The Who - WHO (2019)

Detour lijkt me nog het beste nummer hier.

Alleen ook wel aardig teniet gedaan door een Roger die zo nu en dan klinkt alsof hij ergens onder water ligt.

Nog meer van dat soort vocale grollen en ik ga nog eens echt geloven dat het verhaal van kapitein Ortega best eens waar zou kunnen zijn.

Wat volgens mij toch ook weer niet helemaal de bedoeling kan zijn geweest.

Na 1 beluistering vind ik het best te pruimen. Op 1 nummer na en dat is Danny And My Pony's . Gruwelijke autotune. Valt me nog mee dat er niet gerapt wordt .

Die Sommige artiesten zijn allang met pensioen
Genieten doen ze dmv muziek maken

M'n verwachtingspatroon is niet al te hoog. De nummers die al te horen waren ( eerste 3 nummers van de plaat), vielen mij eigenlijk wel mee.
Maar dan nog geen partij voor de nummers uit hun heydays.
Als ik dan lees dat het het na Detour al inzakt, stemt dat niet positief voor een gehele luisterbeurt.
Ga er toch even voor zitten als ik tijd heb.
Ach, het is wat naïef te denken dat het overgebleven duo er alsnog een meesterwerk uit zo gooien.
Is trouwens al heel lang geleden dat het zo was. 1973 alweer met Quadrophenia.
Ik kom nog wel met een recentie.

Ligt ook wel in het verlengde van de single Be Lucky een paar jaar terug waar ik ook niet stijl van achterover sloeg zeg maar.

Pete slijt zijn dagen doorgaans graag op zijn boot van Nederlandse makelij en is daar erg gelukkig, hij is op een punt in zijn leven aangekomen waar hij zich niet meer zo druk kan maken om dingen.

Zo heb ik hem zelf horen vertellen tijdens het concert in 2015 waar ik het geluk mocht ondervinden om ze voor de tweede maal in mijn leven live te aanschouwen.

Allemaal heel fijn voor hem natuurlijk maar ik denk wel dat dit is wat het doet met je songwriting, de hongerige urgentie ontbreekt.

Hele dagen met je lucky reet in de zon deinend op de zavende golven.

Inclusief waterige effecten op de stem.

Toch altijd een vreemde gewaarwording hoe deze nieuw who hier op MuMe behoorlijk is neergesabeld terwijl muziekrencies wereldwijd behoorlijk positief zijn, soms heel lovend.
Dus, het blijft allemaal een persoonlijke mening, en de nummers die ik heb gehoord, ook na heydays klinken heel behoorlijk met een karakteristieke who saus. Binnenkort maar eens voor gaan zitten voor deze iconische band.

Laat ik nog eens benadrukken dat de ontdekking van deze band met hun Quadrophenia in het bijzonder voor mij haast een religieuze ervaring was in mijn tienerjaren.

Kwam echt uit als licht uit de lucht vallen, zo ervoer ik dat toen.

Vanzelfsprekend diep geroerd.

Ook ben ik een van de weinigen, de enige misschien zelfs wel die Face Dances een fantastische plaat vind bijvoorbeeld.

Bovendien zeer in zijn nopjes was met de vorige comeback in vorm van Endless Wire.

Ik behoud mij dus het recht voor om met alle respect wel openlijk dit maar redelijk slapjes te vinden allemaal.

Maar denk ook niet dat het als meer bedoeld is, hij weet zelf ook wel dat hij inmiddels gewoon de aanzet mist om echt als weleer te vlammen.

Of hier helemaal niet eens meer zin in heeft misschien.

Hij had ook rustig met geheel niks meer kunnen komen.

In ieder geval wel beter te pruimen dan de laatste McCartney.

Ik zet hem toch nog maar weer even op.

