Van Morrison - Three Chords & the Truth (2019)

Van the Man blijft een productief baasje. Z'n vijfde studio album sinds 2016.

Ja als je maar drie akkoorden gebruikt is 't ook niet zo moeilijk.

“Dark Night of the Soul” staat al op YouTube en dat klinkt alvast veelbelovend.
Kan helaas niet linken op mijn I-pad, maar zie het artikel op bluesmagazine.nl

Dat maakt het juist lastiger, lijkt me. Als je tenminste een beetje wilt variëren.

Ik weet het niet. Ik geef toe dat het knap is dat Van Morrison op hoge leeftijd nog zo productief is met nieuw werk. Dat kun je van veel van zijn generatiegenoten niet zeggen; die teren toch vaak op oude roem, toeren vooral veel of grossieren is verzamelaars en live-registraties.

Aan de andere kant: ik heb aardig wat Van Morrison-LP's en CD's, maar de laatste die ik actief aanschafte, is al heel wat jaartjes geleden. Back on top en No plan B zijn mijn recentste aankopen. Af en toe leg ik mijn oor nog wel eens te luisteren, maar echt verbazen doet-ie me niet meer. Het is vertrouwd en kabbelt aangenaam voort. Slecht is het meestal niet, maar ik ren niet meer zo snel voor een nieuw Van-album naar de platenwinkel (of plaats een bestelling online). Toch zal ik ook deze gaan beluisteren.

De man klinkt verbazend vertrouwd en tijdloos. Dat is een kwaliteit op zich. Nieuwe wegen hoeven we niet te verwachten. Dat heeft hij ook niet nodig. Vraag me wel even af vanwaar die enorme productie de laatste jaren. Iets misgegaan met de pensioenvoorziening? Jammer daarbij is dat veel van zijn oudere werk al jaren niet meer verkrijgbaar is. ik denk aan zijn indrukwekkende reeks uit de jaren ‘80. Probleem met zijn maatschappij?

Denk eerder een gevalletje "het is nu of nooit" vanwege het toenemende besef dat Magere Hein zomaar opeens voor de deur kan staan (met zeis).

Zie bijv. ook de ongekende productiviteit in de laatste jaren van peers als Willie Nelson en David Crosby, die er het beste van willen maken nu de gezondheid het nog toe laat.

Ik hoor aan de recentere output van Morrison in elk geval af dat hij er zin in heeft. Volgens mij doet-ie het vooral voor zijn eigen plezier en kan de rest hem gestolen worden.

Dat laatste lees je ook af aan het niet verkrijgbaar zijn van een groot deel van zijn oudere albums. Van de meeste platen heeft-ie de rechten zelf verworven, behalve van zijn vroege Warner-albums en enkele Mercury-platen die in de VS door Warner zijn uitgebracht. Die laatste zijn dan ook nog verkrijgbaar, maar al die andere albums niet meer, en dat zijn er tientallen. Het kan hem niet schelen, en als enige rechthebbende heeft hij het voor het zeggen. Ik vermoed dat die albums pas weer fysiek worden uitgebracht als Van het loodje heeft gelegd. Als het dan al niet te laat is voor fysieke releases...

Ik heb er in het verleden nog aardig wat moeite voor moeten doen om de albums die ik per se wilde hebben via de tweedehands markt daadwerkelijk in bezit te krijgen. Al zijn ze niet heel moeilijk te vinden en valt het prijstechnisch meestal ook nog wel mee als je wat geduld hebt.
Maar Van ontvangt daar dan weer geen cent van. Is dus niet bevorderlijk voor zijn pensioenvoorziening. Al vermoed ik dat-ie zich daar niet zo heel veel zorgen om hoeft te maken.

Dat hoor ik er ook wel aan af. Het klinkt niet als verplicht opdraven voor de kost. Toch zou ik graag die verloren albums nog eens gebundeld terug zien op CD. Veel prachtig werk lijkt nu toch wat in de vergetelheid te raken. Nee, nog niet te laat voor fysieke releases.

Het is hoorbaar dat hij er plezier in heeft. Zag zelfs een recente foto waarop hij lachte, het moet niet gekker worden.

Het is trouwens een mooi, degelijk album geworden.

Ter verduidelijking voor wie het echt niet wist, het is niet zo simpel als het lijkt.

