Steel voor mij beste nummer van de plaat.

Ondanks dat ik Steve Stevens een te gekke gitarist vind en ook bij Billy hoort eigenlijk, vind ik dit toch Billy's beste album! De produktie bevalt me veel beter dan z'n vorige albums. Een meer rock sound. Nummers als The loveless, Cradle of love, Pumping on steel, LA woman, Love unchained (heerlijke drive in dit nummer!!), The right way, en License to thrill zijn allemaal toppers wat mij betreft! Eigenlijk vind ik alleen Mark of Cain en Endless sleep wat tegenvallen en dat zijn dan ook de skip momentjes voor mij.

Het ene oor in en het andere uit.....en ik mis het venijn.

Zeker omdat er geen hersenen tussen je oren zitten! Sjonge, jonge... Billy rules!

Charming...........

Venijn zat! Luister maar eens hoe hij Love unchained, The right way, Pumping on steel of L.A. woman zingt. Vol overgave en passie. Laatst op lp gekocht en vandaag gedraaid. Te lang niet gehoord, fantastisch album! Op Mark of caine en Endless sleep na. Dat blijven voor mij draken van nummers.

De laidback saus die over deze plaat hangt bevalt me erg goed.
Zelfs de cover van LA woman is goed te verteren al vind ik wel dat ie op t eind de plank goed misslaat. Duurt net iets te lang dus.

Trouble with the sweet stuff vind ik de lekkerste track van de plaat. Heerlijke basgitaar!

Niet slecht, maar Billy slaagt er niet in om ook maar enige indruk te maken. Dit album is niet vervelend, storend of iets dergelijks, maar wel erg leeg. Ook de cover van The Doors doet me niks. Het lijkt wel gemakzuchtig gefabriceerd te zijn. Dit album heb ik dan ook maar een paar keer gedraaid, maar er komt niets over. Prodigal Blues doet wat U2 achtig aan en dat is dus ook niet positief. Billy Idol wijkt langzaam maar zeker van zijn stijl af en daarmee komt het ook ongeïnpireerd over.

Tussenstand:
1. Rebel Yell
2. Whiplash Smile
3. Billy Idol
4. Charmed Life

In een bepaald opzicht klinkt Billy Idol hier meer 'volwassen', maar dat is dan vooral te wijten aan het feit dat Steve Stevens ontbreekt in de line-up en het gitaarwerk hierdoor beduidend minder spetterend en eigenzinnig is. Toch is het geen straf om naar te luisteren. Pumping On Steel heeft nog iets stoers en Prodigal Blues doet me in positief opzicht denken aan Simple Minds. L.A. Woman geeft goed aan dat Idol's zang niet onterecht met Morrison vergeleken kan worden.

Halverwege wordt het echter minder spannend. Cradle Of Love is ondanks de leuke video een vrij saaie single en Endless Sleep is vrij matige bluespop. Jammer, want de eerste helft van het album bevat zeker fijn materiaal, waardoor ik het toch vreemd vind dat Whiplash Smile in vergelijking zo laag scoort. Sluit gelukkig nog best aardig af met License To Thrill. Alsnog niet verkeerd, maar toch niet helemaal de stijl die ik het liefste van dhr. Idol hoor.

Tussenstand:
1. Rebel Yell
2. Whiplash Smile
3. Billy Idol
4. Charmed Life

En deze album heb op cassette, en ik kwam net op een site terecht waar de prijs van cassette's behoorlijk hoog zijn. Zal deze ook nog wat waard zijn? Tracks 2 3 4 en 6 zijn wel goed. Heb Idol Songs Best ook op cd.

Ben de biografie van Billy aan het lezen en kom zo ook weer bij dit album uit. Billy Idol waarderen mocht natuurlijk niet van de serieuze punks en wavers maar daar heb ik mij nooit wat van aangetrokken. Hij heeft gewoon super lekkere nummers geschreven. Dit is mijn favoriete Billy Idol album ook al is het soms een close call met Rebel Yell. Billy heeft de punk scene vanaf het begin meegemaakt en was mede oprichter van het Roxy theater waar vele punkbands, waaronder ook Biilly's Generation X, hun eerste concerten speelden. Ook ging hij al met Siouxsie (the coolest chick alive volgens hem) en Steven Severin om voordat ze in de Banshees zaten. De albums van Generation X hebben mij nooit kunnen bekoren maar de solo platen van Billy wel.

Dit album heeft niets met punk te maken en is pure rock maarrrr wel errug lekker. Zonder Steve Stevens maar met Mark Younger-Smith een meer dan prima vervanger. LA Woman is helemaal top maar eigenlijk staat er geen slecht nummer op dit album. Ik draai dit nog zeer regelmatig en vooral in de auto is dit altijd succes. Prima poductie weer van Keith Forsey, Billy's vaste producer en mede songwriter van bijna al zijn solo platen.