Pete Townsend en Roger Daltrey zijn de enige overlevenden van het rock instituut The Who.
Volgens eigen zeggen is Pete closer dan ooit met Roger.
Misschien om die reden zat er kennelijk nog een nieuwe plaat in. Het kostte wat tijd, de mannen tourden wel gewoon door en als dat niet onder The Who gebeurde, ging de immer fitte Daltrey zelf wel. Townsend bracht veel tijd door op zijn boot.
Who is dan eindelijk uit en vooraf werden er al wat songs vrijgegeven.
Die zitten aan het begin van de plaat en maken uiteindelijk ook de meeste indruk.
Redelijk venijnige werkjes met onbetwist de bekende Who sfeer al blijft het gemis van bassist Entwistle groot.
Keith Moon dan niet? Minder opvallend, omdat de songs van Townsend inmiddels wel anders zijn gearrangeerd en niet zozeer heel druk slagwerk nodig heeft. Zak Starkey vult het overigens prima in.
Eerlijk is eerlijk, de eerste helft van Who is eigenlijk best aardig en roept qua sfeer wel wat van The Who By Numbers op.
Het wordt wat minder als het meer de easy listening kant op gaat. Er wordt minder getracht het bekende sausje te gebruiken, maar het levert dan ineens wel minder geslaagd werk op.
I'll Be Back begint met een mondharmonica en Pete zingt, maar het is niets meer dan een open haard liedje met een liefdesverklaring.
Break The News zou zo maar van Paul McCartney kunnen zijn. Weinig The Who, met wel een leuk refreintje, maar toch wat magertjes.
De slotstukken blijven ook niet heel lang hangen, zonder dat het echt prullen zijn, maar wie herinnert die liedjes zich over een paar jaar nog.

Al met al bekijft de plaat hier en daar met een aantal heel aardige tracks die in ieder geval niet uitgeblust klinken. Er wordt regelmatig slim verwezen naar de klassiekers van The Who van lang geleden.
Echter is het als geheel net te wisselvallig en te weinig memorabel om van een heel geslaagde comeback te spreken.
Ik houd het bij een redelijk album, maar niet één waar men nog lang over zal praten.
Ik rond af naar 3.5.

Ik vind het toch een zeer redelijk album. De eerste drie nummers zijn echt ouderwets goed. Daarna komen een reeks nummers waarvan me een aantal niet aanspreken. Maar toch blijf ik hem draaien. Zowel Townshend als Daltrey zingen nog erg goed. Het is geen wereldschokkend album maar kan zich meten met het ondergewaardeerde Endless wire.

Uiteraard is het even wennen, maar zitten gewoon lekkere nummers bij die goed klinken. Townshend wilde een nieuw album uitbrengen omdat hij anders niet meer ging toeren. Steeds de oude nummers spelen zag hij niet meer zitten. Op deze CD staan zeker nummers die live goed zullen klinken zoals Rockin In Rage, All this music must fade en Ball and Chain, speelde ze al een keer live. Vanaf 1974 heb ik The Who regelmatig live gezien tot een paar jaar geleden, altijd nagenoeg dezelfde nummers, dan is dit voor Daltrey en Townshend een leuke aanvulling op de toer, komend jaar gaan ze deze nummers live doen. Ik ben benieuwd. Voor het geld toeren ze niet, alleen voor hun plezier, prima toch. Na aantal keren luisteren klinkt een groot deel gewoon lekker. Een band uit rond 1963 die in 2019 nog een nieuw album uitbrengt is op zich al uniek. Wat hebben de Rolling Stones nog als goed album uitgebracht de laatste jaren, die leunen tijdens hun toer ook op hun oude nummers.