Het gaat om drie basisakkoorden. Bijna alle blues, country en rock-'n-roll is daarop gebaseerd. Bij R&B en hiphop zijn drie akkoorden soms al te veel: Veel coupletten bij R&B-muziek berusten op twee akkoorden. In hiphop komt ook vaak één aanhoudend akkoord voor tijdens het couplet, waardoor de muziek de zangflow minder beïnvloedt. (wiki).

De titel van het album heeft Van Morrison geleend van liedjesschrijver Harlan Howard: "Country music is three chords and the truth".

Ik volg Van al sinds 1970 en heb ook al zijn albums (zo'n 45 stuks), zij het op verschillende media. Van is op zijn oude dag opmerkelijk productief: 5 albums in 4 jaar. Maar waar de kwaliteit bij andere oudjes vaak begint na te laten is dat bij Van niet het geval. Uiteraard evenaart hij niet het niveau van zijn oude jaren, met een groot aantal meesterwerken, maar hij kruipt er de laatste jaren aardig dicht tegen aan. Eerst een bijzonder fraai Keep Me Singing, met zijn gebruikelijke mix van celtic soul. Dan een drietal albums, waar hij covers afwisselt met eigen nummers, die zich alle meer bewegen in de jazz richting, en ook een tikkeltje retro sound. Prima, je merkt dat hij er erg veel plezier in heeft.

En nu is daar weer een lang album met eigen nummers, waarbij hij weer terugkeert naar de celtic soul. Heerlijk album!

Mooi gedreven album; niks nieuws onder de zon. Dat hoeft ook niet; genoeg ingrediënten om te genieten. Mooi geproduceerd en goed gemusiceerd en dan die stem.....ondanks de leeftijd nog vol energie en power. Voorlopig 4.0*

Vooral niks nieuws onder de zon. Meer van hetzelfde maar minder sterk. Momenteel zie ik hier een stemgemiddelde even hoog als voor Into the Music terwijl dat album toch net iets beter is, zou ik met een understatement zeggen.

Nou, ik vind dit een magistraal album. En dan heeft ie nog niet eens kunnen rijpen. Mijn bescheiden vonnis; misschien wel de beste plaat sinds No Guru, No Method, No Teacher dik 30 jaar terug. Heel knap; hier zit alles in wat ik mooi vindt aan Van Morrison. Vooral zijn allerbelangrijkste instrument, zijn stem, steekt nog steeds in geweldige vorm.
Nee, kan niet echt kritisch zijn op deze man. Als hij in dit tempo doorgaat mogen we nog wel even smullen!

Deze man blijft verbazend productief en hij brengt nog steeds prima albums uit. Dit is misschien zijn beste van dit decennium: even spiritueel als gezellig, vakkundig begeleid en geproduceerd, het is een tijdloos album dat enigszins aansluit bij Astral Weeks en No Guru, No Method, No Teacher, twee van zijn beste albums met een mengeling van blues, folk en jazz. Van Morrison is tevens uitstekend bij stem.

Niets nieuws onder de zon maar wederom geen straf om naar te luisteren.

Krijg het gevoel dat Van Morrison op z'n ouwe dag plezier krijgt in het leven..

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Van Morrison - Three Chords And The Truth - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Van Morrison - Three Chords And The Truth
Van Morrison weet van geen ophouden en blijft maar albums afleveren, waaronder af een toe een hele goede zoals deze

Er zijn nog flink wat ouwe rotten die muziek blijven maken tot ze er bij neervallen, maar hoeveel zijn er die ook nog platen maken die er toe doen? Van Morrison is de laatste jaren zeer productief en steekt in een verrassend goede vorm. Het met eigen songs gevulde Three Chords And The Truth is wat mij betreft de beste van het stel. Het is een album zonder opsmuk, waarop gelouterde muzikanten muziek zonder poespas maken en de Ierse muzikant er Van Morrison songs van maakt met zijn uit duizenden herkenbare stemgeluid. Een typisch Van Morrison album dus en daar kun je er niet genoeg van hebben.

Van Morrison werd afgelopen zomer 74 jaar oud, maar lijkt de afgelopen jaren productiever dan ooit tevoren. De Ierse muzikant bracht de afgelopen jaren nogal wat albums uit en een slecht album zat er niet tussen. Het waren wel albums waarop het werk van anderen centraal stond, maar met Three Chords And The Truth laat de ouwe rot horen dat hij ook als songwriter nog niet versleten is.

