Bob Dylan - Blonde on Blonde (1966)

Vandaag precies vijftig jaar oud. Nu eens draaien.

Eén van de dingen die Bob Dylan heel goed kan, is albums openen. Platen van Dylan openen vaak met een knal, een bliksemschicht, met een schot van een revolver of het eerste slokje whiskey, door dat eerste lied staan al je zintuigen op scherp en wil je dat hele album gulzig naar binnen werken. Dit album is helaas een uitzondering. De eerste twee nummers van Blonde on Blonde sla ik eigenlijk altijd over, omdat ik niet hou van respectievelijk dreutelige meligheid of nog dreuteligere blues. Na een compilatie-cd'tje was dit de eerste plaat die ik van Dylan kocht, en bij de eerste keer luisteren dacht ik vooral: is dit het nou? Vervolgens kwam ook nog Visions of Johanna, alweer een moeilijke, omdat het een prachtnummer is maar niet thuis op de derde plek - te lang, te rustig.

Pas bij numero vier komt deze plaat van de grond: One of Us Must Know (Sooner or Later) is heerlijk, en bij de volgende twee wordt het alleen nog maar mooier. Mijn teleurstelling sloeg om in vreugde. De band is op dreef, Dylan zingt goed en als tekstschrijver staat hij in brand - de nummers zitten propvol beelden, waarvan ik de helft niet snap maar die ik stuk voor stuk begrijp, die me raken, die in dienst staan van het geheel, die samen de bouwstenen vormen van het gebouw dat ieder lied is.

Speciale aandacht verdienen wat mij betreft nog even Abselutely Sweet Marie en Fourth Time Around, allebei prachtig op hun eigen manier, de een door zijn explosiviteit, de ander door zijn deinende zachtheid. Wat is het toch knap dat iemand muziek kan maken die zo eenvoudig is en toch zo sterk. Als geheel vind ik dit album toch wat onevenwichtig. Eigenlijk is het gewoon te lang, wat mij betreft had Bob vijf nummers weg mogen laten. Het niveau van de rest is echter zo hoog, dat het toch een erg fijn album is. Gewoon je wijsvinger op de doorspoelknop en je hebt goud in handen.

Over de hoes kan ik alleen maar zeggen dat Dylan heerlijk arrogant de lens in gluurt, en dat ik ook zo'n sjaal wil.

Hm toch een heerlijk zwalkende opener op dit album, ook de nummers 2 en 3!!!!!! zijn fantastisch.

Tsja, ik vind Rainy Day Women #12 & 35 muzikaal en tekstueel niet interessant, al is het sfeertje wel vrolijk natuurlijk. De bluesy Dylan kan me eigenlijk zelden bekoren, en in dat straatje valt Pledging My Time. Mijn afkeuring voor dat nummer is dus persoonlijk, objectief gezien is er niet zo vreselijk veel mis mee. Visions of Johanna is inderdaad mooi, zoals ik in mijn stukje ook benoem, maar wat mij betreft toch echt één van de mindere goden op deze plaat.

Kramer, je slaat de spijker op de kop. Album is inderdaad te lang en wat onevenwichtig. Wat Highway 61 aan slagkracht had, verliest hij hier in de breedte. Ook daarom heb ik dit altijd een lastige gevonden. Geen stem dan ook. Dit gedoodverfde eeuwige meesterwerk is misschien niet het beste van Dylan, al staat er heel wat fraais op. En dan die sjaal .. Tsja, schattig kereltje nog eigenlijk.

Wat Dylan's meesterwerk nou precies is, of wat de muziek critici vind , maakt me niet veel uit
Het gaat er uiteindelijk om , welk Dylanwerk geniet je het meest van, en/of beluister je het liefst of het meest
Dat zijn jou Dylanmeesterwerken
Soms een wat mindere track er tss, dat komt ook bij andere musici voor, het gehele album kan dan nog sterk overkomen, voor mij zijn dat,.....
Als ik me alleen tot de Dylan studioalbums beperk, zijn dat op dit moment...
Highway 61, Blonde, Blood, Desire
Waarvan de laatste mijn Dylanfavo

Voor de liefhebber: vanwege het 50-jarig (!) bestaan van Blonde on Blonde besteedt de nieuwe Mojo (ik heb geen belang in dat blad, maar lees het gewoon graag) er heel veel pagina's aan. Er zit ook een gratis cd bij (Blonde On Blonde Revisited), waarop o.a. Phosphorescent I Want You covert en Jim O'Rourke Sad Eyed Lady of the Lowlands.