Het is het einde van het jaar en er ligt een nieuw album van The Who in de winkels. Wie? The Who! Ontstaan uit de resten van de band Detour, werd The Who in 1964 in Londen opgericht, en behoorde het met The Beatles, The Rolling Stones, The Hollies, The Kinks en The Small Faces tot de grote Engelse bands van de jaren ’60. Zanger Roger Daltrey, gitarist Pete Townshend, bassist John Entwistle en drummer Keith Moon maakten in dat decennium een aantal popklassiekers, zoals de singles “MY GENERATION” en “SUBSTITUTE” en het album “TOMMY” in 1969. De band ging rustig door in de seventies met het maken van eigenzinnige rock, met diverse sausjes eroverheen gegoten, zoals symfonische rock, pop en rock & roll. “WHO’S NEXT” en “WHO ARE YOU” waren de grootste kaskrakers, vooral in Amerika. Dat laatste album was tevens de laatste van The Who in de klassieke bezetting. Keith Moon overleed op 7 september 1978 aan de gevolgen van een overdosis tabletten. Het duurde even voordat er weer een nieuw album van het overgebleven trio verscheen, dat werd “FACE DANCES” in 1981 met daarop de schitterende single “YOU BETTER YOU BET”. Ex Small Faces en Faces drummer Kenney Jones nam de plaats in van Moon, maar het typerende geluid en stijl van de op 32 jarige leeftijd gestorven drummer was weg, hoe goed Jones ook kan drummen. In 1982 verscheen nog een album, maar de titel verraad ook de leden van The Who vonden dat het ging na het definitieve vertrek van hun oerdrummer, “IT’S HARD”. De band stopte, maar ook weer niet definitief. Diverse tournees en live albums volgden, maar nieuw werk volgde pas in 2006, zij het zonder de op 27 juni 2002 overleden John Entwistle. “ENDLESS WIRE” was een aardig album, maar geen groot succes. Ruim 13 jaar na het verschijnen van dat album, ligt nu “WHO” in de winkels. Met verschillende drummers en 2 bassisten hebben Daltrey en Townshend 11 nieuwe tracks opgenomen (meer bij deluxe edities) en die ademen natuurlijk het geluid van The Who. De stem van Daltrey is dan wel aan lichte slijtage onderhevig, maar is en blijft herkenbaar. De songs gaan van rockers (“BALL AND CHAIN”), naar het afwisselende “DETOUR”, het gedragen “STREET SONG”, het met harmonica en klein gehouden door Townshend gezongen “I’LL BE BACK” en het een jaren ’60 sfeer overgoten “BREAK THE NEWS”. Een afwisselend album, geen topper, maar één die lekker weg luistert. De fans zullen het als een verplichte aanschaf zien, maar nieuwe liefhebbers zullen ze hier niet mee krijgen. Dan adviseer ik toch de oudere albums van The Who.

Van de 11 nummers zijn er 7 dik in orde. 4 nummers zijn mijn inziens echt minder. Bij elkaar is dat toch echt een prima plaat die hier op MM behoorlijk ondergewaardeerd is.

Heb mijn mening bijgesteld, halfje erbij. Afgezien van de irritante afsluiter, raak ik gewend aan de autotune en kan meer genieten van dit album.

Er staan wat nummers op die je eerder op een solo album van Roger (Beads on One String) of Pete (I'll Be Back + This Gun Will Misfire) zou verwachten maar dat stoort me niet, anders dan dat deze beter allen gegroepeerd hadden kunnen zijn aan het end. Alhoewel ze in de huidige volgorde wel zorgen voor meer variatie.

Street Song had ik persoonlijk een beter nummer gevonden als single.

Heb er veel meer van verwacht. Quandrophenia en Who's Next zijn super top albums vergeleken met dit album. een 3.0 omdat het de Who zijn.

Een gemiddelde van 2,9 doet de suggestie opwekken dat dit een vrij slechte plaat is en dat vind ik echt niet verdiend. De aandacht lijkt voornamelijk te liggen op de minder typische Who nummers als Beads on a string en She rocked my world die ook inderdaad nietszeggend zijn maar er staat genoeg op om je terug te brengen naar de jaren zeventig. Het vraagt misschien wat meer luisterbeurten maar nummers als Rocking in rage en All this music must fase zouden zo op Who are you passen.
Ik was aanvankelijk ook wantrouwig na veel negatieve recensies te hebben gelezen en heb hem veilig via spotify geconsumeerd. Ik ga hem nu uiteindelijk toch gewoon fysiek op lp kopen. Het is namelijk een prima plaat en een fijne nostalgische afsluiter van het decennium.