Three Chords And The Truth, ooit in een standaardwerk over countrymuziek bestempeld als de essentie van dit genre, is in alle opzichten een typisch Van Morrison album. Voor verrassingen ben je bij de Ierse muzikant al lange tijd aan het verkeerde adres en ook Three Chords And The Truth sluit naadloos aan op veel van zijn vorige albums.

Het betekent dat we ook dit keer een mix van soul, rhythm & blues, jazz, blues en wat Keltische invloeden te horen krijgen en natuurlijk is er de uit duizenden herkenbare stem van Van Morrison. Het is een stem die op het podium wel wat aan slijtage onderhevig is en de hogere noten niet altijd meer haalt, maar op Three Chords And The Truth is de Ierse muzikant prima bij stem.

Een muzikant met de status van Van Morrison kan zich omringen met uitstekende muzikanten en die zijn ook op Three Chords And The Truth weer van de partij. Gitarist Jay Berliner, die al te horen was op de Van Morrison klassieker Astral Weeks uit 1968, tekent voor prima gitaarwerk en ook de bijdragen van de twee Hammond organisten vallen in positieve zin op, net als het drumwerk.

De meeste songs op Three Chords And The Truth voegen misschien niet heel veel toe aan het inmiddels zeer omvangrijke oeuvre van Van Morrison, maar het klinkt allemaal bijzonder lekker en geïnspireerd en het is goed om Van Morrison weer eens met eigen songs te horen.

Vergeleken met een aantal van zijn vorige albums houdt Van Morrison het op Three Chords And The Truth betrekkelijk eenvoudig. De arrangementen zijn dit keer niet zo groots uitgevoerd als op een aantal van zijn andere albums en beperken zich tot bas, drums, gitaren en orgel. Het bevalt me eerlijk gezegd beter dan de rijk georkestreerde Van Morrison albums. In een aantal songs op het album lijkt de Ierse muzikant een aantal van zijn eigen songs te recyclen, want een aantal tracks op Three Chords And The Truth klinkt onmiddellijk bekend in de oren en roept maar één associatie op: Van Morrison.

Bij dit soort albums loop je het risico dat het na een paar keer horen gaat vervelen, waarna je toch weer een klassieker van lang geleden uit de kast trekt, maar dit nieuwe album van Van Morrison blijft wat mij betreft leuk en interessant. Er zijn wel meer muzikanten met de leeftijd van Van Morrison die nog zeer actief zijn als muzikant, maar er zijn er niet zoveel die ook nog interessante nieuwe platen blijven maken en nog minder die dit doen in het tempo waarin Van Morrison de laatste jaren werkt.

Twee albums per jaar maken is misschien wat veel van het goede, maar als het albums van Three Chords And The Truth betreft, mag Van Morrison wat mij betreft nog even doorgaan met het maken van albums. Het nieuwe album van de Ierse muzikant bevat overigens ruim een uur muziek. Dat is lang, maar wanneer het album hier op staat weet Van Morrison me meestal nog een uur te boeien ook, wat dit album extra glans geeft. Erwin Zijleman

Intussen is het stemgemiddelde flink gezakt. Maar lager hoeft wat mij betreft niet want dit is echt een warm en gezellig album waar niks mis mee is. Van Morrison is een van de weinige artiesten waar geen sleet op lijkt te zitten. Toch wel straf, op deze leeftijd nog zo sterk voor de dag komen.

En soms heb je gewoon hoerenchance (veel geluk). Ik wist even niet wat ik zag zonet in de kringloopwinkel. Een cd van Van Morrison (remaster 1998) en dan ook nog juist een van de weinige die ontbreekt aan mijn collectie: Poetic Champions Compose. En dan ook nog bijna in near mint conditie. Kostprijs, 1 euro. Mijn kerstvakantie (nog een dagje werken) is weeral goed. Maar ook dankzij Three Chords & the Truth natuurlijk. Geen kerstboom en kitscherige lichtjes nodig hier. Gewoon dit klasse album van deze grote meneer nog eens beluisteren.

Dat is inderdaad een prachtige score. Die is al heel lang out-of-print (de 2008 reissues waren sowieso slechts beperkte tijd leverbaar) en bovendien een prachtig sfeervol Morrison-album, met relatief veel instrumentale saxofoonnummers.