En dat was bij mij nou net de eerste Mojo bolus CD in 10 jaar die niet goed gemaakt was en zo'n beetje op elk nummer bleef hangen .......... Ligt nu in de oud plestikmand te wachten om afgevoerd te worden.......

Jammer, maar je mag een gegeven paard helaas niet in de bek kijken. Overigens mis je niet veel (naar mijn smaak). Het eerste nummer , een onherkenbare versie van Rainy Day Women door Malcolm Middleton vond ik verrassend, en verder vond ik Phosphorescent (I Want You), en vooral Leopard-skin Pill-box Hat van Michael Chapman de moeite waard. De rest van de nummers vond ik bijna niet om door te komen. Maar overigens is Mojo bijna altijd, en ook deze keer weer, prima leesvoer, en daar gaat het natuurlijk om.

Natuurlijk als protest-singer/songwriter vaak hoog gewaardeerd.
Echter behoren Just Like a Woman en I Want You ook tot z 'n fraaiste..

Ik leerde 'Blonde On Blonde' 30 jaar geleden kennen. Hoewel ik het meteen een mooi album vond, heb ik er altijd een beetje een lastige verstandhouding mee gehad. OOR publiceerde in 1987 voor de eerste keer een top 100 aller tijden (gebaseerd op lijstjes van critici, journalisten en musici) en dit album van Dylan stond op 2. Die moest ik gelijk horen natuurlijk. Viel eerst een tikkie tegen. Wat een melige openingstrack en ik vond het allemaal nogal gelijkmatig (meer van hetzelfde).
Vond de andere twee elektrische albums uit de jaren '60 (BIABH en H61R) beter. Omdat ze iets puntiger waren? Soms is muziek waarderen zo'n lastige zaak. Zoals de Fransen zeggen: "Les couleurs et la musique ne se disputent pas".
Maar ik ben om. Luister goed naar dit album en herken de stijlvarieteit, de t.o.v. de voorgangers meer uitgebreide melodieuse pracht, maar vooral het sublieme spel van de Nashville sessiemuzikanten (multi-instrumentalisten Charlie McCoy en Joe South, maar zeker ook drummer Kenneth Buttrey) naast vaste companen Al Kooper en Robbie Robertson, die een prachtig muzikaal verbond met elkaar sluiten. Het pastte allemaal wonderwel.
Meesterwerk!

Ook dit album van Bob Dylan kan me niet bekoren. Muzikaal inventieve country blues folkrock met mooie teksten. Het doet me echter weinig, tevens kan ik zijn stem ook hier totaal niet verdragen. Het doet letterlijk bijna pijn aan mijn oren. De harmonica is tevens erg scherp. Ik begin al meer vraagtekens te krijgen waarom deze man (nog) zo populair is. Ik kan begrijpen waarom dit in het jaar 1966 goed ontvangen werd, maar anno 2017? Borduurt hij nog steeds voort op zijn reputatie, worden zijn albums gedragen door de paar wonderschone nummers (Just like a woman, I want you) die erop staan of herken ik het geniale niet? Zeker de teksten zijn mooi bedacht, maar verder blijft het voor mij vrij saai en enerverend. Op naar het album Highway 61 revisited, deze staat wel als geniaal in mijn geheugen gegrift. Eens kijken of dat nog zo is.