Een blast from the past; knap dat ze er nog zijn. Voor mij jeugd sentiment en zoals bij veel bands uit die tijd besteed ik er niet veel aandacht meer aan en dat is wel eens anders geweest. Je kunt dit niet los zien met het verleden en op basis daarvan geef ik het album een (ruime) voldoende. Het klinkt gedreven genoeg met typische The Who geluiden. Alleen de mondharmonica en auto tune (?) had van mij niet gehoeven.

Verhoogd naar 4 sterren. Het is een prima Who plaat. Paar zwakke momenten maar op elke Who plaat na Quadrophenia staat wel een minder nummer. Ik kan er echt ouderwets van genieten.

Vorige week nog een keer de revue laten passeren, maar blijf bij mijn mening.
Het is mooi dat Daltrey en Townsend nog in staat zijn om dit te doen en een zielige vertoning is het zeker niet geworden.
Net als generatiegenoten The Rolling Stones kun je gewoon niet meer verlangen dat er nog iets meesterlijks gemaakt wordt. Wees blij dat er nog iets gemaakt wordt.
Kwieke 70ers en Who valt beslist mee. Een aardig album.
Niets meer en niets minder.

Bonus track This Gun Will Misfire (met Pete T. on vocals) is een goed nummer!

Hij valt ineens helemaal op z'n plek hier.

Heel dat album komt ineens zo van bam binnen jongen. Heel apart.

Bij jou wel Deranged. Bij mij niet echt. Zet daarna Quadrophenai of Who's Next op en je piept m.i. toch anders.

Lijkt me natuurlijk niet echt een vergelijking. Juist het unieke sfeertje wat ze op dit album hebben weten te vangen heeft mij nu te pakken. Heel gek want ik had 'm eigenlijk al afgeschreven, gewoon niet zo heel veel aan. Vrijwel alle nummers nu raak dus ja wie weet.

Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - The Who - WHO (2019)

The Who behoort tot de dinosauriërs van de hedendaagse muziek. De band bestaat al dik 55 jaar en is nog steeds alive and kicking. Zo goed als dan, bassist John Entwistle en drummer Keith Moon zijn al vele jaren niet meer onder ons maar zanger Roger Daltrey en gitarist Pete Townshend houden de band in leven. Veel platen worden er niet meer gemaakt, de laatste dateert uit 2006 (‘Endless Wire’) en dat was het eerste album sinds begin jaren 80. De band is daarentegen actiever on the road en geeft nog regelmatig concerten. Townshend stelde voor hun laatste tour alleen wel een belangrijke eis, geen tour zonder een nieuw album. En ja hoor, met ‘WHO’ hebben de heren na dertien jaar een nieuwe plaat opgenomen.

Daltrey en Townshend worden op ‘WHO’ bijgestaan door enkele gastmuzikanten. Zo zijn drummer Zak Starkey (zoon van Ringo Starr) en bassist Pino Palladino al een voor langere tijd betrokken bij The Who en spelen zij mee op het grootste deel van de nummers. Andere grote namen zijn Benmont Tench (Tom Petty & The Heartbreakers) op toetsen en sessiedrummer Joey Waronker (oa. Beck en R.E.M). Opvallend is dat ‘WHO’ behoorlijk energiek en gedreven klinkt. Toch knap als je bedenkt dat de heren ondertussen al een aardig eindje in de zeventig zijn. Daltrey is behoorlijk goed bij stem, al krijgt af en toe een beetje hulp van auto-tune zonder dat echt stoort. Tekstueel is het allemaal niet erg diepgaand maar wel typisch The Who.

