Bob Dylan - Blonde on Blonde (1966)

Mijn aller eerst album van Bob Dylan.

Wist ik veel, dat ik begon met het meest geniale album.....
Maar goed.... wat er maar verteld, geschreven en vertaald kan worden over deze cd. is algebeurt.

Blonde on Blonde en Highway 61 Revisited mijn favoriete albums van Bob Dylan. maar deze heeft altijd een plek in mijn top 10 gehad.

Goed gedaan
Bob

Weer gedraaid. Een half punt erbij, naar 4,5. Het gekke is dat ik de nummers op Blonde die ik vroeger niet zo kon waarderen, waaronder rainy day woman, Pledging my time, obviously 5 believers en 4th time round, nu beter begin te vinden. Misschien doordat ik veel naar de recente Dylanalbums Love and Theft en Modern Times heb geluisterd en de doorlopende lijn zie die in het op de rhythm and blues gebaseerde deel van Dylan's werk zit.
Dylan beoefende veel genres, maar die blues komt toch steeds om de hoek kijken. Soms een beetje in rock and rollvorm.

Blonde on Blonde is het mooiste album dat ik ooit heb gehoord. Het enige wat ik over dit album kan zeggen is: "Dankjewel, Bob"

Ben hem nu voor het eerst aan het luisteren, zit pas op nummer 3, Rainy day woman kende ik al, evenals Just like a Woman en I Want You. Ik vind hem wel leuk maar niet een 'mooi nummer', is ook niet de bedoeling, het is vooral grappig en rommelig.
Pledging my time sluit er wel goed op aan, vind het een goed nummer. Net Visions Of Johannah, ik zat er echt helemaal in, echt super.

Ga het album nu afluisteren.. volgens mij heb ik een pareltje gevonden Dit zal wel eens het begin kunnen worden van mij als bob dylan fanaat.

En nu moet je nog Highway 61 Revisited (1965) kopen en dan bent je voor alle tijden verkocht.

Zodra ik denk dat ik klaar ben met dit album

Stuck inside a mobile with the memphis blues again...
Tijdloos

Mij viel deze plaat in eerste instantie tegen, heb deze plaat een paar jaar geleden gekocht, het zal het meesterwerk van Zimmerman zijn, geef mij maar Desire, Freeweling (hoe schrijf ik dat ook alweer??) of time out of mind om er maar drie te noemen. Natuurlijk is dit een goede plaat en waarschijnlijk een hele belangrijke in zijn loopbaan en zijn nummers als I want you, just like a woman en het schitterende sad eyed lady of the lowlands indrukwekkend en opzwepend maar toch had ik er meer van verwacht!

Wat oud moddergegooi weggehaald.

Vandaag overigens eindelijk gekocht deze plaat! Eerlijk gezegd doet ie mij vooralsnog significant minder dan de twee albums hiervoor, maar een sterk album is het wel. Ik luister hem al een jaartje op mp3. Misschien dat ik de elektrische periode van Dylan sowieso minder leuk vind; de latere albums die ik gehoord heb (o.a. Blood on the Tracks) spreken me helemaal niet aan eigenlijk...

Zal later nog wel een fatsoenlijk verhaal schrijven over deze plaat.

Blood on the Tracks is niet heel erg elektrisch, toch? Sowieso komen na deze plaat wat minder elektrisch georienteerder platen, en meer country(John Wesley Harding, Nashville Skylines), dus misschien dat dat wel wat is.

Verder moet je natuurlijk bedenken dat Bringing it All Back Home en Highway 61 Revisited ook erg elektrisch zijn. Zeker Highway 61.

Ja, misschien zei ik het ook wel verkeerd. Heb gisteren John Wesley Harding te leen gekregen (de favoriete Dylan-plaat van een van m'n beste muziekmaatjes). Ga die ook wel weer veel luisteren de komende tijd.

