Bob Dylan - Blonde on Blonde (1966)

Hoe dom van mij BoyOnHeavenHill! Moest natuurlijk Robbie Robertson zijn die hier meedoet. Mike Bloomfield is hier natuurlijk in geen mijlen te bekennen. Bedankt voor je opmerkzaamheid, zal het meteen aanpassen.

Met een solo van de eerste bedoel je toch ? Zie de credits op die platenhoes: Bob Dylan - lead guitar on Leopard-Skin Pill-Box Hat

Dat van die credits klopt natuurlijk helemaal, Droombolus, maar ik baseer me weer op het boek van Daryl Sanders dat ik in mijn bericht van 22 mei noem. Een paar citaten over de opname van Leopard-skin pill-box hat :

"After Dylan refreshed everyone's memory of the song, Robertson made some suggestions regarding the riff Dylan should play, to which Dylan responded, 'Oh,' and played the riff. 'That?' he asked. // Robertson said, 'Right.' // Dylan responded, 'OK.' "

Daarna suggereert producer Bob Johnston:

" 'Hey, Bob, why don't you start off on your guitar yourself?' // 'OK,' Dylan said. // 'Yeah, play a lead kind of thing to start it off,' the producer added."

En daarna begint het nummer, met een beschrijving van wat de verschillende muzikanten spelen,

"but the moment belonged to Robertson. The guitarist shined brightest on the song, playing some blistering lead over [Wayne] Moss's boogie groove and [Joe] South's complementary trills, then he really stepped to the front on the song's long instrumental outro."

En als de opname is afgelopen zegt McCoy:

'Robbie, the whole world'll marry you on that one.'

Dus het lijkt erop alsof Dylans "lead guitar" van de hoescredits niet de sologitaar is die er gewoonlijk onder wordt verstaand, maar de "begingitaar" die de andere muzikanten het nummer in moet leiden, "a lead kind of thing to start it off".

OK, ik zit gekorriesjeerd ! Ik vind de solo afschuwelijk kwa geluid dus ik had de hoes info als zoete koek genomen.

Dat woordje dus in jouw bericht ... Nee, ik ben er ook niet kapot van.

Het is zo'n fijn proces: van die platen die je al heel wat jaren kent en die je, terwijl je er met tussenpozen naar luistert, steeds meer gaat koesteren. Dit is zo'n album dat met de tijd steeds meer geheimen heeft prijsgegeven, om intussen minstens evenveel nieuwe mysteries op te roepen.

De muziek klinkt haast achteloos, alsof alles ter plekke en als vanzelf uit Dylan en de band is gestroomd. En tegelijkertijd zo mystiek, alsof er lagen en lagen af te pellen zijn, terwijl goeddeels onduidelijk blijft wat je dan precies zou aantreffen. Dat maakt het mede zo heerlijk: er blijft heel wat over voor de verbeelding. Visions of Johanna is het perfecte voorbeeld hiervan, en wat mij betreft ook een van de hoogtepunten uit Dylans oeuvre.

Hoe dan ook een waanzinnig gevalletje van de juiste personen op de juiste plek in de juiste tijd, lijkt me. Dit is een indrukwekkend muziekuniversum om je af en toe een dik uur in te begeven. Ik denk dat ik dit toch wel Dylans beste vind.

Blonde on Blonde, uitgebracht in 1966, is een van Bob Dylan’s bekendste albums. Het album combineert poëtische teksten met een unieke mix van rock, folk en blues. De nummers hebben vaal een dromerige en introspectieve sfeer. Bekende liedjes zoals "Visions of Johanna” en “I Want You” maken dit dubbelalbum een prachtig album en voor velen een mijlpaal in de rockgeschiedenis. Toch is het een album dat beslist niet tot mijn meest favoriete albums behoort maar ik deel de mening dat het zeker een monument(je) is. Zeker voor degenen die in de jaren 60 minstens in de puberteit waren aangeland. Hieronder mijn beleving van het album.

Het album begint jolig en carnavalesk met de blazers en de vrolijke toon in Rainy Day Women #12 & 35. Het nummer bevat de beroemde regel "Everybody must get stoned." Het heeft een losse, feestelijke sfeer met een bluesachtige stijl. Niet helemaal mijn favoriet. (6,5)
De echte blues komt binnen met Pledging My Time, Een nummer waarin Dylan zijn toewijding en verlangen uitdrukt, waarschijnlijk naar een geliefde. Een nummer met rauwe emotie. (7)

Visions of Johanna is een poëtisch nummer over verlangen, gemis en verwarring, waarbij Johanna symbool staat voor iets ongrijpbaars. Muzikaal heeft het een rustige, dromerige folkrockstijl. (8)
In One of Us Must Know (Sooner or Later) verontschuldigt Dylan zich voor pijn die hij onbedoeld heeft veroorzaakt. Een nummer met emotionele zang, een melodieuze piano en een licht rockgevoel. (8,5)

I Want You is een speels en oprecht liefdeslied waarin Dylan zijn verlangens en emoties openhartig uitdrukt. Muzikaal heeft het een vrolijk ritme, ondersteund door sprankelende gitaar en een warme melodie. (9)
Vervolgens Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again. Dit nummer beschrijft gevoelens van verwarring en herhaling in het leven. Muzikaal combineert het een ritmische folkrockstijl met blues invloeden. (7)

Leopard-skin Pill-box Hat is een satirisch liefdeslied vol humor en ironie. Dylan bespot oppervlakkigheid en materialisme, symbolisch weergegeven door de "leopard-skin pill-box hat." Muzikaal heeft het een speelse bluesstijl. (8)
Just Like a Woman gaat over een complexe relatie. Muzikaal heeft het een zachte folkrockstijl met een warme gitaar. (7,5)

Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) Dit nummer gaat over een relatie die ten einde komt. Muzikaal heeft het een energieke, swingende stijl (7)
Temporary Like Achilles gaat over verlangen en afwijzing in een relatie. De tekst vergelijkt kwetsbaarheid met de zwakke hiel van Achilles en beschrijft emotionele afstand. Muzikaal heeft het een langzame, bluesachtige stijl .(7)

Absolutely Sweet Marie" gaat over verlangen, ongeduld en de complexiteit van liefde. Het heeft een levendige folkrockstijl met een energieke melodie en vrolijke instrumentatie. (8)
4th Time Around vertelt een mysterieus verhaal over een complexe relatie, met subtiele humor en hints naar misverstanden. Muzikaal heeft het een intieme folkstijl met een eenvoudige gitaarmelodie en zachte mondharmonica. (7,5)

Obviously 5 Believers" gaat over intense emoties in de liefde, met een focus op verlangen en onzekerheid. Muzikaal heeft het een krachtige bluesstijl, met een snel tempo, stevige gitaarpartijen en een prominente mondharmonica. (7)
Afsluiter Sad Eyed Lady of the Lowlands is een poëtisch eerbetoon aan een mysterieuze vrouw. Muzikaal heeft het een langzame, meditatieve stijl met een melancholische melodie. (8)

Blonde on Blonde is een bijzonder album dat de veelzijdigheid van Bob Dylan laat zien. Het combineert poëtische teksten met een mix van folk, blues en rock. Hoewel niet elk nummer even bijzonder is, maken tracks als "Visions of Johanna" en "I Want You" het een luisterervaring die blijft boeien. Voor liefhebbers van diepgaande teksten en muzikale diversiteit is dit album een aanrader en een belangrijk stuk muziekgeschiedenis.

Waardering: 7,6