Ik las ook je bericht bij Blood on the Tracks ,een Topalbum van Dylan net als Blonde on Blonde
Ik denk dan dat Dylan niet aan jou besteed is,en dat kan toch?
Zo schreef ik al vaker hier op MuMe de ene zijn of haar smaak is vaak gewoon anders dan die van de andere muziekaanbidder ,en al die meningen maakt discussies en verschillend beoordelingsgedrag los enz,en dat maakt MuMe weer interessant
Je hoeft niet mooi te vinden wat hier op een voetstuk gezet word,doe ik zeker ook niet,ik ga voor wat mijn hart me ingeeft
Wat Dylan betreft ,ik vind zeker niet alles sterk wat hij gemaakt heeft,en zijn harmonica is is af en toe idd scherp,(daar gaat bv Young beter mee om) zijn stemgeluid is ook niet echt top
Toch behoort hij tot mijn favoriete All Time Top musici, geniaal....? ,Ja zeker
Zijn scherpe teksten ,zijn woordgebruik,hoe hij zijn geniale teksten neerzet in zijn songs,vaak weet je ook niet echt totaal gezien te verwoorden waarom het een favoriet voor je is,het is je gevoel hierin
Zo ook met Blood on the Tracks ,je vind het maar zozo of je geeft het 5*,en zo heb ik ongeveer 5 of 6 Dylan albums op de hoogste beoordeling staan....
Voor mij zijn dat zeker weten...net als Blonde On Blonde hoogtepunten uit de MusicHistory !

Mijn enthousiasme is wat getemperd, de plaat duurt me te lang en kan niet over de gehele linie boeien. Leopard Skin & Obviously 5 Believers hadden van mij niet gehoeven. Sad Eyed Lady is een prachtige afsluiter maar ruim 11 minuten is wat teveel van het goede, al rangschik ik deze Blonde On Blonde wel onder zijn betere platen.

Leopard Skin vind ik juist geweldig! Geweldige gitaarsolo

Zo, luisterbeurt zit erop. 5 sterren voor de lyrics. -2 sterren voor de mondharmonica, de te gezapige instrumentals en eentonige zang. Sorry Bob Dylan adepten.

Draai hem nog maar een paar keer, 1 luisterbeurt is te weinig voor Bob Dylan te doorgronden

Beste album aller tijden.

De derde in een rij en ja eerlijk gezegd vind ik de minste van de drie eerste elektrische albums van Dylan.
Het klinkt ook allemaal wat lustelozer dan zijn twee voorgangers, die juist mij zo aanspreken door de energie. Ook vind ik het songmateriaal gewoon wat minder. Er kunnen zoals sommige mensen hier al eerder schreven, best wat nummers af.
Gelukkig lijkt het wel of Bob Dylan het zelf ook beseft want werd na Another Side Of Bob Dylan ook de koers omgegooid, dat is ook na dit album het geval....

Dit is zijn op één na beste album. De afwisseling tussen de nummers is briljant. Zijn door merg en been gaande stem, orgel en mondharmonica zijn weergaloos. Visions of Johanna is mijn favoriete nummer.

Ruim 11 jaar geleden heb ik dit album 'beloond' met 4 sterren en dat lijkt me nog steeds de juiste waardering. Hoewel ik die albums dezelfde waardering heb gegeven vind ik het akoestische werk uit de voorafgaande jaren beter. Het komt wat directer binnen en overtuigt daardoor meer.
Daarbij komt nog dat ik op dit album toch ook mindere nummers aantref. De opener Rainy Day Women bijvoorbeeld vind ik echt een tegenvaller. Ook Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again is niet mijn favoriet. Dat is en blijft I Want You.
3e in de 100 Greatest Albums of 1966 en eveneens 3e in Best Ever Albums over dat jaar.

Blonde on Blonde, echt wild ben ik er nooit van geworden, tuurlijk verplichte kost, een klassieker, want moet je blonde on blonde niet goed vinden als Dylan bewonderaar?, knarsende en nassaal zeurt hij zichzelf door de nummers heen, sommige erg goed, zeker, maar de Dylan uit de Jaren 60, echt warm ben ik er nooit van geworden, pas vanaf Blood on a track, begint het te komen, mijn Dylan, hoewel ik weet dat zijn Jaren 60 nummers van belang waren en steengoed, luister naar zijn optreden tijdens de concert for Bangla Desh, daar ontkom je niet aan, maar geeft mij desire, Tempest, Saved of Oh Mercy maar.