Lijkt niet echt op deze, al grijpt ook dit nieuwste album terug op het verleden. Dit album doet mij met name denken aan Into the music en Common One en dat waren niet bepaald de slechtste platen van Van Morrison. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik in zijn geval een fysieke aanschaf van zijn nieuwste album overweeg, want na een kaar keer beluisteren stel ik vast dat deze tot de beste albums behoort die hij deze eeuw heeft afgeleverd. Misschien wel de beste...

Zes albums de laatste vijf jaar. Ik koop ze ook niet allemaal. Three Chords is inderdaad wel de aanschaf waard. Maar ook nog andere albums van het nieuwe millennium die ik niet zou willen missen: Down the Road (2002), What's Wrong with This Picture? (2003), Magic Time (2005), Born to Sing: No Plan B (2012) en Keep Me Singing (2016).

Op mijn verlanglijstje staan alleen nog enkele oudere albums: Tupelo Honey, Saint Dominic's Preview en Enlightenment.

Poetic Champions Compose bevalt me erg goed. Een paar nummers kende ik al van verzamelalbums. Maar in de mooie sfeer van het album komen ze nog beter hun recht.

‘You don’t understand’ lijkt me losjes gebaseerd op ‘Ballad of a thin Man’ van Dylan .

Van dit decennium heb ik alleen Keep me singing in fysieke vorm aangeschaft, hoewel No plan B en Magic time me ook niet oninteressant in de oren klonken. Wat deze betreft ben ik inmiddels helemaal 'om': misschien wel zijn beste van de afgelopen tien jaar. Relaxte plaat met overwegend sterke nummers (in elk geval geen eentje die als 'zwak' gekarakteriseerd kan worden). En Van is ondanks zijn hoge leeftijd nog altijd verbazingwekkend goed bij stem. Gaat dus op de verlanglijst. Inmiddels goed voor 3,5 ster, met kans op een hogere score.

Ik blijk Enlightenment dubbel te hebben op CD, merkte ik onlangs. Mocht je 'm willen overnemen, stuur dan maar een PM. Hoeft niet veel te kosten: een euro of 2 ex. verzenden.

Bedankt voor het mooie aanbod, gaucho. Het zijn de verzendingskosten, anders had ik 'm al via Discogs gekocht. Ik hoop 'm dus gewoon ook eens in de kringloopwinkel te vinden.

Snappik. Ja, ik heb jarenlang goede zaken gedaan via Marktplaats, zowel voor LP's als CD's. Maar de laatste jaren wordt het versturen onbetaalbaar. Een CD'tje versturen komt nu al op iets van 3,60 euro, meen ik...

Inderdaad niet ondenkbaar dat je deze nog eens bij de kringloop tegenkomt. Vrij goed verkochte plaat uit de jaren negentig, het decennium waarin de CD heerste. Dus met een beetje geluk...
Met albums uit 2020 zie ik dat minder snel gebeuren, dus ik ga 'm binnenkort maar nieuw aanschaffen. Bovendien is het een digipak, zag ik wel. En die vind je meestal niet in goede staat bij de kringloop...

Zelfs geen tray. Een dubbel gevouwen kartonnetje eigenlijk, zoals een dubbele lp-hoes. Wel beter voor het milieu en heeft minder plaats nodig in de cd kast.

Mooi; bekende nieuwe of nieuwe bekende nummers

Deze op dubbel vinyl gekocht zonder vooraf te luisteren. Dat kan soms tegenvallen bij sommige bands, bij Van Morrison ben ik daar niet zo bang voor. Het kan echter ook verbazend goed uitvallen en dat is met dit album het geval. Wat een heerlijk relaxed album is dit weer geworden. Typisch Van Morrison met alle karakteristieke elementen van een VM plaat. Hoe hij het echter elke keer weer voor elkaar krijgt om weer vertrouwd en toch vernieuwend te klinken is mij zo langzamerhand wel een raadsel. Het geeft echter wel aan dat hij 100% uniek is en comfortabel in zijn eigen muzikale universum rondloopt. Van Morrison is een zeldzaam begenadigd muzikant en mag wat mij betreft nog vele jaren platen blijven maken.