Opener ‘All This Music Must Fade’ is direct het hoogtepunt van het album. Een lekkere rocksong die het live ook goed zou doen. Een behoorlijke oorwurm ook want ik heb hem al een tijdje in mijn hoofd zitten, in dit geval zeker geen straf. ‘Ball and Chain’, een herbewerking van het Townshend solonummer ‘Guantanamo’, is dan weer een wat rustiger rocknummer met een mooie opbouw. Het terugkerende toetsenloopje doet een beetje de oude tijden herleven. En op die goede oude tijd wordt teruggekeken in ‘I Don’t Wanna Get Wise’. Niet de meest sterke track maar de tekst tovert wel een enorme glimlach op mijn gezicht. ‘Detour’ is dan weer een lekkere stevige rocker en een van de betere tracks van de plaat.

Helaas begint het niveau hierna wel wat te zakken. ‘Beads On One String’ is niet bepaald sterk en vrij suffig eigenlijk. ‘Hero Ground Zero’ en ‘Street Song’ zijn aardige tracks maar wel aan de middelmatige kant. Met het door Townshend gezongen ‘I’ll Be Back’ gaan we meer de ballad kant op. Het nummer is redelijk origineel qua opbouw maar komt voor mij helaas niet helemaal goed uit de verf.

In de staart van de plaat vinden we dan weer twee wat betere nummers. Townshend’s broer Simon die ook meespeelt op het album en in The Who live band zit draagt ‘Break The News’ aan. Het is vrij glad maar heeft een erg aanstekelijk refrein en is daarmee toch wel een geinige song. Een beetje een guilty pleasure misschien, maar ach ik word er wel vrolijk van en het zou een verademing zijn als ie eens langs zou komen op de radio. ‘Rockin’ in Rage’ trekt dan weer wat steviger van leer en steekt wat minder voor de hand liggend in elkaar wat het nummer wat interessanter maakt. Afsluiter ‘She Rocked My World’ is dan weer heel relaxed en rustig maar helaas niet erg sterk.

Toch ook maar even wat aandacht voor de bonustracks op de Deluxe en Japanse uitgaves, allemaal door Townshend gezongen trouwens.. Het is eigenlijk jammer dat ‘This Gun Will Misfire’ niet op het album zelf staat want dat is best een mooi track die een van de mindere nummers had mogen vervangen. ‘Got Nothing to Prove’ en ‘Sand’ zijn oude opnames uit de jaren 60 en leuke extraatjes. ‘Danny and My Ponies’ is beetje folky achtig maar wordt helaas verpest door de auto-tune. Ongelofelijk zonde om een nummer zo te verminken.

‘WHO’ laat een band horen die nog opvallend vitaal en passievol staat te spelen. Toch knap van de oude rotten die al dik vijftig jaar aan de weg aan het timmeren zijn. Je hoort dat de heren er zin in hebben en dat werkt enorm aanstekelijk. Dat compenseert voor een deel het toch iets wat magere songmateriaal.

Mooiste nummer voor mij waarschijnlijk Break the News. Leek mij echt weer zo'n typisch Piet pareltje dat rechtstreeks naar het diepst van de ziel schiet. Zoals hij ons al verzekerde dat hij zou gaan doen op het oudere New Song van Who Are You.

En sindsdien heeft gedaan.

Keer op keer op keer.

Maar dan blijkt dus dat niet Piet maar zijn broertje Simon verantwoordelijk zou zijn voor dit schitterend tranentrekkertje.

Blijf bij mijn meest recente impressie, dit album na wat tijd en een klein beetje moeite om te laten bezinken gewoon weer een volgende voltreffer in de machtige catalogus van grootmeester Townshend.

Het is erg lastig om hier iets marathontechnisch iets over te zeggen. The Who is bij mij zo niet in de smaak gevallen dat ik inmiddels ook niet meer weet hoe de platen klinken. Puur op cijfer gooi ik deze maar ergens tussen.