Het is ook nooit mijn favoriete Dylan-album geweest, al was ik laatst wel aangenaam verrast toen ik het na lange tijd weer eens draaide. Het is alleen jammer dat Dylan hier de neiging heeft om zijn eigen zangstijl te parodiëren. Op bijv. 'One of Us Must Know' of 'Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again' vind ik zijn Dylan-doet-Dylan-impressie echt wat te overdreven.

Hij zingt in ieder geval beter dan de laatste veertig jaar

Het is maar een tejorie maar.............. De opnames voor deze plaat werden, tot groot sjachrein van ome Bob, over een nogal lange periode uitgesmeerd omdat de resultaten het vaak nèt niet hadden en ze steeds opnieuw de studio in moesten. 'One of Us Must Know' en 'Memphis Blues Again' zouden zo maar tot de "vroegste tracks die het gehaald hebben" kunnen horen en dus op de staart van Highway 61 opgenomen kunnen zijn.

Wat dat laatste betreft, in 2019 bracht Daryl Sanders zijn boek That thin, wild mercury sound – Dylan, Nashville and the making of 'Blonde on blonde' uit, een nauwkeurig verslag van het opnameproces van dit album, gebaseerd op interviews met (of de memoires van) producer Bob Johnston, fotograaf Jerry Schatzberg, organist Al Kooper, gitarist Robbie Robertson en de Nashville-muzikanten, plus de geluidsbanden die nu ook te vinden zijn op de 6 CD's van The cutting edge – the bootleg series volume 12. En daaruit blijkt dat eigenlijk alleen One of us must know (sooner or later) uit de eerste opnamesessies in NYC in oktober 1965 en januari 1966 is overgebleven, terwijl de overige 13 nummers (dus inclusief Memphis blues again) werden opgenomen in Nashville in februari en maart 1966 (met op Kooper en Robertson na een totaal andere begeleidingsband met alleen maar "Nashville cats"). Uiterst leesbaar en zeer interessant voor Blonde on blonde-fanatici, ook al is Robert Zimmerman zelf niet geraadpleegd (of had hij, hetgeen waarschijnlijker is, totaal geen zin in het hele project).
        Die beroemde thin wild mercury sound waar Dylan naar streefde hoor ik vooral terug in de combinatie van messcherpe mondharmonica, springerige gitaar, heldere bekkens en bovenal Koopers alles omspoelende orgelpartijen, het "vloeibaarst" te horen op I want you, het meest intens op One of us must know (briljante pianopartij van Paul Griffin), het meest ambigu op Just like a woman en het swingendst op Memphis blues again en Absolutely sweet Marie. Dat zijn voor mij ook de hoogtepunten van dit, de beste plaat die ik ooit heb gehoord. Composities, teksten, zang, begeleiding en sound, ik heb nooit een artiest meegemaakt die met zijn muziek een veelomvattender leven creëerde dan Bob Dylan op Blonde on blonde. Als ik deze plaat draai word ik zijn wereld ingezogen en kom ik meteen in de sfeer die is opgeroepen door alle platen die ik van hem ken en alle boeken die ik over (en van) hem heb gelezen – al die kennis vormt als het ware een mij omsluitende wolk en een emotionele rijkdom die in mijn leven door maar heel weinig artiesten is benaderd (Lou Reed anno Berlin, de Doors, Astral weeks...).
        Beluisterd via de uitstekende CD-remaster uit 2003; de allereerste CD-versie vond ik ook absoluut niet verkeerd klinken, maar het feit dat op die CD de laatste vijf maten van Just like a woman om onverklaarbare redenen werden weggedraaid was niet alleen totaal overbodig (want de CD kwam amper aan de 72 minuten) maar ook een grove schande (want dat was toentertijd het mooiste nummer dat ik ooit had gehoord).