Ja, het is waarschijnlijk meer dat de latere periode van Dylan je gewoon niet aanstaat. Ik vind Blood on the Tracks dan weer wel een erg goede plaat, maar bijvoorbeeld Desire vind ik een van Dylan's mindere(al is dat erg relatief, Hurricane, One More Cup of Coffee blijven fantastische nummers).

Ik vind Blonde on Blonde wel Dylan's moeilijkste plaat tot dusver, ik begon geloof ik met een 3,0*, en dat is nu verworden tot een 4,5*. Die mondharmonica bijvoorbeeld, daar moest ik even doorheen. Maar ik weet niet of dat bij jou ook het manko is.

De mondharmonica is het niet. Zonder mondharmonica geen Dylan, wat mij betreft.

Met de twee albums hiervoor heb ik wat meer een emotionele klik. Zeker op Highway 61 vind ik Dylan wat overtuigender in het ter berde brengen van zijn zielenroerselen. Het is alsof ie die plaat meer voor zichzelf maakte en deze iets berekender is. Ik vind H61R wat rauwer, meer tot op het bot. Ik kan niet echt zeggen dat ik zijn latere periode minder vind: daarvoor ken ik er nog veel te weinig van.

Ik begon met Blonde on Blonde ook op 3* (ik vond dat eerste nummer altijd een vervelende opener, het is een beetje zo'n dronken kermisplaat), is nu een ruime 4*. Vind het echt een fijne sfeerplaat. Doet me denken aan het fijnste café in Nederland: de Taverne in Bergen (NH), waar ik goede herinneringen aan heb. Sowieso is dat een fijn dorp waar veel inwoners een artistieke invulling aan hun leven geven, maar in dat café draaiden ze veel van dit soort muziek. Echt een fijne plek om te lang te blijven hangen op bv. een zondagmiddag, onderwijl genieten van een lekkere warme chocolademelk of koffie en de krant lezend.

Het is eigenlijk een beetje zoals ik me de koffiehuizen waar Dylan in het begin van zijn carrière vaak optrad voorstel. Jammer dat Leiden, mijn stadje, niet zo'n plek heeft.

Fijn, herman, fijn

Ik associeer dit album met picknick. Koude aardappelen, kartonnen borden en low-budget mineraalwater. Terwijl ondertussen de autostereo "Blonde on Blonde" net iets té luid afspeelt, zodanig dat er licht gekraak te horen is

(en nu ga ik verder mijn krant lezen, genietend van een kop koffie - én een stukje taart. Ah, la vie - c'est parfois une fête )

en misschien zelfs blood on the tracks om maar een vierde te noemen...

en om een vijfde te noemen street legal en een zesde Shot of love en een zevende left and theft en een achtste new morning...............

Volgens mij de eerste dubbelplaat in de geschiedenis van de popmuziek? Al moet ie die eer delen met Frank Zappa's 'Freak Out' denk ik. 'Sad Eyed Lady of the Lowlands' is natuurlijk meesterlijk... en de rest ook. Dylan is hier toch wel op z'n coolst, het is de afsluiter van z'n electrische periode. goh, wat moet ik hier nog over zeggen, deze plaat staat al eeuwig op 5* bij mij. Dylan's belangrijkste plaat eigenlijk.

bob was net iets eerder

Mooie plaat, maar van het bekende kwartet BIABH, H61R, BOB en BOTT wel de minste, naar mijn mening. Vind het wel moeilijk om te bepalen waar dat nou in zit. Ik draai die andere 3 gewoon eerder als ik een Dylan-plaat wil luistern. Ga 'm nog wel steeds meer waarderen, dus wie weet, komt 'ie nog eens op gelijke hoogte.

Ik heb nog nooit van dat "bekende kwartet" gehoord Cor.
Nu ik het heb ontcijferd blijk je Blood on the tracks bij het trio bringing it all back home,Highway 61 revisited en Blonde on blonde te rekenen tot één reeks.