Het album zelf? Het heeft eigenlijk al verloren. Ik heb eerder aangegeven dat ik de heren niet bijzonder vind als muzikanten en de stem van Roger Daltrey trek ik slecht. Daar is niets aan veranderd. In mijn poging om het niet bij voorbaat al af te fakkelen, geef ik het wel gewoon een kans. Dat WHO geen verrassingen te bieden heeft, kon ik al raden. Op zich vind ik het idee wel leuk dat heren op leeftijd voor de lol nog een plaat opnemen. Dat het allemaal niet moet, hoor je er ook aan af. Ik geloof oprecht dat Townshend en Daltrey er veel plezier aan hebben beleefd en gelukkig zijn er fans zoals de user boven me die hun geluk er niet mee op kunnen. Helemaal prima.

Dit album symboliseert een levensloop. Was The Who eerst jong, onbezonnen en lekker rebels, nu zijn ze oud, kalm en vol wijsheden. Dit album past wel bij die fase. Het is gewoon niet spannend. Ik ben eigenlijk wel blij dat er niet geëxperimenteerd wordt. Gewoon akoestische gitaarmuziek. Soms zweverig, soms iets sneller.

Nieuwe eindstand:
1. A Quick One
2. My Generation
3. Quadrophenia
4. The Who Sell Out
5. Who Are You
6. Tommy
7. WHO
8. Who's Next
9. Face Dances
10. Endless Wire
11. The Who By Numbers
12. It's Hard

Hehe, de openingsakkoorden van All This Music Must Fade gaven me een glimlach en de zelfspot in de tekst liet me goed grijnzen. Lekker felle opener die de klassieke sound goed weergeeft en Daltrey klinkt echt nog goed. Dit wordt doorgezet op Ball And Chain, waardoor de hoop op een goed album er meteen in zit.

Verhip, het album is ook gewoon goed. In ieder geval sowieso tot we bij I'll Be Back aankomen waar helaas Townsend zich weer moet laten horen (die man kan gewoon beter blijven spelen in plaats van zingen) en de autotune ook ineens duidelijk wordt. Nee, dan liever toffe tracks als Street Song of Rocking In Rage die me toch erg blij maken. Ik hoor de spelvreugde en de kwaliteit in ieder geval beduidend beter terug dan de gemiddelde score hier doet vermoeden.

Eindstand:
1. Who's Next 4.5*
2. Quadrophonia 4.5*
3. Tommy 4.5*
4. A Quick One 4*
5. WHO 4*
6. Who Are You 3.5*
7. My Generation 3.5*
8. Endless Wire 3*
9. Face Dances 3*
10. It's Hard 2.5*
11. The Who Sell Out 2.5*
12. The Who By Numbers 2.5*

Dit vind ik toch nog een heel mooi album, ook eentje die perfect past bij deze fase van hun leven. De eerste 4 nummers zijn op deze ook mijn favorieten, en sommige nummers laten een link naar hun verleden horen, en Daltrey is ook nog erg goed bij stem. In tegenstelling tot sommigen bevallen mij de laatste nummers ook nog erg goed. Een hele mooie plaat, en een goede afsluiter met de 2 oorspronkelijke leden van 4 van wat ooit toch een luidruchtige en energieke band was. En de hoes vind ik ook erg geslaagd met vooral veel verwijzingen van gebeurtenissen uit het verleden, toen ze hun beste periode hadden.

Acceptabele plaat van The Who.
Geen hoogvlieger maar zeker geen misbaksel.
De 1e helft van het album vind ik het beste met Ball & Chain als uitschieter.
Zo hoor ik de band het liefst.
Bij I’ll Be Back moet ik mijn wenkbrauwen even fronsen, dit kan ik nu niet bepaald een memorabele Who song noemen.
Voor Who begrippen een “braaf” album, de echte energie is er een beetje uit maar dat mag gezien de leeftijd van de heren hun niet kwalijk genomen worden.