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: in heel het oeuvre van Bob Dylan vind ik Blonde on Blonde een overgewaardeerd album. Het is wel één van mijn eerste kennismakingen me his holy Bobness geweest en daardoor zal Blonde on Blonde altijd wel een speciaal plaatsje in mijn hart hebben, maar het is echter een album waar teveel "afval" - om het maar even heel oneerbiedig te zeggen - op staat. De verering van Sad Eyed Lady of the Lowlands heb ik nooit goed begrepen (een nummer dat veel te lang doorgaat en ook nogal zeurderig klinkt, dan heeft Dylan betere lange nummers geschreven) maar ook bijvoorbeeld Temporary Like Achilles, 4th Time Around en Obviously 5 Believers zijn me net te inwisselbaar. Of is het misschien net omdat die nummers zo schril afsteken tegen hetgeen me wel weet te raken? Visions of Johanna is van een ongekende schoonheid en de weirdness van Leopard-Skin Pill-Box Hat blijf ik na al die jaren geweldig vinden. Ik snap dat Blonde on Blonde wordt beschouwd als één van de platen uit het oeuvre van Dylan die je eens geprobeerd moet hebben en bij een handvol nummers (naast de hierboven genoemde nummers telt dat ook voor Rainy Day Women, I Want You en Just Like a Woman) is dat absoluut terecht, maar er zijn betere albums wat mij betreft. Het voelt gewoon allemaal wat te onevenwichtig aan en er had gerust wat geknipt mogen worden in het aantal nummers. Dylan kennende had het echter kunnen gebeuren dat hij net mijn favoriete nummers schrapte en we de kwaliteit pas jaren later via de Bootleg reeks zouden leren kennen...

Opnieuw blijft Bob niet stilstaan. Ditmaal trekt hij naar Nashville, na voor hem teleurstellende sessies in New York die slechts One of Us Must Know (Sooner or Later) voortbrengen. Qua geluid past deze song dan ook bij Highway 61 Revisited. Gelukkig blijken de sessiemuzikanten van zeer hoge kwaliteit te zijn, en komen ook Al Kooper en Robbie Robertson mee naar Nashville. Geen Nashville overproductie hier, alhoewel het allemaal wel strakker klinkt nu.
Zoals gebruikelijke begint de plaat met een opmerkelijke song, met het carnavaleske geluid van Rainy Day Women #12 & 35, gevolgd door het bluesy Pledging My Time. Vervolgens het prachtige Visions of Johanna. De muziek zit minder in de weg van de zang, maar al de kleine details verheffen de song. Dit geldt voor bijna alle songs op dit album. Dat ik I Want You niet bij mijn 3 favoriete songs heb gezet is veelzeggend voor het album, wat een heerlijke popsong. En dan komt mijn favoriete song van het album, Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again, ik hou van de muziek en tempowisselingen. Met Leopard-Skin Pill-Box Hat gaat hij weer de elektrische blues tour op, Bloomfield mag zelfs even loos gaan op zijn gitaar. Dan weer zo een rustiger pareltje als Just Like a Woman, met mooie piano en akoestische gitaar. Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) is weer meer up tempo met een heerlijke gevarieerd ritme. Dan belanden we even in New Orleans met Temporary Like Achilles, mooi pianowerk. IK houd vervolgens erg van Absolutely Sweet Marie, gedreven, poppy en er gebeurt muzikaal altijd wel iets. 4th Time Around kan ik dan weer minder pruimen. Als ik ernaar luister is het wel ok, ik haat het dus niet maar ik vergeet telkens weer dat het bestaat. De Beatles hebben er Norwegian Wood van gemaakt en die vergeet ik niet. Maar door Obviously 5 Believers word ik gelukkig weer wakker geschud. Klinkt bijna als een garage rock song, heerlijk! En dan het tempo weer voor 11 minuten genot van Sad Eyed Lady of the Lowlands. Wat een song! Geen moment verveling!
Kortom, een van de eerste dubbel albums, en het kan je vasthouden van begin tot einde. Missie geslaagd lijkt me.

Mike Bloomfield is op dit album niet te horen, alifib, zoals ook op de platenhoes wordt vermeld. De elektrische gitaren op Leopard-skin pill-box hat zijn van Dylan, Wayne Moss, Joe South en Robbie Robertson, met een solo van de laatste.