Die eerste drie zijn wel een reeks te noemen, maar tussen die drie, waarop hij overschakelde van folk naar rock, en het vrij akoustische blood on the tracks zit echter 8 tot 10 jaar. Blonde on Blonde verscheen in 1968 en Blood on the tracks in 1974. In de tussentijd verschenen zo'n 5 andere albums waaronder John Wesley Harding en New Morning waarin hij allerlei stijlen beoefende, van country tot blues en smartlap.
Blood on the tracks is van een heel andere periode, juist niet van de Dylan die opeens electrische muziek ging maken, maar de Dylan die weer (even) terugkeerde naar het akoustische en inmiddels een stuk ouder en rijper was.
Tenzij je bedoelt dat Blood on the tracks samen met de eerdere drie tot zijn topwerk behoort. Daar zou ik het mee eens kunnen zijn.

Dat laatste bedoelde ik inderdaad. Algemeen (voor wat het waard is) beschouwd als zijn topalbums

Dit is mijn favoriete dylan, moeilijk uit te leggen waarom ik deze nog beter vind dan zijn andere. Misschien is het de wat meer bluesachtige klank die opduikt in nummers als Leopard-Skin Pill-Box Hat. Of is het dat vrolijke openingsnummer met zijn kampvuursfeertje waardoor ik definitief verliefd werd op dit album ?
Kan best zijn maar eigenlijk is mijn favoriet Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again omdat het zo'n mooie tekst heeft en de muziek aanvoelt als thuiskomen. Maar afscheidsnummer Sad Eyed Lady of the Lowlands is ook zeker een vermelding waard, het duurt 11 minuten maar verveelt geen seconde omdat bob alweer een prachtig verhaal uit zijn mouw schud.
Nog 2 absolute toppers zijn I Want You (zo'n mooi en lekker vrolijk melodietje) en Just Like a Woman. Maar als je hoogtepunten wil opnoemen, moet je eigenlijk elk nummer vermelden. Misschien is dat wel de kracht van dit album : elk nummer is goed en de cd straalt daardoor een zekere vertrouwdheid uit.
Wat het ook is, deze cd is gewoon goed, briljant zelfs.
Daarom : Bob Dylan

Ja WCS, ik luister inderdaad ook al 40 jaar naar I want you en Just like a woman en de rest. Enhet verveelt me nog steeds niet. Het is nog steeds even waar en wrang wat hij in Just like a woman en Sooner or later zingt. En ook I want you kan nooit stuk. Die prachtige beeldspraak en de twijfel tussen verlangen en verstand die daarin zit.

The silver saxophones say I should refuse you.
The cracked bells and washed-out horns
Blow into my face with scorn,
But it's not that way,
I wasn't born to lose you

Inderdaad prachtig, weinig artiesten die teksten hebben die ook maar in de buurt komen van bob dylan
Dit hier vind ook geniaal :

Grandpa died last week
And now he's buried in the rocks,
But everybody still talks about
How badly they were shocked.
But me, I expected it to happen,
I knew he'd lost control
When he built a fire on Main Street
And shot it full of holes.

Ik heb deze nu ongeveer een jaar maar dat ik er over 40 jaar nog naar luister, is nu al zeker. Weinig cd's die zoveel bij me losmaken als deze.

Deze plaat is heel goed. Het is heel rauw. Het klinkt als een strakke band die live speelt. Niet zo'n klinische studioplaat. Ook tekstueel heel goed. Just like a woman had er van mij niet opgehoeven. Maar hoe dan ook, nog steeds een goede plaat.

Just like a Woman vind ik ook niet zo leuk, ben haar in mijn leven te vaak tegen gekomen...

Pardon?

Ik wist zeker dat iemand er wat van ging zeggen. Maar om eerlijk te zijn, ik vind het nummer niet zo tof.

Mogen we ook weten waarom niet?

Ja ik vind dat 'ie buiten de boot valt op deze top plaat. En waarom vind je een nummer niet goed. Het spreekt me niet aan. Verder geen duidelijk aanwijsbare reden.

Heb je wel eens goed naar het laatste mondharmonica-gedeelte geluisterd? Ik krijg er telkens als ik 'm luister spontaan rillingen van.