Wederom een lange zit, maar hij is het weer waard. Wat eenvoudiger van opzet , maar toch wel weer lekker strak erop gespeeld. Eenvormigheid ligt vaak op de loer , maar Morrsion omzeilt dit op dit album door soms wat tempowisselingen die de flow ten goede komen. Geen essentieel album ,maar die heeft hij al een tijd niet gemaakt, gewoon oerdegelijk en muzikaal rijk. 4 sterren wederom.

Heb het album nu weer opstaan. Kan niet anders concluderen dat het album nog altijd staat als een huis. En zich in mijn virtuele Van Morrison top 20 zal gaan nestelen. Heerlijk album!

de Noord-Ierse singer/songwriter/troubadour Van Morrison heeft de laatste 10 jaar een hoge output, maar helaas houdt de kwaliteit hierbij geen gelijke tred. de kwaliteit van zijn albums en de waardering ervan zit sindsdien duidelijk in een dalende curve, hetgeen hier op MuMe goed af te lezen is aan de steeds lagere waardering van die albums. zoals Lura een keer bij 1 van zijn albums opmerkte, maak je tijdens je leven maar 1 keer albums als "Astral Weeks" en "Veedon Fleece", zoals bij voorbeeld Neil Young maar 1 "Harvest" maakte en Steve Earle maar 1 "El Corazon". je kunt het wiel niet iedere keer opnieuw uitvinden en Van Morrison die een geweldig oeuvre heeft opgebouwd waar je alleen maar respect voor kan hebben, stort zich de laatste jaren steeds meer op zijn oude liefdes als R&B en skiffle, hetgeen zijn goed recht is. het is de man gegund zijn "eigen ding" te doen.

heb na lange tijd dit album vandaag weer eens beluisterd en deze beschouw ik samen met "Keep Me Singing" (2016) als 1 van zijn betere albums van de laatste 10 jaar, maar toegegeven het werd hierna wel minder. geen album dat bij mij een hoge rotatie heeft, zoals zijn klassiekers uit de seventies en de eighties, maar mag deze bij tijd en wijle graag opzetten, in tegenstelling tot latere albums als "Versatile", "The Prophet Speaks" of "The Latest Record Project, Vol. 1".

ook op dit album horen we een mix van folk, soul, r&b, jazz en (slow) blues, maar wat mij betreft en dat is "wishful thinking", hadden er meer "vintage Celtic soul" nummers in de stijl van zijn vroegere albums als "Into the Music" op mogen staan.

dat "Van The Man" als geen ander goede liedjes kan schrijven, bewijst hij ook op dit album. favoriete tracks "March Winds in February", "Dark Night of the Soul", "Does Love Conquer All", "If We Wait for Mountains" , "Bags Under My Eyes" met 2 hoogtepunten op het eind van dit album, de heerlijke melodie van "Up On Broadway" en de meeslepende traditional "Days Gone By". wat mij betreft alle 7 bovengemiddeld goede songs. nummers waar ik iets van 's mans oude glorie in terug hoor.

helaas staan daar 7 nogal onderling inwisselbare tracks tegenover waarbij de middelmaat regeert, zoals het titelnummer, "Fame Will Eat the Soul", "In Search of Grace", "Nobody in Charge", "You Don't Understand", "Read Between the Lines" en "Early Days", waarbij Van de begintijd van rock 'n roll in herinnering brengt, een nummer dat mij direct deed verlangen naar het gedreven, bezielde "In the Days Before Rock 'N Roll" van zijn album "Enlightenment". het is op dit album tevergeefs zoeken naar de intensiteit of kwaliteit van een dergelijk nummer, maar wat blijft is het degelijke vakwerk.

Tja, zoals al eerder opgemerkt maak je maar 1 keer in je leven een album van de kwaliteit als "Veedon Fleece" en hoe lang is het niet geleden dat mensen als Steve Earle of Neil Young nog een over de hele linie goed album maakten. wellicht leggen wij als luisteraar de lat te hoog bij dit soort artiesten en zijn we geneigd te vergeten hoeveel moois deze mensen hebben gemaakt......

Album werd geproduceerd door Van Morrison
All songs written by Van Morrison, except "If We Wait For Mountains" (co-written Don Black) & "Days Gone By" (traditional)

Recorded at the Covent (Stroud), Musicbox Studios Ltd, Cardiff, Hollywood Studio (Co. Down), The Hideout Recording Studio (Las Vegas), Esplanade Studios (New Orleans)